She belongs to nobody...

We zijn inmiddels al een paar dagen op Ithaca, we hebben een huisje gehuurd en vanaf het moment dat we hier zijn, is Miep er ook. Of Truus, of Meisie, haar naam verandert aan de hand van wat ze doet of uitspookt. Als we ’s ochtends de deuren naar het terras open doen, ligt ze op de tuinbank. Ze begroet ons direct, het is een pratertje, een Miepie. Dan moet ze eerst een kwartier geknuffeld worden. Als we te lang op bed blijven liggen, begint ze ons wakker te miauwen aan het open slaapkamerraam. Als we ’s avonds thuis komen na een meestal heerlijk etentje, zien we haar vanuit de auto al een komen rennen. Al pratend, als we uitstappen lijkt het net een hond, ze draait achtjes rondom ons van gekkigheid, net als ons eigen Meisie toen die nog jong was. Na een uitgebreide knuffelsessie verdwijnt ze in de nacht. Als we ‘thuis’ zijn, is ze nooit ver. Vaak ligt ze te slapen op onze tuinbank of wil ze spelen, ze ziet overal lol in, haar leven lijkt één groot feest, ze is nog jong en vol energie. Van koelkastmagneet tot gordijnen tot vlinder tot waterfles tot mier, iedereen en alles moet eraan geloven. En ze is een grote poetser, allemachtig, wat is dat beestje schoon, ze wast heel wat af, een echte Truus. En ze is niet ongehoorzaam, als we iets te eten hebben, probeert ze het wel even, maar na twee keer corrigeren gaat ze lekker liggen slapen.

ze wacht ons op als we terugkomen van het strand

Dusss dachten we, die kat hoort hier, die kat is vast van de eigenaren van het huisje. Ze ziet er goed uit, ze gedraagt zich (ha ha) en is zo supervriendelijk. Totdat ik een keer ’s ochtends met haar in mijn armen naar buiten loop. De eigenaar van het huisje is het zwembad aan het schoonmaken. ‘She’s a wild cat, she belongs to nobody’ zegt hij. Huh? Een wilde kat?  

in de weg liggen als we ontbijt willen maken :-)

Miepie blijft ons verrassen, zo ligt er op een ochtend een fikse (dode) muis voor de terrasdeuren. Miepie ligt op de tuinbank te slapen, als we de deuren open doen krijgen we de gebruikelijke pratende begroeting. Ze stort zich op de muis, alsof ze gewacht heeft tot wij ook wakker waren. De kop en de staart heeft ze er vannacht al afgebeten en ze begint te smikkelen en te smullen van de ingewanden en wat al niet meer. Het is ’s ochtends half 7 en het geluid van brekende muisbotjes onder de kiezen van onze Miep zal ik niet snel vergeten. Miep geniet er zichtbaar van en de muis wordt zorgvuldig schoongemaakt, tot er een kop, een staart en een huid overblijft. Ook goedemorgen.

Maar het blijft in mijn hoofd gonzen ‘she belongs to nobody’. Hoe kan ze er dan zo goed uitzien? Van het eten van muizen? We zien ook dat er een stukje van haar oor af is, een teken dat ze is gesteriliseerd. We weten inmiddels ook dat er meer katten rondlopen, vooral wat verder op, er is zelfs een moederkat met vier zeer schattige kittens (waarvan er eentje precies zo’n charlie chaplin snorretje heeft). En dan op een ochtend zien we onder een oude betonmolen een bak brokken staan. Er is dus iemand die voor deze katten zorgt! We vragen het de eigenaar, maar die reageert onverschillig, het laat hem duidelijk koud.

ze heeft een drinkbak met het mooiste uitzicht

Ik zet onze troef in, Irene uit Kythera. Zij zorgt op Kythera voor de eilandpoezen en misschien weet zij of er hier ook een ‘Irene’ is. Ik mail haar wat details en binnen een kwartier krijg ik al bericht. Ze heeft een paar telefoontjes gepleegd en weet dat ene Eleni voor ‘onze’ Miepie zorgt. Wat goed! We zullen van de week een paar zakken kattenvoer kopen en deze bij de betonmolen zetten. Lang leven mensen als Irene en Eleni.

hier krijgt zij (en haar grote familie) elke dag eten van Eleni

Wat rest is te genieten van de aanwezigheid van Miep. She belongs to nobody, ze heeft ons uitgekozen om de week mee door te brengen. Ze hoeft hier niet te zijn. We geven haar bewust geen eten en drinken. Knuffels en aandacht wel en dat is blijkbaar genoeg voor haar. She belongs to nobody…