WELKOM OP ONS WEBLOG !!: Jááááá!! Calcuttááá!!

zicht vanuit het toestel op de wetlands (foto van Lyzian)

Onze eerste dag in Calcutta was er niet een van ‘aankomen, bijkomen en uitrusten van de reis’. Klein beetje wel en dat had zeker te maken met het feit dat we om half 10 bij het guesthouse aankwamen en we pas om half 12 in onze kamer konden … twee uurtjes wachten en rusten hadden we er alvast opzitten. En ja, toen toch maar even een uurtje slapen … in het vliegtuig was er niet van gekomen (te druk met kletsen) en we waren nu toch wel aardig moe.

Maar daarna natuurlijk toch lekker de stad in. Nieuwsgierig of alles er nog is, Blue Skye, Sacha, Barista …

Lyzian kijkt haar ogen uit als we vanuit ons guesthouse naar de metro lopen. Heerlijk voor mij (Willeke) om het voor mij zo bekende gedeelte weer eens door andere ogen te zien. Als we door Sudderstreet lopen, wordt er gelijk een baby in onze handen gedrukt, trots als de mensen hier zijn op hun kinderen. Het is dezelfde familie die de mooie dekens verkoopt en we kijken alvast wat ze hebben. Gelukkig is er genoeg, want er zijn al een aantal bestellingen vanuit Nederland. Dat gaat dus helemaal goedkomen!

Bij Blue Skye worden we hartelijk verwelkomd, ze herkennen me nog en het is altijd een beetje thuiskomen hier, heerlijk. De ‘mango-jus’ smaakt als vanouds. Ze hebben nu ook ‘wai-fai’, al zijn de 2 a’s doorgekruist J.

Vanuit Blue Skye lopen we op ons gemak door naar Sasha, een fairtradeshop, waar we gelijk goed inslaan. Fijn! Het was niet de bedoeling dat we hier veel tijd zouden doorbrengen, maar goed, dingen lopen soms anders dan gepland in India, dat zijn we al gewend!

Uiteindelijk lopen we min of meer rennend de winkel uit, want we zijn uitgenodigd voor het R.C.F.C. voor een optreden van de kinderen tijdens de ‘dag van de gehandicapten’. We hebben de uitnodiging aanvaard onder voorbehoud, want op zo’n eerste dag is het altijd even afwachten ‘hoe’ je aankomt en zeker nu Lyzian mee is, ik wilde ook niet gelijk de eerste dag al rennend doorbrengen. Maar goed, we voelen ons allebei meer dan okay en we proberen toch op tijd te zijn voor het optreden. Zo’n Indiaas optreden is altijd een verhaal apart, het duurt circa twee uur en het eerste uur wordt gevuld met allemaal toespraken. Deze willen we graag overslaan J.

We kunnen er met de metro heen, dus dat is makkelijk. Als we uit de metro stappen, vragen we welke uitgang we moeten nemen en iemand wijst ons de weg. Als we even later toch nog staan te twijfelen, komt dezelfde man langslopen en hij wijst ons nogmaals de weg. Mensen zijn hier supervriendelijk!

Als we eenmaal boven staan, weten we nog niet of we nu rechts of links moeten en we vragen nogmaals de weg. We worden rechts gestuurd, maar na een paar honderd meter beginnen we te twijfelen, het zou hier al moeten zijn. We vragen het nog een keer en na enig overleg met andere omstanders blijkt het toch precies de andere kant op te zijn … pfff …

Na kort zoekwerk vinden we het theater, wow, we zijn op tijd! De toespraken zijn zelfs nog niet afgelopen. We lopen stil naar binnen (alhoewel dat niet echt nodig is, iedereen lijkt door elkaar te praten, ondanks de toespraken) en vinden een plekje. Al snel zien we Kakali van het RCFC en haar kinderen zitten. De meiden zien er fantastisch uit! Helemaal mooi opgemaakt en in prachtige witte jurken. Er zijn ook twee jongens bij, waaronder Sam Sum Minj, die met behulp van een bijdrage van Help2Help is geopereerd. Wat een heerlijk stel bij elkaar. Ze zijn zenuwachtig en we proberen ze nog een beetje moed in te praten voordat ze opgaan.

foto van Lyzian

de finishing touch ...
(foto van Lyzian)

Een half uurtje later is het dan zover en staan ze op het podium en wat doen ze het goed! Degene die nog niet goed kunnen staan en/of lopen, zitten achteraan en dansen zittend. In het midden dansen de meiden die hun operatie al wat langere tijd geleden achter de rug hebben. We zijn echt supertrots op allemaal!!