We zijn weer terug in Calcutta, onze vakantie zit er weer op ! Maandag was het ook de hele dag nog prachtig weer, lekker gerelaxed aan het zwembad, beetje gelezen, beetje niks gedaan en uitgerust 's avonds de trein weer in.
We zagen we wat tegenop, gezien de ervaring van de heenreis, maar niks minder waar. We hadden nu een andere coupe en nu maar 5 kakkerlakken gezien. Dat is nog eens andere koek. Het enige nadeel was een onderbuurman die het hele treinstel wakker hield met zijn gesnurk, maar ook dat went na verloop van tijd. Allebei redelijk goed geslapen in ieder geval ! De trein vertrok ook op tijd en kwam op tijd aan, best een unicum voor India denk ik.
Dus vanmorgen stonden we om kwart over 8 weer op Calcuttase bodem. Weg verse zeelucht, weg zeebriesje, welkom luchtvervuiling, welkom verstikkende vochtige hitte. Gelukkig is het droog, Rosalie heeft het hele weekend haar flat niet kunnen verlaten vanwege de overstromingen. We hadden het goed gepland !
Vandaag verder een rustdag, eerst zouden we nog naar een kleuterschool gaan, maar alles is gesloten vanwege Durga Puja. Voor degenen die willen weten wat dit precies is, op deze website staat een (Nederlandse) uitleg over het :festival.
Strakjes ga ik schoenen kopen met Rosalie (ze heeft nog maar 1 paar over ..), Erik gaat even pitten, vanavond een massage (mmm !!!) en daarna een dinertje met Rosalie en twee andere Nederlanders die vandaag hier arriveren.
Doei doei !!
Erik & Willeke
dinsdag 26 september 2006
Op bezoek bij Jagannath en z'n familie
Als we vanochtend (zondag) wakker worden, is de wind nagenoeg gaan liggen, we zien blauwe luchten, een felle zon en voelen een verkoelend briesje ! Fijn !
Na het ontbijt duiken we dan ook gelijk Puri in. Het is een relaxed dorp. We lopen langs de kleine winkeltjes, kappers op straat, langs het strand met een soort boulevard-achtige weg, het lijkt wel vakantie !
Ons doel is de Jagannath tempel. India kent 4 belangrijke heiligdommen voor de Hindoes (eentje in het noorden, oosten, zuiden en westen) en deze tempel is er een van. Elk jaar komen er miljoenen pelgrims af op Puri en het jaarlijkse festival is dan ook altijd druk (waarschijnlijk hectisch) bezocht. Sri Jagannath gaat dan samen met zijn broer en zus een weekje op vakantie. Ze worden ieder op een grote kar geladen en naar een tempel een kilometer verderop gereden (geduwd door de gelovigen). De karren zijn echt enorm, de grootste heeft geloof ik 16 wielen van 2 meter doorsnee. In het verleden gooiden gelovigen zich voor de wielen om te kunnen sterven in de ogen van hun god.... Een week later worden ze weer teruggereden naar de tempel, hun weekje vakantie zit er dan op.
Het is even zoeken naar de juiste weg, maar als we in de buurt komen, is de tempel niet te missen. Een bijna 60 meter hoge constructie toren overal bovenuit. Het complex is alleen toegankelijk voor Hindoes, dus we moeten het doen met het zicht op de vier toegangspoorten. Vanaf het dak van een naast liggend gebouw zou je een mooi zicht hebben op het binnenste van de tempel, ware het niet dat het gebouw vandaag gesloten is.
Tussen de vele gelovigen, rickshaws, koeien en fietsen doen we een rondje om het flinke complex. We zien de Indiase versie van de Amsterdamse coffeeshop. Vanwege de heiligheid van deze plaats, is de verkoop en het gebruik van drugs op bepaalde punten toegestaan. Op een marktje kopen we drie beeldjes van Jagannath en z'n broer en zus en we regelen een tuktuk naar 'huis'. Stormde het de afgelopen twee dagen nog enorm, nu is het weer bloedje heet (het is ook nooit goed ...).
De middag brengen we door aan het zalige zwembad. Wat een luxe toch, we moeten maar even niet denken aan onze arme kindertjes in Calcutta ... sorry ...
Na het ontbijt duiken we dan ook gelijk Puri in. Het is een relaxed dorp. We lopen langs de kleine winkeltjes, kappers op straat, langs het strand met een soort boulevard-achtige weg, het lijkt wel vakantie !
Ons doel is de Jagannath tempel. India kent 4 belangrijke heiligdommen voor de Hindoes (eentje in het noorden, oosten, zuiden en westen) en deze tempel is er een van. Elk jaar komen er miljoenen pelgrims af op Puri en het jaarlijkse festival is dan ook altijd druk (waarschijnlijk hectisch) bezocht. Sri Jagannath gaat dan samen met zijn broer en zus een weekje op vakantie. Ze worden ieder op een grote kar geladen en naar een tempel een kilometer verderop gereden (geduwd door de gelovigen). De karren zijn echt enorm, de grootste heeft geloof ik 16 wielen van 2 meter doorsnee. In het verleden gooiden gelovigen zich voor de wielen om te kunnen sterven in de ogen van hun god.... Een week later worden ze weer teruggereden naar de tempel, hun weekje vakantie zit er dan op.
Het is even zoeken naar de juiste weg, maar als we in de buurt komen, is de tempel niet te missen. Een bijna 60 meter hoge constructie toren overal bovenuit. Het complex is alleen toegankelijk voor Hindoes, dus we moeten het doen met het zicht op de vier toegangspoorten. Vanaf het dak van een naast liggend gebouw zou je een mooi zicht hebben op het binnenste van de tempel, ware het niet dat het gebouw vandaag gesloten is.
Tussen de vele gelovigen, rickshaws, koeien en fietsen doen we een rondje om het flinke complex. We zien de Indiase versie van de Amsterdamse coffeeshop. Vanwege de heiligheid van deze plaats, is de verkoop en het gebruik van drugs op bepaalde punten toegestaan. Op een marktje kopen we drie beeldjes van Jagannath en z'n broer en zus en we regelen een tuktuk naar 'huis'. Stormde het de afgelopen twee dagen nog enorm, nu is het weer bloedje heet (het is ook nooit goed ...).De middag brengen we door aan het zalige zwembad. Wat een luxe toch, we moeten maar even niet denken aan onze arme kindertjes in Calcutta ... sorry ...
Weekendje aan zee !
Het is nu zaterdagochtend, de storm lijkt wat te zijn gaan liggen, misschien is er nog hoop voor ons weekend aan zee !
Het hotel ligt prachtig, een handvol redelijk luxe kamers met zachte bedden, een schitterend zwembad en het ligt direkt aan zee, het strand voor de deur !
TV op de kamer met 100 kanalen, toch wel handig als je de deur niet uit kan vanwege het weer. Af en toe (vooral als het flink regent) zwart beeld met de melding dat de 'service scrambled' is. Het licht valt ook regelmatig uit. Niet raar als je buiten de electriciteitspalen ziet flikkeren en bij een lamp in de tuin van het hotel hebben we 's avonds vuurwerkshows. Ach, ach, ach, ach ... roept Erik regelmatig.
's Middags wagen we ons even op het strand, het waait nog steeds flink, maar het is net te doen. De gezonde zeelucht is een verademing na het sterk vervuilde calcutta !
Helaas trekt de wind weer aan en volgen er een paar fikse regenperiodes. Op tv zien we hoe Martina Hingis de Indiase lieveling Sania Mirza inmaakt in de halve finales, 6-1 en 6-0, binnen het uur is het gebeurt en Martina houdt zich duidelijk in. Het toernooi is in Calcutta en Hingis is hier duidelijk niet op haar plaats, maar Calcutta is zeer wel vereerd met haar bezoek. De kranten staan er vol mee, wat ze in haar hotel eet, hoe vaak ze van de fitnessruimte gebruik maakt, of ze aardig is, etc. etc.
Hopelijk is het weer morgen beter, we zijn nieuwsgierig naar Puri !
Het hotel ligt prachtig, een handvol redelijk luxe kamers met zachte bedden, een schitterend zwembad en het ligt direkt aan zee, het strand voor de deur !
TV op de kamer met 100 kanalen, toch wel handig als je de deur niet uit kan vanwege het weer. Af en toe (vooral als het flink regent) zwart beeld met de melding dat de 'service scrambled' is. Het licht valt ook regelmatig uit. Niet raar als je buiten de electriciteitspalen ziet flikkeren en bij een lamp in de tuin van het hotel hebben we 's avonds vuurwerkshows. Ach, ach, ach, ach ... roept Erik regelmatig.
's Middags wagen we ons even op het strand, het waait nog steeds flink, maar het is net te doen. De gezonde zeelucht is een verademing na het sterk vervuilde calcutta !
Helaas trekt de wind weer aan en volgen er een paar fikse regenperiodes. Op tv zien we hoe Martina Hingis de Indiase lieveling Sania Mirza inmaakt in de halve finales, 6-1 en 6-0, binnen het uur is het gebeurt en Martina houdt zich duidelijk in. Het toernooi is in Calcutta en Hingis is hier duidelijk niet op haar plaats, maar Calcutta is zeer wel vereerd met haar bezoek. De kranten staan er vol mee, wat ze in haar hotel eet, hoe vaak ze van de fitnessruimte gebruik maakt, of ze aardig is, etc. etc.
Hopelijk is het weer morgen beter, we zijn nieuwsgierig naar Puri !
Net op tijd weg uit Calcutta !
Het is nog steeds donderdag, vandaag waren we in de BBD School, die nog niet uit onze gedachten is verdwenen.
Om 5 ur nemen we een taxi naar het Howrah treinstation. Vanavond met de trein naar Puri voor een lang weekend aan zee. Als we de brug over de Hooghly rivier nemen, begint de taxichauffeur allerlei religieuze rituelen uit te voeren. Mmmm, zou hij de brug niet vertrouwen of heeft het te maken met het feit dat de rivier heilig is ?? ... We houden het maar op het laatste.
Als we aankomen en de chauffeur betalen, vertrouwt hij ons nog even met een glimlach toe hoeveel we wel niet teveel hebben betaald ... hij is wel eerlijk en red met deze actie wellicht zijn karma.
Voor we het weten bungelt onze rugzak op het hoofd van een wel erg magere man. Hij loopt echter sneller dan wij en brengt ons naar het goede perron. Zijn grote ogen glimmen als we hem betalen, hopelijk koopt hij er een voedzame maaltijd van.
Natuurlijk zijn we veel te vroeg, het is 6 uur en de trein vertrekt om 10 over 7. We hadden een hoop chaos verwacht op het grootste treinstation van de stad, maar dat valt erg mee. Maar ja, de trein komt natuurlijk pas op z'n eigen Indiase tijd en om half 9 zijn we dan eindelijk onderweg. De tijd doorgebracht onder de overkapping op het station MET een paraplu. De regens zijn ondertussen zo heftig geworden dat je nergens meer droog kan staan. Later bleek dat we geluk gehad hebben, onze trein was een van de laatste die het staion nog kon verlaten. Door de heftige regen is deze avond en nacht heel Calcutta onder gelopen, waaronder ook de sporen.
De coupe lijkt op het eerste gezicht redelijk comfortabel. We hebben allebei het bovenste bed, er worden dekens, lakens en kussens uitgedeeld en er is airco. Al snel stroomt er water door de coupe over de vloer, de ramen blijken alles behalve waterdicht. Ook blijkt het te wemelen van de kakkerlakken ... het worden 10 lange uren !
Aangezien we allebei niet topfit zijn, we hoesten, proesten, kuchen en roggelen, krijgt Erik een tablet aangeboden van een medepassagier. Omdat hij bang is dat hij daarna inderdaad nooit meer zal hoesten, slaat hij beleefd af.
Ondertussen wachten we lijdzaam af. Erik kan rechtop zitten in z'n bed, ik (net) niet. Af en toe dommel ik weg totdat ik weer wat in mijn nek voel kriebelen. Onze onderburen blijken goede snurkers, de 10 uren en af te leggen 500 km kruipen voorbij.
De trein vervolgt al schuddend en schokkend zijn weg, stopt vaak, maar soms gaat het zo te keer dat we bang zijn te ontsporen. Af en toe raast er een tegemoetkomende trein langs en zij we blij dat we aan de goede kant van het spoor zitten.
Aangekomen in Puri (half 7 's ochtends) blijkt het enorm te waaien ... Wat zou dat betekenen ? We lopen het station uit en worden gelijk aangesproken door een rickshaw rijder. Hij wil ons wel naar het hotel fietsen. We dachten dat ons hotel wat verder uit het centrum zou liggen, maar hij wil ons er wel heen brengen ... het zal wel ..
Als koning en koningin zitten we te kijken op de rickshaw. Als we na 500 meter bij de kustlijn aankomen ondervinden we dat het niet hard waait, maar hard stormt ! Wolken van zand worden op ons afgevuurd, we zitten met onze handen voor onze ogen ineen gedoken op de rickshaw. De 'chauffeur' is al afgestapt, we hebben tegenwind en Erik stapt ook af en loopt uit solidariteit mee. Door de zandstorm en mijn lenzen (= geen goede combi) zie ik inmiddels niets meer. We vragen ons af waarom we geen taxi of tuktuk hebben genomen ... Na een gevecht van 3 kwartier (het stukje blijkt achteraf 4 km) arriveren we bij het hotel. We betalen de rickshawmeneer dubbel, dat heeft hij wel verdiend !
Ondertussen kunnen we geen plek op ons lichaam bedenken waar zich geen zand heeft opgehoopt. We zien er niet uit, een nacht niet geslapen met een zandstorm als toetje ... Gelukkig is er een kamer vrij, we spoelen het zand door het putje, gaan naar het ontbijt en daarna gelijk naar bed. Eerst maar eens slapen, kunnen we wel gebruiken en met dit weer kunnen we toch niet naar buiten. Met het geraas van een flinke februari storm vallen we in slaap ... als roosjes !
Om 5 ur nemen we een taxi naar het Howrah treinstation. Vanavond met de trein naar Puri voor een lang weekend aan zee. Als we de brug over de Hooghly rivier nemen, begint de taxichauffeur allerlei religieuze rituelen uit te voeren. Mmmm, zou hij de brug niet vertrouwen of heeft het te maken met het feit dat de rivier heilig is ?? ... We houden het maar op het laatste.
Als we aankomen en de chauffeur betalen, vertrouwt hij ons nog even met een glimlach toe hoeveel we wel niet teveel hebben betaald ... hij is wel eerlijk en red met deze actie wellicht zijn karma.
Voor we het weten bungelt onze rugzak op het hoofd van een wel erg magere man. Hij loopt echter sneller dan wij en brengt ons naar het goede perron. Zijn grote ogen glimmen als we hem betalen, hopelijk koopt hij er een voedzame maaltijd van.
Natuurlijk zijn we veel te vroeg, het is 6 uur en de trein vertrekt om 10 over 7. We hadden een hoop chaos verwacht op het grootste treinstation van de stad, maar dat valt erg mee. Maar ja, de trein komt natuurlijk pas op z'n eigen Indiase tijd en om half 9 zijn we dan eindelijk onderweg. De tijd doorgebracht onder de overkapping op het station MET een paraplu. De regens zijn ondertussen zo heftig geworden dat je nergens meer droog kan staan. Later bleek dat we geluk gehad hebben, onze trein was een van de laatste die het staion nog kon verlaten. Door de heftige regen is deze avond en nacht heel Calcutta onder gelopen, waaronder ook de sporen.
De coupe lijkt op het eerste gezicht redelijk comfortabel. We hebben allebei het bovenste bed, er worden dekens, lakens en kussens uitgedeeld en er is airco. Al snel stroomt er water door de coupe over de vloer, de ramen blijken alles behalve waterdicht. Ook blijkt het te wemelen van de kakkerlakken ... het worden 10 lange uren !Aangezien we allebei niet topfit zijn, we hoesten, proesten, kuchen en roggelen, krijgt Erik een tablet aangeboden van een medepassagier. Omdat hij bang is dat hij daarna inderdaad nooit meer zal hoesten, slaat hij beleefd af.
Ondertussen wachten we lijdzaam af. Erik kan rechtop zitten in z'n bed, ik (net) niet. Af en toe dommel ik weg totdat ik weer wat in mijn nek voel kriebelen. Onze onderburen blijken goede snurkers, de 10 uren en af te leggen 500 km kruipen voorbij.
De trein vervolgt al schuddend en schokkend zijn weg, stopt vaak, maar soms gaat het zo te keer dat we bang zijn te ontsporen. Af en toe raast er een tegemoetkomende trein langs en zij we blij dat we aan de goede kant van het spoor zitten.
Aangekomen in Puri (half 7 's ochtends) blijkt het enorm te waaien ... Wat zou dat betekenen ? We lopen het station uit en worden gelijk aangesproken door een rickshaw rijder. Hij wil ons wel naar het hotel fietsen. We dachten dat ons hotel wat verder uit het centrum zou liggen, maar hij wil ons er wel heen brengen ... het zal wel ..
Als koning en koningin zitten we te kijken op de rickshaw. Als we na 500 meter bij de kustlijn aankomen ondervinden we dat het niet hard waait, maar hard stormt ! Wolken van zand worden op ons afgevuurd, we zitten met onze handen voor onze ogen ineen gedoken op de rickshaw. De 'chauffeur' is al afgestapt, we hebben tegenwind en Erik stapt ook af en loopt uit solidariteit mee. Door de zandstorm en mijn lenzen (= geen goede combi) zie ik inmiddels niets meer. We vragen ons af waarom we geen taxi of tuktuk hebben genomen ... Na een gevecht van 3 kwartier (het stukje blijkt achteraf 4 km) arriveren we bij het hotel. We betalen de rickshawmeneer dubbel, dat heeft hij wel verdiend !
Ondertussen kunnen we geen plek op ons lichaam bedenken waar zich geen zand heeft opgehoopt. We zien er niet uit, een nacht niet geslapen met een zandstorm als toetje ... Gelukkig is er een kamer vrij, we spoelen het zand door het putje, gaan naar het ontbijt en daarna gelijk naar bed. Eerst maar eens slapen, kunnen we wel gebruiken en met dit weer kunnen we toch niet naar buiten. Met het geraas van een flinke februari storm vallen we in slaap ... als roosjes !
Op de Bengaalse tv ?
Vandaag (donderdag 20 september) wordt het een drukke dag. Spullen inpakken en uitchecken, lunchen bij Champa, nieuwe kleren uitdelen bij BBD School, met de nachttrein naar Puri, we zien wel 1 ding tegelijk !
Eerst maar eens ontbijten in ons vaste restaurant aan Sudderstreet : Zurich. We nemen de gebruikelijke jamtoast met black tea en voor ca 70 roepies (1 euro) kan de dag van start !
Dan uitchecken, eerlijk gezegd zijn we blij dat we hier weg kunnen. Alles is zo vochtig hier, tot aan het matras toe. Het is niet goed voor onze gezondheid, allebei zijn we goed verkouden, ontstoken neusholtes en alles speelt nog eens extra op zodra we de deur van onze kamer open doen. In de badkamer heerst een continue urinelucht, het komt van buiten en het raam kan niet dicht. De glimlach van de aardige receptionist maakt veel goed, maar niet alles ...
Ondertussen is het tegen 10 uur en zitten we in de taxi op weg naar Champa. Een vriendin van Rosalie die veel zaken voor haar regelt. Zo onderhoudt ze bijvoorbeeld alle contacten met de BBD School, waar we vanmiddag heen gaan. Ze is niet onbemiddeld, een prachtig huis met auto voor de deur. In een soort vitrinekast staan allerlei hindoegoden, vooral ganesh's, maar wie herkennen we tussen al dat hindoe-geweld ? Donald Duck ! Is dat niet grappig ?
Al snel is de lunch klaar en zitten we te smikkelen van allerlei indiase delicatessen. De vrouw des huizes is bijna beledigd als we na een (heel) vol bord de tweede ronde afslaan, maar als we haar vertellen dat het heerlijk was, tovert ze toch een glimlach op haar mond.
Na de lunch vertrekken we naar de BBD school. Rosalie's stichting betaalt hier de dagelijkse lunch voor de kinderen en de schoolbenodigdheden. Er zijn 4 leraren, 2 worden betaald door de overheid en 2 door de rotary. De kinderen komen uit de sloppenwijken dichtbij de school. Ze leven onder zeiltjes aan de oever van de rivier. Regelmatig haalt de overheid een bulldozer door deze wijkjes, waarna ze alles plat branden. De mensen trekken dan meestal terug naar het platteland (waar ze vandaan komen) om na enkele maanden weer terug te komen. Wanneer dit gebeurt is de school dus enkele weken tot maanden 'kinderloos'. De leraressen verdienen hier 200 roepies per maand. Om een idee te geven, ons ontbijt bij Zurich kost ca 60-70 roepies, mijn nieuwe salwar 498 rp en een fatsoenlijke wc rol kost 50 rp. Waarschijnlijk zijn dit niet de meest benodigde dingen voor hun, maar toch.
Als we de school naderen, rijden we langs de onderkomens van de kinderen. Het regent hard, ik stel me voor hoe het moet zijn om zo te moeten leven, maar het lukt me niet. Bij de school zien we geen lachende gezichten, de onzekerheid, het ontbreken van de menselijke basisbehoeftes is van de kindergezichtjes af te lezen.
Vandaag worden er nieuwe kleren uitgedeeld voor de Durga Puja. Hier en daar tovert een meisje een kleine glimlach op haar gezicht als ze haar nieuwe jurk ziet, maar de meeste kinderen nemen het uitdrukkingsloos aan en klemmen hun nieuwe aanwinst stevig onder hun arm.
Ondertussen is het nog harder gaan regenen. Hier en daar sijpelen er straaltjes water door het dak van de school, later worden het stralen. Het is onvoorstelbaar, de overheid belooft al jaren een ander/nieuw schoolgebouwtje. Stel je hier overigens niets bij voor, het is een ruimte van zo'n 8 bij 10 meter waar 3 soort van lokaaltjes in gemaakt zijn. Sinds een jaar is er een soort toilet, een muurtje met daarachter een gat in de grond.
Na het uitdelen van de kleren, of eigenlijk al tijdens, is er een cameraploeg van de lokale tv gearriveerd. Straks komt de gouvernor blijkbaar langs en hij is belangrijk genoeg voor de tv. Rosalie helpt deze school nu 4 jaar en er was nog nooit iemand van de overheid langs geweest. Ze dacht dat het met onze aanwezigheid te maken kon hebben. Mmmm, ik loop hier in mijn oude kleren, had ik nu toch mijn salwar maar aangedaan ! Zodra hij komt worden we aan hem voorgesteld en de camera draait. Zodra hij vragen aan ons gaat stellen voor de camera, lopen we weg. We willen Rosalie niet in de problemen brengen (ze is hier op een toeristenvisum). Als hij weggaat lijkt het alsof Champa hem confronteert met de slechte staat van de school. In tegenstelling tot de meeste Indiase vrouwen is ze niet bang van deze hooggeplaatste functionaris. Hij is er duidelijk niet blij mee en verlaat gefrusteerd het schooltje. Hopelijk helpt het en krijgen ze nu een ander gebouwtje.
Inmiddels is het lunchtijd voor de kinderen en wordt er flink opgeschept. Rijst, groenten en zelfs kip ! Omdat dit de armste kinderen van al Rosalie's projecten zijn, krijgen ze dagelijks vlees/vis. Ze smikkelen en smullen. Sommigen scheppen meerdere malen op. Hun enige fatsoenlijke maaltijd per dag. Je ziet de spanning wegebben en de meeste kids worden nu wat losser, we zien hier en daar een glimlach verschijnen.
Niet bij iedereen overigens, veel kinderen eten hun bord leeg, hun nieuwe kleren niet uit het oog verliezend, pakken hun schooltas (= vies oud plastic tasje) en lopen naar hun uitzichtloze situatie thuis, waarschijnlijk om te gaan werken. Hopelijk biedt het feit dat ze hier naar school kunnen, hun een kans op een betere toekomst dan die van hun ongeschoolde ouders. Misschien dat zij later hun kinderen wel naar een waterdichte school kunnen sturen en dat zij hun kinderen wel kunnen laten spelen (ipv werken) na schooltijd.
Ik zie een jongetje mank lopen, als ik naar zijn voetje kijk, schrik ik. Het voetje is misvormd, waardoor hij als het ware op de zijkant van zijn voet moet lopen. Ik wijs Rosalie erop en ook zij schrikt, ze had het nog nooit gezien hier. We besluiten te zullen proberen hem in het RCFC te krijgen voor een operatie. Champa is de zus van een chrirurg die daar als vrijwilliger werkt (zelfs in Calcutta is de wereld klein) dus dat moet haast wel gaan lukken !
Flink aangeslagen stappen we in de taxi. Er spookt van alles door mijn hoofd. Hoe kunnen we (meer) helpen, wat te doen om deze kinderen allemaal te zien lachen ? Nieuwe rugzak ? Nieuw dak op de school ? Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het probleem groter is dan dat en dat dat niet met een nieuw rugzakje is op te lossen ...
Eerst maar eens ontbijten in ons vaste restaurant aan Sudderstreet : Zurich. We nemen de gebruikelijke jamtoast met black tea en voor ca 70 roepies (1 euro) kan de dag van start !
Dan uitchecken, eerlijk gezegd zijn we blij dat we hier weg kunnen. Alles is zo vochtig hier, tot aan het matras toe. Het is niet goed voor onze gezondheid, allebei zijn we goed verkouden, ontstoken neusholtes en alles speelt nog eens extra op zodra we de deur van onze kamer open doen. In de badkamer heerst een continue urinelucht, het komt van buiten en het raam kan niet dicht. De glimlach van de aardige receptionist maakt veel goed, maar niet alles ...
Ondertussen is het tegen 10 uur en zitten we in de taxi op weg naar Champa. Een vriendin van Rosalie die veel zaken voor haar regelt. Zo onderhoudt ze bijvoorbeeld alle contacten met de BBD School, waar we vanmiddag heen gaan. Ze is niet onbemiddeld, een prachtig huis met auto voor de deur. In een soort vitrinekast staan allerlei hindoegoden, vooral ganesh's, maar wie herkennen we tussen al dat hindoe-geweld ? Donald Duck ! Is dat niet grappig ?
Al snel is de lunch klaar en zitten we te smikkelen van allerlei indiase delicatessen. De vrouw des huizes is bijna beledigd als we na een (heel) vol bord de tweede ronde afslaan, maar als we haar vertellen dat het heerlijk was, tovert ze toch een glimlach op haar mond.
Na de lunch vertrekken we naar de BBD school. Rosalie's stichting betaalt hier de dagelijkse lunch voor de kinderen en de schoolbenodigdheden. Er zijn 4 leraren, 2 worden betaald door de overheid en 2 door de rotary. De kinderen komen uit de sloppenwijken dichtbij de school. Ze leven onder zeiltjes aan de oever van de rivier. Regelmatig haalt de overheid een bulldozer door deze wijkjes, waarna ze alles plat branden. De mensen trekken dan meestal terug naar het platteland (waar ze vandaan komen) om na enkele maanden weer terug te komen. Wanneer dit gebeurt is de school dus enkele weken tot maanden 'kinderloos'. De leraressen verdienen hier 200 roepies per maand. Om een idee te geven, ons ontbijt bij Zurich kost ca 60-70 roepies, mijn nieuwe salwar 498 rp en een fatsoenlijke wc rol kost 50 rp. Waarschijnlijk zijn dit niet de meest benodigde dingen voor hun, maar toch.
Als we de school naderen, rijden we langs de onderkomens van de kinderen. Het regent hard, ik stel me voor hoe het moet zijn om zo te moeten leven, maar het lukt me niet. Bij de school zien we geen lachende gezichten, de onzekerheid, het ontbreken van de menselijke basisbehoeftes is van de kindergezichtjes af te lezen.
Vandaag worden er nieuwe kleren uitgedeeld voor de Durga Puja. Hier en daar tovert een meisje een kleine glimlach op haar gezicht als ze haar nieuwe jurk ziet, maar de meeste kinderen nemen het uitdrukkingsloos aan en klemmen hun nieuwe aanwinst stevig onder hun arm.
Ondertussen is het nog harder gaan regenen. Hier en daar sijpelen er straaltjes water door het dak van de school, later worden het stralen. Het is onvoorstelbaar, de overheid belooft al jaren een ander/nieuw schoolgebouwtje. Stel je hier overigens niets bij voor, het is een ruimte van zo'n 8 bij 10 meter waar 3 soort van lokaaltjes in gemaakt zijn. Sinds een jaar is er een soort toilet, een muurtje met daarachter een gat in de grond.
Na het uitdelen van de kleren, of eigenlijk al tijdens, is er een cameraploeg van de lokale tv gearriveerd. Straks komt de gouvernor blijkbaar langs en hij is belangrijk genoeg voor de tv. Rosalie helpt deze school nu 4 jaar en er was nog nooit iemand van de overheid langs geweest. Ze dacht dat het met onze aanwezigheid te maken kon hebben. Mmmm, ik loop hier in mijn oude kleren, had ik nu toch mijn salwar maar aangedaan ! Zodra hij komt worden we aan hem voorgesteld en de camera draait. Zodra hij vragen aan ons gaat stellen voor de camera, lopen we weg. We willen Rosalie niet in de problemen brengen (ze is hier op een toeristenvisum). Als hij weggaat lijkt het alsof Champa hem confronteert met de slechte staat van de school. In tegenstelling tot de meeste Indiase vrouwen is ze niet bang van deze hooggeplaatste functionaris. Hij is er duidelijk niet blij mee en verlaat gefrusteerd het schooltje. Hopelijk helpt het en krijgen ze nu een ander gebouwtje.
Inmiddels is het lunchtijd voor de kinderen en wordt er flink opgeschept. Rijst, groenten en zelfs kip ! Omdat dit de armste kinderen van al Rosalie's projecten zijn, krijgen ze dagelijks vlees/vis. Ze smikkelen en smullen. Sommigen scheppen meerdere malen op. Hun enige fatsoenlijke maaltijd per dag. Je ziet de spanning wegebben en de meeste kids worden nu wat losser, we zien hier en daar een glimlach verschijnen.
Niet bij iedereen overigens, veel kinderen eten hun bord leeg, hun nieuwe kleren niet uit het oog verliezend, pakken hun schooltas (= vies oud plastic tasje) en lopen naar hun uitzichtloze situatie thuis, waarschijnlijk om te gaan werken. Hopelijk biedt het feit dat ze hier naar school kunnen, hun een kans op een betere toekomst dan die van hun ongeschoolde ouders. Misschien dat zij later hun kinderen wel naar een waterdichte school kunnen sturen en dat zij hun kinderen wel kunnen laten spelen (ipv werken) na schooltijd.
Ik zie een jongetje mank lopen, als ik naar zijn voetje kijk, schrik ik. Het voetje is misvormd, waardoor hij als het ware op de zijkant van zijn voet moet lopen. Ik wijs Rosalie erop en ook zij schrikt, ze had het nog nooit gezien hier. We besluiten te zullen proberen hem in het RCFC te krijgen voor een operatie. Champa is de zus van een chrirurg die daar als vrijwilliger werkt (zelfs in Calcutta is de wereld klein) dus dat moet haast wel gaan lukken !
Flink aangeslagen stappen we in de taxi. Er spookt van alles door mijn hoofd. Hoe kunnen we (meer) helpen, wat te doen om deze kinderen allemaal te zien lachen ? Nieuwe rugzak ? Nieuw dak op de school ? Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het probleem groter is dan dat en dat dat niet met een nieuw rugzakje is op te lossen ...
zondag 24 september 2006
TIME OUT !
Ja, ja, we lopen wat achter met ons weblog, maar we hebben even een time-out. We zitten momenteel in Puri, een stadje/dorpje zo'n 500 km ten zuiden van Calcutta. Het ligt aan de zee, dus we hebben min of meer een weekend vakantie !
We proberen hier een beetje bij te komen van alle indrukken en onze gezondheid weer wat op te krikken, want die had een flinke knauw opgelopen in Calcutta. Het is nu zondagmiddag en morgenavond gaan we met de nachttrein weer terug naar de stad. Er ligt weer een heel programma op ons te wachten, dus we moeten daar weer flink aan de slag.
In Calcutta zijn de computers wat sneller dan hier, dus werken we daar ons weblog weer helemaal bij !!
Groetjes !!!
Erik & Willeke
We proberen hier een beetje bij te komen van alle indrukken en onze gezondheid weer wat op te krikken, want die had een flinke knauw opgelopen in Calcutta. Het is nu zondagmiddag en morgenavond gaan we met de nachttrein weer terug naar de stad. Er ligt weer een heel programma op ons te wachten, dus we moeten daar weer flink aan de slag.
In Calcutta zijn de computers wat sneller dan hier, dus werken we daar ons weblog weer helemaal bij !!
Groetjes !!!
Erik & Willeke
woensdag 20 september 2006
Met de tas van Sinterklaas naar het RCFC
Hai, even een kort berichtje. Vanmorgen naar het RCFC geweest, het ziekenhuis waar kinderen met vergroeiingen worden behandeld. Sommige kinderen zijn hier heel lang, zo herkende ik zelfs wat kinderen van vorig jaar ! Veel kinderen zijn naar huis voor de feestdagen, er is een soort kerst op handen (Durga Puja). Maar de kinderen die niet naar huis konden, om wat voor reden dan ook (geld, operatie, etc.) hebben we een leuke ochtend bezorgd. Poppenkast, tulpenles, het was weer een groot succes. Echt leuk om te zien hoe de kinderen zo kunnen genieten van in onze ogen zo iets simpels.
Bij binnenkomst kregen we van de kinderen allemaal een kaart, een bedankje voor het geld wat we vorig jaar hebben achtergelaten voor het schilderen van het klaslokaal en de trolley. En het is inderdaad erg netjes geworden ! De trolley doet goed dienst.
Hier wat foto's van vanmorgen :
Iedereen veel groetjes !!
Erik & Willeke
dinsdag 19 september 2006
We hebben onze rabo-pas terug !
Vandaag hadden we een 'vrije' dag. Geen bezoeken aan projecten, we konden onze eigen tijd indelen. We zijn maar begonnen (na het ontbijt uiteraard) met een bezoekje aan de bank. Afgelopen vrijdag hebben we via de geldautomaat geld gepind. We waren zo blij verrast dat er geld uit kwam, dat we dit verdeeld hebben over onze portemonnee's en weg zijn gelopen. Hier is het niet zo dat je pas eerst terug komt en dat het geld ... dussss ... onze pas zat nog in het automaat toen we weggingen. Aangezien we de pas niet echt dagelijks nodig hebben hier, kwamen we daar zondag pas achter. Maar goed, zondag is de bank dicht en maandag was een feestdag. Dus het saldo van de bankrekening maar snel overgeboekt naar een andere rekening en 'op hoop van zegen' de dagen afgewacht. Vanmorgen was het dus zover. Wij de bank binnen, ze begrepen gelijk wat er aan de hand was en ... binnen drie minuten stonden we met onze pas weer buiten ! 'It happens all the time with foreigners' zei de juffrouw lachend. Met de Indiase bureaucratie in ons achterhoofd hadden we zo'n uitkomst niet echt verwacht !
Daarna naar de emailshop. Eergisteren hebben we daar treintickets besteld voor een tripje naar Puri. Deze konden we vanmorgen ophalen en betalen. Aanstaande donderdagavond om 7 uur gaan we op de trein voor een 10 uur durende reis naar het zuiden. Puri ligt aan de zee en we hopen daar wat rust aan te treffen (voor zover dat mogelijk is in India, want we zijn er wel achter, een 'Indiaan' houdt niet van rust !). We blijven daar tot maandagavond en komen dan met de nachttrein weer terug. Geen idee of we een bed hebben of een houten bank, we hebben gewoon een ticket geregeld en we zien wel.
Daarna nog wat gemaild, gegeten en uitgerust en halverwege de middag afgesproken met Rosalie om naar de Jain Tempel te gaan. Er was wat verwarring over welke, er zijn er namelijk twee op relatief korte afstand van elkaar. Uiteindelijk bleken de namen van de tempels verwisseld te zijn in onze LP, liepen we dus eerst naar de 'verkeerde', uiteindelijk toch nog bij de goede terecht gekomen. De tempel is een aangenaam rustpunt in Calcutta met een mooi onderhouden tuin erom heen. Omdat we vier keer doorgezweten waren van het lopen, konden we hier mooi even tot ons zelf komen.
Daarna met de metro weer terug naar Sudderstreet. Ondertussen was het flink gaan regenen en natuurlijk lagen onze paraplus in het guesthouse ... Goed nat (want je weet niet of het 5 minuten of 5 dagen blijft regenen, alles is hier mogelijk) kwamen we aan bij Zurich, lekker gegeten en nu nog even mailen.
We duiken op tijd ons bedje in, morgenochtend alweer vroeg naar het RCFC ziekenhuis. Kijken of het schooltje inderdaad netjes is opgeschilderd en de tulpenles doen bij de kinderen. Hopelijk hebben we net zoveel lol als bij de vorige school !!
Doei !!
Erik & Willeke
Daarna naar de emailshop. Eergisteren hebben we daar treintickets besteld voor een tripje naar Puri. Deze konden we vanmorgen ophalen en betalen. Aanstaande donderdagavond om 7 uur gaan we op de trein voor een 10 uur durende reis naar het zuiden. Puri ligt aan de zee en we hopen daar wat rust aan te treffen (voor zover dat mogelijk is in India, want we zijn er wel achter, een 'Indiaan' houdt niet van rust !). We blijven daar tot maandagavond en komen dan met de nachttrein weer terug. Geen idee of we een bed hebben of een houten bank, we hebben gewoon een ticket geregeld en we zien wel.
Daarna nog wat gemaild, gegeten en uitgerust en halverwege de middag afgesproken met Rosalie om naar de Jain Tempel te gaan. Er was wat verwarring over welke, er zijn er namelijk twee op relatief korte afstand van elkaar. Uiteindelijk bleken de namen van de tempels verwisseld te zijn in onze LP, liepen we dus eerst naar de 'verkeerde', uiteindelijk toch nog bij de goede terecht gekomen. De tempel is een aangenaam rustpunt in Calcutta met een mooi onderhouden tuin erom heen. Omdat we vier keer doorgezweten waren van het lopen, konden we hier mooi even tot ons zelf komen.
Daarna met de metro weer terug naar Sudderstreet. Ondertussen was het flink gaan regenen en natuurlijk lagen onze paraplus in het guesthouse ... Goed nat (want je weet niet of het 5 minuten of 5 dagen blijft regenen, alles is hier mogelijk) kwamen we aan bij Zurich, lekker gegeten en nu nog even mailen.
We duiken op tijd ons bedje in, morgenochtend alweer vroeg naar het RCFC ziekenhuis. Kijken of het schooltje inderdaad netjes is opgeschilderd en de tulpenles doen bij de kinderen. Hopelijk hebben we net zoveel lol als bij de vorige school !!
Doei !!
Erik & Willeke
Twee foto's van Preyrona
Hier twee foto's van maandag, toen we bij Preyrona waren. Zijn ze niet geweldig ?
Doei doei
Erik & Willeke
Doei doei
Erik & Willeke
Bericht van Sultana
Zoals ik twee berichten eerder vertelde, is Sultana naar Schotland afgereist, misschien is het leuk om haar verhaal over de reis te lezen :
Hello. Finally i reached Fiona's place,It is really great to be in abroad.Fiona's family r really wondeful person.U r right as u always says that I am the luckiest girl of the world,that is true. U cannot believe that my journey was incredible ,i have no words to describe about it,but i must say u that i never had any jet lag as i was not at tired after my journey ,infact i wasvery much trilled to see how the plane takes off and how beautifully it flies in the sky.To me it seemed that I was still dreaming as now also I cannot believe that I am in Edinburgh. It is really beautiful to see from plane when it took off as when lands down. I must commit that Edinburgh is really beautiful. Today I went for a walk and even i went to Janet's house too,she is really very nice.She gave me her grandson mobile as welll she will be giving me her boots too.
I am really happy ,but I am missing u people a lot.But this question is always striking my head that how r living in Kolkata when abroad country is so beautiful and everthing is so welll organised .I am really surprised infact I must hats off to u that u r really great person by giving all ur comforts .
Rosalie u know i never got a window seat ,but for flying to Edinburgh i got a window seat.I was very happy ,after all god always listen to my prayer .
I will moved to Hostel on thursday morning . U know Rosalie that Chinese and Punjabi guys with whom I was travelling we were all seperated as we were given different seats both the time but I meet them on when i was boarding for Edinburgh .I must say that I am really brave coz I myself surprise that I travelled all alone by myself and Infact I enjoyed it very much.
Now I am like princess who is staying in a beautiful room with nice cosy room with avery soft bed . I still cannot belive as it seemed to me that if I am dreaming. So I really thanku for making my dream cum true.
Convey my love to everyone out there. Especially tell my Mom & Dad that they r really need not worry at alll ,as I am having great time out here .Even assure them as I am different from other girl as I never allow any problems to enter into my life,even if it do enter I give them warm welcome and tackle them smoothly.So they should be relaxed as the journey and still so far I am having awesome time.so I am 1000000% fine and healthy ,so they need not worry at alll.
they need not cry as they will be simply wasting their precious tears .
I love u alll. take care. love. sultana
Hello. Finally i reached Fiona's place,It is really great to be in abroad.Fiona's family r really wondeful person.U r right as u always says that I am the luckiest girl of the world,that is true. U cannot believe that my journey was incredible ,i have no words to describe about it,but i must say u that i never had any jet lag as i was not at tired after my journey ,infact i wasvery much trilled to see how the plane takes off and how beautifully it flies in the sky.To me it seemed that I was still dreaming as now also I cannot believe that I am in Edinburgh. It is really beautiful to see from plane when it took off as when lands down. I must commit that Edinburgh is really beautiful. Today I went for a walk and even i went to Janet's house too,she is really very nice.She gave me her grandson mobile as welll she will be giving me her boots too.
I am really happy ,but I am missing u people a lot.But this question is always striking my head that how r living in Kolkata when abroad country is so beautiful and everthing is so welll organised .I am really surprised infact I must hats off to u that u r really great person by giving all ur comforts .
Rosalie u know i never got a window seat ,but for flying to Edinburgh i got a window seat.I was very happy ,after all god always listen to my prayer .
I will moved to Hostel on thursday morning . U know Rosalie that Chinese and Punjabi guys with whom I was travelling we were all seperated as we were given different seats both the time but I meet them on when i was boarding for Edinburgh .I must say that I am really brave coz I myself surprise that I travelled all alone by myself and Infact I enjoyed it very much.
Now I am like princess who is staying in a beautiful room with nice cosy room with avery soft bed . I still cannot belive as it seemed to me that if I am dreaming. So I really thanku for making my dream cum true.
Convey my love to everyone out there. Especially tell my Mom & Dad that they r really need not worry at alll ,as I am having great time out here .Even assure them as I am different from other girl as I never allow any problems to enter into my life,even if it do enter I give them warm welcome and tackle them smoothly.So they should be relaxed as the journey and still so far I am having awesome time.so I am 1000000% fine and healthy ,so they need not worry at alll.
they need not cry as they will be simply wasting their precious tears .
I love u alll. take care. love. sultana
Jan Klaassen en Katrijn in de sloppenwijken
Vanochtend (maandag) is het verhuisochtend, we verlaten ons 'dure' (ca 45 euro per nacht) hotel voor een goedkoop (13 euro per nacht) guesthouse. Het is even wennen, keiharde bedden, geen plankje voor onze toiletspullen, als we douchen wordt de wc nat, het is rumoerig, niet superschoon, maar ach, de meeste mensen in Calcutta slapen op de straat, dus wat zeuren we eigenlijk ... we gaan het proberen vol te houden.
Na een snelle lunch vertrekken we met de taxi naar de Ulta Dunga sloppenwijken, naar de Preyrona school. Het is vandaag een feestdag, maar Rosalie heeft toch gevraagd of de kinderen wilde komen omdat wij er waren. Ik had niet verwacht dat dat ook zou helpen, maar ze waren er gewoon allemaal ! Dit is hetzelfde schooltje waarvoor ik vorig jaar geld voor het harmonium heb achtergelaten en ze zijn me blijkbaar niet vergeten. Volgende week is er een soort voorstelling en krijgen we een demo op het harmonium, we zijn benieuwd ! Het is leuk om dezelfde kinderen van vorig jaar weer te zien. Het meisje dat zo wordt geslagen thuis omdat ze het zoveelste meisje is (in plaats van een jongen) is zichtbaar opgeknapt. Vorig jaar zat ze nog erg verlegen, altijd naar beneden kijkend, nu zit ze recht, haar ogen glanzen als we iets vertellen. De school heeft haar goed gedaan, al is haar situatie thuis niet veranderd. Een ander meisje werd mishandeld door haar stiefmoeder. Toen ze haar naar school brachten, vertelde haar vader dat ze geestelijk gehandicapt was, niet wetende dat ze op haar hoofd werd geslagen. Nu haar vader dit weet (dank zij de school), wordt ze niet meer geslagen en bloeit ze als ooit tevoren. Ze doet goed haar best en kan goed meekomen. Ze is helemaal niet gehandicapt ! Zo heeft ieder kind zijn eigen verhaal en geschiedenis. Het is fantastisch om te zien dat de kinderen werkelijk baat hebben bij deze school, die vorig voorjaar door Rosalie is opgericht.
We beginnen met de poppenkast en poppen. Alles zit nog in de tas (de tas van sinterklaas, dit is geen grapje ..) als Rosalie verteld dat we een verrassing hebben meegenomen. We ritsen de tas open en iedereen roept al 'ooooh' en 'aaaah', terwijl er nog niks uit de tas is gekomen. Ze zijn zo snel tevreden hier .. Maar goed, iedereen is door het dolle heen als we de poppen laten zien. We spannen de poppenkast (van stof) tussen twee raamblinden en we doen eerst voor hoe het moet. Daarna is het bijna vechten, iedereen wil eerst ! Ze mogen hun eigen pop uitzoeken en doen een verhaaltje, ze hebben verschrikkelijk veel lol. Natuurlijk loopt het helemaal uit de hand, we wilden het alleen maar even laten zien, maar nu wil iedereen natuurlijk even spelen. Zelfs de allerkleinsten zijn door het dolle heen en willen het proberen. Erg aandoenlijk.
Daarna beginnen we onze tulpenles. We beginnen met de nederlandse vlag, laten op een wereldbol zien waar Nederland ligt. Ze hadden het al snel door : Holland very small ... India, very big ... !!! De foto's van de koningin en van Maxima doen het ook erg goed. Iedereen is gek van Maxima en vooral van haar twee kinderen. En dan de creatie van de tulp. Er wordt druk gekleurd, de meest mooie tulpen worden hier geboren. Daarna moeten ze nog in elkaar. Ze willen allemaal hulp van ons en we hebben het reuze druk. De tulpen worden op de stok geniet en ook de bladeren worden vastgeniet. Omdat de kleintjes dit niet zelf kunnen, helpen we ze. Uiteindelijk wilden de grotere kinderen ook hulp, het is natuurlijk toch wel bijzonder als twee 'witte' komen helpen. Mister, mister, auntie, auntie ... het galmt nog na in onze oren.
Maar het resultaat was schitterend. Iedereen een prachtige tulp, er waren ruim 30 kinderen en als iedereen zijn tulp omhoog stak, was het een prachtig tulpenveld. De foto's volgen...
Aan het eind werden we nog vol overtuiging toegezongen, 'We shall overcome, oh deep in my heart, I do believe, we shall overcome some day ...' met een brok in onze keel staan we te luisteren.
We verlaten de school, blij dat we ze een leuke middag bezorgd hebben, maar ook met een dubbel gevoel, wat kunnen we meer doen ? En hoe ? Je voelt je erg machteloos.
Onderweg naar Sudderstreet zien we overal weer mensen met vrachtwagentjes en rickshaws, ze zijn met hun godinnen op weg naar de rivier. We nemen een taxi en gaan ze achterop. Vorig jaar heb ik dit ook meegemaakt en het is een waar spektakel. Nu is het zelfs nog drukker, er staan agenten het verkeer met de godinnen te regelen. Iedereen draait zijn verplichte rondjes en dumpen haar in de rivier. Het is weer een grote chaos. De gelovigen zijn ons een beetje te enthousiast, ze hebben vast al het een en ander gerookt, gedronken of gesnoven voordat ze hierheen kwamen. Het feest gaat door als ze zonder godin weer vertrekken, het zal een lange avond (en nacht) worden ! Voor zover ze nog enigszins bij zinnen zijn, komen ze een praatje maken. Vragen waar we vandaag komen, vragen of we hun foto willen maken, ze zijn allemaal even aardig en nieuwsgierig. Ik weet dat dit raar overkomt op mensen die ooit in (andere plaatsen van) India zijn geweest, maar ze willen er bijvoorbeeld echt geen geld voor !
Het wordt ondertussen donker, maar het feest gaan voorlopig nog wel even door. De godinnen worden in grote getale aangevoerd en gedumpt. We worden een beetje gek van de herrie. Overal herrie, overal geluid, het lijkt nergens stil in Calcutta. We gaan weer terug naar huis, klaar voor ons eerste nachtje op het harde bed in ons nieuwe guesthouse ...
Tot later allemaal !
Erik & Willeke
maandag 18 september 2006
Een droom die werkelijkheid wordt !
Zondagochtend, het is nog erg vroeg. Drie uur welteverstaan. Vanmorgen gaat Sultana op het vliegtuig naar Schotland. En omdat ze ons zo verraste door ons op te halen een paar dagen geleden, gaan we nu haar verrassen door ze (mee) weg te brengen. Om 4 uur zijn de taxi's geregeld, dus we moeten vroeg op. De straten van Calcutta zijn nog leeg als we naar Sultana lopen. Een enkele straathond die zijn territorium verdedigd, veel slapende mensen op de straten, maar heerlijk (on-calcutta's) rustig.
Als we aankomen staat Altab ons al op te wachten, Rosalie had hem wel verteld dat we kwamen en omdat ze bang was dat wij het niet konden vinden, stond hij halverwege. We herkenden hem van verre, hij droeg zijn oranje holland t-shirt dat we hem gegeven hebben. Even later kwam zijn broer ook, ook met oranje holland t-shirt inclusief oranje cap. Geweldig toch ? Sultana was zeer verrast toen ze ons zag. De hele familie ging mee, de meesten waren sowieso nog nooit op de luchthaven geweest (zelfs Sultana was nog nooit binnen geweest), dus het is dubbel en dwars de dag van hun leven.
Misschien even voor de onwetenden het verhaal van Sultana. Ze woont met haar familie (10 man sterk) in een bustee onder de flat van Rosalie. 10 bijna allemaal volwassen lichamen op zo'n 15 m2. 10 volwassen lichamen slapen op 1 bed van 6 m2. Het is werkelijk onvoorstelbaar. Door veel geluk in haar leven is ze naar een Engelse school geweest, toen dit ophield en ze uitgehuwelijkt ging worden, kwam Rosalie in haar leven. Ze beschouwt haar als een engel van God. Rosalie betaalde haar vervolgopleiding (en die van de andere broers en zussen overigens) en ze ging naar een soort hotelschool. Vorig jaar kwam ze helemaal super enthousiast naar Rosalie. 'Guess what, I have some good news' vertelde ze 'I need a passport !!'. Rosalie vond dat helemaal niet zulk goed nieuws 'sounds complicated' was haar antwoord. 'I'm going to Scotland !' was haar reactie. Niet eens, misschien, of mogelijk, nee, ze ging gewoon. De besten van haar klas hebben de gelegenheid om het laatste jaar in Schotland te studeren en zij was verkozen. Een meisje uit de bustee ! Maar goed, het kost zo'n 30.000 dollar, dus het bleek een mission impossible. Ondertussen is het een jaar verder en gaat ze (dankzij giften en een lening) naar Schotland. Er is nog niet genoeg geld, alleen het eerste semester is betaald. Maar ze gaat en ze zien wel wat er daarna gebeurt.
Sultana heeft nog nooit haar eigen stad verlaten, ze wist niet eens waar het busstation was. Had tot twee jaar geleden nog nooit met de metro of taxi gereisd. Maar ze is altijd vol vertrouwen. 'I'm brave, I can handle the world' vertelde ze me vorig jaar. Het hele verhaal van haar familie staat overigens op onze website : www.erikenwilleke.com. Voor de nieuwsgierigen.
Op het vliegveld is het druk, iedereen moet 60 roepies betalen om binnen te mogen (= ongeveer 1 euro, voor velen een dagloon).Rosalie gaat 20 tickets halen en de man achter de ticketcounter vraagt wel tot 5 maal toe of het er echt 20 moeten zijn. Had hij blijkbaar nog nooit meegemaakt. Ooms, tantes, nichtjes, iedereen was mee. Het afscheid is 'nat'. Vooral haar moeder huilt tranen met tuiten, haar vader niet, maar is zichtbaar erg verdrietig. De zussen huilen, de broers, Mehtab snikt het uit, Sultana, hun steun en toeverlaat vertrekt naar Schotland. Misschien voor 1 semester, maar misschien wel voorgoed. Wie zal het zeggen !?
Als we een kopje thee gaan drinken, verbaast Mehtab (ca 18 jaar) zich over een potje. Grote ogen, verbaasde blik, hij ziet duidelijk iets wat hij nog niet eerder heeft gezien. Het zijn suikerklontjes ..
Als we terug zijn in Sudderstreet gaan we nog maar even pitten, de nacht duurde ons een beetje te kort. 's Middags zijn we naar een park aan de Hooghly rivier geweest, relatief rustig voor Calcutta. Colaatje, chipjes, we leken wel een stel verliefde tieners....
Heel veel groetjes
Erik & Willeke
zondag 17 september 2006
Unconditional love voor de Hollandse tulp !
Vandaag, zaterdag, onze eerste 'echte' dag in Calcutta. Alhoewel, toen we wakker werden, bleek de halve dag alweer voorbij te zijn, maar een goede nachtrust konden we wel gebruiken na gisteren. Het ontbijt en de lunch dus gelijk maar gecombineerd en om 1 uur zaten we in de taxi richting Prabartak, het tehuis voor volwassen (vooral geestelijk) gehandicapten.
Iedereen daar was weer superenthousiast, net als vorig jaar. Er zaten nog dezelfde personen, slechts 1 nieuw gezicht gezien ! Iedereen wil je even aanraken, met je kroelen, even een aai over de bol, ze zijn zo snel blij. 'Unconditional love' noemt Rosalie het, het maakt niet uit welke kleur, ras, godsdienst, etc. ze houden gewoon van je omdat je er bent. Geweldig is het niet ? Wat kunnen wij daar een hoop van leren.
Thuis hadden we een les over Nederland voorbereid. Foto's van Maxima, Beatrix, tulpen, de vlag mee, etc. etc. Omdat ik natuurlijk geen juf ben, stelde Rosalie voor om de les hier uit te proberen. Een fout wordt hier toch niet opgemerkt (beetje oneerbiedig tegenover de gehandicapten, maar het is natuurlijk wel waar ..). En het was een succes, vooral de foto's van Willem en Max deden het goed. Een van de gehandicapten nam eenzelfde pose aan als Alex en Rosalie moest Maxima spelen. Zo wilde hij op de foto ! Ook hadden we kleine vlaggetjes meegenomen (je weet wel van die koninginnedagdingen). Aan iedereen uitgedeeld, de grote vlag voorop en in colonne gingen we door het tehuis, de grootste pret. Het leek even koninginnedag in Calcutta. Ook het kleuren en in elkaar zetten van onze tulp bleek geen probleem, al hebben de meeste hier wel hulp bij nodig. Het was zo leuk om te zien dat onze voorbereidingen niet voor niets waren geweest. Al snel zat iedereen heel trots met zijn zelfgemaakte tulp te zwaaien. Fantastisch !
Na de creabea kwamen de muziekinstrumenten weer tevoorschijn. We hadden wat nieuwe meegenomen, maar ook die ik vorig jaar had achtergelaten waren er nog. Ze zaten zelfs nog in de hamstertas van de Albert Heyn ... misschien moeten we volgende week maar even een fatsoenlijke opbergmand of zo meenemen. Het was weer een groot feest. Iedereen speelde een instrument, ieder doet dat voor zichzelf, geen idee waar een ander mee bezig is, maar toch klinkt het op een of andere manier nog niet zo beroerd. Maar tja, hoe kan je niet genieten als je al die gelukkige gezichten ziet !? Er werd ook nog gedanst en natuurlijk moesten wij er ook nog aan geloven. Een hoop hilariteit, vooral toen Erik probeerde een doof meisje te schaken. Ze liep snel heel hard weg ! Het is de ondeugendste van het hele stel, maar we krijgen ze volgende week nog wel.
Moe van alle indrukken, maar erg voldaan zaten we aan het eind van de middag weer in de taxi. Op weg naar Madhu, de beste vriendin van Rosalie. Ook zij was zo enthousiast om me weer te zien, het is bijna beschamend. Hier lekker uitgerust, ze woont voor Calcutta-begrippen erg mooi en rustig. Een prachtige daktuin en een mooi huis. Haar zoon was erg nieuwsgierig en kende alle Nederlandse voetballers, hij wist er meer van te vertellen dan wij ... Al snel bleek ook dat het Bengaals en het Nederlands best veel verwandschappen heeft. Nee is ook in het Bengaals nee en ja is iets van ha, klinkt in ieder geval hetzelfde. Zelfs onze ananas klinkt als ananas in het Bengaals, erg grappig.
Maar goed, uiteindelijk met de metro richting 'huis' getogen, lekker gegeten en vroeg naar bed. Vannacht moeten we er weer al om 3 uur uit, we gaan Sultana naar het vliegveld brengen !
Veel groetjes, liefs,
Erik & Willeke
Wat een welkom !
Afgelopen vrijdag was het dan (eindelijk) zo ver, we kwamen na een vluchtje met krijsende kinderen, de Da Vinci Code en een Harry Potter film aan op het vliegveld van Calcutta. De geur bij het binnenkomen van het luchthaven gebouw was ook gelijk 'Calcutta', eten, urine, vochtige warmte, we gaan het niet meer kwijt raken de komende drie weken vrees ik.
Gelukkig waren alle koffers aanwezig, dat is toch altijd weer even spannend, zeker als je over moet stappen en de bagage doorgelabeld is. Maar goed, ticket gekocht bij de prepaid taxi booth en vrij snel stonden we buiten. Op zoek naar een taxi waar we ons ticket konden inwisselen. Maar wat schertst onze verbazing ! Daar stonden Sultana, Absana en Mehtab ons op te wachten ! Ze konden het luchthavengebouw niet in (kost 60 rupees p.p.) en stonden dus buiten. Echt geweldig, wat voelden we ons welkom. Sultana had mijn kleren aan die ik ooit had opgestuurd, echt heel leuk. Ook stonden er veel cameramensen van de tv, we voelden ons even echte sterren, maar het bleek voor Martina Hingis te zijn die hier komt tennissen.
Bij het hotel wilden we de familie trakteren op een ontbijtje (het was inmiddels half 8 in de ochtend), maar ze stonden erop dat we eerst maar eens gingen slapen. Was eigenlijk wel een goed idee, want we waren doodop.
Om drie uur 's middags hadden we afgesproken met Rosalie in restaurant Zurich. Alles was weer zo bekend, er is echt niets veranderd. Dezelfde rickshawwallahs, dezelfde bedelaars ... alsof ik nooit weg was. Het was fantastisch om Rosalie weer te zien, ook zij is niets veranderd (als dat al zou kunnen na een jaar, maar goed).
's Avonds waren we uitgenodigd door Sultana, ze zou voor ons koken. Dat had ze vorig jaar al beloofd, maar omdat ze zondag naar Schotland afreist, vonden we het nogal wat. Nog ruim een dag te gaan voor haar grote vertrek, maar ze stond erop voor ons te koken. Was bijna beledigd toen we vertelden dat het echt niet nodig was. Rosalie had haar dus maar gevraagd twee of drie eenvoudige gerechten te maken. Nou, dat was aardig mislukt. Ik weet niet meer hoeveel gerechten er stonden, maar toch zeker 15 verschillende ! En het smaakte weer heerlijk, haar droom is om 'alle harten van de wereldbevolking te veroveren met haar gerechten', nou dat zou best wel eens kunnen gaan lukken.
Ondertussen waren we echt 'op'. We hadden voor de hele familie kadootjes meegenomen en deze hebben we nog uitgedeeld. Nog even in hun bustee geweest en weer was het een schok ons te realiseren in hoe een kleine ruimte ze met zoveel personen leven. We wensten Sultana een goede trip naar Schotland. We zullen meegaan om haar weg te brengen as zondag, maar willen dat nog even als verrassing houden.
Veel groetjes allemaal !
