Morabeza

We worden wakker van het briesje wat over ons heen waait. Heerlijk, gisteren was het erg warm toen we hier aankwamen. Op de achtergrond horen we een man door een microfoon praten, een vrouw huilt zachtjes, wat is er aan de hand? We kijken uit het raam in de keuken, een paar meter verder staat een kleine kapel, op de straat ervoor staan kerkbankjes en zit een grote groep mensen. Maar het is toch geen zondag? Nee, het is maandagochtend, half 8 om precies te zijn. En dan zien we het, er staat een lijkkist te midden van de mensen, er is iemand overleden, het is een begrafenisdienst.

het kerkje gezien vanuit ons keukenraam

De dienst is bijna ten einde. De vrouwen zingen als de lijkkist in de lijkwagen wordt getild. Tegelijkertijd worden de kerkbankjes weer terug in de kapel gezet en worden de twee dranghekkens weggehaald. Een groep van ongeveer 20 mensen loopt achter de lijkwagen aan, de vrouw is harder gaan huilen. Twee minuten later scharrelt het varken met zijn drie kleine biggetjes er weer lustig op los, alsof er niets gebeurd is.

Gisteren zijn we aangekomen op het grootste eiland van Cabo Verde, Santiago. Na vier uur vertraging (voor een vlucht van een half uur, ai) landen we eind van de middag op Praia, de hoofdstad van Santiago. Op de luchthaven staat Miza, de nicht van Gigi, met haar man en dochter op ons te wachten. We worden hartelijk begroet, alsof we oude bekenden zijn. Voor we het weten zitten we in de taxi op weg naar het appartement van Gigi, waar we verblijven. Het is in de wijk Bairro en Gigi heeft er al het een en ander over verteld. Hij gaf me ook een hand geschetst plattegrondje mee en als we er rijden, herken ik het direkt. De kerk, het plein ervoor met de huizenblokken ernaast. Ook ‘ons’ appartement herken ik van de foto’s die hij heeft laten zien. 

We gaan naar binnen en weten niet wat we zien. Wat een prachtig appartement! Alles erop en eraan en als complete verrassing is de koelkast geheel gevuld met sap, water, bier, melk, yoghurt, kaas, brood, boter en staat er fruit op het aanrecht. Dit is beter dan een hotel, wat een verwennerij! We krijgen een rondleiding langs de kamers, waarna de man van Miza ons weer naar beneden leidt, naar het huis van Lando, de taxist. Als we de hort op willen, kan hij ons brengen waar we willen. Het wordt ons nogmaals op het hart gedrukt niet in het donker door Praia te gaan zwerven. We worden voorgesteld aan Lando en als ik hem vraag of hij Engels spreekt, lacht hij ontkennend. Nou ja, het komt vast wel goed.

Daarna lopen we terug naar het appartement, Erik moet de centrale deur nu zelf open doen. Daarna naar boven (het is een klein complex met een aantal appartementen) en ook de deur van het appartement moet Erik zelf open zien te krijgen (met de sleutel uiteraard). Uiteindelijk heeft hij het examen doorstaan J, wisselen we nog wat telefoonnummers, krijgen we nog wat laatste instructies en verlaat de familie ons. Ze zijn zo bezorgd, heel lief.

'ons' appartement, mooi he!

Als we wat zitten te drinken, gaat mijn (Kaapverdische) telefoon. Diga belt. Een vriend van Gigi die goed Nederlands praat. Hij was vanmiddag al langs geweest, maar we waren er niet. Ik leg uit dat we 4 uur vertraging hadden. Hij vraagt of het goed is als hij even langs komt, maar natuurlijk! Even later staat hij in het appartement, hij heeft 10 jaar in Nederland gewerkt en alhoewel hij weer al 15 jaar terug is op Santiago, praat hij nog prima Nederlands. Hij vraagt of alles okay is en wat onze plannen zijn. Hij zegt dat wij hem altijd kunnen bellen als er iets is of als we vragen hebben. Ook al zo’n lieverd. Na vijf minuten gaat hij weer en op de gang komen we de overbuurvrouw tegen. Zij praat Engels en ook bij haar kunnen we altijd aankloppen als er iets is. Nou ja zeg, we horen er gelijk al helemaal bij, super!

Even later gaat de telefoon, Gigi zelf. Of alles in orde is. Ik vertel hem dat het veel te gek is, familie op de luchthaven, een koelkast vol eten, ik voel me erg bezwaard. Hij vertelt me dat in Kaapverdië het gras dan wel niet groen is, maar dat ze er wel familie(liefde) hebben... Ik besluit om er volledig van te gaan genieten.

Het is inmiddels half 8 geworden en alhoewel we de halve dag op de luchthaven in Sao Vicente hebben rondgehangen, zijn we aardig ‘gaar’. We lopen naar Lando, kijken of hij tijd heeft om ons bij een restaurantje af te zetten. Ik klop op de deur die op een kier staat. Ik zie de vrouw van Lando bovenop hem liggen op de bank. Gewoon met de kleren aan, maak je geen zorgen, maar het was duidelijk even knuffelmomentje. Misschien volgende keer toch maar even bellen voordat we komen. Ik zie de vrouw van Lando van de bank springen en naar de deur lopen. Ik doe net alsof ik niets gezien heb en zeg ‘Lando? Plateau? Quintal da Música?’, dat is genoeg, ze begrijp direkt wat we willen en Lando gebaart ons even te wachten, hij wil zich nog even omkleden. Zijn vrouw vraagt ons binnen te komen en zo zitten we op de bank voor de tv in het heel eenvoudige huisje van de taxist. Het huisje doet me denken aan India. Er komt een jonge vrouw binnengelopen, ik vraag of het haar ‘fille’ is, ze knikt trots, ja, het is haar dochter. Even later komt Lando met een ander overhemd uit het kamertje ernaast. We kunnen gaan.

Het eten is heerlijk, Quintal da Música is dicht, maar in een straatje erachter was wel een restaurantje open, Avis. Inclusief live-muziek op het terras.

Tegen alle adviezen in, slapen we met de ramen open. Beneden ons kleine complex is het flink feest, mensen drinken een biertje bij een kleine bar (c.q. caravan) en de muziek staat (erg) hard. Straathonden laten flink van zich horen en de hanen hebben er blijkbaar geen besef van dat ze alleen bij zonsopkomst horen te kraaien. Maar de muziek, hanen en honden smelten al snel samen tot een geroezemoes waarop het goed slapen is en zo worden we ’s morgen wakker met het heerlijke briesje. Een nieuwe dag begint!  

NB Morabeza staat in mijn reidgidsje beschreven als ‘Kaapverdische levensinstelling’ en wordt beschreven met de woorden ‘gastvrij, open, ongedwongen en relaxed’. Ik geloof dat we dat vandaag in een grote hoeveelheid over ons heen hebben gekregen J.