C’est Cap-vert, c’est Cap-vert …

Aan het eind van de middag zitten we op ons vlonder voor onze kamer, na te genieten van de mooie dag, als we het busje van de Mitu-crew aan zien komen. Hij laat van de hele trip een documentaire maken en reist met ongeveer 5 mensen. Mitu zelf volgt per mountain bike. Hij zwaait naar ons, het lijkt een olijke kerel, wat leuk dat hij, samen met zijn mensen, bij ‘ons’ slaapt.

Raphaele is vandaag op haar mooist en ze komt gelijk aangerend om hem te verwelkomen. Stan volgt 5 minuten later, als de bus al half leeg geladen is. Ze brengen heel wat spullen mee, camera’s, laptops, boards, uiteraard de kite, voor we het weten ligt de halve binnenplaats vol.

Dan ineens gaat het licht op onze kamer veel feller en gelijk daarna klapt alles eruit. Er is geen stroom meer. Ach, wij staan op het punt om weg gaan, we gaan vanavond naar Mindelo om daar een leuk restaurantje te zoeken, liefst met muziek. Als we terug komen zal het wel weer opgelost zijn. We zien Raphaele schichtig door het hotel lopen, hier zitten ze natuurlijk niet op te wachten, juist als er 'hoog' bezoek is, valt de stroom uit.

Wij rijden naar Mindelo en het valt ons op dat het halve eiland donker is. Sterker nog, pas bij Mindelo zien we weer lichtjes. Ai, dit probleem is vast groter dan het eerst leek. Wij stoppen bij Chez Loutcha, een bekend restaurant waar op zaterdagavond ook muziek gemaakt wordt. We eten voor het eerst de typische Kaapverdiaanse cachupa, een brouwsel van bonen, mais, zoete aardappelen, cassave, wat groente en wat al niet voor handen is. Er is een poor man’s cachupa en een rich man’s cachupa, de laatste is met vlees en/of vis. Hier staan 6 soorten op de menukaart. Ze is heerlijk, als ik het gerecht zo voor me zie, besef ik dat het overal anders zal smaken, er zijn veel varianten mogelijk en iedereen heeft vast zo zijn eigen recept. De restjes worden ’s morgens opgebakken, wat weer een andere (waarschijnlijk overheerlijke) variant oplevert.

De muziek begint, een drietal muzikanten (gitaar, basgitaar en mandoline) en een zangeres. Ze lijken een gebrek aan zelfvertrouwen te hebben en gebruiken meermalen een beatbox. Terwijl hun akoestische nummers zoveel mooier klinken, jammer. Veel muziek van hier, af en toe herkennen we de namen van de eilanden. Maar ook ‘the house of the rising sun’ komt voorbij. De zangeres staat echter te stralen, wat weer heel veel goed maakt.

We lopen door naar het pleintje waar we eerder vanavond even waren. Hier werd een podium opgebouwd en we zijn uiteraard nieuwsgierig. Er speelt nu een band, een goede band! Samen met het samengestroomde publiek genieten we van de muziek. Wat een relaxte sfeer, heerlijk.

Laat op de avond rijden we terug naar ons hotel, achter Mindelo wordt het gelijk weer donker. Ai, dus nog steeds geen stroom. Als we bij het hotel aankomen, wacht een redelijk gestreste Raphaele ons op met een lamp. Nog steeds geen stroom en dat betekent hier dus ook geen water. Ook Stan, die zich verontschuldigt (wat natuurlijk helemaal niet nodig is), baalt als een stekker. Niemand kan warm douchen, er komt zelfs helemaal geen water uit de kraan. Raphaele heeft bij elke kamer een grote emmer water neergezet. “C’est Cap-Vert, c’est Cap-Vert”, Raphaele roept het meerdere malen. Het zal vast veel vaker voorkomen, maar waarom nu net als Mitu met zijn mensen hier zijn? Ik heb medelijden met Stan en Raphaele. Gelukkig is Mitu een Kaapverdiaan, dus hij zal hier vast (net als ons trouwens) om lachen en het doen met wat er voor handen is. (Later horen we dat ze optimaal voorbereid zijn en een eigen generator bij zich hebben om de camera’s en andere benodigdheden op te laden.)

Als we ’s morgens wakker worden, is er nog steeds geen stroom. We wassen ons met het water uit de emmer en lopen het strand op om even goed wakker te worden. Het waait ietsje pietsje minder hard gelukkig, wat niet wil zeggen dat er nog steeds een stevige wind staat.

het uitzicht vanuit onze kamer :-)

ons ontbijtje!

Na het ontbijt strijken we neer op ons vlonderterras. Als ik even binnen ben, hoor ik ineens een harde gil van Erik. Er is duidelijk  iets aan de hand, ik hoop niets ernstigs en ik ren naar buiten. Erik staart naar de hoogspanningskabel, zojuist zag hij een fikse lichtflits (hij dacht even dat het vuurwerk was) en zag de kabel breken en naar beneden vallen. Oef! Gelukkig liep er niemand in de buurt. Tegelijkertijd zie ik dat het licht het weer doet. Huh? Het blijkt dat de stroom weer op de kabels gezet is en de kabel net naast ons hotel dit dus even niet kon hebben. Okay… goed, ons licht doet het weer en we hebben weer water, yeah!

Mitu pompt zijn kite op

een 'nep-vertrek' voor de camera, 5 minuten later is hij weer terug

Aan het eind van de ochtend vertrekt Mitu naar het volgende eiland Santa Luzia en van daaruit gaat hij later op de dag naar Sao Nicolau. Het is nog een hele organisatie, eerst een ‘nep-vertrek’ voor de camera, dan gaat de crew met camera aan boord van een bootje (wat hier 2 km vandaan ligt), dan krijgt het dorp in de gaten dat er iets te gebeuren staat, de mensen rukken massaal uit om te komen kijken, het strand voor ons hotel loopt al aardig vol.

Ik loop naar Mitu toe. Hij spreekt goed Engels en ik bedank hem dat hij zoveel voor de kinderen van Kaapverdië doet. Mijn pannenkoek had gesmaakt zei hij. Raphaele komt ook aangelopen en Mitu denkt dat ik een foto van hem met mij wil. En dat wil ik helemaal niet. Maar ja, om hem niet teleur te stellen, wordt hij toch gemaakt (voor de liefhebbers is deze later thuis te bekijken ;-)).

Mitu neemt ruim de tijd om met iedereen op de foto te gaan, een praatje te maken en dan, pas dan… pas dan… vertrekt hij. Maar dan is het ook zo gebeurd, man, man, wat gaat dat snel! Voor je het weet is hij meters ver weg, we kijken hem na tot hij uit het zicht verdwijnt. Wat leuk dat we dit mee mochten maken.