Kijk nou !

Wat een verrassing toen we thuis kwamen gisteren, nou ja, verrassing ... natuurlijk wisten we dat ze eraan zaten te komen, maar wanneer en hoeveel en welke kleuren ... dat was de verrassing ! Een paar uur voor onze thuiskomst zijn ze geboren en deze foto is van vanmorgen, toen ze ruim 24 uur oud waren.

Het gaat ze goed, op namen zitten we nog te verzinnen, ook omdat we nog niet alle geslachtjes duidelijk hebben. Ook met mama gaat het prima, ze is een lieve moeder die alle taken als vanzelfsprekend op zich neemt, prachtig hoe de natuur in elkaar steekt.

Dus mochten er onder onze lezers nog liefhebbers zijn die over een weekje of 8 voor zo'n kleine lieverd willen gaan zorgen ... mail ons op hoi@erikenwilleke.nl !

En dan nog even het laatste berichtje over onze vakantie natuurlijk. De laatste twee dagen in Pitlochry vlogen werkelijk voorbij. We hebben Fiona en Rosalie veel gezien en gesproken en de vergadering waar het allemaal om draaide is goed verlopen. Er moet nog veel gebeuren in het Schotse comitee van ETC, maar er zitten veel capabele mensen in het bestuur, dus dat moet ze gaan lukken ! Ook plannen gemaakt met Rosalie, die in september 2010 naar Nederland zal komen om een aantal van onze akties te komen ondersteunen, leuk nieuws toch ?

Ik denk dat we de komende weken nog wel een update zullen geven over ons kroost ... dus hou het weblog in de gaten !!

Dag dag Hebriden (vr 28/5)

Zachtjes glijden we door het water, zo stormachtig als we aankwamen op Lewis, zo rustig verlaten we Barra.



We hebben een reuze tijd achter de rug, prachtige landschappen gezien, aardige mensen ontmoet, op mooie plekjes gelogeerd, heerlijk gewandeld en eigenlijk heel goed weer gehad. Het was wel vaak koud en winderig, maar op een paar mistdagen na, heeft de zon vaak volop geschenen.

De dag begint al vroeg, om 5 uur gaat de wekker. We sabbellen het co-op croissantje naar binnen, pakken de laatste spullen in en zitten om 6 uur in de auto op weg naar de ferry. Nog een uurtje later staan we met onze neus in de wind en zien we Barra steeds kleiner worden.


Eerst op weg naar Lochboisdale (South Uist) om daar nog wat passagiers (en auto's) op te halen. Nou ja, 'nog wat', er blijkt nog een hele rij auto's te staan, die waarschijnlijk allemaal mee willen ! Het is even spannend, maar uiteindelijk kan iedereen mee, de laatste auto lijkt wel op de oprijplank te staan.

Dan begint de overtocht naar 'vaste-land-schotland'. Een fiks eind, pas om 2 uur vanmiddag is de aankomst gepland in Oban. Maar op de een of andere manier vliegt de tijd voorbij. Zo staan we regelmatig buiten en speuren we de horizon af naar dolfijnen en zeehondjes. (Beiden worden gespot !) Dan weer even lezen, puzzelen, tukje tussendoor. Weer even naar buiten. Lijstje maken met ideeen voor de vergadering van morgenmiddag (we worden verwacht op een vergadering van het Schotse comitee van Fiona en Kirsty, de geldinzameling voor India wil niet op gang komen en ze verwachten een paar wereldideeen van ons ...). Bakje koffie, koekje ... Ondertussen verschijnen er andere eilanden waar we redelijk dichtbij langsvaren, kortom echt vervelen doen we ons niet.

De vakantie is nog niet echt over, al lijkt dat wel een beetje. Gelukkig zijn we nog twee nachten in Pitlochry, kunnen we nog een beetje afkicken. Wel drukke dagen, vanavond een etentje met Rosalie (die als het goed is vandaag aankomt), Fiona, Kirsty en 'wie-weet-wie-er-nog-meer-op-komt-dagen'. Morgenmiddag dé vergadering van het Schotland-India-Comitee.

Maar goed, voorlopig varen we nog tussen de eilanden door en zijn we nog niet in Oban .....

... tot zover het stukje geschreven op de boot. Inmiddels zijn we in Pitlochry aangekomen, een goede 2,5 uur rijden van Oban. Het is wel even wennen, deze 'bewoonde wereld'. Geen schapen op de weg, geen smalle 1-baans weggetjes meer, ineens weer moeten stoppen voor stoplichten, winkels, overal winkels ... We zijn de afgelopen twee weken even 'ver' weggeweest !

aankomst in Oban

Over een drie kwartier stappen we (weer) in de auto, deze keer naar Perth. Afgesproken om te gaan eten, inmiddels hebben we Rosalie al over de telefoon gesproken. Het zal wel een latertje worden ...

Luie dag ! (do 27/5)

Vandaag een luie dag, beetje over het eiland getourd, beetje gewandeld, kasteel bekeken, lunch in een hotel aan zee, museumpje bekeken ... gewoon lekker vakantie.

Dus ook niets bijzonders te vertellen. Alhoewel, in het kleine piepmuseumpje wisten ze ALLES van vroeger, althans zo zagen ze eruit. Dus dat hebben we uiteraard getest, al was de test denk ik niet zo moeilijk. We hebben nog even geinformeerd wat er met de mensen is gebeurd die zijn aangespoeld in 1853 op het strand van Vatersay. Deze mensen zijn allemaal begraven in een massagraf. Het aantal slachtoffers is niet precies vastgesteld overigens, want ja, 1853, een klein eiland ... er waren overigens circa 500 mensen aan boord, dus niet iedereen is omgekomen. De boot kwam uit Liverpool en was op weg naar Quebec in Canada.

En nog een weetje over het vliegtuigwrak uit WOII wat op Vatersay ligt. De vlucht kwam van Oban (wij gaan morgen met de ferry naar Oban) en was op weg naar Barra Head, hier vlakbij. Het was avond en de 'verkeerstoren' (waar die ook moge zijn in die tijd van oorlog) zag/bemerkte dat het vliegtuig te laag vloog voor de heuvels die voor hem lagen. Toen hij de piloot waarschuwde was het helaas al te laat en zijn ze gecrasht tegen de berg. Van de negen inzittenden was er ééntje niet bewusteloos en die heeft de brand die na deze crash ontstond weten te blussen, anders was er waarschijnlijk niets van overgebleven. De volgende ochtend heeft hij hulp gezocht bij de boeren die vlakbij woonden en de andere overlevenden zijn toen naar het ziekenhuis gebracht. Daarom hebben dus 6 van de 9 bemanningsleden deze crash overleefd ! Het wrak is de dag erna door het Engelse leger al ontdaan van motoren, radar en wapens.

Dus al met al toch een leerzaam dagje en zijn de 'gaten' weer gevuld.

Hier nog wat foto's van deze luie dag :

Dit is (was) de kerk van Cill Bharra, of wel Saint Barra, de beschermheilige van het eiland. Het kerkje dateert uit de vroege middeleeuwen, maar er staat niet veel meer van omhoog. Ernaast is nog een kapelletje waar wat middeleeuwse grafstenen worden bewaard. Ook staat hier een replica van een steen (origineel staat in een museum in Edinburgh) met zowel Viking als Keltische motieven. Het is de begraafplaats van de MacNeils (en zo te zien zijn (waren) er heel veel), de clan die het eiland bezit.

In één van de muren van de kerk zit een vogelnestje !




De Atlantische Oceaan beukt tegen de westkant van Barra, alhoewel het vandaag mooi weer is, staat er een flinke wind en ziet de zee er heel wat ruwer uit dan aan de andere kant van het eiland !


's Middags brengen we een bezoek aan Kisimul Castle, met een bootje wordt je er vanaf Castle Bay heen gebracht. De basis van het kasteel dateert uit de 15e eeuw, maar waarschijnlijk stond hier al een kasteel/ford in de tijd van de Vikingen. Er is een zoet-water-bron op het eilandje. Het kasteel is nooit in vijandelijke handen gevallen. In de 18e eeuw is het verbrand en na WOII is het gerestaureerd door de 45e chief van de MacNeil-clan. Deze man is in 1970 overleden en hier in het kasteel begraven. (Schuin achter het kasteel zie je trouwens de ferry aankomen, hiermee gaan we morgen terug naar het Schotse 'vasteland'.)


Uitzicht over Castlebay vanuit het kasteel.


En ja hoor, nieuwsgierig als wij zijn, rijden we bij (bijna) hoog water nog een keer langs de luchthaven. En inderdaad, de plek waar we gisteren (en vanmorgen, we zijn nog een keertje gaan kijken :-)) de vliegtuigen landden en opstegen staat nu geheel onder water ! Apart !

Joe, Vliegtuigen en Vatersay (wo 26/5)

Wij slapen in Hotel Heathbank, niet in Castlebay, maar precies aan de andere kant van het eiland, in Northbay, ongeveer 10 autominuten van Castlebay. Een klein familiehotel met vijf kamers en uiteraard met een pub. De eigenaar is Joe MacLeod en het is een uiterst aardige man. Op internet (website van het hotel) staat een foto van hem achter de receptie, maar eigenlijk is deze foto een karikatuur van de man, zo is hij niet echt.


Maar de foto is wel geweldig. Wij zien Joe graag zoals op de foto. En dan is dit hotel soms net Fawlty Towers. Als je binnenkomt sta je in een klein halletje (ca 1 x 1 meter) met drie deuren. Een deur met 'lounge bar' erop (ofwel de pub), een deur met 'reception' en een deur met 'dining'. Toen we aankwamen zagen we eerlijk gezegd maar één deur, namelijk die van de pub. Daar binnengekomen zat Joe daar achter zijn laptop in de pub te werken. Er was verder niemand. Hij heette ons uiteraard netjes welkom en zei dat we terug moesten naar het halletje en naar de receptie moesten gaan om in te checken. Dus wij terug, openen de deur van de receptie en guess what ? In de receptie (ca 2 x 1,5 meter) staat Joe te glunderen achter het balietje. En toen we vanmorgen gingen ontbijten in de 'Dining', stak dezelfde enthousiaste Joe hier zijn hoofd om het hoekje met een uiterst vriendelijk 'good morning'. Joe is werkelijk overal en de lokatie leent zich goed voor zo'n veel-deuren-klucht.

Na het ontbijt rijden we naar de luchthaven. Er komen hier dagelijks twee vluchten aan (eentje uit GlasGow en eentje uit Benbecula) en dat is vandaag in de ochtend. De landingsbaan is op het strand en het is dus afhankelijk van de getijden wanneer er vliegtuigen kunnen landen en opstijgen. We zijn op tijd en om ons heen verzamelen zich meer en meer auto's en campers. Naast ons zit een stel op leeftijd in een camper, hij met een fikse verrekijker en zij met een fototoestel. Aan de andere kant staat een auto met een echtpaar, de man stapt af en toe uit om om zich heen te kijken. Nou ja, wij hebben geen idee waar het vliegtuig vandaan moet komen (straks komt het ineens van achteren), maar zolang onze buren niet in paniek raken, doen wij dat ook maar niet.

We worden er een beetje zenuwachtig van, waar komt het toestel vandaan ? Waar zal het landen precies ? Er zijn drie start- en landingsbanen, maar eerlijk gezegd zien we niets anders dan een grote zandvlakte, eindigend in zee. Om ons heen zijn flinke heuvels. Ineens zien we in gedachten een pruttelende dubbeldekker hortend en stotend de heuvels overkomen, piloot met z'n haren in de wind, pilotenbrilletje op, leren helmpje ... achter hem zit zijn vrouw, ook met een pilotenbrilletje, maar dan met een burberry-sjaaltje om, het elastiek van het brilletje houdt het sjaaltje op zijn plaats.

Ineens zien we hem verschijnen, hét vliegtuig ! Onze buren verroeren zich niet, wij springen uit de auto en wijzen onze oudere camper-buurman op het vliegtuig. Ook hij spring uit de camper, maar hij ziet het vliegtuigje maar niet. Wij staan te wijzen en te gebaren, tot we ineens vanuit de camper een gil horen 'I see the airplane, the airplane, the airplane !!' en ze springt uit de camper. Haar man moet lachen en ziet het toestel nu ook.


Voor we het door hadden was het geland, redelijk ver van ons vandaan op een stuk zand waar nog een dun laagje water op staat. Toch een raar gezicht hoor. Het toestel taxiet onze kant op en stopt voor het luchthavengebouwtje. De mensen stappen uit, de bagage wordt op de traktor geladen en een paar meter verder op de 'bagageband' buiten gelegd. Het is dat de mensen nog door het gebouwtje moeten lopen en dus een vertraging hebben van 15 meter, anders waren de koffers er nog voor de passagiers. Al met al kan je hier dus binnen 5 minuten na aankomst in je auto zitten op weg naar huis. Geweldig !


Wij besluiten een bakje koffie te doen in het luchthavengebouwtje. Het is een kleine ruimte van een meter of 8 bij 8 en doet dienst als incheckruimte, wachtruimte, café, securitycheck, etc. etc. Leuk, het doet ons denken aan die kleine luchthaventjes in Azie.

Het toestel wat kwam, vertrekt ook weer en een uurtje later doet hetzelfde tafereel zich weer voor met de vlucht uit Benbecula.

Ook komen er drie kleine 1-motorige privé toestelletjes aan, heel grappig, alledrie landen ze netjes achter elkaar. Net op dat moment struikelen er twee vrouwen uit een auto naast ons. Eéntje gilt direct met zo'n typisch Londens achterwijkaccentje en schelle stem: “It's like Gatwick !!”. We schieten gelijk in de lach. Uit elk vliegtuigje stappen twee mannen, een vriendengroepje, lekker decadent op pad. Eén van de piloten draagt een soort straaljager-overall. Het masker met zuurstof mist, maar ik durf te wedden dat hij er thuis een heeft liggen. Altijd straaljagerpiloot willen worden, kijkt elke week wel een keer naar Top Gun op dvd. (Het bureaublad van zijn computer is een foto van een straaljagerpiloot met zijn eigen gezicht erin gephotoshopt ... en nu hou ik op ... het is waarschijnlijk gewoon een hele lieve man.)

De ochtend is voorbij gevlogen en we rijden richting de plaatselijke co-op. Ondertussen weten we onze weg te vinden in deze winkels, vooral het schap met de serie “irrestible 'whatever' cookies” heeft onze volledige aandacht. Met een gezonde (echt waar mét sinaasappelsap!) lunch stappen we weer naar buiten. Vanmiddag staat er een wandeling over Vatersay op het programma, circa 5 mijl over een deel van het kleine eiland. Ondertussen is het een klein beetje gaan spikkelen (regenen) en we wachten even totdat het buitje overdrijft. Tjsa, we blijven mooi-weer-wandelaars !

De wandeling start bovenaan een strand bij het Annie Jane-monument. Dit was een schip dat in 1838 is vergaan met 350 emigranten aan boord. Ze waren net vertrokken, bestemming Canada. De lijken zijn hier op dit strand aangespoeld. Wij vragen ons gelijk af wat ze in die tijd met deze mensen gedaan hebben. 1838, nog geen vliegtuigen, auto's, wel schepen ... misschien hier ter plekke begraven ? Vatersay was een klein eiland. We hebben hier geen internet, dus kunnen het niet opzoeken, we vragen het nog eens na.

Het Annie Jane Monument met op de achtergrond
het strand waar de mensen zijn aangespoeld

De wandeling gaat verder via een oud fort (wat niet meer als zodanig herkenbaar is), een wei vol koeien (waarvan de boer juist probeert ze naar een andere wei te brengen, wat niet helemaal lukt (en dat is NIET onze schuld !)), over heuvels en door dalen, over grasland en rotsen, langs de mooiste strandjes en dan .... zien we een grote donderwolk aankomen !


De donderwolk komt precies onze kant op en ook precies op het moment dat we in een duinpannetje onze perfekte lunchplek gevonden hebben. Oeps, dit hebben we meer meegemaakt, op het strand in De Haan en dat liep niet goed af. We kijken om ons heen en zien bovenaan een heuveltje een schuurtje staan. Eens kijken of we daar in kunnen. Het schuurtje wordt omringd door koeien en we zien dat als we achter het schuurtje uit de wind gaan staan, we redelijk droog blijven. We eten hier onze lunch op, af en toe onder toeziend oog van een nieuwsgierige koe. Het regent flink door en we zijn blij dat we hier staan. Achteraf blijkt dat we tijdens de hele wandeling maar één schuurtje zijn tegengekomen en dat precies op het goede moment !

Al wachtende tot de regen stopt, zien we voor ons twee restanten van kleine traktoren die staan weg te roesten. Vogeltjes duiken het dieseltankje in en uit. Als we gaan kijken zit er in allebei een nestje en er komt gepiep uit !

Hier zicht op het enige dorpje op Vatersay

We lopen verder over een soort 'Sound of Music' wei en beginnen spontaan te zingen. Het dansen erbij wil nog niet zo lukken, maar we doen ons best.

Sound of music ..

Uiteindelijk komen we na een aantal uurtjes (droog en wel) aan het op eindpunt, weer al zo'n mooi strand met groen en blauw water. Op het strand lopen twee oude mensen met een stok. We raken aan de praat, ze komen uit Engeland (Lake district). Als we vragen of ze hier ook op vakantie zijn, reageren ze met 'O, no, no'. Ja maar wat dan ? Ze blijken hier vandaan te komen, hebben vroeger op Barra gewoond en zijn op bezoek bij oude vrienden. Als we informeren naar deze tijd, wil de vrouw graag wat vertellen, maar meneer heeft 'haast' en loopt met zijn stok alweer een paar meter verder in het zand te prikken. Ze moet gaan, jammer ...


