Terug naar Praia

Maio, het eiland waar je je brood nog bij de bakker haalt, de vis op de vismarkt, de groente en fruit op de ‘gewone’ markt en de ‘rest’ in de supermarkt. Eitjes koop je per stuk en krijg je mee in een zakje. Het eiland met prachtige (lege) stranden, lieve kleine dorpjes, onbevangen bewoners en een, door de slechte toegankelijkheid, enkele toerist. Deze ochtend gaan we Maio verlaten. Hopelijk keren we nog eens terug, het vertoeven is hier zeer aangenaam.

Stephen komt ons vanmorgen ophalen, althans, hij wil met ons meerijden naar de luchthaven. In onze oranje huurauto. Wat natuurlijk helemaal geen huurauto is, het is ‘gewoon’ een auto van iemand van hier die je voor twee dagen kan gebruiken. Geen huurcontract, geen formulier waarop je reeds aanwezige schade aantekent, nada. Het was Erik al opgevallen dat (behalve alle andere mankementen) de radiator lekte. Maar ach, zoveel water raakten we niet kwijt (volgens hem). Dan horen we vanmorgen vroeg ineens een gek geluid, we worden er wakker van. Het klinkt alsof er iemand aan ‘onze’ auto zit!? Erik rent uit z’n bed en kijkt door het raam. Hij schiet in de lach, hij ziet Stephen met een emmertje water boven de motor hangen. Hij weet natuurlijk ook dat de auto die hij ‘verhuurt’ een kapotte radiator heeft en vult hem blijkbaar elke ochtend voor ons bij. Zo grappig dit.

Op zich geen bijzondere foto, maar het valt ons op dat OVERAL in Cabo Verde mannen met van die nep-adidas slippers lopen, het is blijkbaar mode, ik weet het ook niet. En hier ineens drie soorten/kleuren slippers op rij :-)

We hobbelen naar de luchthaven, waar drie auto’s geparkeerd staan. ‘Another busy day at the airport’ zegt Stephen, zijn Engelse achtergrond niet verloochenend. Hij zegt dat er normaliter zo’n 15 á 25 passagiers vertrekken. En dat twee maal per week, op dinsdag en vrijdag. 

another busy day at the airport

We kunnen direct inchecken, rij 13, ai, als dat maar goed gaat. De bar is open en we genieten van een bakje koffie als er ineens twee, nee, maar liefst vier busjes aan komen rijden. Er springt een meer dan compleet voetbalelftal uit! Het nationale team van Maio (??), op weg naar verre oorden. De ogen van de dame van de beveiliging worden groter en groter, maar de wanhoop maakt al snel plaats voor berusting. Uiteindelijk zit het hele toestel gewoon vol, zo’n 75 mensen verlaten Maio.

Op Praia airport nemen we de taxi naar het Pesto Trópico Hotel. Daar zit de Hertz en we zouden graag een auto huren. En er schijnt wifi te zijn, kunnen we ook onze mail weer eens checken. De taxichauffeur is een jonge vent. In de kofferbak ontwaar ik een voetbaalsjaal. Ik doe een gok, ik roep ‘Benfica?’ (ik geloof dat heel Cabo Verde fan is van Benfica, je komt het werkelijk overal tegen). Glanzende ogen en een mond vol mooie witte tanden lachen me toe, hij pakt de sjaal en begint de juichen alsof hij in een stadion zit. Het ijs is gebroken, hij brabbelt onderweg heel wat af. Hij wil ons vooral overal mee naar toe nemen in zijn taxi. We slaan zijn aanbod vriendelijk af.

In het hotel lopen we naar de Hertz balie. Er komt een redelijk geschrokken receptionist van het hotel naar ons toegerend. Komen we voor de Hertz? Jazeker! We willen een auto huren. Hij legt uit dat er nu niemand is, maar dat hij gelijk gaat bellen, het gaat vijf minuten duren. We settelen ons op (of is het ‘in’?) de zachte bank die in de hal staat. We zitten prima, het wifi werkt goed, laat ons maar even wachten. Dan gebaart hij, hij heeft ‘de man van Hertz’ aan de telefoon en die wil ons graag spreken. Of ik een auto wil huren, jazeker! Maar ja, hij heeft er vanmiddag pas eentje beschikbaar, om drie uur. Een Ford Fiesta. Maar wij willen graag op avontuur en dat lukt niet in een Fiesta, we willen minimaal een Jimny 4x4, dan kunnen we leuk richting kust de dorpjes af. Hij heeft deze auto wel, maar pas morgenochtend om 9 uur. Okay dan, we hebben ook helemaal geen haast, we zijn hier nog tot woensdag, we komen morgen terug.

We besluiten nog even in het hotel te blijven. Er is een leuke bar, we drinken nog het een en ander, checken de mail, werken het blog bij en blijven ook nog voor de lunch. Daarna nemen we een taxi richting Barrio. De taxist kijkt wat verbaasd, Barrio? Jazeker! Hij vraagt bij een kruising of we links of rechts moeten, tja, weten wij veel. Ik weet wel dat wij bij de Sucupira markt de wijk ingaan, de heuvel op, dus ik roep ‘Sucupira’ en maakt een beweging met mijn handen omhoog. De man knikt, hij snapt het gelukkig. En vanaf dat punt weten wij dan weer de weg, zonder problemen worden we afgezet bij ‘ons’ appartement. We zijn weer thuis. Grappig hoe snel je je thuis kunt voelen in een vreemde stad.

Later op de dag lopen we richting supermarkt, deze is echt heel dichtbij, nog geen 5 minuten lopen. We kopen wat vers brood en fruit. Veel meer hebben we niet nodig. Als we teruglopen, zie ik dat de moeder varken met haar kleintjes op pad is. Vanuit het keukenraam kijken we op hen neer, maar ze zitten wat verstopt achter een klein gebouwtje. Maar nu niet, de familie is aan de wandel. Moeder kijkt me argwanend aan, de kleintjes lopen op me af, nieuwsgierig als ze zijn. Het moedervarken wendt haar blik af, ze snapt vast dat ik te vertrouwen ben. Het is echt heel leuk, het is erg aandoenlijk om de biggetjes te zien spelen. Dan ‘hotel-de-botelen’ ze over elkaar heen, net als jonge hondjes, echt heel lief.

Na twee stappen zien we ook gelijk hun waarschijnlijke eindbestemming. De dame van de caravan die hier in de straat staat, en dient als bar/kantine, wenkt naar ons en komt met een teil op ons afgelopen. Ze vraagt of we er iets van willen. Als we in de teil kijken zien we stukken vlees, gegaard, wat zou het zijn? Dan ontwaren we in de teil een stuk wang met het oor er nog aan. Het is varkensvlees, we wijzen naar het varken en ze lacht, ja, het is inderdaad varkensvlees. Niet dat we vegetariërs zijn, maar we wijzen het aanbod vriendelijk af. Misschien als ze nog eens cachupa maakt, dan zijn we wel geïnteresseerd J.

In het appartement maken we van ons gekochte brood een beetje toast, oventje aan, lekker hoor. De was hangt inmiddels te drogen. We beleggen de toast met de heerlijke geitenkaas uit Santo Antao. Biertje en boekje erbij, genieten…

’s Avonds gaan we naar Quintal da Musica, afgelopen maandag hebben we gereserveerd voor vanavond, want vrijdag is het hier ‘the place to be’. De taxi van Lando staat niet voor het huis, we kloppen aan, we mogen binnenkomen. Zijn vrouw belt hem op, hij komt eraan. Ondertussen kijken we met z’n drieën naar het Kaapverdische nieuws. Als het te lang duurt (niet voor ons, maar voor zijn vrouw), belt ze hem nogmaals op. Ze is niet echt vriendelijk voor hem, we hebben het niet verstaan, maar hebben wel zo’n idee wat ze gezegd moet hebben.

In Quintal da Musica zit de zaak inderdaad helemaal vol. De band begint om half 10 en het is waarlijk genieten. Topmuzikanten op vrijdag! En dan zitten er ook nog een aantal goede zangers en zangeressen tussen het publiek die af en toe mee doen. Erg gezellig, zonder pauze wordt er gespeeld tot 12 uur stipt. Mocht er iemand nog eens in Praia terecht komen, dan is dit zeker een aanrader!!

aan de wand van het restaurant hangen allemaal Kaapverdische artiesten