Maar de foto is wel geweldig. Wij zien Joe graag zoals op de foto. En dan is dit hotel soms net Fawlty Towers. Als je binnenkomt sta je in een klein halletje (ca 1 x 1 meter) met drie deuren. Een deur met 'lounge bar' erop (ofwel de pub), een deur met 'reception' en een deur met 'dining'. Toen we aankwamen zagen we eerlijk gezegd maar één deur, namelijk die van de pub. Daar binnengekomen zat Joe daar achter zijn laptop in de pub te werken. Er was verder niemand. Hij heette ons uiteraard netjes welkom en zei dat we terug moesten naar het halletje en naar de receptie moesten gaan om in te checken. Dus wij terug, openen de deur van de receptie en guess what ? In de receptie (ca 2 x 1,5 meter) staat Joe te glunderen achter het balietje. En toen we vanmorgen gingen ontbijten in de 'Dining', stak dezelfde enthousiaste Joe hier zijn hoofd om het hoekje met een uiterst vriendelijk 'good morning'. Joe is werkelijk overal en de lokatie leent zich goed voor zo'n veel-deuren-klucht.
Na het ontbijt rijden we naar de luchthaven. Er komen hier dagelijks twee vluchten aan (eentje uit GlasGow en eentje uit Benbecula) en dat is vandaag in de ochtend. De landingsbaan is op het strand en het is dus afhankelijk van de getijden wanneer er vliegtuigen kunnen landen en opstijgen. We zijn op tijd en om ons heen verzamelen zich meer en meer auto's en campers. Naast ons zit een stel op leeftijd in een camper, hij met een fikse verrekijker en zij met een fototoestel. Aan de andere kant staat een auto met een echtpaar, de man stapt af en toe uit om om zich heen te kijken. Nou ja, wij hebben geen idee waar het vliegtuig vandaan moet komen (straks komt het ineens van achteren), maar zolang onze buren niet in paniek raken, doen wij dat ook maar niet.
We worden er een beetje zenuwachtig van, waar komt het toestel vandaan ? Waar zal het landen precies ? Er zijn drie start- en landingsbanen, maar eerlijk gezegd zien we niets anders dan een grote zandvlakte, eindigend in zee. Om ons heen zijn flinke heuvels. Ineens zien we in gedachten een pruttelende dubbeldekker hortend en stotend de heuvels overkomen, piloot met z'n haren in de wind, pilotenbrilletje op, leren helmpje ... achter hem zit zijn vrouw, ook met een pilotenbrilletje, maar dan met een burberry-sjaaltje om, het elastiek van het brilletje houdt het sjaaltje op zijn plaats.
Ineens zien we hem verschijnen, hét vliegtuig ! Onze buren verroeren zich niet, wij springen uit de auto en wijzen onze oudere camper-buurman op het vliegtuig. Ook hij spring uit de camper, maar hij ziet het vliegtuigje maar niet. Wij staan te wijzen en te gebaren, tot we ineens vanuit de camper een gil horen 'I see the airplane, the airplane, the airplane !!' en ze springt uit de camper. Haar man moet lachen en ziet het toestel nu ook.
Voor we het door hadden was het geland, redelijk ver van ons vandaan op een stuk zand waar nog een dun laagje water op staat. Toch een raar gezicht hoor. Het toestel taxiet onze kant op en stopt voor het luchthavengebouwtje. De mensen stappen uit, de bagage wordt op de traktor geladen en een paar meter verder op de 'bagageband' buiten gelegd. Het is dat de mensen nog door het gebouwtje moeten lopen en dus een vertraging hebben van 15 meter, anders waren de koffers er nog voor de passagiers. Al met al kan je hier dus binnen 5 minuten na aankomst in je auto zitten op weg naar huis. Geweldig !
Wij besluiten een bakje koffie te doen in het luchthavengebouwtje. Het is een kleine ruimte van een meter of 8 bij 8 en doet dienst als incheckruimte, wachtruimte, café, securitycheck, etc. etc. Leuk, het doet ons denken aan die kleine luchthaventjes in Azie.
Het toestel wat kwam, vertrekt ook weer en een uurtje later doet hetzelfde tafereel zich weer voor met de vlucht uit Benbecula.
Ook komen er drie kleine 1-motorige privé toestelletjes aan, heel grappig, alledrie landen ze netjes achter elkaar. Net op dat moment struikelen er twee vrouwen uit een auto naast ons. Eéntje gilt direct met zo'n typisch Londens achterwijkaccentje en schelle stem: “It's like Gatwick !!”. We schieten gelijk in de lach. Uit elk vliegtuigje stappen twee mannen, een vriendengroepje, lekker decadent op pad. Eén van de piloten draagt een soort straaljager-overall. Het masker met zuurstof mist, maar ik durf te wedden dat hij er thuis een heeft liggen. Altijd straaljagerpiloot willen worden, kijkt elke week wel een keer naar Top Gun op dvd. (Het bureaublad van zijn computer is een foto van een straaljagerpiloot met zijn eigen gezicht erin gephotoshopt ... en nu hou ik op ... het is waarschijnlijk gewoon een hele lieve man.)
De ochtend is voorbij gevlogen en we rijden richting de plaatselijke co-op. Ondertussen weten we onze weg te vinden in deze winkels, vooral het schap met de serie “irrestible 'whatever' cookies” heeft onze volledige aandacht. Met een gezonde (echt waar mét sinaasappelsap!) lunch stappen we weer naar buiten. Vanmiddag staat er een wandeling over Vatersay op het programma, circa 5 mijl over een deel van het kleine eiland. Ondertussen is het een klein beetje gaan spikkelen (regenen) en we wachten even totdat het buitje overdrijft. Tjsa, we blijven mooi-weer-wandelaars !
De wandeling start bovenaan een strand bij het Annie Jane-monument. Dit was een schip dat in 1838 is vergaan met 350 emigranten aan boord. Ze waren net vertrokken, bestemming Canada. De lijken zijn hier op dit strand aangespoeld. Wij vragen ons gelijk af wat ze in die tijd met deze mensen gedaan hebben. 1838, nog geen vliegtuigen, auto's, wel schepen ... misschien hier ter plekke begraven ? Vatersay was een klein eiland. We hebben hier geen internet, dus kunnen het niet opzoeken, we vragen het nog eens na.
Het Annie Jane Monument met op de achtergrond
het strand waar de mensen zijn aangespoeld
het strand waar de mensen zijn aangespoeld
De wandeling gaat verder via een oud fort (wat niet meer als zodanig herkenbaar is), een wei vol koeien (waarvan de boer juist probeert ze naar een andere wei te brengen, wat niet helemaal lukt (en dat is NIET onze schuld !)), over heuvels en door dalen, over grasland en rotsen, langs de mooiste strandjes en dan .... zien we een grote donderwolk aankomen !
De donderwolk komt precies onze kant op en ook precies op het moment dat we in een duinpannetje onze perfekte lunchplek gevonden hebben. Oeps, dit hebben we meer meegemaakt, op het strand in De Haan en dat liep niet goed af. We kijken om ons heen en zien bovenaan een heuveltje een schuurtje staan. Eens kijken of we daar in kunnen. Het schuurtje wordt omringd door koeien en we zien dat als we achter het schuurtje uit de wind gaan staan, we redelijk droog blijven. We eten hier onze lunch op, af en toe onder toeziend oog van een nieuwsgierige koe. Het regent flink door en we zijn blij dat we hier staan. Achteraf blijkt dat we tijdens de hele wandeling maar één schuurtje zijn tegengekomen en dat precies op het goede moment !
Al wachtende tot de regen stopt, zien we voor ons twee restanten van kleine traktoren die staan weg te roesten. Vogeltjes duiken het dieseltankje in en uit. Als we gaan kijken zit er in allebei een nestje en er komt gepiep uit !
Hier zicht op het enige dorpje op Vatersay
We lopen verder over een soort 'Sound of Music' wei en beginnen spontaan te zingen. Het dansen erbij wil nog niet zo lukken, maar we doen ons best.
Sound of music ..
Uiteindelijk komen we na een aantal uurtjes (droog en wel) aan het op eindpunt, weer al zo'n mooi strand met groen en blauw water. Op het strand lopen twee oude mensen met een stok. We raken aan de praat, ze komen uit Engeland (Lake district). Als we vragen of ze hier ook op vakantie zijn, reageren ze met 'O, no, no'. Ja maar wat dan ? Ze blijken hier vandaan te komen, hebben vroeger op Barra gewoond en zijn op bezoek bij oude vrienden. Als we informeren naar deze tijd, wil de vrouw graag wat vertellen, maar meneer heeft 'haast' en loopt met zijn stok alweer een paar meter verder in het zand te prikken. Ze moet gaan, jammer ...
Met stijve kuiten strijken we neer op het terras van hetzelfde hotel als gisteren. De zon schijnt inmiddels volop. Biertje, wijntje, het smaakt allemaal geweldig na zo'n wandeling. Terug in het hotel ziet mijn gezicht een beetje rood. Gekleurd door de zon ! Hé hé, een gezond bruin kleurtje is onderweg. Maar nee, als we een uurtje verder wat zitten te eten, trekt het weer al weg, kwam toch door de wijn :-)
Eten doen we in Kisimul Café, een klein restaurantje in het haventje van Castle Bay. Eigenlijk het enige restaurantje wat niet bij een hotel hoort wat we hier op het eiland gezien hebben. Ze serveren Indiase en Italiaanse gerechten, gemaakt met lokale produkten (nou ja, de curry kruiden zullen wel uit India komen, maar de vis bijvoorbeeld is gewoon van 'hier'). Eigenlijk heel apart voor hier, nergens zijn we zoiets tegenkomen op de Hebriden. Als we de eigenaar zien, schieten we een beetje in de lach, een Indiër met een Schots accent, huh ? Hoe kan dat dan ? Natuurlijk informeren we even, hij is hier 'gewoon' in Schotland geboren (Glasgow), zijn grootouders zijn hierheen geemigreerd. Zijn vrouw is een 'normale' (mag ik dat zo zeggen ?) Schotse en een jaar of 6 geleden zijn ze uit Glasgow vertrokken om hier te komen wonen met hun drie kinderen. Sinds een jaar of 4 hebben ze dit kleine restaurantje. Als we afrekenen worden we halt gehouden door twee andere (vrouwelijke) bezoekers van het restaurant. Waar ik mijn jas gekocht heb (??). Nou ja ... in Nederland ? Ze vinden hem leuk. Ze zijn hier ook op vakantie, twee vriendinnen, eentje uit Edinburgh en de ander uit Glasgow.
Wat een aardige mensen zijn er hier op Barra, morgen gelukkig nog een dag !
Er leiden veel wegen naar Rome, maar dus ook naar Castlebay !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten