Rommeldag

Het voordeel van twee nachten op een snoeihard bed is dat je harde bed in Calcutta ineens aanvoelt als een boxspring. Ik slaap dan ook meer dan prima. Vanochtend is het rommelochtend, ik heb geen afspraken, werk mijn weblog bij, maak plannen voor de rest van de week en doe nog een handwasje. ‘Normaal’ gesproken lieten we onze was in Calcutta doen door het hotel/guesthouse, maar als je het zelf doet, realiseer je je pas hoe smerig alles wordt, vooral broeken. Er komt gewoon zwart water vanaf, niet normaal.

Ik geniet van mijn yoghurtje, mijn sinaasappeltje (gezond!) en zet een bakje thee. Inmiddels ben ik helemaal ingeburgerd hoor, heb het helemaal naar mijn zin. Ik zet mijn raampjes open voor wat ‘frisse’ lucht en geniet van het zonlicht dat mijn kamer binnenkomt. Ik zet de boiler aan en geniet even later van een lekker warme douche. Wat een heerlijke ochtend.

Rond twee uur (ochtenden kunnen hier heel lang duren) loop ik richting de massagesalon. Ik vind dat het morgen weer tijd is J. Ik maak een afspraak voor 4 uur ’s middags en als ze vraagt of ik ‘oil’ of ‘dry’ wil, zeg ik dat ik een voetmassage en een nek/schouder massage wil. Ze kijkt me verschrikt aan, dit doen ze alleen in de ochtenden… huh? Morgenochtend wil ik langs bij het RCFC. Na enig aandringen, kan ik om 3 uur ’s middags terecht. Volgende keer ga ik dan maar voor de ‘oil’ denk ik, ik ben wel nieuwsgierig wat er na 4 uur gemasseerd wordt ;-).

Ik loop naar de metro, ik ben op weg naar de South City Mall, ik moet wat ‘serieuze’ boodschappen doen en daar kan ik alles in één keer halen. Na mijn metroritje, moet ik een eindje met de ‘oto’ (zeg maar de tuktuk). Zowel de oto als de chauffeur zijn nogal hoesterig vandaag. Door de verkoudheid heeft de chauffeur ook wat water in zijn ogen denk ik, want hij mindert geen vaart bij de listige verkeersdrempels. Gelukkig zit ik in het midden, want het karretje wordt soms aardig gelanceerd.

de oto voordat we vertrekken, het was even wachten tot hij helemaal vol was

Ik ga naar Starmark, een grote boekenwinkel, annex speelgoedzaak, annex schrijfwarenwinkel. De kerstcd staat op, een rare gewaarwording in zo’n warm land. Daarnaast is het nog nergens kerst, de etalages zijn nog niet versierd en de kerstartikelen liggen nog niet in de winkels. Ik zie hier wel allemaal kartonnen dozen waar rood/gouden kitsch dingen uitsteken, dus het is wel komende.

Vervolgens loop ik naar Shoppers Stop en hier staat de weddingmarch van Richard Wagner op. Je kent hem wel, het muziekje wat gedraaid wordt als het bruidspaar binnen komt. Best een lang nummer trouwens (of hij stond op repeat), ik voelde me even de bruid, ha ha.

Winkelen is hier best grappig trouwens, ik liep vorige week bij Pantaloons met drie zwart-achtige salwars in mijn handen. Kijken of ik nog iets anders kon vinden. Komt er een verkoper met een knal-roze blouse aanlopen of ik dat ook wilde passen. Je kan het natuurlijk van twee kanten zien. Dom dat hij met roze aankomt, omdat hij toch ziet dat ik duidelijk naar een andere kleur op zoek ben. Maar je kan natuurlijk ook redeneren dat hij me uit mijn comfortzone wil halen door eens een ander kleurtje te proberen. Als verkoper ben je toch eigenlijk tevens een halve therapeut.

Er is hier ook een flinke bioscoop, twee dagen geleden is de bollywoodkraker (tenminste, daar rekenen ze op) Tamasha uitgekomen en die móet iedereen zien (vindt de media dan). En ik ben wel in voor een goede feelgood-movie want de kranten hebben al verklapt dat het een ‘eind-goed-al-goed-film’ is. Ze krijgen elkaar, gelukkig, daar hou ik van. Ik loop naar de Inox kassa en kom erachter dat ik 10 minuten te laat ben en dat de volgende pas over 2,5 uur begint. Bummer… andere keer dan maar. Ik vraag me trouwens af wat ik er van mee krijg, de film is in het Hindi en wordt niet ondertiteld. Maar de beelden spreken vast voor zich.

Met de ‘oto’ en de metro ga ik weer terug naar huis. Nog even wat voorbereidend werk verrichten, woensdag ga ik naar de Prayrona-2 school om hartjes te maken. Maar ja, ik heb 15 houten harten en er zijn 100 kinderen. Volgens Ashit was dat geen probleem, maar ik vind dat sneu. Dus ik heb wat stevig papier gekocht om nog een kleine 100 harten te knippen. Dan kan iedereen gewoon meedoen. 

En ik heb nog een leuk boekje gekocht wat we voorafgaand aan het maken met z’n allen kunnen lezen. Met een prachtig motto… wordt het toch nog een beetje een serieus lesje…

Ik heb redelijk laat geluncht, dus blijf ’s avonds lekker thuis. Harten knippen, wasje opvouwen, bakje thee met zo’n heerlijk santiniketan-biscuitje, boekje lezen en lekker op tijd naar bed. Morgen weer een dag!

Terug naar Calcutta

de ochtendzon verlicht mijn muskietennet

Ik word ’s ochtends om zes uur wakker. Is op zich niet erg, maar het is niet na een heerlijke nacht slapen. Werkelijk ALLES is hier perfect, behalve het bed. Een houten plank met een dun (hooguit 2 cm) matrasje erop. Ik kan alleen op mijn rug liggen, op mijn zij doet het pijn en ja, ik heb genoeg ‘kussen’ om mijn lijf, maar het doet pijn. Ik twijfel, zal ik er uitgaan? Ik moet plassen en ik wurm me vanonder het muskietennet. Zal ik lekker buiten aan de tafel op de veranda gaan zitten en kijken hoe het ochtend wordt? Ik loop naar de keuken en zie dat de deuren allemaal met houten balken zijn afgesloten. Deze deuren openen zonder ook maar iemand wakker te maken, gaat me nooit lukken, het huis is supergehorig. Dus toch weer maar even terug dan. Ik val zowaar weer in slaap om om half 9 wakker te worden. Ik neem een ‘bucket-bath’ en ga bij de anderen op de veranda zitten. Het ontbijt is net klaar, ik krijg een bakje thee. Wat een verwennerij is het hier toch. Zelden zulke gastvrije mensen ontmoet.

het huis van Kirsty en Rahul

Iedereen heeft zo’n beetje plannen vanmorgen, behalve ik. Maura wil misschien nog een eindje gaan wandelen, maar ik weet dat ze dit voor mij doet, het liefst scharrelt ze in de tuin. En ik heb geen zin om te lopen, ik loop me al drie keer in de rondte in Calcutta en dit is ‘mijn uitje’. Ik kruip met een boek op de veranda en laat de ochtend langzaam aan me voorbij glijden.

de prachtige tuin van Kirsty en Rahul (en dit is nog maar een klein deel ervan)

de bovenverdieping van het huis, is het niet prachtig?

Rond 12 uur worden we opgehaald, we moeten naar het treinstation. Het is druk onderweg, de trein is al aangekomen en er is één stroom van toto’s, auto’s, fietsrickshaws, bussen en wat al niet meer. Probleem hierbij is dat er een rivier overgestoken moeten worden. Er is een brug, maar die is maar één baan breed. De brug is twee jaar geleden ingestort en de nieuwe brug is zowaar nog smaller gemaakt. Hé, dit is India J. Deze brug heeft dan ook permanent een aantal politie agenten om zich heen die het verkeer geleiden, dit om te voorkomen dat hier door ruzie doden vallen.

Ruim op tijd komen we aan op het treinstation. We hebben gereserveerde stoelen en doen onze bagage alvast in het rek. Tot Maura’s grote schrik komt ze er achter dat haar telefoon nog bij Kirsty in huis aan de oplader ligt. Oeps! Dat is niet handig. ‘Gelukkig’ komt Kirsty aanstaande woensdag naar Calcutta, dus Maura moet het een paar daagjes zonder haar telefoon stellen.

het treinstation van Bolpur

Het is redelijk rustig in de trein, twee keer komen er zangers langs, een fluitist, de gebruikelijke koffie en thee meneer en wat snacks. Verder geen bijzondere dingen. Ik val in slaap, de stoelen zijn zachter dan het bed van de afgelopen twee nachten J.

Op het treinstation staat de chauffeur van Maura al op haar en Bapu te wachten. Ik neem een prepaid taxi, wat deze keer erg gemakkelijk verloopt. Hij snapt waar ik moet zijn en rijdt er zonder omwegen naar toe. Binnen no-time sta ik weer in mijn appartement, waar ik erachter kom dat ik geen handdoeken meer heb, mijn wc-papier op is en mijn bed niet verschoond is. Zucht… welkom terug in Calcutta…

Ik ruim mijn spullen op, check mijn email en whatsapp (best lekker eigenlijk, een paar dagen zonder) en ga, na een overheerlijke maaltijd bij fire&ice, naar de supermarkt. Sinds kort heb ik daar een vriend, de manager van de supermarkt! Vorige week heb ik stennis staan maken (nou ja, is wat overdreven, maar ik was wel wat ontsteld) dat er voor de tweede keer op rij geen (gewone) yoghurt op voorraad was, wel de gezoete, maar niet de ‘standaard’. Maar ja, de jongens die daar werken spreken nauwelijks Engels en zeggen maar wat (bleek later). Want toen de manager uiteindelijk kwam aangelopen, blijkt dat de yoghurt hier ook in zakjes zit! Ja, dat verzin je toch niet. Dus ik blij met een zakje yoghurt naar huis om eerst te proberen of het wel is wat ik zoek. En ja hoor, heerlijke yoghurt, niets mee aan de hand. Alleen moet ik nog een bakje of zo scoren, want een halve liter yoghurt in één keer opeten is wat veel en een zakje, tja, hoe bewaar je dan het restje? Maar goed, ik daarnet weer om nieuwe boodschapjes, drie zakjes yoghurt mee en bij de uitgang stond een stralende supermarktmanager. Of ik de yoghurt lekker vond en of ik hem nog herinnerde van toen hij me vorige week zo goed had geholpen (vond hijzelf). Best schattig eigenlijk, hij hield daarna mijn tas open, zodat ik alle spullen erin kon doen en hij wenste me nog een fijne avond. “Please come again!”

Ik loop terug naar mijn appartementje en zie de bewaker (althans, ik weet niet goed wat zijn taak is, maar hij is hier altijd en houdt alles in de gaten enzo). Een knappe man met een mooie kop grijs haar. Beetje Richard Gere achtig, hij heeft ook een mooie glimlach. Verstaat geen woord Engels, maar dat maakt niet uit. Maar hij is helemaal kaal geschoren! Ik herken zijn glimlach en wijs naar zijn hoofd, hij blijft lachen en ik zeg hem dat het hem goed staat. Ik meen het nog ook. Terwijl ik naar boven loop, realiseer ik me dat zijn hoofd waarschijnlijk is kaal geschoren omdat er een familielid (ouders?) is overleden. Kleine kinderen worden nog wel eens kaal geschoren vanwege luizen of ander ongedierte, maar deze man met een goede baan niet. Ik kan me wel voor m’n kop slaan, wat een onfatsoenlijke opmerking en de man bleef me maar lachend aankijken. Morgen eens aan Amrit vragen wat er gebeurd is, kan ik mijn excuses aanbieden…

’s Avonds val ik als een roosje in slaap. Het keiharde bed van de afgelopen twee nachten, maakt dat mijn bed hier aanvoelt als een boxspring…

Shoppen en hobo-pakketjes

Na mijn sprookjesachtige start van de ochtend, gaan we om 10 uur met een auto naar het dorp. Eerst op de koffie bij Kea, een vrouw die hier de Alcha winkel is gestart, inmiddels een heel bekende fairtrade winkel. Het is een soort sacha (voor de kenners), maar dan met mooiere spullen. Haar man is ook thuis, ze wonen in een prachtig huis even buiten het dorp. Het huis was van haar ouders. Kea en haar man (allebei eerder gescheiden) woonden en werkten jaren in Bangalore en toen haar ouders stierven en aan Kea dit huis nalieten, zijn ze 15 jaar geleden hier komen wonen. Allebei hadden ze een goede baan die ze opgaven om hier opnieuw te beginnen. Dat werd dus (onder andere) de Alcha winkel. Het zijn leuke mensen met goede verhalen. Haar man is oorspronkelijk van Kerala, dus heeft goede koffie in huis. En eerlijk is eerlijk, het klopt, het is heerlijke koffie J. De biscuitjes die erbij gaan zijn bijna nog beter, ik heb dezelfde middag nog drie zakjes gescoord. Ik weet niet of ze de Schenkeldijk halen en zo ja, dan heb ik heerlijke biscuitjes voor de kerstdagen straks!!

op de koffie bij Kea en haar man

Daarna hebben we eigenlijk twee uur alleen maar gewinkeld. Santiniketan staat bekend om zijn handwerk, hier kan je de mooiste dingen kopen. Ook wel in Calcutta, maar hier ben je direct bij de maker van de produkten en hier is meer assortiment.

het huis van Kirsty en Rahul

mams met haar puppies

Als we terugkomen voor de lunch zijn er twee vrienden van Kirsty gearriveerd. Het is hier een zoete inval, heerlijk. Zij blijven hier één nacht en slapen in het guesthouse in de tuin. Maura, Bapu en ik slapen in het huis van Kirsty en Rahul zelf. 

