Maar goed, die wekker om 5 uur … dat is toch minder.
Zuchtend en steunend kom ik mijn bed uit. Het valt echt niet mee, Calcutta is
zijn tol aan het eisen. Om 6 uur zitten we in de taxi. Het is nog fris, je zou
bijna een fleecejack aan doen. De straten zijn nog leeg, prachtig, weer eens
een heel ander beeld van deze hectische en chaotische stad die dus toch af en
toe zijn zware hoofd neer legt om even een tukkie te doen.
Onderweg stapt Rahul ook in. Hij is fotograaf (maakt mooie
foto’s!!) en doet deze speciale wandelingen. Niet zomaar een fotograaf, hij is
in de leer geweest bij Steve Mc Curry, een beroemde national geographic
fotograaf (je weet wel, van het Afghaanse meisje met de groene ogen).
 |
| Samen met Rahul bij Bow Barracks foto gemaakt door Lyzian |
Even later stappen we gedrieën uit en starten we de
wandeling. Het is leuk, Rahul vertelt
van alles over Calcutta, er is ruim tijd om foto’s te maken en hij heeft ook
nog eens een paar supertips voor Lyzian. Ik voel me een nitwit met mijn compact
camera tussen deze twee profi’s. Toch probeer ik ook wat plaatjes te schieten,
ik laat me niet kennen!!
 |
| Bow Barracks, waar vroeger de Engelse soldaten gehuisvest werden, nu worden deze complexen vooral door Chinezen bewoond |
We lopen door een fascinerende (oude) buurt. Dit was
vroeger, in de tijd dat de Engelsen hier nog de baas waren, het centrum van de
stad. Het handelscentrum wel te verstaan en dat is het nog steeds. Het is ook
een samensmelting van allerlei culturen, Chinezen, Perzen, Joden, Mongolen,
Russen, noem het maar op en het woont hier. Rahul kan aan de kleding zien waar
de mensen oorspronkelijk van afstammen.
 |
| foto gemaakt door Lyzian |
Dan lopen we door een straatje waar ons oog valt op de
melkman. Lyzian wil een foto maken en hij stemt toe. Rahul kent hem goed, de
man is 82 jaar en Rahul heeft veel met hem gepraat over de geschiedenis van dit
deel van de stad. 82 jaar, hij heeft de onafhankelijkheid van India meegemaakt.
Dan nodigt hij ons uit in zijn huis. Wij vragen Rahul of dit wel in de planning
van de wandeling past en hij knikt goedkeurend. We lopen de oude man achterna
en voor we het weten zitten we aan de thee bij hem binnen. Hij laat Lyzian zijn
huis zien en vertelt ons over zijn kinderen en kleinkinderen. Hij vraagt ons of
er leven is na de dood, huh? Maar hij verwacht geen antwoord. Hij geeft drie
enveloppen aan Rahul en Rahul zegt ons dat er hier is heel bijzonders gebeurd.
Wij hebben geen flauw idee. De melkman nodigt ons uit voor het diner. Wanneer
we weer in de buurt zijn, zijn we van harte welkom. Wat een uitnodiging zeg, je
voelt je hier zo enorm welkom!
 |
| thee, geserveerd door de melkman foto gemaakt door Lyzian |
 |
| de 82-jarige 'melkman' met Rahul |
Als we weer weggaan, vertelt Rahul dat hij hier regelmatig
langskomt met zijn wandeling, maar dat het nog nooit gebeurd is dat er mensen
bij hem thuis werden uitgenodigd! Wow! De drie enveloppen die hij kreeg, daarin
zit een boekje met een hoop stof tot nadenken (waaronder dus de vraag of er
iets is na de dood). Rahul vertelt ons dat de melkman het zijn plicht voelde om
ons, als vreemdeling in zijn stad, uit te nodigen voor voedsel en drinken.
Mooi.
