Brier Island op Nova Scotia
Onze fantastische cottage bij Peggy's Cove
De race avond op de lokale speedway bij Halifax
De Blue Jays tegen de Cubs in de Sky Dome in Toronto
zondag 15 juni 2008
Zaterdag 14 juni : Halifax - Toronto (Blue Jays !) - Thuis !
Handig zo dicht bij de luchthaven. Om een uur of 9 reden we weg en om kwart over 9 hadden we de huurauto ingeleverd en waren we al ingecheckt !
Naar Toronto is het zo'n 2 uur vliegen. Als we aankomen voelen we gelijk dat het hier een stuk warmer is, het is zo'n 22 graden. Voelt stukken beter aan dan de kou op Nova Scotia.
In Toronto hebben we zo'n 6 uur te 'spenderen' voordat onze vlucht naar Amsterdam vertrekt. Vandaag spelen de Toronto Blue Jays (baseball) thuis, dus we besluiten met de airportbus naar de stad te gaan. We stappen zo dicht mogelijk bij de Sky Dome uit, kopen een kaartje en even later zitten we bovenin het immense stadion naar baseball te kijken !
Tijdens onze rondleiding aan het begin van de vakantie, kon je binnenin het stadion bijna niks zien. Er werd een concert opgebouwd, een deel was afgeschermd en het licht was niet aan. Nu pas zien we goed hoe enorm groot het stadion is (er kunnen 60.000 mensen in !). Én het dak is open !
De Blue Jays spelen vandaag tegen de Cubs (Chicago). Helaas moeten we weer al snel terug naar de luchthaven, want we moeten nog inchecken voor de vlucht van vanavond. Maar het was toch even leuk om het te zien ! (Achteraf lezen we dat de Blue Jays verloren hebben met 6-2.)
De terugvlucht, laten we die maar snel vergeten, 40 kinderen aan boord !
Naar Toronto is het zo'n 2 uur vliegen. Als we aankomen voelen we gelijk dat het hier een stuk warmer is, het is zo'n 22 graden. Voelt stukken beter aan dan de kou op Nova Scotia.
In Toronto hebben we zo'n 6 uur te 'spenderen' voordat onze vlucht naar Amsterdam vertrekt. Vandaag spelen de Toronto Blue Jays (baseball) thuis, dus we besluiten met de airportbus naar de stad te gaan. We stappen zo dicht mogelijk bij de Sky Dome uit, kopen een kaartje en even later zitten we bovenin het immense stadion naar baseball te kijken !
Tijdens onze rondleiding aan het begin van de vakantie, kon je binnenin het stadion bijna niks zien. Er werd een concert opgebouwd, een deel was afgeschermd en het licht was niet aan. Nu pas zien we goed hoe enorm groot het stadion is (er kunnen 60.000 mensen in !). Én het dak is open !
De Blue Jays spelen vandaag tegen de Cubs (Chicago). Helaas moeten we weer al snel terug naar de luchthaven, want we moeten nog inchecken voor de vlucht van vanavond. Maar het was toch even leuk om het te zien ! (Achteraf lezen we dat de Blue Jays verloren hebben met 6-2.)
De terugvlucht, laten we die maar snel vergeten, 40 kinderen aan boord !
Vrijdag 13 juni, de Cabot Trail en laatste dag op Nova Scotia
Deze ochtend worden we wakker door een aanwakkerende wind, het regent en af en toe breekt de zon tussen de wolken door. We worden dan ook getrakteerd op een prachtige regenboog, dat belooft wat voor vandaag !
En inderdaad, het werd een bijzondere dag. Als we wegrijden is het maar liefst 4 graden (boven nul, dat dan weer wel), van de Cabot Trail (mooiste panoramaweg van Noord Amerika) zien we nagenoeg niets, omdat het stormt en regent en mist, meestal rijden we in de laaghangende bewolking .. Dan toch een lichtpuntje, aan de kant van de weg staat er ineens een eland ! We rijden nog een stukkie terug voor een foto, maar dan is hij of zij al verdwenen. Gelukkig wel gevangen op ons netvlies !
We geloven graag dat dit een prachtige route is / moet zijn. We rijden veelal langs de kust, varierend van zeehoogte tot 450 meter hoog en de natuur is schitterend. Bij droog en mooi weer weet je volgens mij niet wat je ziet ! Nog een reden om nog eens terug te gaan !
Ondanks onze eland, rijden we toch wat gedesillusioneerd terug richting Halifax. Daarom ging het misschien ook even mis. Ik (Willeke) reed een stukje, je mag maar 110 km/h, teleurstelling te verwerken, auto inhalen .... ja hoor, de highwaypatrol ! Volgens Erik was het net een stukje uit een film. De politie kwam tegen ons in, zette zijn zwaailichten aan, keert om op de snelweg en komt achter ons aan. Tja, stoppen dan maar he. Een aardige agente legt mij keurig uit waarop ze mij 'betrapt' heeft (124 km/h), neemt mijn rijbewijs en de autopapieren mee naar haar auto. We wachten geduldig af. Uiteindelijk komt ze weer terug met een boete van bijna 270 Canadese dollar ! (ongeveer 160 euro). Oeps ! Er volgt een heel verhaal, het komt erop neer dat ze onze vakantie niet wil bederven en dat het bij een waarschuwing blijft. Oef, daar komen we mooi mee weg. Nou ja, ze wist niet zeker hoe de douane hiermee om zal gaan, ik ben nu bekend in het systeem en het risico blijft bestaan dat ik de boete alsnog moet betalen als we het land verlaten. Nou ja, dat zien we dan weer wel ! Voorzichtig, met exact 110 km/h rijden we verder ...
Aan het eind van de middag zijn we bij ons hotel bij de luchthaven van Halifax. Vanwege de ochtendvlucht morgenochtend, leek ons dit wel een geschikte lokatie.
Vanuit ons hotel zien we een enorme rookontwikkeling die niets met wolken te maken heeft ! Raar genoeg is het hier gewoon schitterend weer, vanmorgen echt met noodweer vertrokken op Cape Breton, hier lijkt het wel gewoon zomer (met wel een aardige wind trouwens). Het blijkt een enorme bosbrand te zijn net bij de hoofdstad Halifax. Later lezen we in de krant dat zo'n 4000 mensen geevacueerd zijn en sommigen hiervan sliepen bij ons in het hotel.
Aan de overkant van de snelweg ziet Erik dat er een kleine speedway is. Een groot bord 'Races Friday 7.30'. Laat het nu toch vrijdag zijn ?! En we zijn nog ruim op tijd. We informeren bij de receptie of het inderdaad de moeite waard is om te gaan kijken. De receptioniste reageert erg enthousiast, haar neef rijdt zelfs mee en zelf gaat ze ook regelmatig kijken. It's fun !
Dus zo zitten we 's avonds om half 8 op de tribune van de lokale speedway vlakbij Halifax. Een leuk contrast met de Formule-1 races in Montreal. Daar wordt flink gepoetst en gewerkt om alles er perfekt uit te laten zien. Hier zijn de auto's al gebutst voordat ze beginnen. Het is hier duidelijk vechten om je plekje. Ze beginnen met een soort overdekte kart, de rijders zijn 8 t/m 14 jaar oud ! Daarna de 'volwassenen' (qua leeftijd dan), er zijn in totaal zo'n 5 raceklassen elke keer komen er twee cilinders bij. De start is rijdend achter een heuse pace-car. Er wordt nog even gezwaaid naar de familie op de tribune voordat ze al driftend door de bochten gaan. De winnaar mag met de finishvlag een triomf-rondje rijden. Veel spektakel, een auto vliegt in de bandenstapel, waar ze gezien de paniek toch niet echt aan gewend zijn (het loopt trouwens goed af) en een wiel loopt spontaan van een bijna stilstaande auto. De coureur stapt snel uit om op zoek te gaan naar zijn wielbouten (misschien volgende keer toch even vastzetten voor het racen ?). Als een auto strandt door pech, wordt hij van het circuit geduwd (dus niet opgetakeld of zo). Al met al veel en snelle acties, de races volgen elkaar gelijk op.
Het publiek is divers. Veel gezinnen met kinderen, omaatje met nascar-jack aan en vooral veel stoere mannen. Erg leuk om zo'n lokaal evenement mee te maken !
We blijven niet tot het eind en laat op de avond is op onze hotelkamer nog steeds het geluid van de rondrazende auto's te horen !
En inderdaad, het werd een bijzondere dag. Als we wegrijden is het maar liefst 4 graden (boven nul, dat dan weer wel), van de Cabot Trail (mooiste panoramaweg van Noord Amerika) zien we nagenoeg niets, omdat het stormt en regent en mist, meestal rijden we in de laaghangende bewolking .. Dan toch een lichtpuntje, aan de kant van de weg staat er ineens een eland ! We rijden nog een stukkie terug voor een foto, maar dan is hij of zij al verdwenen. Gelukkig wel gevangen op ons netvlies !
We geloven graag dat dit een prachtige route is / moet zijn. We rijden veelal langs de kust, varierend van zeehoogte tot 450 meter hoog en de natuur is schitterend. Bij droog en mooi weer weet je volgens mij niet wat je ziet ! Nog een reden om nog eens terug te gaan !
Ondanks onze eland, rijden we toch wat gedesillusioneerd terug richting Halifax. Daarom ging het misschien ook even mis. Ik (Willeke) reed een stukje, je mag maar 110 km/h, teleurstelling te verwerken, auto inhalen .... ja hoor, de highwaypatrol ! Volgens Erik was het net een stukje uit een film. De politie kwam tegen ons in, zette zijn zwaailichten aan, keert om op de snelweg en komt achter ons aan. Tja, stoppen dan maar he. Een aardige agente legt mij keurig uit waarop ze mij 'betrapt' heeft (124 km/h), neemt mijn rijbewijs en de autopapieren mee naar haar auto. We wachten geduldig af. Uiteindelijk komt ze weer terug met een boete van bijna 270 Canadese dollar ! (ongeveer 160 euro). Oeps ! Er volgt een heel verhaal, het komt erop neer dat ze onze vakantie niet wil bederven en dat het bij een waarschuwing blijft. Oef, daar komen we mooi mee weg. Nou ja, ze wist niet zeker hoe de douane hiermee om zal gaan, ik ben nu bekend in het systeem en het risico blijft bestaan dat ik de boete alsnog moet betalen als we het land verlaten. Nou ja, dat zien we dan weer wel ! Voorzichtig, met exact 110 km/h rijden we verder ...
Aan het eind van de middag zijn we bij ons hotel bij de luchthaven van Halifax. Vanwege de ochtendvlucht morgenochtend, leek ons dit wel een geschikte lokatie.
Vanuit ons hotel zien we een enorme rookontwikkeling die niets met wolken te maken heeft ! Raar genoeg is het hier gewoon schitterend weer, vanmorgen echt met noodweer vertrokken op Cape Breton, hier lijkt het wel gewoon zomer (met wel een aardige wind trouwens). Het blijkt een enorme bosbrand te zijn net bij de hoofdstad Halifax. Later lezen we in de krant dat zo'n 4000 mensen geevacueerd zijn en sommigen hiervan sliepen bij ons in het hotel.
Aan de overkant van de snelweg ziet Erik dat er een kleine speedway is. Een groot bord 'Races Friday 7.30'. Laat het nu toch vrijdag zijn ?! En we zijn nog ruim op tijd. We informeren bij de receptie of het inderdaad de moeite waard is om te gaan kijken. De receptioniste reageert erg enthousiast, haar neef rijdt zelfs mee en zelf gaat ze ook regelmatig kijken. It's fun !
Dus zo zitten we 's avonds om half 8 op de tribune van de lokale speedway vlakbij Halifax. Een leuk contrast met de Formule-1 races in Montreal. Daar wordt flink gepoetst en gewerkt om alles er perfekt uit te laten zien. Hier zijn de auto's al gebutst voordat ze beginnen. Het is hier duidelijk vechten om je plekje. Ze beginnen met een soort overdekte kart, de rijders zijn 8 t/m 14 jaar oud ! Daarna de 'volwassenen' (qua leeftijd dan), er zijn in totaal zo'n 5 raceklassen elke keer komen er twee cilinders bij. De start is rijdend achter een heuse pace-car. Er wordt nog even gezwaaid naar de familie op de tribune voordat ze al driftend door de bochten gaan. De winnaar mag met de finishvlag een triomf-rondje rijden. Veel spektakel, een auto vliegt in de bandenstapel, waar ze gezien de paniek toch niet echt aan gewend zijn (het loopt trouwens goed af) en een wiel loopt spontaan van een bijna stilstaande auto. De coureur stapt snel uit om op zoek te gaan naar zijn wielbouten (misschien volgende keer toch even vastzetten voor het racen ?). Als een auto strandt door pech, wordt hij van het circuit geduwd (dus niet opgetakeld of zo). Al met al veel en snelle acties, de races volgen elkaar gelijk op.
Het publiek is divers. Veel gezinnen met kinderen, omaatje met nascar-jack aan en vooral veel stoere mannen. Erg leuk om zo'n lokaal evenement mee te maken !
We blijven niet tot het eind en laat op de avond is op onze hotelkamer nog steeds het geluid van de rondrazende auto's te horen !
Donderdag 12 juni van Peggy's Cove naar de Cabot Trail (Nova Scotia)
Als we vanmorgen wakker worden, schijnt de zon ! Wat een kadootje, kunnen we toch nog even genieten van het uitzicht op de baai, het is werkelijk schitterend. Met een beetje pijn in ons hart verlaten we deze plek, stiekem beloven we onszelf hier ooit nog eens terug te keren ..
Het wordt weer een lange dag, ons doel is Ingonish en dat ligt aan de Cabot Trail op Cape Breton. Het is zo'n 6 á 7 uur rijden. Cape Breton is een eiland, dat sinds 1955 met een dam aan Nova Scotia verbonden is. Op Cape Breton ligt de Cabot Trail, een van de mooiste panoramawegen van Noord Amerika (volgens de boekjes). En dat willen we wel eens zien natuurlijk !
Echt gescheiden snelwegen kennen ze niet op Nova Scotia, af en toe een klein stukje, maar meestal zijn het driebaanswegen, waarvan de middelste helft wordt toegekend aan de stijgende richting.
Eind van de middag komen we aan in Ingonish en het is even een verandering. Het is koud, zo'n 10 graden buiten en daar zitten we dan bij de gashaard ! Het waait flink buiten en het regent af en toe. De huisjes zijn leuk, goed ingericht en we hebben (weer) uitzicht op het water. Het weer zit alleen niet zo mee.
Als de wind even gaat liggen horen we doedelzakmuziek. Hebben ze de band uitgenodigd omdat wij hier zijn ? (We lijken de enige gasten). Maar nee, het is onze buurman (we zijn dus toch niet alleen). Hij is aan het oefenen, vanwege een ziekte had hij drie maanden niet kunnen spelen en nu probeert hij op zijn veranda (uit de wind en regen) het spel weer wat onder de knie te krijgen. Nou, het klonk prima hoor ! De doedelzak past wel bij de omgeving, het weer en de naam van de bestemming (Nova Scotia).
Het wordt weer een lange dag, ons doel is Ingonish en dat ligt aan de Cabot Trail op Cape Breton. Het is zo'n 6 á 7 uur rijden. Cape Breton is een eiland, dat sinds 1955 met een dam aan Nova Scotia verbonden is. Op Cape Breton ligt de Cabot Trail, een van de mooiste panoramawegen van Noord Amerika (volgens de boekjes). En dat willen we wel eens zien natuurlijk !
Echt gescheiden snelwegen kennen ze niet op Nova Scotia, af en toe een klein stukje, maar meestal zijn het driebaanswegen, waarvan de middelste helft wordt toegekend aan de stijgende richting.
Eind van de middag komen we aan in Ingonish en het is even een verandering. Het is koud, zo'n 10 graden buiten en daar zitten we dan bij de gashaard ! Het waait flink buiten en het regent af en toe. De huisjes zijn leuk, goed ingericht en we hebben (weer) uitzicht op het water. Het weer zit alleen niet zo mee.
Als de wind even gaat liggen horen we doedelzakmuziek. Hebben ze de band uitgenodigd omdat wij hier zijn ? (We lijken de enige gasten). Maar nee, het is onze buurman (we zijn dus toch niet alleen). Hij is aan het oefenen, vanwege een ziekte had hij drie maanden niet kunnen spelen en nu probeert hij op zijn veranda (uit de wind en regen) het spel weer wat onder de knie te krijgen. Nou, het klonk prima hoor ! De doedelzak past wel bij de omgeving, het weer en de naam van de bestemming (Nova Scotia).
Woensdag 11 juni : Lunenburg (Nova Scotia)
Vanmorgen hangt er weer een flinke zeemist over het water, onze baai en over het eiland. Beetje jammer hoor, we hebben zo'n mooi plekkie, we hadden stiekum toch wel gehoopt op mooi weer ..
Het ontbijtje maakt het een beetje goed. Heerlijk vers gebakken broodjes en allerhande zoeternij, verse zalm, zelfgemaakte jam en ham, wat hebben we een heerlijk plekje getroffen !
Met de auto rijden we langs de kust naar Lunenburg. Af en toe wordt het wat lichter en als we in Lunenburg aankomen is de mist grotendeels verdwenen. Het miezert nog wat, maar we hebben hoop.
Lunenburg is een door Unesco beschermd havenstadje, prachtig met z'n kleurrijke oude huizen en witte kerken aan het water. Er is hier een bekend museum, het Fisheries Museum of the Atlantic. Omdat het nog regent, beginnen we maar hier. Het was erg leuk, een goed opgezet museum met verhalen over oorsprong van het stadje (in 1753 door vnl Duitsers en Zwitsers) en over het scheepvaartverleden (en heden trouwens), de walvissen, de visvangst en de botenbouw. Kortom, eigenlijk een interessant overzicht van de bezigheden op Nova Scotia.
Inmiddels is de zon gaan schijnen ! We gaan naar buiten en bezoeken de twee schepen die hier aan de kade liggen (horen bij het museum), een trawler en een houten schoener. We lopen nog een rondje door het Lunenburg en rijden langs de kustweg terug naar 'huis'. Onderweg maken we een stop bij een supermarkt. We hebben niet veel zin om naar een restaurant te gaan en slaan een flesje wijn, een stokbrood, wat kaas en salades in.
Net voordat we onze cottage bereiken drijft de mist weer voor de zon ! Daar gaat onze avond op de veranda aan de baai met de ondergaande zon ...
Uiteindelijk genieten we lekker binnen van ons lekkers. 's Avonds dommelen we in slaap met het geluid van het water wat zachtjes tussen en rond de rotsen klotst en in de verte klingelt een bel van een boei ... sweet dreams !
Het ontbijtje maakt het een beetje goed. Heerlijk vers gebakken broodjes en allerhande zoeternij, verse zalm, zelfgemaakte jam en ham, wat hebben we een heerlijk plekje getroffen !
Met de auto rijden we langs de kust naar Lunenburg. Af en toe wordt het wat lichter en als we in Lunenburg aankomen is de mist grotendeels verdwenen. Het miezert nog wat, maar we hebben hoop.
Lunenburg is een door Unesco beschermd havenstadje, prachtig met z'n kleurrijke oude huizen en witte kerken aan het water. Er is hier een bekend museum, het Fisheries Museum of the Atlantic. Omdat het nog regent, beginnen we maar hier. Het was erg leuk, een goed opgezet museum met verhalen over oorsprong van het stadje (in 1753 door vnl Duitsers en Zwitsers) en over het scheepvaartverleden (en heden trouwens), de walvissen, de visvangst en de botenbouw. Kortom, eigenlijk een interessant overzicht van de bezigheden op Nova Scotia.
Inmiddels is de zon gaan schijnen ! We gaan naar buiten en bezoeken de twee schepen die hier aan de kade liggen (horen bij het museum), een trawler en een houten schoener. We lopen nog een rondje door het Lunenburg en rijden langs de kustweg terug naar 'huis'. Onderweg maken we een stop bij een supermarkt. We hebben niet veel zin om naar een restaurant te gaan en slaan een flesje wijn, een stokbrood, wat kaas en salades in.
Net voordat we onze cottage bereiken drijft de mist weer voor de zon ! Daar gaat onze avond op de veranda aan de baai met de ondergaande zon ...
Uiteindelijk genieten we lekker binnen van ons lekkers. 's Avonds dommelen we in slaap met het geluid van het water wat zachtjes tussen en rond de rotsen klotst en in de verte klingelt een bel van een boei ... sweet dreams !
Dinsdag 10 juni van Brier Island naar Peggy's Cove (Nova Scotia)
Vanmorgen is het heerlijk uitslapen. Het is weer al even geleden dat we niet vroeg ons bed uit 'moesten' vanwege een vroege treinreis/vlucht of Formule 1 race.
Het ontbijtje is hier wat karig (of zijn we inmiddels teveel verwend ?). Op een tafel liggen een aantal broden (nog in zakken), staan twee potten jam (waarvan 1 leeg), een pakje boter en een kan vruchtensap.
Na het ontbijt pakken we alvast in, vanmiddag om half 2 staan we geboekt voor de boottocht om op zoek te gaan naar walvissen en daarna gaan we gelijk met de ferry weer terug. Het is nog zo'n 4,5 uur rijden, we hebben het volgende hotel alvast maar gebeld dat we wat later aan zullen komen ...
Maar de ochtend is nog jong, we parkeren onze auto bij de vuurtoren en wandelen naar Seal Cove. Zoals de naam al doet vermoeden, hier 'horen' zeehonden te liggen. We lopen en lopen, misschien het volgende bochtje nog ? Achter die punt daar misschien dan ? Nee hoor, de zeehonden waren op vakantie denk ik, we hebben echt goed gezocht, maar ze waren er niet. Helaas, maar de wandeling was toch wel bijzonder, de kust is hier prachtig wild en er bloeien schitterende bloemen.
We gaan richting het 'winkelcentrum' en drinken een bakje koffie met taart in de snackbar. De taart is hier zelf gemaakt, er is keuze tussen rhuharb pie (rababertaart) en peanutbutter pie (ja, inderdaad, pindakaas-taart). Beiden erg lekker trouwens !
's Middags dan toch eindelijk de felbegeerde whalewatch-cruise. Het is nog wat vroeg in het jaar, de walvissen komen normaal gesproken 'pas' in juni en de boottochten zijn nog maar een week geleden van start gegaan. De ruige zee aan het begin van de tocht zorgt voor wat maagledigingen (ja, ik heb ook even intern schoon schip gemaakt), maar daarna kwamen we ze tegen hoor, eerst wat nieuwsgierige zeehonden en daarna een aantal minke-whales. Het zijn niet de grootste walvissen (die komen pas later in het seizoen), maar het blijft toch erg indrukwekkend ! Het weer is inmiddels ook aardig opgeknapt, de mist is compleet verdwenen en de zon schijnt volop. Kortom : echt genieten !
Tegen vijf uur zijn we weer terug in de haven, ruim op tijd voor de ferry van half 6. We hebben nog een heel tochtje voor de boeg. De twee ferry's sluiten weer perfekt op elkaar aan en het is lekker rustig op de weg. Zeker aan deze kant van Nova Scotia kan je een hele tijd rijden zonder maar een auto tegen te komen. De files zijn hier in ieder geval niet uitgevonden.
Tegen 10 uur 's avonds komen we aan in Peggy's Cove, onze tweede plek op Nova Scotia. We worden verwacht en binnen no-time zitten we in onze cottage aan het water. Een prachtige lokatie is dit, een aantal kleine cottages verspreid tussen de bomen aan een soort baaitje. Leuk en gezellig ingericht, kleine haardkachel, het was een beetje thuiskomen.
We zijn benieuwd hoe 'ons' baaitje er morgen in het daglicht uitziet !
Het ontbijtje is hier wat karig (of zijn we inmiddels teveel verwend ?). Op een tafel liggen een aantal broden (nog in zakken), staan twee potten jam (waarvan 1 leeg), een pakje boter en een kan vruchtensap.
Na het ontbijt pakken we alvast in, vanmiddag om half 2 staan we geboekt voor de boottocht om op zoek te gaan naar walvissen en daarna gaan we gelijk met de ferry weer terug. Het is nog zo'n 4,5 uur rijden, we hebben het volgende hotel alvast maar gebeld dat we wat later aan zullen komen ...
Maar de ochtend is nog jong, we parkeren onze auto bij de vuurtoren en wandelen naar Seal Cove. Zoals de naam al doet vermoeden, hier 'horen' zeehonden te liggen. We lopen en lopen, misschien het volgende bochtje nog ? Achter die punt daar misschien dan ? Nee hoor, de zeehonden waren op vakantie denk ik, we hebben echt goed gezocht, maar ze waren er niet. Helaas, maar de wandeling was toch wel bijzonder, de kust is hier prachtig wild en er bloeien schitterende bloemen.
We gaan richting het 'winkelcentrum' en drinken een bakje koffie met taart in de snackbar. De taart is hier zelf gemaakt, er is keuze tussen rhuharb pie (rababertaart) en peanutbutter pie (ja, inderdaad, pindakaas-taart). Beiden erg lekker trouwens !
's Middags dan toch eindelijk de felbegeerde whalewatch-cruise. Het is nog wat vroeg in het jaar, de walvissen komen normaal gesproken 'pas' in juni en de boottochten zijn nog maar een week geleden van start gegaan. De ruige zee aan het begin van de tocht zorgt voor wat maagledigingen (ja, ik heb ook even intern schoon schip gemaakt), maar daarna kwamen we ze tegen hoor, eerst wat nieuwsgierige zeehonden en daarna een aantal minke-whales. Het zijn niet de grootste walvissen (die komen pas later in het seizoen), maar het blijft toch erg indrukwekkend ! Het weer is inmiddels ook aardig opgeknapt, de mist is compleet verdwenen en de zon schijnt volop. Kortom : echt genieten !
Tegen vijf uur zijn we weer terug in de haven, ruim op tijd voor de ferry van half 6. We hebben nog een heel tochtje voor de boeg. De twee ferry's sluiten weer perfekt op elkaar aan en het is lekker rustig op de weg. Zeker aan deze kant van Nova Scotia kan je een hele tijd rijden zonder maar een auto tegen te komen. De files zijn hier in ieder geval niet uitgevonden.
Tegen 10 uur 's avonds komen we aan in Peggy's Cove, onze tweede plek op Nova Scotia. We worden verwacht en binnen no-time zitten we in onze cottage aan het water. Een prachtige lokatie is dit, een aantal kleine cottages verspreid tussen de bomen aan een soort baaitje. Leuk en gezellig ingericht, kleine haardkachel, het was een beetje thuiskomen.
We zijn benieuwd hoe 'ons' baaitje er morgen in het daglicht uitziet !
Maandag 9 juni van Montreal naar Brier Island (Nova Scotia)
Op maandagochtend worden we allebei wakker met een botox-onderlipje. Gisteren onze lippen verbrand, ai ! En we zijn al niet superfit, vroege vlucht in de planning, dus ons wekkertje maakte ons al om 5 uur wakker. Oef, vakantie vieren valt soms echt niet mee :-)
Op de luchthaven in Montreal is het nog rustig, we zullen vandaag heus niet de enige zijn die de stad verlaten ! Het inchecken is hier verplicht electronisch, bagage labelen is ook self-service en dus geen wachtrijen bij de balies. Goed systeem. We hebben nog wat tijd over om te ontbijten en om kwart over 8 zitten we dan in het vliegtuig van Air Canada wat ons in een goed uur naar Halifax vliegt. De klok gaat hier trouwens een uurtje vooruit, dus uiteindelijk komen we lokale tijd rond half 11 aan.
We halen onze huurauto op bij alamo, het is een flinke jeep geworden, zal best lukken ! Het weer is hier trouwens fantastisch, veel zon en zo'n 28 graden.
Nova Scotia is zo'n beetje als je zou verwachten. Veel rotsen, naaldbomen, prachtige meren, kleine strandjes, schilderachtige dorpjes met gekleurde houten huizen en ruimte, heerlijk veel ruimte !
Onderweg stoppen we bij een uitloper van het minas bassin. Dit is een baai in het noorden van Nova Scotia was het grootste getijverschil ter wereld kent. Het kan oplopen tot zo'n 17 meter verschil tussen hoog en laag water !
We zijn onderweg naar Briereiland, helemaal aan de westkant van het eiland. Het is een flink eind rijden. Na een paar uur zijn we op het uiteinde van een landtong aangekomen, het is trouwens een stuk koeler geworden, van de 28 graden zijn er 'nog maar' 20 overgebleven. We moeten hier wachten op de ferry, hij gaat elk uur en we zien hem eigenlijk net voor onze neus vertrekken, ach ja, we hebben vakantie ! Op zee hangt een laaghangende mist, geeft een beetje surrealistisch beeld.
Na deze eerste ferry (met zo'n 8 minuten sta je al aan de overkant hoor), rijden we het eiland over om daarna nog een ferry te nemen. Gelukkig sluiten deze goed op elkaar aan, als je op het 'tusseneiland' niet stopt, kan je zo op de tweede ferry rijden. Uiteindelijk komen we tegen half 6 aan op het laatste eiland, Brier Island. Het lijkt alsof we een beetje op het eind van de wereld zijn aangekomen !
We rijden gelijk naar onze lodge, waar het vakantiegevoel al snel verdwijnt. Onze reservering was niet in het grote boek genoteerd, het restaurant blijkt gesloten en de whalewatch-tour van de volgende dag zit vol (terwijl we ook hierover gemaild hebben !). Uiteindelijk waren er genoeg kamers over en heeft het eiland ook nog een snackbar, dus het eten en slapen was geen probleem, alleen de walvissen-tocht ging toch echt niet lukken de volgende dag. En dit terwijl dit eigenlijk, eerlijk gezegd, de enige reden is voor ons bezoek aan dit verafgelegen eiland ! Vraag ons niet hoe het gelukt is, hou het maar op 'vrouwelijke charme', maar uiteindelijk werd er toch een plaatsje vrijgemaakt op de boottocht van de volgende dag ...
We doen een rondje door het 'dorp'. Het hele eiland is ongeveer 7 km bij 2,5 km, er is 1 geasfaslteerde weg, verder zijn er nog wat onverharde wegen. Zo te zien leven de meeste mensen hier van de kreeftenvangst, overal staan/liggen kreeftenkooien langs de kant van de weg. We lopen een eindje langs de kust van het eiland. Bijna worden we aangevallen door een meeuw, zij had haar ei midden op het wandelpad gelegd, ja, lekker handig ! Uiteraard zijn we er netjes overheen gestapt en hebben we haar met rust gelaten, maar echt vertrouwen deed ze ons duidelijk niet.
De snackbar is snel gevonden, de snackbar is tevens de supermarkt, de internetshop, het tankstation, de souvenirshop, de 'bouwmarkt', koffieshop, etc. Even later zitten we aan onze fish & chips op een papieren bordje. We nemen een zelf gemaakt boerenijsje toe !
Erg veel gebeurd er trouwens niet op het eiland. Zeker niet buiten het seizoen (juli/aug), zo blijkt uit een gebeurtenis in de snackbar. Een man komt met een vogelhuisje binnen lopen en de verkoopster gaat helemaal uit haar dak ! Wat blijkt ? Gisteravond was de wekelijkse bingo, met het vogelhuisje al hoofdprijs. Zij had dit graag willen hebben, want het kleurt zo leuk in haar keuken. Helaas ging de prijs naar deze meneer, die waarschijnlijk nog dezelfde avond is geconfronteerd met de teleurstelling van de verkoopster, want de man komt het vogelhuisje alsnog bij haar afleveren !
Het is nog tot laat in de avond mooi weer, de zon gaat langzaam onder en het maakt het zicht op zee met de laaghangende mist alleen maar 'buitenaardser'. We lopen nog even langs een van de vele vuurtorens van het eiland. Zaten we gisteren nog in de geur van asfalt en rubber, nu ruiken we de zeelucht, hoorden we gisteren nog het gebrul van de formule 1 auto's, nu horen we het ruisen van de zee, de zeevogels en de misthoorn van de vuurtoren ! Wat kan het leven toch mooi zijn.
Op de luchthaven in Montreal is het nog rustig, we zullen vandaag heus niet de enige zijn die de stad verlaten ! Het inchecken is hier verplicht electronisch, bagage labelen is ook self-service en dus geen wachtrijen bij de balies. Goed systeem. We hebben nog wat tijd over om te ontbijten en om kwart over 8 zitten we dan in het vliegtuig van Air Canada wat ons in een goed uur naar Halifax vliegt. De klok gaat hier trouwens een uurtje vooruit, dus uiteindelijk komen we lokale tijd rond half 11 aan.
We halen onze huurauto op bij alamo, het is een flinke jeep geworden, zal best lukken ! Het weer is hier trouwens fantastisch, veel zon en zo'n 28 graden.
Nova Scotia is zo'n beetje als je zou verwachten. Veel rotsen, naaldbomen, prachtige meren, kleine strandjes, schilderachtige dorpjes met gekleurde houten huizen en ruimte, heerlijk veel ruimte !
Onderweg stoppen we bij een uitloper van het minas bassin. Dit is een baai in het noorden van Nova Scotia was het grootste getijverschil ter wereld kent. Het kan oplopen tot zo'n 17 meter verschil tussen hoog en laag water !
We zijn onderweg naar Briereiland, helemaal aan de westkant van het eiland. Het is een flink eind rijden. Na een paar uur zijn we op het uiteinde van een landtong aangekomen, het is trouwens een stuk koeler geworden, van de 28 graden zijn er 'nog maar' 20 overgebleven. We moeten hier wachten op de ferry, hij gaat elk uur en we zien hem eigenlijk net voor onze neus vertrekken, ach ja, we hebben vakantie ! Op zee hangt een laaghangende mist, geeft een beetje surrealistisch beeld.
Na deze eerste ferry (met zo'n 8 minuten sta je al aan de overkant hoor), rijden we het eiland over om daarna nog een ferry te nemen. Gelukkig sluiten deze goed op elkaar aan, als je op het 'tusseneiland' niet stopt, kan je zo op de tweede ferry rijden. Uiteindelijk komen we tegen half 6 aan op het laatste eiland, Brier Island. Het lijkt alsof we een beetje op het eind van de wereld zijn aangekomen !
We rijden gelijk naar onze lodge, waar het vakantiegevoel al snel verdwijnt. Onze reservering was niet in het grote boek genoteerd, het restaurant blijkt gesloten en de whalewatch-tour van de volgende dag zit vol (terwijl we ook hierover gemaild hebben !). Uiteindelijk waren er genoeg kamers over en heeft het eiland ook nog een snackbar, dus het eten en slapen was geen probleem, alleen de walvissen-tocht ging toch echt niet lukken de volgende dag. En dit terwijl dit eigenlijk, eerlijk gezegd, de enige reden is voor ons bezoek aan dit verafgelegen eiland ! Vraag ons niet hoe het gelukt is, hou het maar op 'vrouwelijke charme', maar uiteindelijk werd er toch een plaatsje vrijgemaakt op de boottocht van de volgende dag ...
We doen een rondje door het 'dorp'. Het hele eiland is ongeveer 7 km bij 2,5 km, er is 1 geasfaslteerde weg, verder zijn er nog wat onverharde wegen. Zo te zien leven de meeste mensen hier van de kreeftenvangst, overal staan/liggen kreeftenkooien langs de kant van de weg. We lopen een eindje langs de kust van het eiland. Bijna worden we aangevallen door een meeuw, zij had haar ei midden op het wandelpad gelegd, ja, lekker handig ! Uiteraard zijn we er netjes overheen gestapt en hebben we haar met rust gelaten, maar echt vertrouwen deed ze ons duidelijk niet.
De snackbar is snel gevonden, de snackbar is tevens de supermarkt, de internetshop, het tankstation, de souvenirshop, de 'bouwmarkt', koffieshop, etc. Even later zitten we aan onze fish & chips op een papieren bordje. We nemen een zelf gemaakt boerenijsje toe !
Erg veel gebeurd er trouwens niet op het eiland. Zeker niet buiten het seizoen (juli/aug), zo blijkt uit een gebeurtenis in de snackbar. Een man komt met een vogelhuisje binnen lopen en de verkoopster gaat helemaal uit haar dak ! Wat blijkt ? Gisteravond was de wekelijkse bingo, met het vogelhuisje al hoofdprijs. Zij had dit graag willen hebben, want het kleurt zo leuk in haar keuken. Helaas ging de prijs naar deze meneer, die waarschijnlijk nog dezelfde avond is geconfronteerd met de teleurstelling van de verkoopster, want de man komt het vogelhuisje alsnog bij haar afleveren !
Het is nog tot laat in de avond mooi weer, de zon gaat langzaam onder en het maakt het zicht op zee met de laaghangende mist alleen maar 'buitenaardser'. We lopen nog even langs een van de vele vuurtorens van het eiland. Zaten we gisteren nog in de geur van asfalt en rubber, nu ruiken we de zeelucht, hoorden we gisteren nog het gebrul van de formule 1 auto's, nu horen we het ruisen van de zee, de zeevogels en de misthoorn van de vuurtoren ! Wat kan het leven toch mooi zijn.
Foto's Formule 1 weekend
Erik helemaal blij met zijn tickets voor de pitwalk op donderdag !
Een coureur (zwart tshirt) in de Imsa Challenge staat toe te kijken hoe zijn Porsche opgetakeld wordt na een crash.
Na afloop van de race op het circuit.
Montreal (Formule 1) deel 3
En dan volgt dan eindelijk het vervolg !
De stad Montreal zelf is natuurlijk helemaal into Formule 1 dit weekend. Alle etalages van wat voor soort winkel dan ook doen mee. We zagen zelfs nog een Jos Verstappen overall hangen in een kledingwinkeletalage !
Crescent Street (de straat waar Jacques Villeneuve zijn restaurant heeft) is een beetje the place to be tijdens het weekend. Hier zijn allerlei optredens, er staan allemaal dure auto's, Honda staat er met diverse auto's en het is er een drukte van belang. Eigenlijk is er niet te komen, maar toch wel leuk om een keer te zien. De straat is uiteraard afgesloten voor verkeer. Downtown is er in nog twee andere straten feest, Drummond Street (twee straten verder) is een beetje jazzy, wat rustiger en je hebt nog McGill College, dit is voor de hippe en fashion afdeling van ons mensen. Allemaal activiteiten in het kader van de Formule 1 !
Hadden ze trouwens in Toronto een 10 km lang ondergronds stelsel van winkels, restaurants en metrostations, hier in Montreal is dat maar liefst 30 km ! Eerlijk gezegd was het in Toronto mooier, schoner, overzichtelijker, maar waarschijnlijk ook nieuwer.
Maar goed, terug naar de races. Op de tribune is het natuurlijk reuze gezellig. De meeste redelijk fanatiek, bijna iedereen loopt wel met een petje of shirtje van zijn/haar team of rijder. Sommigen zijn verschrikkelijk fanatiek, van schoenen tot pet, alles is dan passend, volgens mij hebben ze dan zelfs nog een bijpassende onderbroek aan, al kan ik dat niet aantonen. We hebben ook een dame zien lopen die wel erg veel zin had in de finish, zij had schoenen, broek en shirt/jas aan, gemaakt van de geblokte finishvlag. Zelfs haar oorbellen waren bijpassend ! Er waren ook heel wat gemengde huwelijken/relaties. Een leuk stel bijvoorbeeld, waarbij hij volledig 'Alonso' was gekleed en zij volledig 'Kimi'. Maar ook vrienden waarbij de ene Ferrari en de andere McLaren was. Zo zie je maar dat (auto)sport verbroederd !
Af en toe werden de races trouwens opgeschrikt door Moby. Moby is een soort marmot die normaal gesproken hier zijn rondjes rent over het eiland. Er worden geloof ik wel pogingen gedaan om het eiland Moby-vrij te maken voor het Formule-1 weekend, maar dat lukt natuurlijk nooit volledig. Het is een paar keer gebeurd dat zo'n beestje probeert over te steken terwijl er een auto voorbij raast. Gelukkig wachten ze dan wel even (Moby) en dit weekend hebben ze allemaal heelhuids de overkant gehaald !
Op de racedag was iedereen natuurlijk op tijd op de tribune. (Voor ons betekende dat ontbijten op de tribune.) Het was ook erg druk, anders kon je nog wel wat 'breder' zitten, dat was er nu niet bij. Het asfalt in Montreal is trouwens erg slecht. Bij een aantal bochten was voor de uiteindelijke race het asfalt er al flink uitgereden. Een uur voor de race werden er dan ook nog op diverse plaatsen reparaties verricht. De rijders van BMW Williams (Kubica en Heidfeld) vertrouwden het eigenlijk niet zo. Tijdens de rijdersparade sprongen ze beide uit hun auto (in óns bochtje) om het gerepareerde stukje eens te voelen !
Net voor de race kwamen de snowbirds (stuntvliegers) hun kunstjes boven het circuit vertonen, erg indrukwekkend ! Erg strak en dicht op elkaar werd in formatie gevlogen, echt prachtig om te zien.
De race zelf lijkt wel veel sneller te gaan dan op tv. Jammergenoeg zag onze favoriet Hamilton een rood stoplicht over het hoofd, waardoor hij zichzelf en zijn concurrent de race uit knalde ...
Na de race mag iedereen het circuit op, dat is wel leuk, veel fans rapen het rubber op, natuurlijk maakt iedereen zijn foto of laat zijn foto maken. Je ziet erg goed dat het asfalt in de bochten inderdaad er gewoon uitgereden is. De kerbstones, op donderdag nog zo mooi rood/wit geschilderd, zagen nu bijna zwart !
We lopen op ons gemak richting onze brug. Omdat nu iedereen bijna op hetzelfde moment weggaat, is het nog al wat drukker bij het metrostation. Maar al met al hoeven we nauwelijks te wachten en zijn we weer redelijk op tijd bij het hotel. De organisatie is trouwens sowieso super hoor, of je nu eten/drinken haalt of naar het toilet gaat, 'aan onze kant' hoefde je nergens te wachten gelukkig. Het was ook leuk dat je voor de tribunes kon kijken op het circuit (ook tijdens een race), je staat dan eigenlijk net achter de bandenstapels, hier is het dus echt rubber opsnuiven !
Aan het eind van de middag zijn we weer terug in ons hotelletje. Het race spektakel is voorbij en het lijkt wel of de wolken hun regen bewaard hebben, een wolkbreuk zet Monteal even compleet blank ! Wat een superervaring was dit weekend !
De stad Montreal zelf is natuurlijk helemaal into Formule 1 dit weekend. Alle etalages van wat voor soort winkel dan ook doen mee. We zagen zelfs nog een Jos Verstappen overall hangen in een kledingwinkeletalage !
Crescent Street (de straat waar Jacques Villeneuve zijn restaurant heeft) is een beetje the place to be tijdens het weekend. Hier zijn allerlei optredens, er staan allemaal dure auto's, Honda staat er met diverse auto's en het is er een drukte van belang. Eigenlijk is er niet te komen, maar toch wel leuk om een keer te zien. De straat is uiteraard afgesloten voor verkeer. Downtown is er in nog twee andere straten feest, Drummond Street (twee straten verder) is een beetje jazzy, wat rustiger en je hebt nog McGill College, dit is voor de hippe en fashion afdeling van ons mensen. Allemaal activiteiten in het kader van de Formule 1 !
Hadden ze trouwens in Toronto een 10 km lang ondergronds stelsel van winkels, restaurants en metrostations, hier in Montreal is dat maar liefst 30 km ! Eerlijk gezegd was het in Toronto mooier, schoner, overzichtelijker, maar waarschijnlijk ook nieuwer.
Maar goed, terug naar de races. Op de tribune is het natuurlijk reuze gezellig. De meeste redelijk fanatiek, bijna iedereen loopt wel met een petje of shirtje van zijn/haar team of rijder. Sommigen zijn verschrikkelijk fanatiek, van schoenen tot pet, alles is dan passend, volgens mij hebben ze dan zelfs nog een bijpassende onderbroek aan, al kan ik dat niet aantonen. We hebben ook een dame zien lopen die wel erg veel zin had in de finish, zij had schoenen, broek en shirt/jas aan, gemaakt van de geblokte finishvlag. Zelfs haar oorbellen waren bijpassend ! Er waren ook heel wat gemengde huwelijken/relaties. Een leuk stel bijvoorbeeld, waarbij hij volledig 'Alonso' was gekleed en zij volledig 'Kimi'. Maar ook vrienden waarbij de ene Ferrari en de andere McLaren was. Zo zie je maar dat (auto)sport verbroederd !
Af en toe werden de races trouwens opgeschrikt door Moby. Moby is een soort marmot die normaal gesproken hier zijn rondjes rent over het eiland. Er worden geloof ik wel pogingen gedaan om het eiland Moby-vrij te maken voor het Formule-1 weekend, maar dat lukt natuurlijk nooit volledig. Het is een paar keer gebeurd dat zo'n beestje probeert over te steken terwijl er een auto voorbij raast. Gelukkig wachten ze dan wel even (Moby) en dit weekend hebben ze allemaal heelhuids de overkant gehaald !
Op de racedag was iedereen natuurlijk op tijd op de tribune. (Voor ons betekende dat ontbijten op de tribune.) Het was ook erg druk, anders kon je nog wel wat 'breder' zitten, dat was er nu niet bij. Het asfalt in Montreal is trouwens erg slecht. Bij een aantal bochten was voor de uiteindelijke race het asfalt er al flink uitgereden. Een uur voor de race werden er dan ook nog op diverse plaatsen reparaties verricht. De rijders van BMW Williams (Kubica en Heidfeld) vertrouwden het eigenlijk niet zo. Tijdens de rijdersparade sprongen ze beide uit hun auto (in óns bochtje) om het gerepareerde stukje eens te voelen !
Net voor de race kwamen de snowbirds (stuntvliegers) hun kunstjes boven het circuit vertonen, erg indrukwekkend ! Erg strak en dicht op elkaar werd in formatie gevlogen, echt prachtig om te zien.
De race zelf lijkt wel veel sneller te gaan dan op tv. Jammergenoeg zag onze favoriet Hamilton een rood stoplicht over het hoofd, waardoor hij zichzelf en zijn concurrent de race uit knalde ...
Na de race mag iedereen het circuit op, dat is wel leuk, veel fans rapen het rubber op, natuurlijk maakt iedereen zijn foto of laat zijn foto maken. Je ziet erg goed dat het asfalt in de bochten inderdaad er gewoon uitgereden is. De kerbstones, op donderdag nog zo mooi rood/wit geschilderd, zagen nu bijna zwart !
We lopen op ons gemak richting onze brug. Omdat nu iedereen bijna op hetzelfde moment weggaat, is het nog al wat drukker bij het metrostation. Maar al met al hoeven we nauwelijks te wachten en zijn we weer redelijk op tijd bij het hotel. De organisatie is trouwens sowieso super hoor, of je nu eten/drinken haalt of naar het toilet gaat, 'aan onze kant' hoefde je nergens te wachten gelukkig. Het was ook leuk dat je voor de tribunes kon kijken op het circuit (ook tijdens een race), je staat dan eigenlijk net achter de bandenstapels, hier is het dus echt rubber opsnuiven !
Aan het eind van de middag zijn we weer terug in ons hotelletje. Het race spektakel is voorbij en het lijkt wel of de wolken hun regen bewaard hebben, een wolkbreuk zet Monteal even compleet blank ! Wat een superervaring was dit weekend !
Foto's Toronto en Niagara
Hier tussendoor wat foto's van onze tijd in Toronto en Niagara :
Caps passen in de winkel van de Toronto Blue Jays na onze rondleiding door de Sky Dome.
Het enorme Eaton winkelcentrum in Toronto (naast ons hotel).
Wij twee met op de achtergrond de skyline van Toronto, foto gemaakt na de ferry overtocht naar de Toronto Islands.
Na onze boottocht met de Maid of the Mist met op de achtergrond de American Falls (volgende keer toch maar die muts opzetten van de regenjas ??).
Erik tijdens de Journey behind the Falls, hier sta je op een plateau vlak naast de Canadian Horse Shoe Falls.
maandag 9 juni 2008
Montreal (Formule 1) - deel 2
Het is hard werken hoor zo`n raceweekend, `s morgens om 6 uur op, ontbijten en met de metro richting het circuit. Onze tribune lag helemaal aan de andere kant van `dichtbij`, vanaf de metro was het een klein uurtje lopen naar onze plaatsen. Er wordt een heel programma verreden van 4 raceklasses, natuurlijk de Formule 1, maar ook de Formula BMW, Ferrari Challenge en de IMSA GT3 Cup (Porsche). Allemaal vrije trainingen, kwalificaties en races en dat allemaal in `maar` drie dagen ! Druk programma dus ! Meestal vanaf half 9 `s morgens tot zo`n 5 à 6 uur `s middags. Behalve `s zondags dan, dan beginnen ze om kwart over 8 en eindigen ze met de F1 race (circa half 3, maar ja, voordat je circuit af bent is het ook 5 uur).
Onze plaatsen waren echt super, we hadden zicht op de bocht net voor start-finish tot aan bocht 3 (voor de kenners), ook zagen we de uitgang van de pitstraat. We hadden ons bij aankomst al verwonderd over de hoogte van de tribunes, nou, er wordt vanaf beneden begonnen met rij AA t-m ZZ en daarboven is A t-m Z. Wij zaten op rij X, nagenoeg bovenaan dus. Maar wel super, daardoor konden we over de paddock heenkijken op start-finish. Daarnaast konden we ook makkelijk even bovenaan zitten als het wat minder druk was, dan had je even een steun in de rug.
De zitplaatsen zijn aluminium bankjes. De ervaren bezoekers sjouwen dan ook kussens, soms complete setjes waar je een soort stoel van kan maken etc. mee. Aangezien wij `rookies` zijn, hadden we deze luxe niet. Voor ons zaten een aantal locals, na een poosje kwamen we er achter dat ze van een bedrijf waren, er waren kaarten gekocht voor clienten, we hadden dan ook iedere dag andere mensen voor ons zitten. De werknemers die erbij waren om de klanten te begeleiden en van bier te voorzien, hadden stukken gesneden foamrubber bij zich. Na een praatje pot bleek dat ze twee stukken over hadden ! Lucky us, onze tere billetjes konden nu ook lekker zacht zitten.
Op vrijdagochtend begonnen we met regen. Dit was voor ons niet zo leuk, maar het maakte het op het circuit wel erg spannend. De eerste rijders glibberden en gleden de bocht door. Het was ook best fris, gelukkig werd het al snel droog, maar het bleef een beetje `jasje aan-jasje uit` weer. Het geluid van je eerste Formule 1 auto is best kippevel (en wat een herrie zeg !). Gelukkig hadden we oordopjes bij ons. Erik is natuurlijk een die-hard, maar ik kon die dopjes best goed gebruiken.
De locals (zo noemen we de mensen uit Montreal maar even) die naar het circuit komen, komen echt meer dan voorbereid. Want naast hun kussentjes worden er ook complete koelboxen mee de tribune opgesjouwd. Hier komen de meest exotische zaken uit, van garnalen tot couscous salade, je kan het zo gek niet bedenken !
Voor het hele weekend hadden we trouwens ook een Kangaroo TV geregeld, een klein handzaam apparaat wat je op het circuit kon huren. Hier kon je echt alles op zien, nou ja, bijna alles dan. Het weerbericht, het programma van de dag, de stand in het klassement en tijdens het rijden de rondetijden, de snelste ronde, de stand, je kon mee luisteren met de boordradio, commentaar van vijf verschillende tv stations meeluisteren, tussentijden, sectietijden, het was ook een klein tv-tje, dus je kon met je favoriete rijder mee kijken, nou ja, noem maar op, bijna alles was mogelijk. Wel erg leuk, je bent echt helemaal op de hoogte !
In het midden van het circuit was er ook nog e.e.a. te doen. Omdat dat voor ons zo`n stuk lopen was, hebben we dat op zaterdagochtend gedaan, voordat we naar onze plaatsen toe liepen. Hier had Honda (ook een hoofdsponsor) een hele tent met alle Honda Civics staan (dus vanaf de allereerste tot nu). Ook Budweiser (bier) was duidelijk aanwezig. Zij hadden een podium met een rockband en ook een stand waar je met bud-girls op de foto kon. Tuurlijk hebben we dat ook (allebei) gedaan, ik was die dag nog maar de tweede dame die dit aangedurfd had. Jammergenoeg hadden ze geen bud-boys, want die zijn namelijk ook niet te versmaden. Deze lopen met bier op hun hoofd de tribunes door .. Ook Bridgestone staat er en wat Nascar auto`s en natuurlijk de vele merchandise van de diverse teams.
Maar goed, we hebben het nog niet over het rijden gehad. Erg leuk om mee te maken allemaal. Raar genoeg hoop je op een crash of iets in die richting en dan het liefst in de `jouw` bocht. Dat geeft natuurlijk het meeste spektakel, maar kan er ook toe leiden dat je favoriet er zomaar uit ligt ... Er gebeurde genoeg in `ons` bochtje. Een coureur van Formula BMW bijvoorbeeld lanceerde zichzelf over zijn concurrent en er waren genoeg `net niet gehaalde bochtjes` en spins.
(en toen was onze betaalde tijd op en werden we wreed van het internet gegooid, de rest volgt later !!)
Onze plaatsen waren echt super, we hadden zicht op de bocht net voor start-finish tot aan bocht 3 (voor de kenners), ook zagen we de uitgang van de pitstraat. We hadden ons bij aankomst al verwonderd over de hoogte van de tribunes, nou, er wordt vanaf beneden begonnen met rij AA t-m ZZ en daarboven is A t-m Z. Wij zaten op rij X, nagenoeg bovenaan dus. Maar wel super, daardoor konden we over de paddock heenkijken op start-finish. Daarnaast konden we ook makkelijk even bovenaan zitten als het wat minder druk was, dan had je even een steun in de rug.
De zitplaatsen zijn aluminium bankjes. De ervaren bezoekers sjouwen dan ook kussens, soms complete setjes waar je een soort stoel van kan maken etc. mee. Aangezien wij `rookies` zijn, hadden we deze luxe niet. Voor ons zaten een aantal locals, na een poosje kwamen we er achter dat ze van een bedrijf waren, er waren kaarten gekocht voor clienten, we hadden dan ook iedere dag andere mensen voor ons zitten. De werknemers die erbij waren om de klanten te begeleiden en van bier te voorzien, hadden stukken gesneden foamrubber bij zich. Na een praatje pot bleek dat ze twee stukken over hadden ! Lucky us, onze tere billetjes konden nu ook lekker zacht zitten.
Op vrijdagochtend begonnen we met regen. Dit was voor ons niet zo leuk, maar het maakte het op het circuit wel erg spannend. De eerste rijders glibberden en gleden de bocht door. Het was ook best fris, gelukkig werd het al snel droog, maar het bleef een beetje `jasje aan-jasje uit` weer. Het geluid van je eerste Formule 1 auto is best kippevel (en wat een herrie zeg !). Gelukkig hadden we oordopjes bij ons. Erik is natuurlijk een die-hard, maar ik kon die dopjes best goed gebruiken.
De locals (zo noemen we de mensen uit Montreal maar even) die naar het circuit komen, komen echt meer dan voorbereid. Want naast hun kussentjes worden er ook complete koelboxen mee de tribune opgesjouwd. Hier komen de meest exotische zaken uit, van garnalen tot couscous salade, je kan het zo gek niet bedenken !
Voor het hele weekend hadden we trouwens ook een Kangaroo TV geregeld, een klein handzaam apparaat wat je op het circuit kon huren. Hier kon je echt alles op zien, nou ja, bijna alles dan. Het weerbericht, het programma van de dag, de stand in het klassement en tijdens het rijden de rondetijden, de snelste ronde, de stand, je kon mee luisteren met de boordradio, commentaar van vijf verschillende tv stations meeluisteren, tussentijden, sectietijden, het was ook een klein tv-tje, dus je kon met je favoriete rijder mee kijken, nou ja, noem maar op, bijna alles was mogelijk. Wel erg leuk, je bent echt helemaal op de hoogte !
In het midden van het circuit was er ook nog e.e.a. te doen. Omdat dat voor ons zo`n stuk lopen was, hebben we dat op zaterdagochtend gedaan, voordat we naar onze plaatsen toe liepen. Hier had Honda (ook een hoofdsponsor) een hele tent met alle Honda Civics staan (dus vanaf de allereerste tot nu). Ook Budweiser (bier) was duidelijk aanwezig. Zij hadden een podium met een rockband en ook een stand waar je met bud-girls op de foto kon. Tuurlijk hebben we dat ook (allebei) gedaan, ik was die dag nog maar de tweede dame die dit aangedurfd had. Jammergenoeg hadden ze geen bud-boys, want die zijn namelijk ook niet te versmaden. Deze lopen met bier op hun hoofd de tribunes door .. Ook Bridgestone staat er en wat Nascar auto`s en natuurlijk de vele merchandise van de diverse teams.
Maar goed, we hebben het nog niet over het rijden gehad. Erg leuk om mee te maken allemaal. Raar genoeg hoop je op een crash of iets in die richting en dan het liefst in de `jouw` bocht. Dat geeft natuurlijk het meeste spektakel, maar kan er ook toe leiden dat je favoriet er zomaar uit ligt ... Er gebeurde genoeg in `ons` bochtje. Een coureur van Formula BMW bijvoorbeeld lanceerde zichzelf over zijn concurrent en er waren genoeg `net niet gehaalde bochtjes` en spins.
(en toen was onze betaalde tijd op en werden we wreed van het internet gegooid, de rest volgt later !!)
Montreal (Formule 1) - deel 1
Op donderdagochtend werden we weer al vroeg wakker, nee, niet uit ons zelf, van de wekker. Van Harry & Catrien (ervaren Montreal F1 bezoekers) hadden we de tip gekregen dat er op donderdagochtend door Bridgestone een gratis pitwalk georganiseerd werd. Dat wilden we natuurlijk niet missen ! Om kwart over 8 waren we bij het metrostation t.p. en de door ons gereserveerde kaartjes (via internet) lagen al klaar. Achteraf was dit niet nodig geweest, er waren volop kaarten verkrijgbaar, maar je kan het zeker maar voor het onzekere nemen ! Na drie kwartier wachten in het zonnetje (de pitwalk begon pas om 9 uur) werden we door de bus opgehaald en bij de pitstraat gedropt. We zaten in de eerste bus, dus we zijn gelijk maar doorgelopen naar de eerste teams. Echt leuk om van dichtbij te zien hoe het allemaal zo`n beetje in het echt eruit ziet. De teams waren druk bezig met het in elkaar zetten van de auto`s van de coureurs. Op het circuit zelf ( je rijdt eerst met de bus een stuk van het circuit) waren de mensen bezig met het spuiten van het gras (voor de reclames) en de kerbstones werden nog eens opgeschilderd. In de pitboxen werd er dus druk gesleuteld. Af en toe werd er een auto gestart, wat natuurlijk de nodige herrie met zich meebracht. De brandstofinstallaties werden getest (of ontlucht), banden werden ingepakt in de bandenwarmers, bij Toro Rosso stond Sebastien Boudair handtekeningen uit te delen en Ross Brawn liep rond bij Honda. Achteraf zagen we in de krant dat Hamilton ook nog even langs is geweest, maar dat hebben we helaas gemist. Aan het eind van de pitstraat waren de boxen van de safetycar en medicalcar ook open. Ook kon je zien waar de auto`s en de coureurs gewogen werden. Het was leuk om de verschillen tussen de teams te zien. Bij sommige boxen zag het gewoon zwart van de mensen, zoveel monteurs er om een auto heen liepen en er allemaal iets aan deden. Bij andere teams waren er bijvoorbeeld maar 2 monteurs aan het werk. Maar zo hadden ze bijvoorbeeld bij Red Bull en bij Force India gezellig de radio aan, bij de andere teams was het `stil`. Een aantal teams hadden vrij veel buiten hun pitbox staan, zodat je kon zien hoe eea eruit zag, maar bijvoorbeeld bij Mclaren was dit minimaal. De stiekemerds !
Tegen het eind van de ochtend zijn we weer met de bus over het circuit terug gebracht naar het metrostation. Een gave ervaring !! Je ziet zoiets altijd op tv, nu heb je er een wat ander (realistischer) beeld bij.
`s Middags zijn we oud Montreal ingedoken. Mooie oude basiliek (prachtige basiliek trouwens), gezellig aan de haven gelunchd, ijsje genuttigd (het was nog steeds prachtig weer) en lekker rondgeslenterd. Het is een gezellig buurtje daar. `s Avonds lekker buiten op het Jacques Cartier plein gegeten, dat is een autovrij gebiedje met allemaal bistrootjes en straatartiesten. Het was echt een mooie dag !!
Tegen het eind van de ochtend zijn we weer met de bus over het circuit terug gebracht naar het metrostation. Een gave ervaring !! Je ziet zoiets altijd op tv, nu heb je er een wat ander (realistischer) beeld bij.
`s Middags zijn we oud Montreal ingedoken. Mooie oude basiliek (prachtige basiliek trouwens), gezellig aan de haven gelunchd, ijsje genuttigd (het was nog steeds prachtig weer) en lekker rondgeslenterd. Het is een gezellig buurtje daar. `s Avonds lekker buiten op het Jacques Cartier plein gegeten, dat is een autovrij gebiedje met allemaal bistrootjes en straatartiesten. Het was echt een mooie dag !!
donderdag 5 juni 2008
Niagara
Maandagochtend stonden we om 8 uur op het centraal station van Toronto. In de rij voor de trein naar Niagara Falls. Het 'treinen' is allemaal goed geregeld in Canada. Thuis al had ik via internet de kaartjes geboekt. Je krijgt dan een reserveringsnummer. Als je dat bij een kiosk op het station in Toronto intikt, spuugt hij vanzelf je tickets eruit ! Handig ! De trein zelf is hartstikke ruim, ik ben natuurlijk niet zo groot en had moeite om de voetensteun voor me te bereiken.
Na 2 uurtjes treinen tussen de wijnvelden door, kwamen we aan in Niagara, met de taxi waren we in 10 minuten in ons hotel. Overal erg druk, het is niet te ontkennen dat we bij DE toeristische attractie van Ontario belandt zijn. Het aantal incheckbalies van ons hotel is bijna niet te tellen. We krijgen kamer 2804 (ik weet niet of we ooit al een zo 'hoog' (in aantal) geslapen hebben). In onze kamer een aangename verrassing (alhoewel we het natuurlijk wel geboekt hadden ..) een fraai uitzicht over de watervallen, werkelijk prachtig !
Het is mooi weer vandaag, de zon schijnt, blauwe lucht, daar gaan we het maar eens even van nemen. We spoeden naar beneden en staan al snel op het plateau wat een prachtig uitzicht heeft op de watervallen. Wat is dat indrukwekkend. Al duizenden foto's van gezien, maar in het echt is het toch niet te beschrijven. Je vraagt je af waar al het water vandaan komt (en waar het heen gaat ..). Het is net 'niet echt', alsof er iemand op een knop kan drukken, waardoor alles tot stilstand komt.
Er zijn twee watervallen, eentje aan de Amerikaanse kant (aan de overkant van de Niagara rivier is Amerika), dat is een 'rechte' waterval van circa 300 meter breed. De andere, de grootste is de Canadese waterval aan de Canadese kant, in de vorm van een hoefijzer, in de reisgidsen varieert de breedte van 600 tot 800 meter, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen. De hoogte is ca 55 meter.
Vanaf 1848 vaart de Maid of the Mist al tochtjes tot bijna onder de waterval. Volgens onze uiterst aardige taxichauffeur mochten we dit niet missen. Het is mooi weer, dus kunnen we het wel wagen ! Als we aan komen lopen, is de boot net vertrokken, dus we staan vooraan voor de volgende boot. En ja hoor, we mogen op z'n Titanics mee, helemaal voorop ! In onze blauwe regenjasjes gaat ons hart sneller kloppen als de boot vertrekt. Eerst onder de American Falls langs, we worden al aardig nat en het waait trouwens flink daar zo op het water tussen de watervallen. Daarna richting de grote Horseshoe Falls. Phoe-eee, wat is dat spannend zeg. Je ziet geen hand voor ogen en het water komt werkelijk overal vandaan. We hadden de mutsen onze regenjasjes niet opgedaan en dat hebben we geweten. Het water sijpelt dan gewoon via je nek natuurlijk naar beneden. Ach ja, de zon schijnt ! Het was een simpel boottochtje, maar wel erg indrukwekkend. Het natuurgeweld maakt je erg klein !
Na een beetje opgedroogt te zijn, zijn we naar Clifton Hill gelopen. Dit is de kermis van Niagara, midgetgolf tussen de dinosaurussen, Ripley's believe it or not moving theatre, The Haunted House, doolhoven, nou ja, eigenlijk wat je maar kunt bedenken is hier. Gekkenwerk.
De volgende dag regent het. Jammer hoor, maar ja. De watervallen lijken nu wel te roken, grote wolken stijgen op. We besluiten een buskaartje te kopen, maar eindigen na het bezoek aan de kiosk met een 'kompliet pekutsj'. Je let even niet op en je loopt met een badge op je jas en een adventure pass met allemaal coupons ...
Onze eerste stop is bij een Butterfly Conservatory. Overdekt, dus vonden we wel een goed plan in de regen. Nou, het was erg leuk. Zoveel vlinders hebben we nog nooit gezien, je was haast bang om er op een te gaan staan. Ze vlogen en fladderden overal in de rondte. De mooiste vlinders zaten ertussen.
Daarna naar de White Water Walk (of zoals onze buschauffeur zei : de 'ite-ater-alk'). Dit is een houten planken pad halverwege het ravijn langs de kolkende rivier. Met een lift ga je dan tot halverwege naar beneden, zodat je zo het pad op kan. En ja, ook dit was weer erg indrukwekkend. Grote golven, draaiende kolken, hier wil je geen rondje in zwemmen. Alhoewel er dus genoeg idioten geweest zijn die dit geprobeerd hebben. Net zoals er mensen geprobeerd hebben in een tonnetje van de watervallen af te komen. Er stond in een boekje een rijtje met namen, allemaal zo tussen 1850 en 1930 waren de pogingen gedaan (doel : fame and fortune), achter de namen stond dan 'died' of 'survived'. Nou je kan wel raden, welke van de twee de overhand had ...
En als laatste hebben we de Journey Behind The Falls gedaan. Ons laatste couponnetje van ons package. Ook hier ga je met een lift tot halverwege het ravijn, maar deze keer vlak naast de grote waterval. Via een paar tunnels kan je dan achter de waterval kijken, maar hier zie je helemaal niks. Alleen maar een wit gordijn van naar beneden stortend water. Er is ook een plateau dat je naast de waterval kan staan. Het geluid is overweldigend en ook hier snap je niet dat er echt mensen bedacht hebben hier vanaf te willen gaan. Gelukkig krijg je ook hier een regenjasje mee, want je wordt toch wel flink nat van al dat gespetter.
Nou, toen hadden we alle attracties rond/op/naast/onder de watervallen wel gehad !!
Even opgedroogd op onze kamer, zijn we richting het nieuwste casino gelopen. Een paar jaar geleden stortte de toeristenmarkt rondom de watervallen een beetje in en besloten ze een nieuw casino te openen (natuurlijk met de bijbehorende winkels en restaurants). Er zijn er nu dus twee. Je weet echt niet wat je ziet als je in het casino staat. Nu zijn wij niet zulke ervaren casinobezoekers, maar we liepen een hal binnen waar 3000 gokmachines (oa eenarmige bandieten en dat soort spul) stonden. Met het bijbehorende gekwetter natuurlijk. In de hoeken werd er gepokerd, waren er roulette tafels en noem maar op. Ongelofelijk !
In Niagara is trouwens iedereen op vakantie. Heel veel Amerikanen (de meeste net zo breed als ze hoog zijn), maar ook bijvoorbeeld Mennonieten. Mensen die zo'n 200 jaar geleden zijn blijven hangen, ze gebruiken geen electriciteit, geen moderne hulpmiddelen en lopen rond in blauwe broeken met bretels, de dames in een blauwe rok, kousen en zwarte schoenen met een wit blousje en een wit kapje op. Ze hebben allemaal dezelfde kapper en de mannen scheren zich niet (nooit). Je vraagt je af hoe ze hier komen, we hebben geen parkeergarage voor paarden met wagens gezien. Maar misschien zijn er ook wel 'moderne mennonieten', we hebben er immers ook een paar gezien met een riem i.p.v. bretels.
Tja en verder veel hamburgers, steaks, muffins, koffie, hamburgers, steaks, koffie, steaks, hamburgers, koffie, muffins ... het is hier echt zoeken naar een beetje voedzame maaltijd. Niet dat we vies zijn van hamburgers, steaks en muffins, maar na een paar dagen verlang je toch wel naar meer !
Vanmorgen moesten we vroeg op. Om half 7 vertrok de trein naar Toronto, waar we over moesten stappen op de trein naar Montreal. Gelukkig ging alles volgens plan. De trein had geen vertraging en omdat we voor het traject Toronto-Montreal 1e klas kaartjes hadden, mochten we op Toronto in een steenkoude (airco) lounche met gratis koffie op de trein wachten. De treinreis was leuk, je ziet het landschap veranderen om je heen. Op het stuk Tor-Mont werden we volgestopt met chips, koekjes, eten, drinken, etc. Tijd om even een tukkie te doen was er haast niet, dan stond de treinjuf weer naast je met wat te snacken. Allemaal inbegrepen in het kaartje, dus ja, afslaan is ook zowat.
Echt rustig was het treinritje trouwens niet. Voor ons zaten vier luidruchtige Amerikanen, vooral Barbie (echter net zo breed ....) had een stem als Hyacinth van Keeping Up Appearances. Maar ja, we weten nu alles van de oorlog in 1812 van de Canadezen tegen de Amerikanen (gewonnen door de Canadezen uit Kingston) en over de overwinning van Obama op Clinton (eindelijk gaat er eens echt wat veranderen ...). Het bleef maar ratelen, over echt van alles en nog wat. En dan te weten dat we toch zeker bijna 5 uur in deze trein gezeten hebben ...
En nu zijn we in Montreal ! Het lijkt wel een ander land. Ten eerste praten ze hier Frans en zijn ook alle aanwijzingen in het Frans. Gelukkig zijn ze wel 'tweetalig', dus kunnen wij ons ook verstaanbaar maken. Daarnaast ziet ook alles er gewoon anders uit. Rommeliger (Franser ?) dan in Toronto, maar het doet dus ook wat gezelliger aan. We zijn benieuwd hoe het hier gaat worden. De Formule1 is overal al aanwezig. Budweiser (een hoofdsponsor) heeft een heel gedeelte van een metrostation omgetoverd tot F1 tribune en circuit. Op straat zijn alle etalages van de winkels in F1 stijl in gericht, al ligt er soms maar een band of ligt er een F1 shirt, iedereen lijkt een graantje mee te pikken.
Morgen begint voor ons echt het F1 weekend, we houden jullie op de hoogte !!
Na 2 uurtjes treinen tussen de wijnvelden door, kwamen we aan in Niagara, met de taxi waren we in 10 minuten in ons hotel. Overal erg druk, het is niet te ontkennen dat we bij DE toeristische attractie van Ontario belandt zijn. Het aantal incheckbalies van ons hotel is bijna niet te tellen. We krijgen kamer 2804 (ik weet niet of we ooit al een zo 'hoog' (in aantal) geslapen hebben). In onze kamer een aangename verrassing (alhoewel we het natuurlijk wel geboekt hadden ..) een fraai uitzicht over de watervallen, werkelijk prachtig !
Het is mooi weer vandaag, de zon schijnt, blauwe lucht, daar gaan we het maar eens even van nemen. We spoeden naar beneden en staan al snel op het plateau wat een prachtig uitzicht heeft op de watervallen. Wat is dat indrukwekkend. Al duizenden foto's van gezien, maar in het echt is het toch niet te beschrijven. Je vraagt je af waar al het water vandaan komt (en waar het heen gaat ..). Het is net 'niet echt', alsof er iemand op een knop kan drukken, waardoor alles tot stilstand komt.
Er zijn twee watervallen, eentje aan de Amerikaanse kant (aan de overkant van de Niagara rivier is Amerika), dat is een 'rechte' waterval van circa 300 meter breed. De andere, de grootste is de Canadese waterval aan de Canadese kant, in de vorm van een hoefijzer, in de reisgidsen varieert de breedte van 600 tot 800 meter, de waarheid zal wel ergens in het midden liggen. De hoogte is ca 55 meter.
Vanaf 1848 vaart de Maid of the Mist al tochtjes tot bijna onder de waterval. Volgens onze uiterst aardige taxichauffeur mochten we dit niet missen. Het is mooi weer, dus kunnen we het wel wagen ! Als we aan komen lopen, is de boot net vertrokken, dus we staan vooraan voor de volgende boot. En ja hoor, we mogen op z'n Titanics mee, helemaal voorop ! In onze blauwe regenjasjes gaat ons hart sneller kloppen als de boot vertrekt. Eerst onder de American Falls langs, we worden al aardig nat en het waait trouwens flink daar zo op het water tussen de watervallen. Daarna richting de grote Horseshoe Falls. Phoe-eee, wat is dat spannend zeg. Je ziet geen hand voor ogen en het water komt werkelijk overal vandaan. We hadden de mutsen onze regenjasjes niet opgedaan en dat hebben we geweten. Het water sijpelt dan gewoon via je nek natuurlijk naar beneden. Ach ja, de zon schijnt ! Het was een simpel boottochtje, maar wel erg indrukwekkend. Het natuurgeweld maakt je erg klein !
Na een beetje opgedroogt te zijn, zijn we naar Clifton Hill gelopen. Dit is de kermis van Niagara, midgetgolf tussen de dinosaurussen, Ripley's believe it or not moving theatre, The Haunted House, doolhoven, nou ja, eigenlijk wat je maar kunt bedenken is hier. Gekkenwerk.
De volgende dag regent het. Jammer hoor, maar ja. De watervallen lijken nu wel te roken, grote wolken stijgen op. We besluiten een buskaartje te kopen, maar eindigen na het bezoek aan de kiosk met een 'kompliet pekutsj'. Je let even niet op en je loopt met een badge op je jas en een adventure pass met allemaal coupons ...
Onze eerste stop is bij een Butterfly Conservatory. Overdekt, dus vonden we wel een goed plan in de regen. Nou, het was erg leuk. Zoveel vlinders hebben we nog nooit gezien, je was haast bang om er op een te gaan staan. Ze vlogen en fladderden overal in de rondte. De mooiste vlinders zaten ertussen.
Daarna naar de White Water Walk (of zoals onze buschauffeur zei : de 'ite-ater-alk'). Dit is een houten planken pad halverwege het ravijn langs de kolkende rivier. Met een lift ga je dan tot halverwege naar beneden, zodat je zo het pad op kan. En ja, ook dit was weer erg indrukwekkend. Grote golven, draaiende kolken, hier wil je geen rondje in zwemmen. Alhoewel er dus genoeg idioten geweest zijn die dit geprobeerd hebben. Net zoals er mensen geprobeerd hebben in een tonnetje van de watervallen af te komen. Er stond in een boekje een rijtje met namen, allemaal zo tussen 1850 en 1930 waren de pogingen gedaan (doel : fame and fortune), achter de namen stond dan 'died' of 'survived'. Nou je kan wel raden, welke van de twee de overhand had ...
En als laatste hebben we de Journey Behind The Falls gedaan. Ons laatste couponnetje van ons package. Ook hier ga je met een lift tot halverwege het ravijn, maar deze keer vlak naast de grote waterval. Via een paar tunnels kan je dan achter de waterval kijken, maar hier zie je helemaal niks. Alleen maar een wit gordijn van naar beneden stortend water. Er is ook een plateau dat je naast de waterval kan staan. Het geluid is overweldigend en ook hier snap je niet dat er echt mensen bedacht hebben hier vanaf te willen gaan. Gelukkig krijg je ook hier een regenjasje mee, want je wordt toch wel flink nat van al dat gespetter.
Nou, toen hadden we alle attracties rond/op/naast/onder de watervallen wel gehad !!
Even opgedroogd op onze kamer, zijn we richting het nieuwste casino gelopen. Een paar jaar geleden stortte de toeristenmarkt rondom de watervallen een beetje in en besloten ze een nieuw casino te openen (natuurlijk met de bijbehorende winkels en restaurants). Er zijn er nu dus twee. Je weet echt niet wat je ziet als je in het casino staat. Nu zijn wij niet zulke ervaren casinobezoekers, maar we liepen een hal binnen waar 3000 gokmachines (oa eenarmige bandieten en dat soort spul) stonden. Met het bijbehorende gekwetter natuurlijk. In de hoeken werd er gepokerd, waren er roulette tafels en noem maar op. Ongelofelijk !
In Niagara is trouwens iedereen op vakantie. Heel veel Amerikanen (de meeste net zo breed als ze hoog zijn), maar ook bijvoorbeeld Mennonieten. Mensen die zo'n 200 jaar geleden zijn blijven hangen, ze gebruiken geen electriciteit, geen moderne hulpmiddelen en lopen rond in blauwe broeken met bretels, de dames in een blauwe rok, kousen en zwarte schoenen met een wit blousje en een wit kapje op. Ze hebben allemaal dezelfde kapper en de mannen scheren zich niet (nooit). Je vraagt je af hoe ze hier komen, we hebben geen parkeergarage voor paarden met wagens gezien. Maar misschien zijn er ook wel 'moderne mennonieten', we hebben er immers ook een paar gezien met een riem i.p.v. bretels.
Tja en verder veel hamburgers, steaks, muffins, koffie, hamburgers, steaks, koffie, steaks, hamburgers, koffie, muffins ... het is hier echt zoeken naar een beetje voedzame maaltijd. Niet dat we vies zijn van hamburgers, steaks en muffins, maar na een paar dagen verlang je toch wel naar meer !
Vanmorgen moesten we vroeg op. Om half 7 vertrok de trein naar Toronto, waar we over moesten stappen op de trein naar Montreal. Gelukkig ging alles volgens plan. De trein had geen vertraging en omdat we voor het traject Toronto-Montreal 1e klas kaartjes hadden, mochten we op Toronto in een steenkoude (airco) lounche met gratis koffie op de trein wachten. De treinreis was leuk, je ziet het landschap veranderen om je heen. Op het stuk Tor-Mont werden we volgestopt met chips, koekjes, eten, drinken, etc. Tijd om even een tukkie te doen was er haast niet, dan stond de treinjuf weer naast je met wat te snacken. Allemaal inbegrepen in het kaartje, dus ja, afslaan is ook zowat.
Echt rustig was het treinritje trouwens niet. Voor ons zaten vier luidruchtige Amerikanen, vooral Barbie (echter net zo breed ....) had een stem als Hyacinth van Keeping Up Appearances. Maar ja, we weten nu alles van de oorlog in 1812 van de Canadezen tegen de Amerikanen (gewonnen door de Canadezen uit Kingston) en over de overwinning van Obama op Clinton (eindelijk gaat er eens echt wat veranderen ...). Het bleef maar ratelen, over echt van alles en nog wat. En dan te weten dat we toch zeker bijna 5 uur in deze trein gezeten hebben ...
En nu zijn we in Montreal ! Het lijkt wel een ander land. Ten eerste praten ze hier Frans en zijn ook alle aanwijzingen in het Frans. Gelukkig zijn ze wel 'tweetalig', dus kunnen wij ons ook verstaanbaar maken. Daarnaast ziet ook alles er gewoon anders uit. Rommeliger (Franser ?) dan in Toronto, maar het doet dus ook wat gezelliger aan. We zijn benieuwd hoe het hier gaat worden. De Formule1 is overal al aanwezig. Budweiser (een hoofdsponsor) heeft een heel gedeelte van een metrostation omgetoverd tot F1 tribune en circuit. Op straat zijn alle etalages van de winkels in F1 stijl in gericht, al ligt er soms maar een band of ligt er een F1 shirt, iedereen lijkt een graantje mee te pikken.
Morgen begint voor ons echt het F1 weekend, we houden jullie op de hoogte !!
zondag 1 juni 2008
Toronto deel 2
Zaterdagochtend vertrokken we, dik ingepakt (buiten was het een beetje triest), richting St Lawrence market. Na nog geen twee minuten waren we weer terug op onze kamer. Change of clothes, het was veel warmer dan het leek, de zon was inmiddels gaan schijnen en onze jassen konden 'thuis' blijven. Nieuwe poging dus ! St. Lawrence Market bestaat uit twee overdekte markthallen, in de ene is het elke zaterdag 'farmers market', waar mensen uit de omgeving hun zelf gemaakte/gekweekte/geteelde waar aanbieden. Van aardappelen, tot groente, tot kaas, yoghurt, hele varkens, fruit, eieren, bloemen, etc., je kan het zo gek niet bedenken. Alhoewel we ons niet in Azie bevinden, hebben we hier toch ook aardig wat groente en fruit gezien wat we niet (her)kennen. De tweede hal is eigenlijk meer een soort grote supermarkt met aardig wat toeristenzooi, dus die hebben we na twee blikken overgeslagen. Aangezien de zon nog steeds scheen, besloten we naar de ferry te lopen voor een overtocht naar de Toronto Islands. Een tocht van een kwartiertje. Deze eilanden fungeren als een recreatiegebied voor de stedelingen. Het was dan ook aardig druk (zaterdag en mooi weer). Op deze eilandjes, die met bruggetjes verbonden zijn, is het goed toeven. Veel water uiteraard, mooie stranden, veel bomen (het woord 'bos' is hier niet echt op zijn plaats) en in het midden is er een groot soort pretpark. Ik moet zeggen dat je hiervan op andere delen van de eilanden weinig merkt. Na een half uurtje lopen, kwamen we langs de fietsenverhuur. We zijn met de quadricycle verder gegaan. Een 'fiets' waar je met z'n twee naast elkaar onder een dakje kan fietsen. Aangezien niemand ons daar verder kent, durfden we dat wel aan. Veel gelachen, we dachten wat relaxt over het eiland te kunnen fietsen, maar het is gewoon hard werken op die dingen. Toch ons niet laten kennen en beide uitersten van het eiland bezocht, toch zo'n ruim 12 km weggetrapt dus. Helaas kwam er een flinke donderbui over de laatste 15 minuten, helemaal droog hebben we het dus niet gehouden (lang leve het afdakje). Aan het eind van de middag met de ferry weer naar de stad teruggekeerd. Het overtochtje is overigens ook zonder bezoek aan de eilanden de moeite waard. Het uitzicht over Toronto vanaf het water is schitterend. Wacht maar op de foto's !
Vanmorgen (zondag) met de streetcar (de tram) een ritje gemaakt richting Fort York. Het was nog even wennen, lieten de juiste halte aan ons voorbij gaan, moesten dus weer stukje terug lopen, overstappen op een andere lijn en uiteindelijk bereikten we ons doel. Fort York is het beginpunt van de stad Toronto. Een groot deel is bewaard gebleven, er staan nog wat barakken (met hierin exposities) en kanonnen. Het contrast met de nieuwe moderne hoge stad op de achtergrond is erg grappig. Daarna met de tram naar Kensington en China Town. Kensington is een hippie-achtige wijk met veel kleine winkeltjes waar werkelijk van alles te koop is. Van organisch tot synthetisch, iedereen kan hier aan zijn trekken komen. De sfeer is uiteraard erg relaxed, het is leuk om de wijk met zijn aparte bewoners te zien. Bob Marley leeft hier in ieder geval nog gewoon voort (we hebben hem gezien, heus !). Naast Kensington ligt China Town, het vloeit haast in elkaar over. En ook deze wijk is 'goed gelukt', soms leek het haast alsof we in Peking rond liepen. De schreeuwerige rood/gele uithangborden, de chinese tekens (zelfs op de straatnaambordjes), de rare chinese kruiden en gedroogde 'whatever', wat werkelijk tegen van alles helpt, de voetreflexmassages, hello kitty en uiteraard de chinese restaurantjes (inclusief plastic tafelkleedjes). Er was zelfs een 'Chinese Gospel Church'. Wat we ons bij Chinese gospel voor moeten stellen, weten we ook nog niet ..
Dit alles maakt Toronto wel tot een erg leuke stad. De spiegelende wolkenkrabbers in het centrum, de skydome van de Blue Jays, maar dus ook het dorpse van de buitenwijkjes met z'n gekke Kensington en het uitbundige van China Town. Er is 1 gemeenschappelijke deler in het zo diverse Toronto : koffie ! Waar je ook bent, overal kan je een mok koffie halen en deze vooral al lopende op straat opdrinken. No worries dat je in Toronto zonder koffie komt te zitten, haast onmogelijk !
Nog even een historische noot, de diversiteit van de bevolkingsgroepen in Toronto (er zijn hier geen minderheden, er is geen bevolkingsgroep die 'overheerst') is ontstaan in/na WOII. Hiervoor was ruim 85 % van de stad 'blank', in de WOII heeft Toronto (e.o.) zich opengesteld voor immigranten overal vandaan en is deze gemengde stad ontstaan, geweldig toch ?
Morgen vroeg op, om half 9 gaat de trein naar Niagara !
Vanmorgen (zondag) met de streetcar (de tram) een ritje gemaakt richting Fort York. Het was nog even wennen, lieten de juiste halte aan ons voorbij gaan, moesten dus weer stukje terug lopen, overstappen op een andere lijn en uiteindelijk bereikten we ons doel. Fort York is het beginpunt van de stad Toronto. Een groot deel is bewaard gebleven, er staan nog wat barakken (met hierin exposities) en kanonnen. Het contrast met de nieuwe moderne hoge stad op de achtergrond is erg grappig. Daarna met de tram naar Kensington en China Town. Kensington is een hippie-achtige wijk met veel kleine winkeltjes waar werkelijk van alles te koop is. Van organisch tot synthetisch, iedereen kan hier aan zijn trekken komen. De sfeer is uiteraard erg relaxed, het is leuk om de wijk met zijn aparte bewoners te zien. Bob Marley leeft hier in ieder geval nog gewoon voort (we hebben hem gezien, heus !). Naast Kensington ligt China Town, het vloeit haast in elkaar over. En ook deze wijk is 'goed gelukt', soms leek het haast alsof we in Peking rond liepen. De schreeuwerige rood/gele uithangborden, de chinese tekens (zelfs op de straatnaambordjes), de rare chinese kruiden en gedroogde 'whatever', wat werkelijk tegen van alles helpt, de voetreflexmassages, hello kitty en uiteraard de chinese restaurantjes (inclusief plastic tafelkleedjes). Er was zelfs een 'Chinese Gospel Church'. Wat we ons bij Chinese gospel voor moeten stellen, weten we ook nog niet ..
Dit alles maakt Toronto wel tot een erg leuke stad. De spiegelende wolkenkrabbers in het centrum, de skydome van de Blue Jays, maar dus ook het dorpse van de buitenwijkjes met z'n gekke Kensington en het uitbundige van China Town. Er is 1 gemeenschappelijke deler in het zo diverse Toronto : koffie ! Waar je ook bent, overal kan je een mok koffie halen en deze vooral al lopende op straat opdrinken. No worries dat je in Toronto zonder koffie komt te zitten, haast onmogelijk !
Nog even een historische noot, de diversiteit van de bevolkingsgroepen in Toronto (er zijn hier geen minderheden, er is geen bevolkingsgroep die 'overheerst') is ontstaan in/na WOII. Hiervoor was ruim 85 % van de stad 'blank', in de WOII heeft Toronto (e.o.) zich opengesteld voor immigranten overal vandaan en is deze gemengde stad ontstaan, geweldig toch ?
Morgen vroeg op, om half 9 gaat de trein naar Niagara !
Abonneren op:
Posts (Atom)