Erik & Willeke
Gelukkig waren alle koffers aanwezig, dat is toch altijd weer even spannend, zeker als je over moet stappen en de bagage doorgelabeld is. Maar goed, ticket gekocht bij de prepaid taxi booth en vrij snel stonden we buiten. Op zoek naar een taxi waar we ons ticket konden inwisselen. Maar wat schertst onze verbazing ! Daar stonden Sultana, Absana en Mehtab ons op te wachten ! Ze konden het luchthavengebouw niet in (kost 60 rupees p.p.) en stonden dus buiten. Echt geweldig, wat voelden we ons welkom. Sultana had mijn kleren aan die ik ooit had opgestuurd, echt heel leuk. Ook stonden er veel cameramensen van de tv, we voelden ons even echte sterren, maar het bleek voor Martina Hingis te zijn die hier komt tennissen.
Bij het hotel wilden we de familie trakteren op een ontbijtje (het was inmiddels half 8 in de ochtend), maar ze stonden erop dat we eerst maar eens gingen slapen. Was eigenlijk wel een goed idee, want we waren doodop.
Om drie uur 's middags hadden we afgesproken met Rosalie in restaurant Zurich. Alles was weer zo bekend, er is echt niets veranderd. Dezelfde rickshawwallahs, dezelfde bedelaars ... alsof ik nooit weg was. Het was fantastisch om Rosalie weer te zien, ook zij is niets veranderd (als dat al zou kunnen na een jaar, maar goed).
's Avonds waren we uitgenodigd door Sultana, ze zou voor ons koken. Dat had ze vorig jaar al beloofd, maar omdat ze zondag naar Schotland afreist, vonden we het nogal wat. Nog ruim een dag te gaan voor haar grote vertrek, maar ze stond erop voor ons te koken. Was bijna beledigd toen we vertelden dat het echt niet nodig was. Rosalie had haar dus maar gevraagd twee of drie eenvoudige gerechten te maken. Nou, dat was aardig mislukt. Ik weet niet meer hoeveel gerechten er stonden, maar toch zeker 15 verschillende ! En het smaakte weer heerlijk, haar droom is om 'alle harten van de wereldbevolking te veroveren met haar gerechten', nou dat zou best wel eens kunnen gaan lukken.
Ondertussen waren we echt 'op'. We hadden voor de hele familie kadootjes meegenomen en deze hebben we nog uitgedeeld. Nog even in hun bustee geweest en weer was het een schok ons te realiseren in hoe een kleine ruimte ze met zoveel personen leven. We wensten Sultana een goede trip naar Schotland. We zullen meegaan om haar weg te brengen as zondag, maar willen dat nog even als verrassing houden.
Veel groetjes allemaal !
Erik & Willeke
woensdag 13 september 2006
De tulpen zijn geknipt .. we kunnen !!
Eindelijk is het dan (bijna) zover, morgen om deze tijd staan we op Schiphol te popelen om in te stappen. De tulpen zijn geknipt, tja, we willen de Indiase kids een lesje Nederland meegeven. Gewapend met foto's van Beatrix, Maxima, tulpen, klompen, landschapjes, etc. gaan we naar Calcutta. Als 'werkje' mogen ze zelf een tulp maken, waarbij wij het nodige voorwerk hebben verricht. 100 tulpen uitgeknipt, 300 groene blaadjes ... het was eigenlijk nog een hele klus. Nu maar hopen dat ze het ook leuk vinden ! Natuurlijk gaat er ook drop mee, eens kijken hoeveel vieze gezichten ze kunnen maken ... of ze vinden het heerlijk, kan ook nog !
Maar goed, we zijn er helemaal klaar voor, de laatste onderbroeken worden gewassen, de laatste t-shirts gestreken. Vanavond gaat alles in de rugzak en dan maar hopen dat we niet teveel gewicht bij ons hebben.
Wat we natuurlijk nog wel even willen melden is de totale opbrengst van onze 'bedelactie'. 2.500 euro !
Is dat niet geweldig ? Bijeengebracht door goede vrienden, familie en meelevende klanten ! En natuurlijk niet te vergeten de 'knipdrift' van mijn moeder. Al een jaar is ze druk met het knippen (en verkopen !) van kaarten. Ook bij mijn schoonheidsspecialiste mocht een mandje kaarten staan, echt hartstikke leuk ! Ook dit heeft dus aardig bijgedragen aan het mooie saldo. Iedereen nogmaals heel erg bedankt, het zal echt goed terecht komen.
Het volgende berichtje zal wel uit Calcutta komen, we kunnen haast niet wachten !
Erik & Willeke
Maar goed, we zijn er helemaal klaar voor, de laatste onderbroeken worden gewassen, de laatste t-shirts gestreken. Vanavond gaat alles in de rugzak en dan maar hopen dat we niet teveel gewicht bij ons hebben.
Wat we natuurlijk nog wel even willen melden is de totale opbrengst van onze 'bedelactie'. 2.500 euro !
Is dat niet geweldig ? Bijeengebracht door goede vrienden, familie en meelevende klanten ! En natuurlijk niet te vergeten de 'knipdrift' van mijn moeder. Al een jaar is ze druk met het knippen (en verkopen !) van kaarten. Ook bij mijn schoonheidsspecialiste mocht een mandje kaarten staan, echt hartstikke leuk ! Ook dit heeft dus aardig bijgedragen aan het mooie saldo. Iedereen nogmaals heel erg bedankt, het zal echt goed terecht komen.Het volgende berichtje zal wel uit Calcutta komen, we kunnen haast niet wachten !
Erik & Willeke
zondag 10 september 2006
Jan Klaassen en Katrijn tellen de nachtjes af ...
Nog 4 nachtjes en dan gaan we naar Calcutta. Terug naar Rosalie en haar kids, Sultana, Mehtab, Absana, Asmaa ... hoe zal het zijn om weer terug te zijn ? We kunnen haast niet wachten.
Maar nu zijn we nog even erg druk met de voorbereidingen. Natuurlijk het bijeenvergaren van onze eigen spullen, vaccinaties, visa, maar ook met spulletjes voor daar.
Zo hebben we, tenminste, voornamelijk Elly, al bijna 50 poppenkastpoppen bij elkaar verzameld! Allemaal van rommelmarkten en tweedehandswinkels, maar ook van de albertheyn actie van een aantal maanden geleden, waarbij onze familie en vrienden naarstig mee hielpen met sparen. Een aantal poppen hadden geen kleertjes meer en mam heeft erg haar best gedaan om de prinses en de politieagent weer waardige kledij mee te geven (en dat is erg goed gelukt !).
Maar toen, was zijn poppen zonder een poppenkast ? Meenemen is lastig, daar laten maken zou kunnen, maar ja, zo'n schooltje daar is vaak niet meer dan een schuur. Wat moeten ze dan met zo'n sta-in-de-weg ? Een paar dagen geleden diende de oplossing zich aan : stoffen poppenkasten ! Op www.sumu.nl vonden we een aantal mooie, we mailden het bedrijf en we mochten ze tegen een zacht prijsje aanschaffen. Er liggen nu 4 poppenkasten en dus bijna 50 poppen te wachten op transport naar India !
Maar ook zijn we zo brutaal geweest om een 'bedelbrief' te sturen aan familie, vrienden en klanten. Tot nu ruim 2.000 euro opgehaald voor de projecten van Rosalie ! Is dat niet fantastisch !?
Dus nog een paar nachtjes ... we houden jullie op de hoogte.
Erik & Willeke
Maar nu zijn we nog even erg druk met de voorbereidingen. Natuurlijk het bijeenvergaren van onze eigen spullen, vaccinaties, visa, maar ook met spulletjes voor daar.
Zo hebben we, tenminste, voornamelijk Elly, al bijna 50 poppenkastpoppen bij elkaar verzameld! Allemaal van rommelmarkten en tweedehandswinkels, maar ook van de albertheyn actie van een aantal maanden geleden, waarbij onze familie en vrienden naarstig mee hielpen met sparen. Een aantal poppen hadden geen kleertjes meer en mam heeft erg haar best gedaan om de prinses en de politieagent weer waardige kledij mee te geven (en dat is erg goed gelukt !).
Maar toen, was zijn poppen zonder een poppenkast ? Meenemen is lastig, daar laten maken zou kunnen, maar ja, zo'n schooltje daar is vaak niet meer dan een schuur. Wat moeten ze dan met zo'n sta-in-de-weg ? Een paar dagen geleden diende de oplossing zich aan : stoffen poppenkasten ! Op www.sumu.nl vonden we een aantal mooie, we mailden het bedrijf en we mochten ze tegen een zacht prijsje aanschaffen. Er liggen nu 4 poppenkasten en dus bijna 50 poppen te wachten op transport naar India !
Maar ook zijn we zo brutaal geweest om een 'bedelbrief' te sturen aan familie, vrienden en klanten. Tot nu ruim 2.000 euro opgehaald voor de projecten van Rosalie ! Is dat niet fantastisch !?
Dus nog een paar nachtjes ... we houden jullie op de hoogte.
Erik & Willeke
Abonneren op:
Posts (Atom)