Vandaag, zaterdag, onze eerste 'echte' dag in Calcutta. Alhoewel, toen we wakker werden, bleek de halve dag alweer voorbij te zijn, maar een goede nachtrust konden we wel gebruiken na gisteren. Het ontbijt en de lunch dus gelijk maar gecombineerd en om 1 uur zaten we in de taxi richting Prabartak, het tehuis voor volwassen (vooral geestelijk) gehandicapten.
Iedereen daar was weer superenthousiast, net als vorig jaar. Er zaten nog dezelfde personen, slechts 1 nieuw gezicht gezien ! Iedereen wil je even aanraken, met je kroelen, even een aai over de bol, ze zijn zo snel blij. 'Unconditional love' noemt Rosalie het, het maakt niet uit welke kleur, ras, godsdienst, etc. ze houden gewoon van je omdat je er bent. Geweldig is het niet ? Wat kunnen wij daar een hoop van leren.
Thuis hadden we een les over Nederland voorbereid. Foto's van Maxima, Beatrix, tulpen, de vlag mee, etc. etc. Omdat ik natuurlijk geen juf ben, stelde Rosalie voor om de les hier uit te proberen. Een fout wordt hier toch niet opgemerkt (beetje oneerbiedig tegenover de gehandicapten, maar het is natuurlijk wel waar ..). En het was een succes, vooral de foto's van Willem en Max deden het goed. Een van de gehandicapten nam eenzelfde pose aan als Alex en Rosalie moest Maxima spelen. Zo wilde hij op de foto ! Ook hadden we kleine vlaggetjes meegenomen (je weet wel van die koninginnedagdingen). Aan iedereen uitgedeeld, de grote vlag voorop en in colonne gingen we door het tehuis, de grootste pret. Het leek even koninginnedag in Calcutta. Ook het kleuren en in elkaar zetten van onze tulp bleek geen probleem, al hebben de meeste hier wel hulp bij nodig. Het was zo leuk om te zien dat onze voorbereidingen niet voor niets waren geweest. Al snel zat iedereen heel trots met zijn zelfgemaakte tulp te zwaaien. Fantastisch !
Na de creabea kwamen de muziekinstrumenten weer tevoorschijn. We hadden wat nieuwe meegenomen, maar ook die ik vorig jaar had achtergelaten waren er nog. Ze zaten zelfs nog in de hamstertas van de Albert Heyn ... misschien moeten we volgende week maar even een fatsoenlijke opbergmand of zo meenemen. Het was weer een groot feest. Iedereen speelde een instrument, ieder doet dat voor zichzelf, geen idee waar een ander mee bezig is, maar toch klinkt het op een of andere manier nog niet zo beroerd. Maar tja, hoe kan je niet genieten als je al die gelukkige gezichten ziet !? Er werd ook nog gedanst en natuurlijk moesten wij er ook nog aan geloven. Een hoop hilariteit, vooral toen Erik probeerde een doof meisje te schaken. Ze liep snel heel hard weg ! Het is de ondeugendste van het hele stel, maar we krijgen ze volgende week nog wel.
Moe van alle indrukken, maar erg voldaan zaten we aan het eind van de middag weer in de taxi. Op weg naar Madhu, de beste vriendin van Rosalie. Ook zij was zo enthousiast om me weer te zien, het is bijna beschamend. Hier lekker uitgerust, ze woont voor Calcutta-begrippen erg mooi en rustig. Een prachtige daktuin en een mooi huis. Haar zoon was erg nieuwsgierig en kende alle Nederlandse voetballers, hij wist er meer van te vertellen dan wij ... Al snel bleek ook dat het Bengaals en het Nederlands best veel verwandschappen heeft. Nee is ook in het Bengaals nee en ja is iets van ha, klinkt in ieder geval hetzelfde. Zelfs onze ananas klinkt als ananas in het Bengaals, erg grappig.
Maar goed, uiteindelijk met de metro richting 'huis' getogen, lekker gegeten en vroeg naar bed. Vannacht moeten we er weer al om 3 uur uit, we gaan Sultana naar het vliegveld brengen !
Veel groetjes, liefs,
Erik & Willeke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten