Het kikkerconcert is weer begonnen, het koor is nog niet
compleet, maar dat zal niet lang meer duren. Als we ’s avonds na het eten naar
ons huisje lopen, moeten we oppassen om niet op de kikkers te gaan staan.
Allemaal komen ze uit hun schuilplek van de dag en zijn ze op weg naar de
enorme vijver c.q. ‘natural swimming pool’. Daar eenmaal aangekomen, maken ze
er een feestje van… Een meerstemmig koor, elke kikker heeft zijn eigen stem. Het
is heerlijk slapen op het kikkerconcert.
Vandaag hebben we heerlijk rondgereden over het prachtige
eiland. Al kwamen we in het begin niet ver. Overal rondom ons heen wordt suikerriet verbouwd en op dit moment ook geoogst. Een vrachtwagentje is suikerrietstengels aan het opladen. Er langs is duidelijk geen optie. We stoppen de auto en aanschouwen het werk. Leuk toch dit?
Daarna naar Ribeira Grande waar we geluncht hebben in een helemaal leuk
Kaapverdisch restaurantje Cantinho de Amizade (voor de kenners).
Daarna richting Coculi, Boca das Ambas Ribeiras naar Cha de
Igreja. We hadden hier een idyllisch wit kerkje verwacht, maar daar doen ze
hier niet aan. Het kerkje staat goed in de verf, prima prima. Het dorpje ligt
nogal afgelegen en iedereen schrikt een soort van wakker toen wij aan kwamen
rijden. We zijn de attractie van de dag. Er komt een mevrouw op ons afgelopen
die een heel verhaal vertelt in het creools. Als ze door heeft dat we hier
niets van begrijpen, gaat ze langzamer praten en gooit ze er af en toe een
Frans woord doorheen. Ze vraagt of we voor het eerst op Santo Antao zijn en of
we doorrijden naar Cruzinha, hier even verderop. Eerlijk gezegd dachten we dat
we daar niet konden komen met de auto, maar als we haar goed begrijpen moet dat
wel mogelijk zijn. Cruzinha da Garca ligt aan de kust en is een
vissersplaatsje.
 |
| Cha de Igreja |
En inderdaad, een poosje later zijn we in Cruzinha. Het
dorpje lijkt wel aan de eind van de wereld te liggen, er is een klein haventje
met wat vissersbootjes en wonderwel een klein hotelletje waar we wat kunnen
drinken.
 |
| Cruzinha |
Als we terugrijden stoppen we af en toe om te genieten van
het uitzicht, om een fotootje te maken of om een kerkje binnen te gaan. Het
lijkt wel of ze hier niet echt gewend zijn aan ‘zelfstandig rondrijdende
toeristen’ er lijkt altijd wel een soort van opwinding door het dorpje te gaan
als we even stoppen en rondlopen.
Weer bijna thuis komen we onze ‘buurmeisjes’ tegen op de
trap. Zij wonen niet ver van de lodge vandaan. Leuke meiden die uitdagend voor
me gaan staan, ze willen op de foto. Eerst een gekke-bekken foto, wat een lol
hebben ze samen. Maar daarna willen ze toch ook nog even serieus op de foto. Al
giechelend vervolgen ze hun weg…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten