Na het ontbijt vertrekken we richting Lewis. Het noordelijke (en grootste) eiland van de Outer Hebrides bestaat uit twee 'delen' Lewis en Harris. Wij zitten op het zuidelijkste puntje, Harris en vandaag gaan we richting het noorden. We zijn erg nieuwsgierig naar dit deel van het eiland dat bol staat van de oudheid.
Het is ongeveer 1,5 uur rijden als we in de buurt van Stornoway afslaan richting Callanish. Hier staat een flinke steencirkel (Stonehenge, maar dan iets kleiner). De stenen staan in de vorm van een Keltisch kruis (maar als we dit niet ergens hadden gelezen, was het ons ter plekke niet opgevallen). In het midden staat de grootste steen, circa 4 meter hoog. Het is een mysterieuze plek, al wordt dit wel enigszins teniet gedaan door twee stoere mannen die met een gemotoriseerde kruiwagen het kruis elke keer doorsteken. Toch zijn er diverse mensen die proberen contact te maken met de stenen, wij doen ook een poging, die hopeloos mislukt. Er hangt wel een 'bepaalde energie' op de heuvel, waarvan we een beetje meekrijgen. Al met al dus toch een mysterieuze plek !
Vlakbij liggen nog een aantal kleinere steencirkels, we bezoeken er nog twee, die heel origineel 'Callanish II' en Callanish III' heten.
Callanish II
Callanish IIIHierna gaan we op zoek naar de Dun Carloway Broch, we rijden een paar keer op en neer, we verwachten ergens een bordje, maar ze zijn aan de weg bezig, dus de bordjes zijn waarschijnlijk weggehaald. Er moet hier een weggetje zijn richting de kust die naar de broch leidt. Bij het tweede weggetje is het raak, we zien de broch opdoemen. We kijken op de resten van de 2000 jaar oude broch, hier hebben in de ijzertijd hele families gewoond.
We laten de hele oude tijd achter ons en gaan richting Na Gearrannan, een groep van gerestaureerde blackhouses. Vroeger een flink dorp met allemaal blackhouses, in 1989 zijn er negen huisjes gerestaureerd en is er een soort openluchtmuseumpje van gemaakt. Een van de huizen doet dienst als jeugdherberg en vier van de huisjes worden verhuurd als 'vakantiehuisje'. De overige huisjes doen dienst als museum en kunnen dus bezocht worden. Het is leuk om te zien hoe de mensen hier een jaar of vijftig/zestig geleden woonden.
Dit museumhuisje is gebouwd in 1955, drie jaar nadat de elektriciteit hier beschikbaar kwam, dus het is een voor die tijd 'modern' huisje. Er brandt een turfvuurtje. In een ander deel van het huisje staat een weefgetouw, in de jaren '50/'60 verdienden hier minimaal 20 vrouwen hun brood met het weven van het nu nog zo beroemde 'Harris Tweed'. In gedachten zie je hier de mensen wel zitten, wonen en werken. De laatste bewoners van dit dorp vertrokken in 1974 en in 1989 zijn er dus negen huisjes gerestaureerd.
Ondertussen piept het zonnetje af en toe door het dikke wolkendek. Het bezorgt ons mooie plaatjes van diverse blauwschakeringen in de lucht. Ook het land lijkt kleurrijker dan ooit, nooit geweten dat er zoveel verschillende kleuren groen en bruin waren, prachtig !
Als laatste vandaag bezoeken we het Arnol Blackhouse. Dit is een 'origineel' blackhouse, zo is er bijvoorbeeld geen schoorsteen. De rook van het turfvuur verspreidde zich door het hele blackhouse, een soort centrale verwarming. De muren werden hiervan goed zwart, vandaar ook de naam 'black house'. Ook in deze brandt een vuurtje en de rook slaat al snel op onze longen. Onvoorstelbaar dan mensen vroeger zo gewoond hebben ! Tot 1964 was dit huis bewoond, de meeste blackhouses zijn echter zo rond de oorlog verlaten. Buiten staat nog een blackhouse, zoals je ze hier overal ziet. Vervallen, zonder dak. Je vindt ze overal, langs de kant van de weg, vaak naast een nieuwer huis of ergens langs de kust. En natuurlijk die van 'ons', al wonen wij heel wat comfortabeler dan de mensen vroeger !
De dag is bijna om, we rijden richting Stornoway om nog even flink inkopen te doen. Hier zijn twee grote supermarkten, bij ons in het dorp bijvoorbeeld is er een klein winkeltje met wel wat boodschapjes, maar je moet maar net treffen dat ze hebben wat je nodig hebt (of eigenlijk moet je hier natuurlijk andersom je boodschappen doen, halen wat er voorradig is en niet halen wat je nodig hebt :-)). Maar goed, in Stornoway is alles, dus we slaan croissantjes in voor het ontbijt van morgen, kip voor morgenavond, verse boterhammen, flesje wijn, koekies, jammie, jammie...
Met de wagen volgeladen rijden we weer richting huis. In Tarbert willen we fish & chips halen bij Ad, maar Ad is dicht op woensdagavond ... balen dus. En het is al kwart voor 8, op zich niet zo'n punt, maar in Tarbert is verder niets bijzonders meer open en het is nog zeker een half uur rijden naar Leverburgh, waar het enige restaurant 'The Anchorage' om 8 of 9 uur dicht gaat, we weten het niet meer. Maar goed, veel keus hebben we niet en we snorren verder naar Leverburgh. Als we daar aankomen is het restaurant nog open, sterker nog, de gastvrouw moet op de lijst van gereserveerden kijken of er nog wel een tafeltje over is ! We staan perplex, hadden een leeg en ongezellig restaurant verwacht (er is hier verder namelijk niks, een kleine minidorp, het eind van Harris), maar nee hoor, het is gezellig druk en gelukkig is er nog een tafeltje vrij.
En zo komt er een eind van deze lang dag 'terug in de oudheid'. We zijn weer thuis en we zijn blij dat ons huisje op Harris staat, toch wel het mooiste plekje van dit eiland !
ook met 'slecht' weer zijn de stranden op Harris prachtig ! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten