Om 5 ur nemen we een taxi naar het Howrah treinstation. Vanavond met de trein naar Puri voor een lang weekend aan zee. Als we de brug over de Hooghly rivier nemen, begint de taxichauffeur allerlei religieuze rituelen uit te voeren. Mmmm, zou hij de brug niet vertrouwen of heeft het te maken met het feit dat de rivier heilig is ?? ... We houden het maar op het laatste.
Als we aankomen en de chauffeur betalen, vertrouwt hij ons nog even met een glimlach toe hoeveel we wel niet teveel hebben betaald ... hij is wel eerlijk en red met deze actie wellicht zijn karma.
Voor we het weten bungelt onze rugzak op het hoofd van een wel erg magere man. Hij loopt echter sneller dan wij en brengt ons naar het goede perron. Zijn grote ogen glimmen als we hem betalen, hopelijk koopt hij er een voedzame maaltijd van.
Natuurlijk zijn we veel te vroeg, het is 6 uur en de trein vertrekt om 10 over 7. We hadden een hoop chaos verwacht op het grootste treinstation van de stad, maar dat valt erg mee. Maar ja, de trein komt natuurlijk pas op z'n eigen Indiase tijd en om half 9 zijn we dan eindelijk onderweg. De tijd doorgebracht onder de overkapping op het station MET een paraplu. De regens zijn ondertussen zo heftig geworden dat je nergens meer droog kan staan. Later bleek dat we geluk gehad hebben, onze trein was een van de laatste die het staion nog kon verlaten. Door de heftige regen is deze avond en nacht heel Calcutta onder gelopen, waaronder ook de sporen.
De coupe lijkt op het eerste gezicht redelijk comfortabel. We hebben allebei het bovenste bed, er worden dekens, lakens en kussens uitgedeeld en er is airco. Al snel stroomt er water door de coupe over de vloer, de ramen blijken alles behalve waterdicht. Ook blijkt het te wemelen van de kakkerlakken ... het worden 10 lange uren !Aangezien we allebei niet topfit zijn, we hoesten, proesten, kuchen en roggelen, krijgt Erik een tablet aangeboden van een medepassagier. Omdat hij bang is dat hij daarna inderdaad nooit meer zal hoesten, slaat hij beleefd af.
Ondertussen wachten we lijdzaam af. Erik kan rechtop zitten in z'n bed, ik (net) niet. Af en toe dommel ik weg totdat ik weer wat in mijn nek voel kriebelen. Onze onderburen blijken goede snurkers, de 10 uren en af te leggen 500 km kruipen voorbij.
De trein vervolgt al schuddend en schokkend zijn weg, stopt vaak, maar soms gaat het zo te keer dat we bang zijn te ontsporen. Af en toe raast er een tegemoetkomende trein langs en zij we blij dat we aan de goede kant van het spoor zitten.
Aangekomen in Puri (half 7 's ochtends) blijkt het enorm te waaien ... Wat zou dat betekenen ? We lopen het station uit en worden gelijk aangesproken door een rickshaw rijder. Hij wil ons wel naar het hotel fietsen. We dachten dat ons hotel wat verder uit het centrum zou liggen, maar hij wil ons er wel heen brengen ... het zal wel ..
Als koning en koningin zitten we te kijken op de rickshaw. Als we na 500 meter bij de kustlijn aankomen ondervinden we dat het niet hard waait, maar hard stormt ! Wolken van zand worden op ons afgevuurd, we zitten met onze handen voor onze ogen ineen gedoken op de rickshaw. De 'chauffeur' is al afgestapt, we hebben tegenwind en Erik stapt ook af en loopt uit solidariteit mee. Door de zandstorm en mijn lenzen (= geen goede combi) zie ik inmiddels niets meer. We vragen ons af waarom we geen taxi of tuktuk hebben genomen ... Na een gevecht van 3 kwartier (het stukje blijkt achteraf 4 km) arriveren we bij het hotel. We betalen de rickshawmeneer dubbel, dat heeft hij wel verdiend !
Ondertussen kunnen we geen plek op ons lichaam bedenken waar zich geen zand heeft opgehoopt. We zien er niet uit, een nacht niet geslapen met een zandstorm als toetje ... Gelukkig is er een kamer vrij, we spoelen het zand door het putje, gaan naar het ontbijt en daarna gelijk naar bed. Eerst maar eens slapen, kunnen we wel gebruiken en met dit weer kunnen we toch niet naar buiten. Met het geraas van een flinke februari storm vallen we in slaap ... als roosjes !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten