Eerst maar eens ontbijten in ons vaste restaurant aan Sudderstreet : Zurich. We nemen de gebruikelijke jamtoast met black tea en voor ca 70 roepies (1 euro) kan de dag van start !
Dan uitchecken, eerlijk gezegd zijn we blij dat we hier weg kunnen. Alles is zo vochtig hier, tot aan het matras toe. Het is niet goed voor onze gezondheid, allebei zijn we goed verkouden, ontstoken neusholtes en alles speelt nog eens extra op zodra we de deur van onze kamer open doen. In de badkamer heerst een continue urinelucht, het komt van buiten en het raam kan niet dicht. De glimlach van de aardige receptionist maakt veel goed, maar niet alles ...
Ondertussen is het tegen 10 uur en zitten we in de taxi op weg naar Champa. Een vriendin van Rosalie die veel zaken voor haar regelt. Zo onderhoudt ze bijvoorbeeld alle contacten met de BBD School, waar we vanmiddag heen gaan. Ze is niet onbemiddeld, een prachtig huis met auto voor de deur. In een soort vitrinekast staan allerlei hindoegoden, vooral ganesh's, maar wie herkennen we tussen al dat hindoe-geweld ? Donald Duck ! Is dat niet grappig ?
Al snel is de lunch klaar en zitten we te smikkelen van allerlei indiase delicatessen. De vrouw des huizes is bijna beledigd als we na een (heel) vol bord de tweede ronde afslaan, maar als we haar vertellen dat het heerlijk was, tovert ze toch een glimlach op haar mond.
Na de lunch vertrekken we naar de BBD school. Rosalie's stichting betaalt hier de dagelijkse lunch voor de kinderen en de schoolbenodigdheden. Er zijn 4 leraren, 2 worden betaald door de overheid en 2 door de rotary. De kinderen komen uit de sloppenwijken dichtbij de school. Ze leven onder zeiltjes aan de oever van de rivier. Regelmatig haalt de overheid een bulldozer door deze wijkjes, waarna ze alles plat branden. De mensen trekken dan meestal terug naar het platteland (waar ze vandaan komen) om na enkele maanden weer terug te komen. Wanneer dit gebeurt is de school dus enkele weken tot maanden 'kinderloos'. De leraressen verdienen hier 200 roepies per maand. Om een idee te geven, ons ontbijt bij Zurich kost ca 60-70 roepies, mijn nieuwe salwar 498 rp en een fatsoenlijke wc rol kost 50 rp. Waarschijnlijk zijn dit niet de meest benodigde dingen voor hun, maar toch.
Als we de school naderen, rijden we langs de onderkomens van de kinderen. Het regent hard, ik stel me voor hoe het moet zijn om zo te moeten leven, maar het lukt me niet. Bij de school zien we geen lachende gezichten, de onzekerheid, het ontbreken van de menselijke basisbehoeftes is van de kindergezichtjes af te lezen.
Vandaag worden er nieuwe kleren uitgedeeld voor de Durga Puja. Hier en daar tovert een meisje een kleine glimlach op haar gezicht als ze haar nieuwe jurk ziet, maar de meeste kinderen nemen het uitdrukkingsloos aan en klemmen hun nieuwe aanwinst stevig onder hun arm.
Ondertussen is het nog harder gaan regenen. Hier en daar sijpelen er straaltjes water door het dak van de school, later worden het stralen. Het is onvoorstelbaar, de overheid belooft al jaren een ander/nieuw schoolgebouwtje. Stel je hier overigens niets bij voor, het is een ruimte van zo'n 8 bij 10 meter waar 3 soort van lokaaltjes in gemaakt zijn. Sinds een jaar is er een soort toilet, een muurtje met daarachter een gat in de grond.
Na het uitdelen van de kleren, of eigenlijk al tijdens, is er een cameraploeg van de lokale tv gearriveerd. Straks komt de gouvernor blijkbaar langs en hij is belangrijk genoeg voor de tv. Rosalie helpt deze school nu 4 jaar en er was nog nooit iemand van de overheid langs geweest. Ze dacht dat het met onze aanwezigheid te maken kon hebben. Mmmm, ik loop hier in mijn oude kleren, had ik nu toch mijn salwar maar aangedaan ! Zodra hij komt worden we aan hem voorgesteld en de camera draait. Zodra hij vragen aan ons gaat stellen voor de camera, lopen we weg. We willen Rosalie niet in de problemen brengen (ze is hier op een toeristenvisum). Als hij weggaat lijkt het alsof Champa hem confronteert met de slechte staat van de school. In tegenstelling tot de meeste Indiase vrouwen is ze niet bang van deze hooggeplaatste functionaris. Hij is er duidelijk niet blij mee en verlaat gefrusteerd het schooltje. Hopelijk helpt het en krijgen ze nu een ander gebouwtje.
Inmiddels is het lunchtijd voor de kinderen en wordt er flink opgeschept. Rijst, groenten en zelfs kip ! Omdat dit de armste kinderen van al Rosalie's projecten zijn, krijgen ze dagelijks vlees/vis. Ze smikkelen en smullen. Sommigen scheppen meerdere malen op. Hun enige fatsoenlijke maaltijd per dag. Je ziet de spanning wegebben en de meeste kids worden nu wat losser, we zien hier en daar een glimlach verschijnen.
Niet bij iedereen overigens, veel kinderen eten hun bord leeg, hun nieuwe kleren niet uit het oog verliezend, pakken hun schooltas (= vies oud plastic tasje) en lopen naar hun uitzichtloze situatie thuis, waarschijnlijk om te gaan werken. Hopelijk biedt het feit dat ze hier naar school kunnen, hun een kans op een betere toekomst dan die van hun ongeschoolde ouders. Misschien dat zij later hun kinderen wel naar een waterdichte school kunnen sturen en dat zij hun kinderen wel kunnen laten spelen (ipv werken) na schooltijd.
Ik zie een jongetje mank lopen, als ik naar zijn voetje kijk, schrik ik. Het voetje is misvormd, waardoor hij als het ware op de zijkant van zijn voet moet lopen. Ik wijs Rosalie erop en ook zij schrikt, ze had het nog nooit gezien hier. We besluiten te zullen proberen hem in het RCFC te krijgen voor een operatie. Champa is de zus van een chrirurg die daar als vrijwilliger werkt (zelfs in Calcutta is de wereld klein) dus dat moet haast wel gaan lukken !
Flink aangeslagen stappen we in de taxi. Er spookt van alles door mijn hoofd. Hoe kunnen we (meer) helpen, wat te doen om deze kinderen allemaal te zien lachen ? Nieuwe rugzak ? Nieuw dak op de school ? Maar tegelijkertijd realiseer ik me dat het probleem groter is dan dat en dat dat niet met een nieuw rugzakje is op te lossen ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten