Vanochtend (maandag) is het verhuisochtend, we verlaten ons 'dure' (ca 45 euro per nacht) hotel voor een goedkoop (13 euro per nacht) guesthouse. Het is even wennen, keiharde bedden, geen plankje voor onze toiletspullen, als we douchen wordt de wc nat, het is rumoerig, niet superschoon, maar ach, de meeste mensen in Calcutta slapen op de straat, dus wat zeuren we eigenlijk ... we gaan het proberen vol te houden.
Na een snelle lunch vertrekken we met de taxi naar de Ulta Dunga sloppenwijken, naar de Preyrona school. Het is vandaag een feestdag, maar Rosalie heeft toch gevraagd of de kinderen wilde komen omdat wij er waren. Ik had niet verwacht dat dat ook zou helpen, maar ze waren er gewoon allemaal ! Dit is hetzelfde schooltje waarvoor ik vorig jaar geld voor het harmonium heb achtergelaten en ze zijn me blijkbaar niet vergeten. Volgende week is er een soort voorstelling en krijgen we een demo op het harmonium, we zijn benieuwd ! Het is leuk om dezelfde kinderen van vorig jaar weer te zien. Het meisje dat zo wordt geslagen thuis omdat ze het zoveelste meisje is (in plaats van een jongen) is zichtbaar opgeknapt. Vorig jaar zat ze nog erg verlegen, altijd naar beneden kijkend, nu zit ze recht, haar ogen glanzen als we iets vertellen. De school heeft haar goed gedaan, al is haar situatie thuis niet veranderd. Een ander meisje werd mishandeld door haar stiefmoeder. Toen ze haar naar school brachten, vertelde haar vader dat ze geestelijk gehandicapt was, niet wetende dat ze op haar hoofd werd geslagen. Nu haar vader dit weet (dank zij de school), wordt ze niet meer geslagen en bloeit ze als ooit tevoren. Ze doet goed haar best en kan goed meekomen. Ze is helemaal niet gehandicapt ! Zo heeft ieder kind zijn eigen verhaal en geschiedenis. Het is fantastisch om te zien dat de kinderen werkelijk baat hebben bij deze school, die vorig voorjaar door Rosalie is opgericht.
We beginnen met de poppenkast en poppen. Alles zit nog in de tas (de tas van sinterklaas, dit is geen grapje ..) als Rosalie verteld dat we een verrassing hebben meegenomen. We ritsen de tas open en iedereen roept al 'ooooh' en 'aaaah', terwijl er nog niks uit de tas is gekomen. Ze zijn zo snel tevreden hier .. Maar goed, iedereen is door het dolle heen als we de poppen laten zien. We spannen de poppenkast (van stof) tussen twee raamblinden en we doen eerst voor hoe het moet. Daarna is het bijna vechten, iedereen wil eerst ! Ze mogen hun eigen pop uitzoeken en doen een verhaaltje, ze hebben verschrikkelijk veel lol. Natuurlijk loopt het helemaal uit de hand, we wilden het alleen maar even laten zien, maar nu wil iedereen natuurlijk even spelen. Zelfs de allerkleinsten zijn door het dolle heen en willen het proberen. Erg aandoenlijk.
Daarna beginnen we onze tulpenles. We beginnen met de nederlandse vlag, laten op een wereldbol zien waar Nederland ligt. Ze hadden het al snel door : Holland very small ... India, very big ... !!! De foto's van de koningin en van Maxima doen het ook erg goed. Iedereen is gek van Maxima en vooral van haar twee kinderen. En dan de creatie van de tulp. Er wordt druk gekleurd, de meest mooie tulpen worden hier geboren. Daarna moeten ze nog in elkaar. Ze willen allemaal hulp van ons en we hebben het reuze druk. De tulpen worden op de stok geniet en ook de bladeren worden vastgeniet. Omdat de kleintjes dit niet zelf kunnen, helpen we ze. Uiteindelijk wilden de grotere kinderen ook hulp, het is natuurlijk toch wel bijzonder als twee 'witte' komen helpen. Mister, mister, auntie, auntie ... het galmt nog na in onze oren.
Maar het resultaat was schitterend. Iedereen een prachtige tulp, er waren ruim 30 kinderen en als iedereen zijn tulp omhoog stak, was het een prachtig tulpenveld. De foto's volgen...
Aan het eind werden we nog vol overtuiging toegezongen, 'We shall overcome, oh deep in my heart, I do believe, we shall overcome some day ...' met een brok in onze keel staan we te luisteren.
We verlaten de school, blij dat we ze een leuke middag bezorgd hebben, maar ook met een dubbel gevoel, wat kunnen we meer doen ? En hoe ? Je voelt je erg machteloos.
Onderweg naar Sudderstreet zien we overal weer mensen met vrachtwagentjes en rickshaws, ze zijn met hun godinnen op weg naar de rivier. We nemen een taxi en gaan ze achterop. Vorig jaar heb ik dit ook meegemaakt en het is een waar spektakel. Nu is het zelfs nog drukker, er staan agenten het verkeer met de godinnen te regelen. Iedereen draait zijn verplichte rondjes en dumpen haar in de rivier. Het is weer een grote chaos. De gelovigen zijn ons een beetje te enthousiast, ze hebben vast al het een en ander gerookt, gedronken of gesnoven voordat ze hierheen kwamen. Het feest gaat door als ze zonder godin weer vertrekken, het zal een lange avond (en nacht) worden ! Voor zover ze nog enigszins bij zinnen zijn, komen ze een praatje maken. Vragen waar we vandaag komen, vragen of we hun foto willen maken, ze zijn allemaal even aardig en nieuwsgierig. Ik weet dat dit raar overkomt op mensen die ooit in (andere plaatsen van) India zijn geweest, maar ze willen er bijvoorbeeld echt geen geld voor !
Het wordt ondertussen donker, maar het feest gaan voorlopig nog wel even door. De godinnen worden in grote getale aangevoerd en gedumpt. We worden een beetje gek van de herrie. Overal herrie, overal geluid, het lijkt nergens stil in Calcutta. We gaan weer terug naar huis, klaar voor ons eerste nachtje op het harde bed in ons nieuwe guesthouse ...
Tot later allemaal !
Erik & Willeke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten