Hemel en aarde wordt bewogen...

… om ons vandaag op Kythera te krijgen. Een dag die we niet snel zullen vergeten.

Vanmorgen hebben we nog een beetje door Argostoli ‘gestruind’, de gerestaureerde brug afgelopen, een enorm cruiseschip binnen zien komen, nog een poosje naar de schildpadden gekeken (blijft bijzonder!), bakje koffie gedaan tussen de oude mannetjes bij het kafenion en uiteindelijk een soort van (niet al te gezond) geluncht bij de bakker ;-).

dé brug die de baai bij Argostoli oversteekt

zicht op Argostoli vanaf de brug, het witte pand met het luxe jacht ervoor, dat is ons hotel

een heerlijk gezonde lunch bij de bakker ;-)

Halverwege de middag rijden we naar de luchthaven voor de binnenlandse vlucht naar Kythera, met een tussenstop op Zakynthos. Het is niet hectisch bij het inchecken, we zijn met z’n vijven. 

prachtig kunstwerk 'eternal voyage' op de luchthaven van Kefalonia

Vanaf de gate worden we door een mannetje opgehaald om naar het vliegtuigje te lopen. Erg grappig, alsof we een busreisje gaan maken. We zitten bij de nooduitgang, lekker veel beenruimte in het kleine toestelletje.

De rit naar Zakynthos is kort, 10 minuten en we staan alweer aan de grond. Er wordt in het Grieks wat gebrabbeld door de piloot, maar we begrijpen er niets van en blijven gewoon zitten. Iedereen stapt echter uit. Dan komt de stewardess naar ons toe, er moet getankt worden, iedereen moet uit het toestel. Dus ook wij stappen uit en volgen de rest naar de bus die klaar staat om je naar het luchthavengebouw te rijden.

Bij het uitstappen staat er een mevrouw die vraagt of er mensen doorreizen naar Kythera, ze heeft twee transitpassen in haar hand en Erik en ik volgen haar, we worden het luchthavengebouw binnengebracht en ze verteld ons dat ze ons straks weer op komt halen. We kijken elkaar aan, in het bagagevak van het toestel lagen alleen nog onze rugzakken. Zo te zien wordt er niets bijgeladen. Zouden we straks de enige passagiers zijn? Dat zal toch niet? Nee, er zijn vast nog mensen die pas hier inchecken zijn, de bagage van deze mensen wordt vast zo aan boord gebracht.

Een half uurtje later komt de dame ons weer halen, we stappen met z’n tweeën in die enorme bus, de deuren gaan dicht en we gaan richting het toestel. Zou het dan toch? We voelen ons even de koning en de koningin als we het toestel instappen. We vragen het de stewardess en ja hoor, we zijn echt de enige passagiers!! Dat wordt een duur vluchtje voor Sky Express, 63 eurootjes p.p. hebben we betaald en o ja, we moesten nog 18 euro bijbetalen omdat we teveel bagage hadden J.

40 minuten lang duurt de vlucht, we krijgen een drankje, een koekje en een snoepje. De stewardess komt nog een praatje maken, ze spreekt goed Nederlands, haar moeder komt uit België, haar vader is een Griek, ze is in Leuven opgegroeid. Voor deze baan is ze (terug?) naar Griekenland verhuisd.

Als we aankomen op Kythera blijken we de laatste vlucht van de dag te zijn. Het luchthavenpersoneel is er nog vanwege de twee laatste passagiers (wij dus), voelt heel raar. Bij binnenkomst in het halletje is er alleen nog licht aan bij Panayotis, hij staat op ons te wachten, bij hem hebben we de huurauto geregeld. Verder is er niemand, alsof je aankomt terwijl het feestje net afgelopen is, heel apart. We vullen ons eigen contract in, Panayotis is zijn leesbril vergeten. Onze twee rugzakken komen op de band naar binnen gehobbeld, het is al met al een haast surrealistische ervaring.

We rijden weg in onze suzuki jimny, op weg naar ons huisje aan het strand. Achter ons zien we Panayotis de deur van het luchthavengebouw(tje) op slot draaien.

De huiseigenaar heeft ons gevraagd om naar haar huis te komen, dan krijgen we daar de sleutel. Het dorp wat ze noemt kennen we niet en kunnen we ook niet terugvinden op de kaart. Huh? Nou ja, we rijden wel richting het strandje en dan rijden we vanzelf door het dorpje heen (dat staat tenminste in de beschrijving).

Maar zover komt het niet. Panayotis ziet ons aan de kant van de weg staan, terwijl we even op de kaart kijken. Hij weet wél precies waar we heen moeten, hij gebaart ons te volgen. Hij brengt ons wel in het dorpje. ‘It’s a bit complicated’, zegt hij. Oké en we rijden achter hem aan. Bij het benzinestation stopt hij. Hij stapt uit en loopt naar een ander autootje toe. Dan komt hij naar ons toe. Die andere auto, dat is zijn neef. En Nikos (eigenaar van ons huisje) is ook zijn neef. (Het lijkt India wel, daar is ook iedereen ‘cousin’ van elkaar.) De neef die hier staat, brengt ons wel bij Nikos, Panayotis zou het graag willen doen, maar hij is zo druk. Verbaasd staan we bij het benzinestation. 

we volgen de neef van Panayotis

We wachten tot de neef zijn jerrycans heeft volgetankt en volgen dan zijn auto. Na een minuut of tien stopt de neef, hij wijst naar rechts (daar woont vast Nikos) en rijdt zijn eigen oprijlaantje op. En inderdaad, aan de overkant staat de vrouw van Nikos, Katerina, al op ons te wachten. ‘Wait, I take my car, you follow me to the ‘ghouse’’, zoals ze dat in een heerlijk Grieks accent zei. Even later rijden we dus achter de derde Griekse auto aan richting ons huisje bij het strand. We lachen ons suf. Eerst een privé vliegtuig en nu is heel Kythera in touw om ons bij het huisje te krijgen.

we volgen de eigenaren van het huisje

Het huisje is te gek, vooral de locatie, erg dicht bij het strand. Mooi terras met stoelen en ook binnen ontbreekt ons aan niets. Energie wordt opgewekt door zonnepanelen en er is warm water.

uitzicht vanaf ons terras, prachtig!!!

We rijden richting de supermarkt om inkopen te doen voor ons ontbijt. We zien gelijk een bekende, Karin van het leuke winkeltje in Mylopotamos. We kletsen even bij, we gaan van de week zeker nog bij haar langs. We rijden door naar Pierros, het is nog wat aan de vroege kant (half 8), maar we hebben trek. Hij kijkt verrast op, Pierros neemt je altijd mee te keuken in, bij hem is het altijd kiezen uit wat er die avond in de pannetjes zit. En hij is altijd trots op zijn gerechten, uit ervaring weten we dat je niet overal ‘ja’ tegen moet zeggen, want dan hoef je de rest van de week niet meer te eten. Wil je dit misschien proberen? Twee van die gevulde paddestoelen? Beetje salade? Beetje dit? Beetje zus? Oh, dat is ook ‘very good’, zal ik twee kleine stukjes erbij doen? Misschien nog wat frietjes bij het voorgerechtje? We weten hoe het werkt, we zeggen dat we dat allemaal de volgende keer zullen proberen, maar dat we nu genoeg hebben. Als we de keuken uitlopen, probeert hij het nog met gevulde tomaatjes, ‘very very good’, we zwichten niet.

Dan doet hij het gewoon op een andere manier. Omdat we net aangekomen zijn, krijgen we twee stukjes spinazietaart ‘of the ghouse’. En na het halve litertje (wat ze hier trouwens ‘half kilo’ noemen) witte huiswijn, krijgen we er nog een kwart kilootje bij, ‘of the ghouse’ omdat we net zijn aangekomen. Inmiddels helemaal vol (de porties zijn altijd flink), zitten we uit te buiken als hij met een nagerechtje komt ‘of the ghouse’ en hierna volgt nog een borrel ‘tsipouro’ (antivries) ‘of the ghouse’ omdat we net zijn aangekomen. Ja Pierros, zo kan die wel weer…