Met stijve kuiten strijken we neer op het terras van hetzelfde hotel als gisteren. De zon schijnt inmiddels volop. Biertje, wijntje, het smaakt allemaal geweldig na zo'n wandeling. Terug in het hotel ziet mijn gezicht een beetje rood. Gekleurd door de zon ! Hé hé, een gezond bruin kleurtje is onderweg. Maar nee, als we een uurtje verder wat zitten te eten, trekt het weer al weg, kwam toch door de wijn :-)

Eten doen we in Kisimul Café, een klein restaurantje in het haventje van Castle Bay. Eigenlijk het enige restaurantje wat niet bij een hotel hoort wat we hier op het eiland gezien hebben. Ze serveren Indiase en Italiaanse gerechten, gemaakt met lokale produkten (nou ja, de curry kruiden zullen wel uit India komen, maar de vis bijvoorbeeld is gewoon van 'hier'). Eigenlijk heel apart voor hier, nergens zijn we zoiets tegenkomen op de Hebriden. Als we de eigenaar zien, schieten we een beetje in de lach, een Indiër met een Schots accent, huh ? Hoe kan dat dan ? Natuurlijk informeren we even, hij is hier 'gewoon' in Schotland geboren (Glasgow), zijn grootouders zijn hierheen geemigreerd. Zijn vrouw is een 'normale' (mag ik dat zo zeggen ?) Schotse en een jaar of 6 geleden zijn ze uit Glasgow vertrokken om hier te komen wonen met hun drie kinderen. Sinds een jaar of 4 hebben ze dit kleine restaurantje. Als we afrekenen worden we halt gehouden door twee andere (vrouwelijke) bezoekers van het restaurant. Waar ik mijn jas gekocht heb (??). Nou ja ... in Nederland ? Ze vinden hem leuk. Ze zijn hier ook op vakantie, twee vriendinnen, eentje uit Edinburgh en de ander uit Glasgow.

Wat een aardige mensen zijn er hier op Barra, morgen gelukkig nog een dag !

Er leiden veel wegen naar Rome, maar dus ook naar Castlebay !

Naar Barra ! (di 25/5)

Vanmorgen staan we al vroeg op, we willen nog een keertje bij de zeehondjes kijken, misschien hebben ze deze keer wel zin om voor de lens een keertje kopje te duikelen. Dus om kwart over 7 staan we buiten, het is fris, het waait flink, maar het zonnetje schijnt. Een kwartiertje later staan we bij de zeehondjes, en nee, geen teken van herkenning en dus ook geen kopje-duikelende zeehond voor mijn lens. Maar dat geeft niet, het is sowieso al leuk om naar ze te kijken, zeker zo 's morgens 'vroeg' (het had eerder gekund, maar deze keer werden we niet wakker van de zon die hier om half 5 al opkomt).

Een poosje later zitten we aan het ontbijt bij Alastair. Onze spullen zijn al ingepakt, want we gaan vandaag weer een stukje verder naar het zuiden, met de ferrynaar Barra. We informeren bij Alastair nog even over iets wat we gisteren in de pub hoorden. We hadden al gelezen dat op South Uist / Benbecula een grote militaire aanwezigheid is. In de koude oorlog hebben ze hier een centrum gebouwd om raketten te testen. Dit is er nog steeds, alhoewel de koude oorlog al even achter ons ligt. Gisteren, toen we in de pub op Benbecula aten, hoorden we naast ons een groepje Amerikanen praten over 'tests' 'missiles' etc. Hmmm, is de koude oorlog weer begonnen ? Staatsgeheimen ? We informeren bij Alastair en het blijkt dat het testcentrum nog steeds bestaat, er worden blijkbaar nog steeds testen uitgevoerd met raketten, maar bijvoorbeeld ook met onbemande vliegtuigjes. Het levert maar liefst werkgelegenheid op voor ruim 200 mensen. Als je dan bedenkt dat er op Benbecula en South Uist samen ongeveer 2.200 mensen wonen inclusief kinderen en (veel) ouderen, is dit dus de belangrijkste werkgever. Er wordt gesproken over sluiting van het complex, maar dat zou desastreus zijn voor de leefbaarheid van dit deel van de eilanden.

De 'buurman' Simon die vlakbij de zeehonden woont (wij hadden hem al gespot, hij rijdt namelijk in een mini clubman), werkt bijvoorbeeld weer op St. Kilda, een onbewoonde eilandengroep hier flink ver vandaan. Hij verblijft daar periodes van 14 dagen voor onderzoek. Ook de 'buurman' aan het andere eind van de weg werkt daar. Maar goed, voordat we het risico liepen om van iedereen in de straat te horen wat hij of zij doet, hebben we afscheid genomen van Alastair. Zijn B&B is zeker aanbevelingswaardig, dus mocht er iemand nog eens naar de Uists of Benbecula gaan, zoek dan even Kyles Flodda B&B op !

het witte huis met het donkergrijze dak in het
midden van de foto is Kyles Flodda B&B !

Halverwege de ochtend tuffen we op ons gemakkie naar Eriskay, het zuidelijkste eilandje van de Uists. Hiervandaan vertrekt de ferry naar Barra. Onderweg scoren we nog even een lunch voor op de ferry bij de Co-op en tanken we nog in Lochboisdale. In Eriskay hebben we nog een klein uurtje 'over' en die brengen we door in de pub (we hebben de smaak inmiddels aardig te pakken) met een bakkie koffie. We raken aan de praat met Schotten 'van het vasteland', een vader en schoonzoon. Dochterlief had een leuk huisje gezien en dat moest geinspecteerd worden. Het bleek alleen geen huis maar een ruïne, een opknappertje dus, maar de locatie werd door de heren goedgekeurd. Het zou een vakantiehuisje moeten worden, ze zagen het niet zitten om hier permanent te gaan wonen. Al kwam pa gelijk wel met allemaal ideeen op de proppen om werkgelegenheid voor de jongelui te creeren.

Uiteindelijk staan we met nog 6 andere auto's te wachten op de ferry. Nou ja, de ferry is er eigenlijk al, maar we mogen er nog niet op :-) Het is niet druk, uiteindelijk verschijnen er een auto of 9. Het is koud en erg winderig, ook de zon laat zich niet meer zien, maar als we richting Barra kijken geeft dat moed, in de verte zien we het licht :-).


Onderweg veel nieuwsgierige (en vooral luie) zeehondjes en ook prachtige (wolken)luchten. Wat levert dit deel van Schotland toch mooie kleuren op in de natuur, de lucht, de zee, het land, prachtig allemaal. Vandaar ook al die kunstenaars hier waarschijnlijk.



Op Barra aangekomen zien we gelijk de witte stranden, het houdt gewoon niet op in de Hebriden. Barra staat te boek als de Hebriden in het klein, het eiland is ongeveer 5 x 8 mijl groot (klein dus). De zon schijnt inmiddels en we struikelen het eerste beste strand op dat we tegenkomen. Waarom is het hier geen 25 graden ??? En waar is mijn bikini ???


Barra staat ook bekend om zijn luchthaven. Het is de enige luchthaven ter wereld met een landingsbaan op het strand die een dienstregeling van vluchten uitvoert. Elke dag, bij eb, landen en vertrekken hier vliegtuigen uit en naar Glasgow en Stornoway. Apart ! De vertrektijd van je vlucht is dus afhankelijk van de getijden. Er staat een klein luchthavengebouwtje langs het strand. We gaan zeker deze week nog een keertje kijken als er een vliegtuigje aankomt en/of vertrekt.


Nadat we bij het hotel hebben ingecheckt, rijden we door naar Castlebay, het belangrijkste dorp/stadje van dit eiland. En inderdaad, het is nog heel wat, het ziet er gezellig uit, haventje, in het midden van de baai een kasteeltje, het ziet er echt uit als een stadje, dit in tegenstelling tot al die andere 'hoofdstadjes' van de eilanden die we gezien hebben. We strijken neer op het terras (uit de wind in de zon) van een hotel en genieten eens even lekker van de zon. Heerlijk ! Het lijkt wel vakantie !


Daarna stappen we (weer eens) in de auto om de rest van het eiland te verkennen. Je kan het eiland rondrijden (duurt circa een half uurtje) en je kan via een dam (gebouwd in 1991) naar het eiland Vatersay.

zicht op Stornoway met rechts het kasteel wat midden in de baai ligt

Vanaf Vatersay heb je een mooi uitzicht over Barra en Castlebay

Op Vatersay spotten we ineens een vliegtuigwrak. Het blijkt van de 'Catalina' te zijn, hier gecrasht op 12 mei 1944, drie van de negen inzittenden vonden hier de dood. Er staat sinds kort een officieel monument, tot voor die tijd beschouwden de inwoners het wrak ansich als monument om de gevallenen te eren. Bizar !


Het eiland Vatersay beschikt over prachtige stranden en baaien. Er is een klein dorpje op het eiland. We hebben het idee dat hier op Barra en Vatersay meer mensen wonen dan bijvoorbeeld op heel Benbecula, maar dat gaan we nog eens navragen. Het is hier allemaal stukken kleiner, dus misschien lijkt dat maar zo.


Het is hier in ieder geval ook leuk, het is het laatste eiland voordat we weer teruggaan naar 'vaste-land-Schotland', dus nog even genieten van het Hebriden-gevoel !

Een klein dorpje vlakbij ons hotel

Hier nog in overvloed, de originele rode telefooncel,
soms op de meest rare afgelegen plaatsen

Dienstmededeling ..

morgen vertrekken we vanuit dit haventje naar
de overkant, het eiland Barra

.. het moet natuurlijk niet gekker worden, maar omdat we jullie lezers (ahum) de afgelopen twee weken verwend hebben met dagelijks nieuws uit Schotland, willen wij even laten weten dat we de komende drie dagen zeer waarschijnlijk geen internetverbinding hebben. We gaan morgen verder naar het zuiden, naar het eiland Barra. Dus geen zorgen ... we'll be back in a few days !

Het Katholieke South Uist ...

Vandaag weer een mooie dag achter de rug, de mist heeft vanmiddag plaats gemaakt voor de zon !

Maar we beginnen nog even bij gisteravond. We aten toen in een hotel/restaurant (even eens geen vette pub maaltijd) in Lochmaddy. De jonge serveerster, later bleek ze de toepasselijke naam Lily te hebben, huppelde vrolijk door het hotel, was uiterst vriendelijk, lange blonde krullen, kortom een echte Lily. Maar goed, daar gaat het niet om. Bij het afrekenen vroeg ze ons wat we 'in hemelsnaam' in dit saaie oord deden. Natuurlijk netjes uitgelegd dat we het uiterst aangenaam vinden om hier te zijn, dat het alles behalve 'saai' is en dat we daar misschien eigenlijk wel naar op zoek zijn. Uiteraard vroegen we haar wat zij dan hier (nog) deed en kregen weer eens een verrassend antwoord. Lily deed een jaar een 'art-class' (kunst-opleiding) in Lochmaddy en hierna gaat ze naar de gerenomeerde kunst-universiteit in Glasgow, ze stond helemaal te springen toen ze vertelde hoe spannend ze dat allemaal wel niet vond. Ze komt uit Londen. Het is de zoveelste persoon die we spreken op de Outer Hebrides, die niet van hier komt !

Als we vanmorgen wakker worden, regent en stormt het ... mmm ... dat is niet echt een vooruitgang. Maar al tijdens het ontbijt (deze ochtend namen we de full-scottish !!) klaarde het op en piepte de zon er af en toe doorheen.

Het is hier best gezellig in de B&B, de eigenaren Alastair en Veronica woonden in Londen (zijn wel van oorsprong Schots), wonen hier nu drie jaar. De medegasten (er zijn twee kamers) is een stel van onze leeftijd uit Duitsland, zij is van oorsprong Bulgaarse. We hebben een beetje dezelfde smaak en interesses, dus bij het gezamelijke ontbijt is het best gezellig. Alastair is een 'droge Schot', die het samenstellen van een Schots ontbijt omschrijft als 'jongleren op het gasfornuis'. Hij moet er natuurlijk tegelijkertijd ook nog toast bij maken, thee bij zetten ... Veronica was vanmorgen het huis uit, dus Alastair had het zweet op zijn rug staan.

Na het ontbijt zijn we naar South Uist vertrokken. Onze eerste stop was al na 10 minuten bij een de Hebridean Juwelery shop. Hier zit een winkel met de werkplaats en we hebben een mooi armbandje gescoord. Gelijk bakje koffie met stukje cake genuttigd (het Schotse ontbijt had bij Erik blijkbaar weinig indruk gemaakt).

South Uist is een lang gerekt eiland, met aan de ene kant lange uitgestrekte stranden en aan de andere kant 'bergen' (flinke heuvels). Midden op is de weg, van noord naar zuid, er zijn wel afsplitsingen, maar die dat zijn vrijwel allemaal doodlopende weggetjes. Er wonen (volgens Alastair) ongeveer 1200 mensen op dit grootste eiland van de Outer Hebrides.

het vlakke deel 'machair' in South Uist

langgerekte stranden op South Uist

Het valt ons gelijk op dat we onderweg overal kapelletjes met Mariabeeldjes zien. South Uist is dan ook min of meer grotendeels ontsprongen aan de reformatie en is Katholiek. North Uist is grotendeels Protestants.


We 'zakken af' naar Tobha Mor, hier staan overblijfselen van een kerk/klooster, waarvan de oudste delen uit de 12e eeuw stammen. Er staat nog redelijk veel overeind, zodat je je nog wel een beeld kan maken van hoe het er ooit uitgezien heeft.



Onze tweede 'historische' stop is bij Cladh Hallan, een opgraving in de duinen van een 'wheelhouse'. Deze plaats is uiterst uniek, hier zijn een paar jaar geleden de enige mummies ooit in de UK gevonden ! Ze dateren uit dezelfde periode als de mummies in Egypte. Er schijnt slechts 10 % van het geheel opgegraven te zijn, dus wie weet hoeveel mummies er nog liggen ??


Inmiddels is de zon gaan schijnen, alhoewel het flink koud is door de enorme wind, is het natuurlijk heerlijk (vooral achter glas, in de auto :-)).

zicht op het grootste dorp op Eriskay

We zakken verder af naar Eriskay, een eilandje helemaal onderaan, dat sinds 2001 met een dam verbonden is aan North Uist. Het is een eiland van 1 bij 2 mijl, dus lekker overzichtelijk. Morgen zijn we hier weer om de ferry naar Barra te nemen.

hiervandaan vertrekt de ferry naar Barra (voor ons morgen !)

een vissershaventje in Eriskay

Het eilandje is hier plaatselijk erg beroemd om de S.S. Politician, een flink schip wat in 1941 met o.a. 264.000 (!!) flessen whisky aan boord hier op de rotsen verging. Er was ook enorm veel geld aan boord, ze waren overigens op weg naar Jamaica .. en van het verhaal is in 1948 de komische film 'Whisky Galore' van gemaakt. Wat en waarom er nog meer precies aan boord was, is tot op heden staatsgeheim, op het dossier zit een stempel 'not to be opened for 75 years, dus binnenkort komt het hele verhaal op tafel ! Maar goed, het is een heel gedoe geweest natuurlijk, veel whisky werd door de lokale bewoners 'opgehaald' (er was in de oorlog al niets, laat staan whisky), maar de overheid zag dit als diefstal en er belandden veel mensen in de gevangenis in Inverness. Er is whisky verstopt en begraven en tot op vandaag schijnt er af en toe nog een kratje boven water te komen.

In de enige pub van het eiland (heel toepasselijk 'Politician' genoemd) moeten nog wat flessen staan. Als wij bij het afrekenen van het bier hiernaar informeren, grijpt het meisje gelijk drie flessen tevoorschijn en zet ze op de bar. Dit was nu ook weer niet nodig natuurlijk, maar wel leuk. De middelste bevat nog de oorspronkelijke whisky. Grappig !!


Op de weg terug rijden we nog een ommetje, eigenlijk op zoek naar een kudde herten die hier ergens moet wonen. Herten treffen we niet aan, wel een flinke groep wilde (?) ponys. Ze zijn niet bang van ons en laten zich rustig fotograferen. Enkele komen zelfs een aai over hun neus halen !



Vlakbij huis duiken we de pub in om wat te eten en daarna rijden we naar het eiland Flodda (3 minuten van onze B&B) om de zeehondencolonie op te zoeken. Nou ja, de (wandel)route erheen is in ieder geval duidelijk. Vlak na de parkeerplaats staat een autowrak met achter de ruiten 'seal-news' geplakt. Inclusief informatie over de zeehondengroep en de plaats waar ze liggen.

terwijl Erik de auto inspecteert (staat nog goed op de bandjes,
altijd binnen gestaan), lees ik het laatste 'seal-news'

Na een kleine 10 minuten lopen zijn we bij het water en zien we ze in de verte liggen. Helaas hadden ze geen zin om even dichterbij wat te komen peddelen in het water en gelijk hebben ze, maar voor de foto had het wel leuker geweest :-)


We rijden weer terug naar onze B&B waar we onderuit gezakt naar de zonsondergang kijken. Het was weer een ouderwetse lange dag, maar wat hebben we genoten van het zonnetje !