Who ate my pancake?

De dag draait vandaag om Mitu. Niet zozeer onze dag, dan wel die van Stan en Raphaele, de eigenaren van ons kleine hotel. Mitu Monteiro is dé kitesurfer van Cabo Verde. Wereldkampioen en drie keer vice-wereldkampioen. Hij komt van Sal. Mitu maakt deze dagen een tour over en rond de Kaapverdische eilanden. Met de kite. “Eitje” denk je misschien, maar afgelopen donderdag maakte hij de oversteek van Sal naar Santo Antao. 250 kilometer in 8 uur tijd. Respect!

En vandaag komt hij vanuit Santo Antao naar Sao Vicente. Vanavond slaapt hij in ons kleine hotel. Morgenochtend vervolgt hij zijn avontuur vanaf het strand pal voor ons hotel. Raphaele is al twee dagen bezig om uit te zoeken hoe laat hij vandaag op het Salamansa strand aan zal komen. Het lukt haar maar niet, de organisatie is duidelijk druk met andere dingen.

Wij laten Mitu even voor wat het is en vertrekken vanmorgen naar Mindelo. De vismarkt staat nog op ons lijstje. Het is er rustig en (vrij) schoon. Geen vieze toestanden. Wel erg leuk om te zien. Markten blijven altijd leuk en interessant. Vrouwen (sommige blijken echte viswijven) verkopen de vis, achterin de markt staan een aantal mannen waarbij je de vis schoon kan laten maken. We zien de meest bijzondere vissoorten liggen.

We lopen nog een rondje langs de boulevard en duiken nog even het culturele centrum in. Vroeger het douane gebouw, nog (of waarschijnlijk weer) in prachtige staat, er heerst een mooie sfeer. Er zijn exposities, er is een klein winkeltje, leuk.

Na een bakje koffie pakken we de auto richting het Salamansa strand. Wie weet zijn we wel op tijd om Mitu aan te zien komen. Zo niet, er schijnt een klein barretje te zijn waar pannenkoeken gebakken worden, altijd lekker voor de lunch.

Salamansa blijkt een ‘echt’ dorp met een waanzinnig mooi strand én hoge golven. We snappen meteen waarom dit het kitesurf strand van Sao Vicente is. Als we aankomen is er bedrijvigheid. Een aantal kitesurfers vertonen hun kunsten, kinderen zitten op het strand toe te kijken.

Ik vraag aan een van de omstanders of hij weet wanneer Mitu aankomt. Jazeker, hij vertrekt over 10 minuten en hij doet ongeveer een half uur over de oversteek. Aha, we zijn precies op tijd. Nou ja, nu kan ik een heel verhaal heel lang gaan maken, maar het komt erop neer dat de 10 minuten, 10 Kaapverdiaanse minuten zijn. Het duurde nog ruim een uur voordat de jongens van de kitesurfschool een telefoontje kregen dat hij daadwerkelijk vertrokken was.

Maar joh, wij zaten heerlijk op dat prachtige strand. Zon, zee en wind, een meisje wat zelfgemaakt kokosnootijs in zakjes verkoopt, het halve dorp wat uitloopt om even op het strand te chillen, zenuwachtige kitesurfers die zich opmaken voor de komst van Mitu, vervelen doe je je hier niet. En daarnaast, het is vakantie en wat is het dan heerlijker om lekker over het water te staren.

Na geruime tijd zien we dan eindelijk in de verte een bootje komen. Dit moet haast wel het begeleidingsbootje van Mitu zijn. Even later zien we de kite met daaronder een klein stipje, Mitu. Het strand komt in beweging, een aantal kitesurfers gaan het water in om hem binnen te halen. Opwinding alom, hij komt!

mensen drommen samen op het strand, de meest rechtse kite is van Mitu

Wat gaat dat snel!! We knipperen nog twee keer met de ogen en daar rijst Mitu op uit de schuimende golven. Een stoere vent met een enorme bos haar. Hij loopt het strand op, toch wel zichtbaar vermoeid. Het water tussen Sao Vicente en Santo Antao schijnt geen rustige zeestraat te zijn en de wind is supersterk. Het eerste wat hij doet is bellen, met zijn telefoon die verstopt zit in een waterdichte hoes.

deze dames komen toegesneld nadat Mitu is aangekomen (ze waren duidelijk druk bezig met andere bezigheden :-))

Al snel heeft hij alle tijd voor het toegestroomde publiek. Mensen gaan met hem op de foto, hij maakt een praatje met wie dat wil. Dan komt er een busje aangereden, er springt een reporter uit met een grote camera. Lekker op tijd jongens J.

het board en de kite van Mitu worden bewonderd

We maken nog wat foto’s en genieten van het schouwspel. We duiken de ‘creperie’ in en bestellen ons (vinden wij) welverdiende pannenkoekje. Ondertussen krijgen we gezelschap van Wouter. Hij komt uit Belgie en woont in Mindelo. Een kitesurfer, die hier op het strand vorig jaar 6 maanden gewerkt heeft. Hij heeft Mitu in Sal ontmoet. Het doel van deze rondtocht langs de Kaapverdische eilanden van Mitu is om de jeugd te interesseren voor het kitesurfen. En om de jeugd om hun eigen eiland dit te kunnen laten leren, zodat ze niet naar Sal hoeven te komen. Volgens Wouter is Mitu (financieel) al lang binnen en zet hij zich nu in voor de toekomst van zijn land, de jongelui. Hij heeft een goed hart, aldus Wouter.

Mitu met links van hem Wouter

Wouter vertelt ook over projecten op Sao Vicente om kinderen naar school te laten gaan, vooral in de dorpen buiten Mindelo. Als beloning krijgen ze dan gratis kitesurf les. Super!

Mitu beweegt zich richting het kleine strandtentje waar wij zitten. Wouter heeft gevraagd of hij hier even wat wilt eten of drinken. Maar Mitu heeft een druk programma, hij zegt dat hij hier (helaas) geen tijd voor heeft. Wouter kijkt een beetje wanhopig om zich heen, die jongen moet toch even wat eten? Hij kijkt naar mijn pas geserveerde pannenkoek met papaya jam. Ik snap wat hij bedoelt, ik heb er nog niet van gegeten en geef hem direkt mee. Mitu knikt me heel even toe en loopt daarna, met ‘mijn’ pannenkoek richting het busje waarmee hij vertrekt uit Salamansa. De eigenaar van het strandtentje lacht naar me, ‘same?’ vraag hij, ja ik wil er graag nog eentje, eenzelfde alsjeblieft.

Erik haalt nog een extra pannenkoek in het gezellige strandtentje

Het is inmiddels halverwege de middag. Via Baia das Gatas rijden we terug naar Calhau. In Baia das Gatas maken we nog even een kleine stop bij een voormalige visfabriek. Hier ligt tevens de vissersvloot van de mannen uit Salamansa. Een surrealistisch beeld, kleurrijke vissersboten bij een vervallen visfabriek onderaan de in wolken gehulde Monte Verde.

De nieuwe weg tussen Baia das Gatas en Calhau is werkelijk fantastisch, zowel de uitzichten als het asfalt, weer eens wat anders dan al die keien. Bij de aangelegde uitzichtpunten zitten families lekker te eten. Hoe gezellig en wat is het hier mooi!