We lopen verder langs allerlei winkeltjes, over marktjes,
ook door markten die speciaal voor de groothandel zijn, het is helemaal
geweldig. We kijken onze ogen uit. Bij een specifiek marktje (waar op de hoek
de enige winkel zit die varkensvlees verkoopt) waarschuwt Rahul dat sommige
vrouwen het niet leuk vinden om op de foto te gaan en dat ze dan gaan lopen
gillen en schreeuwen. Oeps, dat klinkt niet uitnodigend. Gelukkig valt het mee,
geen genante scenes deze keer op het marktplein.
 |
| de enige winkel hier die varkensvlees verkoopt |
 |
| foto gemaakt door Lyzian |
 |
| foto gemaakt door Lyzian |
 |
| de kerosine-handelaar |
 |
| tot z'n 10 jaar terug was dit hele plein gevuld met eetkraampjes, de halve stad ging hier toen ontbijten |
We lopen langs de laatst in werking zijnde vuurtempel van de
Parsi’s (Perzen), een minderheid in Calcutta die het moeilijk heeft. Helaas
mogen we niet naar binnen, alleen toegestaan voor Parsi’s. Rahul vertelt dat in
de tempel een eeuwigdurende vuur brandt.
 |
| op de stoep voor de vuurtempel |
 |
| de ingang van de vuurtempel |
 |
| dit is een natuurlijke bron! |
 |
| de bomen groeien hier uit de gebouwen |
 |
| een prachtige oude brillenreklame |
Dan komen we bij een synagoge, de Magen David Synagoge uit
1884. Deze synagoge is een monument (gelukkig) en werkelijk een prachtig
gebouw. Hij wordt door de Joodse gemeenschap onderhouden. Speciaal voor ons
worden de deuren geopend en we weten niet wat we zien. Ik denk het mooiste
gebouw wat ik ooit in Calcutta gezien heb. De synagoge wordt niet meer door de
Joodse gemeenschap in Calcutta gebruikt, deze bestaat nog maar uit circa 20
personen en deze zijn allemaal oud en kunnen hier niet meer komen. Wanneer er
Joodse groepen uit het buitenland komen, kan hier wel een dienst gehouden
worden, afgelopen september was er nog een groep uit Israel. Het is wel een
beetje een wondertje dat deze synagoge behouden is gebleven, het terrein was
namelijk al deels overgenomen door diverse handelaren en winkeltjes. Gelukkig
had de ‘Jewish Bakery’ uit New Market het juiste netwerk (zowel bij de overheid
en op de straat), zodat deze handelaren uiteindelijk het terrein afgestuurd
zijn en alles behouden kon blijven.
foto gemaakt door Lyzian
 |
| ingang van de synagoge |
En dan lopen we langs de Armeense Kerk, ook de Armeense
gemeenschap is niet meer groot. Maar de kerk is nog steeds volop in gebruik,
wekelijks zijn er diensten. Buiten de kerk is een enorm kerkhof, werkelijk
prachtig, er heerst (ondanks de drukte buiten de muren) een serene rust.
En dan … een vuurtempel die al jaren niet meer in gebruik
is. Het hele complex is overgenomen door handelaars (die er door een kromme
wetgeving ook niet meer uit te krijgen zijn) in lampen, kroonluchters en al wat
daar tussen zit. Een bizarre omgeving, te meer omdat de winkeltjes nog niet
open zijn en het dus nog vrij donker is, maar er wel kroonluchters hangen. Het
doet wat ‘scary’ aan. Lyzian worstelt hier met het licht en Rahul geeft haar
tips. De belangrijkste: ‘Just follow the light’, tja, makkelijker gezegd dan
gedaan volgens mij. Op een bankje (waar
normaal een oud mannetje zit voor de ‘picture perfect’, maar die dus vandaag
een vrije dag blijkt te hebben) met werkelijk prachtig licht maakt Rahul een
leuke foto van ons tweeën. We poseren
ook nog even alleen, deze kans laten we niet lopen.
 |
| kroonluchters bij de oude vuurtempel |
 |
| Lyzian en Rahul bij de ingang van de oude vuurtempel (helaas mogen we er niet in) |
Wat bijzonder om dit allemaal in zo’n kort tijdsbestek te
mogen zien, we lopen ook langs moskeeën en we zien in een prachtige Portugese
kerk. Wat een mengeling van culturen en religies!
 |
| winkel in kleurstoffen (voor kleding) |
Na de wandeling nodigt Rahul ons uit voor een ontbijt, het
is inmiddels half 10 en we hebben best trek gekregen. Het wordt een Zuid
Indiaas ontbijtje, heerlijk. We kletsen nog even gezellig na, het was een mooie
ochtend.
Met de metro naar huis en daar staat Khan alweer te wachten.
Hij is een half uur te vroeg, maar goed, rustig even bijkomen is er dus niet
bij. Lyzian blijft thuis om even lekker uit te rusten van deze vroege wandeling
en ik ga richting Maura en Champa.
Met al het winkelen afgelopen week (spulletjes die we op de
markt willen verkopen), hebben we, als zijnde hamsters, ongemerkt bijna 40 kilo
in onze kamer gesleept. Maar ja, dat is teveel om mee te nemen in het
vliegtuig. Gelukkig heeft Maura ons aangeboden om spullen op te sturen, wat is
het toch een lieverd. Dus eerst even
langs Maura om wat kilootjes af te geven. Haar zoon Bapu is thuis en pakt de
spullen aan. Khan is volgens mij allang blij, we hebben alles werkelijk van hot
naar her gesleept en hij is er nu ook mooi van af. Hij helpt dan ook de spullen
de trap op te dragen naar Maura’s appartement.
Daarna door naar Champa. Zij begeleidt de Atmaraksha school.
Helaas heb ik dit jaar niet veel tijd om uitgebreid langs te gaan, hopelijk een
andere keer weer wel. Als we bij Champa aankomen, gaan we gelijk door naar haar
organisatie om nog wat andere vrouwen op te halen. Maar niet voordat ik daar verplicht
wat Bengaalse sweets heb opgepeuzeld met een glaasje sprite. De dames kletsen
wat af, wat een getokkel, ik versta er niets van, al hoor ik wel dat Champa
Erik zit op te hemelen. ‘So
handsome, her husband, Erik, next year he comes too and I will show him, sóó
handsome!!’ Zodra mijn laatste slokje sprite op is, springt iedereen op.
Er moet een foto gemaakt worden en er komt een ouderwetse compactcamera (nog
met een rolletje) tevoorschijn. Vroeger, ja vroeger …
En dan met z’n allen in de taxi, vijf vrouwen sterk, waarvan
vier sterk kakelend. Khan kijkt bezorgt, hier zit hij natuurlijk op z’n
vrijdagmiddag niet op te wachten. Bij elke afslag wijst de helft rechts en de
andere helft links. Ik voel me schuldig naar Khan toe. Maar goed, een half
uurtje later zijn we bij de Atmaraksha school. Er staan al stoelen voor ons
klaar. Dit is zo anders dan bij Reena en Ashit, maar ik weet het en ik leg me
er maar bij neer. De kinderen zijn stuk voor stuk weer schatjes, maar ze zijn
diep onder de indruk van dit "belangrijke" bezoek. Het is lastig een echte
glimlach bij de kinderen te zien te krijgen.
Na een minuut of tien, de kinderen zitten inmiddels lekker
te smullen, gaan we weer weg. Jammer, hopelijk volgend jaar meer tijd om hier
iets leuks met de kinderen te doen.
Bij Champa krijg ik nog een heerlijke lunch voorgeschoteld.
Ook krijg ik nog wat mee voor Lyzian, want Champa vindt het erg jammer dat ze
niet mee gekomen is. Ik ben moe en val na de lunch in slaap, ik moet er dan
natuurlijk wel bijvertellen dat je verplicht op een bed moet liggen na de lunch
om uit te rusten, dus dat in slaap vallen als je moe bent is niet zo moeilijk.
Aan het eind van de middag brengt Khan me bij de metro. Ik
loop nog niet direkt naar de metro zelf, maar maak nog even een tussenstop bij
het Oberoi hotel. Even luxe plassen, wat je jezelf niet gunt in z’n gekmakende
stad. Daarna toch maar met de metro naar huis, het is goed geweest vandaag,
vanavond gaan we in de relax-stand!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten