Met z'n tweeën lopen ze het strand op. Vader en dochter, althans zo lijkt het. Pa is al op leeftijd, het lopen gaat niet meer zo makkelijk. De dochter draagt een klapstoel en een jerrycan mee. Zij is eerder bij de waterlijn dan hij. Ze klapt de stoel uit en haar vader gaat erop zitten. De dochter doet de schoenen uit bij haar vader en hij laat zijn oude vermoeide voeten in het zoute water zakken. De dochter gaat een rondje zwemmen. Ze komt terug, ontdoet haar vader van zijn overhemd. Vervolgens smeert ze hem helemaal in met zeewater. Inclusief zijn oude benen. De medische werking van zeewater, ik heb later op google gezocht, de oude Grieken gebruikten het al bij gewrichtspijnen, bij reuma. De dochter neemt nog een duik in zee en kleedt vervolgens haar vader weer aan. Met de klapstoel en de jerrycan vol zeewater verlaten ze het strand. Een aandoenlijk tafereel, er ging een bepaalde routine vanuit, alsof ze dit één keer per week samen doen. Mooi.
Het is onze laatste volle dag op Kythera. De tijd is voorbij gevlogen. Wat is het hier toch altijd heerlijk. Komt vast omdat we hier inmiddels al 5 jaar komen (oefff.... we worden oud) en er dus niets meer hoeft. 's Morgens de dag op het gemak opstarten, meestal dan een rondje rijden of lopen en eind van de middag ergens een strandje opzoeken voor een heerlijke duik in zee. Het lijkt wel vakantie ;-).
Het weer zat niet zo mee, heel veel wind, zoveel dat we zelfs niet op ons terras konden zitten. Behalve die laatste volle dag, 's morgens heerlijk buiten ontbijten, puur genot.
Inmiddels zijn we weer al een week thuis, gedetailleerde ervaringen zijn alweer een beetje weggezakt. We slapen als vanouds bij Albert & Anita die het mooie guesthouse Xenonas Fos Ke Choros hebben neergezet. Superschoon, heerlijke ontbijtjes, stille omgeving, mooie studio, alles wat je nodig hebt of kunt hebben is er. Een mooi plekje.
Uiteraard bezoeken we ook Irene, een Nederlandse die hier al bijna 10 jaar op het eiland woont. Zij heeft zich het lot van de poezen aangetrokken en een stichting opgezet om ze te helpen. Momenteel heeft ze zelfs 43 poezen bij haar thuis rondlopen, inclusief twee (honden)puppies. De meeste hebben medische zorg nodig en kunnen niet zelfstandig leven. Als we bij haar langskomen is ze nog niet thuis, maar we starten alvast met de knuffelsessies. Sommige poezen kijken letterlijk even 'de kat uit de boom', maar sommige komen erg enthousiast aangerend. Uiteindelijk gaan ze allemaal overstag en weten we niet wie we het eerste moeten aanhalen. Er is ook een blind poesje, aaahh, zo'n schatje, je zou hem zo meenemen. Hij is blind geworden door een aanrijding, zo zielig. Maar gelukkig heeft hij hier een fijn thuis gevonden. Als je hem oppakt en weer neerzet, weet hij even niet waar hij is, we hadden eerst niet door dat hij blind was, anders hadden we hem niet zoveel opgepakt (sorry lieverd).
 |
| dit is onze Calix, wij hebben hem 'geadopteerd', hij heeft altijd een oor gemist en is altijd ziekelijk :-( |
 |
| en dit is onze Robbie, onze tweede adoptiepoes |
 |
| dit is Erik met Stevie, de blinde poes, is het geen droppie? |
Op Kythera is altijd een klein archeologisch museum geweest. Dit is echter een jaar of acht geleden zwaar beschadigd tijdens een aardbeving. Inmiddels is het gebouw helemaal weer opgelapt en is een maand geleden het museum weer open gegaan. Dus daar moesten we natuurlijk even heen! Het is inderdaad niet groot, ongeveer ons huis, maar wat is het leuk opgezet. En wat zijn er prachtige dingen opgegraven hier op het eiland. Erg interessant om te zien en er zijn prachtige filmpjes te bekijken, waarbij onder andere gebruik wordt gemaakt van een drone, prachtige beelden. Zo worden we lekker gemaakt door beelden van het paleokastro. Hier zijn we twee of drie jaar geleden eens geweest, althans, we hebben toen een poging gedaan, maar zijn gestrand bij een dicht hek. Misschien vandaag nog maar eens proberen.
 |
| prachtig motief op een vaas |
 |
| deel van een weefgetouw |
En zo rijden van het museumpje richting Paleokastro. Hier zou vroeger een tempel gestaan hebben waar de godin Aphrodite aanbeden werd. Er zijn nog twee 'kolommen' over, daar is later een kerkje omheen gebouwd, wat altijd dicht is, dus daar hoeven we niet voor te gaan. Maar op de drone-beelden zagen we wel oude opgravingen, we zijn nieuwsgierig. Bovendien heb je vanaf de berg een prachtig uitzicht over de kust waar vroeger Skandia was, de belangrijkste haven van het gebied. En je ziet de twee eilandjes liggen, deze stellen de 'genitalien' van Uranus voor. De zoon van Uranus, Kronos, castreerde zijn vader en er vielen bloeddruppels in het schuim van de zee voor Kythera, hieruit is Aphrodite geboren.
 |
| uitzicht vanaf het eerste kerkje |
Maar goed, het hek is er nog steeds, maar inmiddels weten we hoe het werkt in Griekenland, dat hek kan gewoon open. We rijden verder tot we echt niet meer kunnen en zetten daar de auto neer. We lopen verder richting een kerkje (niet het kerkje van de kolommen), waar we gemakkelijk kunnen komen. Maar de opgravingen liggen aan de andere kant van de berg, iets hoger. Volgens onze kaart is er een wandelpad, maar daar kunnen we echt helemaal niets van terugvinden. Het is allemaal dichtgegroeid en helaas vooral met stekels. Nadat we een paar keer onze benen aardig openhalen, keren we om, dit gaat niet lukken. Terug bij de auto vindt Erik een ander pad. Zelfs aangegeven met rode stippen, we volgen het en klimmen langzaam hoger de berg op.
 |
| op zoek naar het pad omhoog |
Het waait enorm, af en toe worden we letterlijk en figuurlijk omver gewaaid. De rode stippen houden op, we klimmen nog wat verder, maar ook hier weer veel stekels en losse stenen. En die wind... het is best gevaarlijk eigenlijk. We zoeken nog een poosje naar nieuwe rode stippen, maar helaas. Gezien de heftige wind besluiten we om terug naar de auto te gaan. Helaas... ook deze keer gaat het niet lukken. Misschien moeten we een andere keer nog maar eens terug, als het niet zoveel waait en met wat meer voorbereiding lukt het dan wellicht. Drie keer is immers scheepsrecht.
 |
| de laatste rode aanwijzing, hierna raken we het spoor bijster |
Terug 'thuis' verteld Albert ons dat er niet echt een pad is omhoog. Een paar jaar geleden is de begroeiing op de berg afgebrand en toen kon je makkelijk naar de top lopen. Inmiddels lukt dat dus niet meer zo makkelijk.
 |
| de 'afgetopte' berg is het Paleokastro |
Over het eten kan ik kort zijn, we hebben záálig gegeten. De ontbijtjes van Albert en de restaurantjes die deze keer allemaal open zijn. 'Normaal' gaan we meer buiten het seizoen naar Kythera, dan zijn veel restaurants nog niet open of sommige alleen in het weekend. Nu niet, alles is 'gewoon' open en we nemen het ervan! Filio in Kalamos, Familia in Fratsia, Skandia, waar je de lekkerste verse gegrilde vis kan eten... en ga zo nog maar even door. Geen kaart, elke dag andere gerechten die aan tafel opgesomd worden. Kijken in de keuken in de pannen wat je wilt eten, alleen al hiervoor zou je naar Kythera gaan.
 |
| gevulde uienschillen bij Familia |
 |
| gehakt in tomatensaus bij Filio |
 |
| ontbijtje van Albert |
 |
| ontbijtje van Albert |
 |
| gegrild visje bij Skandia |
Bij Panayotis huurden we een klein jeepje, een Suzuki Jimny voor de kenners. Leuk, er zijn op Kythera veel onverharde wegen, waardoor je op de mooiste plekjes komt. Niet ver van Potamos 'duiken' we de 'wildernis' in. De weg is redelijk, we rijden richting de kust. Bij Ocheles is een compleet verlaten dorp, zoals veel dorpen hier op het eiland. Vroeger woonden hier veel mensen, op een plek vlakbij zee, op een plek met een schitterend uitzicht op zee. Het is leuk om hier een beetje rond te struinen. De huizen zijn hier op een bijzondere manier gebouwd, met platte rechte stenen, leistenen, die je hier gewoon in de natuur vindt. Er is nog een prachtige oude dorsvloer te zien.
 |
| de oude dorsvloer |
 |
| de oude dorsvloer |
We rijden verder naar de kust, een prachtig stukje kustlijn, hoge kliffen, mooie strandjes ertussen, het waait hard, de zee is best wild.
We rijden naar een strandje toe en ineens herinneren we ons dat we hier eerder geweest zijn. Moesten we hier niet door een riviertje? En ja hoor, ons geheugen is nog perfect in orde, we moeten inderdaad door een riviertje. Erik kijkt nog even voor de zekerheid, maar het is niet diep, we kunnen er gemakkelijk doorheen.
Uiteindelijk komen we bij een klein strandje waar wat vissersbootjes liggen. De zee is nog steeds wild, het nodigt niet uit om een duik te nemen, maar het is wel prachtig om te zien.
We pakken de kaart er nog eens bij. Er moeten hier in de buurt een aantal bronnen zijn, eens kijken of we ze kunnen vinden. We voelen ons ondertussen wel ontdekkingsreizigers, we rijden in een gebied waarin we maar hopen geen autopech te krijgen, want ik zou de verhuurder niet eens kunnen uitleggen waar we precies zijn.
Het blijkt dat het riviertje waar we eerder deze dag doorheen moesten om bij het strandje te komen, hier vandaan komt. We rijden ineens in een heerlijke groene omgeving, we horen vogeltjes, vlinders fladderen om ons heen.
Hier in de buurt zijn de bronnen van Sidironero, voor zover we het op de kaart kunnen zien, moeten er twee zijn. De eerste is makkelijk te vinden, als het ware langs de weg. De tweede is wat meer zoeken en de weg wordt zo te zien niet veel meer bereden. We lezen in een boekje dat bij deze bron vroeger (in de jaren '50 en '60) veel huisjes stonden (en inderdaad we zien veel ruinetjes), waar mensen verbleven met tuberculose. Het water uit de bron zou ze beter maken. Het water ziet er niet al te fris uit, poepbruin zelfs, later lezen we dat dat komt omdat er hier zoveel ijzer in de grond zit.
 |
| op weg naar de tweede bron, op de kaart staat dit aangegeven als een weg voor de auto, we hebben het stukje maar gelopen :-) |
Ik kan nog wel een uurtje of wat schrijven over Kythera, maar ga ik niet doen. We hebben het weer heerlijk gehad en we komen hier vast nog wel eens terug. We 'moeten' toch echt nog eens een derde poging doen om Paleokastro te beklimmen, want hier zou het bewijs liggen dat Aphrodite toch echt bij Kythera geboren is ;-)