Na de lunch gaan we met z’n allen naar de ‘haat’. Dit is een grote (wekelijkse) markt waar de producenten van allerlei ‘handicrafts’ komen om hun waar te verkopen. Daarnaast is het dé gebeurtenis van de week, dus iedereen uit het dorp en omstreken gaat naar de ‘haat’ om een bakje thee te drinken en te socializen. Het is er inderdaad druk en ik zie overal politie die met redelijk grote ‘geweren’ rondlopen. Er blijkt een VIP te zijn, al komen we er niet achter wie het is.

de toto's bij de haat

Het is druk en gezellig, er is overal muziek. Het is jammer dat het al zo snel donker wordt, ik heb niet eens de tijd om alles goed te zien. We drinken nog een bakje thee en gaan dan weer op weg naar huis. Alleen…. de lichten van onze taxi doen het niet. Al mopperend, doch vol vertrouwen, doet de chauffeur zijn motorkap open en gaat hij met zijn zaklamp op zoek naar het probleem. Het is inmiddels pikkedonker geworden. Het duurt even en dan doen de lichten het weer, hoera. Mijn oog valt op de benzinemeter, oeff, deze staat bij de ‘E’ van empty. Maar goed, misschien is de meter gewoon kapot.

biscuitjes kopen!

Maar nee, het ging allemaal goed, nog even langs de winkel voor de biscuitjes en we zijn aan het begin van de avond weer thuis. Het plan is om te barbecueën in de tuin, Maura begint gelijk met het snijden van de groente. We gaan hobo-pakketjes maken, niemand weet meer waar de naam vandaan komt, maar het zijn ‘gewoon’ pakketjes met aardappel en (veel) groente, knoflook, beetje boter en wat kruiden in aluminiumfolie. De keuken verandert in een hobo-pakketjes-produktieruimte, erg gezellig.

De barbecue was weer zo’n pippi-langkous moment. Groot vuur in het midden, rooster erop, leuke muziek, kinderen met marshmallows, grote schommels in de tuin, honden en katten die kijken of er misschien restjes zijn, de maan die hoog aan de hemel staat, fantastisch.

het vuur is net aangestoken, even wachten tot het wat rustiger brandt

de hobo pakketjes kunnen op het vuur!

Kirsty waakt over de pakketjes

Tevreden ga ik naar mijn snoeiharde bed, wat jammer dat we morgen alweer weg gaan, ik had het hier nog wel wat langer volgehouden…

Een oprecht goede morgen...

Ik hoor vogeltjes zingen, twee poezen op tafel naast mijn bakje thee, één poes op schoot, luid snorrend, achter me in het huis lachende kinderen, ze zijn net wakker, het zonnetje piept voorzichtig door de bomen, vlinders fladderen van bloem tot bloem, er rent een eekhoorn de boom in. De hond komt aangelopen, ietwat té enthousiast zegt hij goedemorgen, waardoor het poezekind van mijn schoot springt.

Ik zit op de veranda van het huis van Kirsty en Rahul en kijk uit over hun prachtige natuurlijke tuin. Wat een sprookje, het lijkt wel een beetje een pippi langkous huis. Zoveel sfeer, zoveel dieren, lachende kinderen, gelukkige mensen. Deze werkelijkheid zal ook best wel een keerzijde hebben, maar ik wil voor dit moment geloven dat het allemaal waar is. Het is fijn om hier te zijn. De poes kruipt weer terug op schoot en snort vrolijk verder.

Ik ben benieuwd wat de dag me gaat brengen, terwijl ik denk redelijk vroeg op de veranda te zitten om te genieten van de beginnende dag, is Maura alweer druk bezig in de tuin. De vogels kijken van boven toe en de honden volgen haar. Kan het niet altijd zijn zoals nu?

Wat een contrast met Calcutta... start van een weekend Santiniketan

Ik zit in Bolpur met de heren van het RCFC, Sunil en Alok. Ik ga na dit bezoek naar Santiniketan, op zo’n 5 minuten rijden van Bolpur. Ik blijf daar van ’t weekend, Maura heeft er vrienden wonen, Kirsty en Rahul, we gaan een paar dagen bij hen logeren. Maura en Bapu komen vanavond ook. Maura heeft een geweldig kaartje voor me getekend en ik laat het aan Alok zien. Beetje in de hoop dat hij het wel zou vertrouwen als ik hier vanuit Bolpur alleen naartoe zou gaan. Maar nee hoor, de toto is al geregeld en staat al te wachten. We gaan met z’n allen.

het kaartje met aanwijzingen waar ik moet zijn

Alok lijkt het beter als de toto-chauffeur belt met Kirsty en zo geschiede. Ik hoor ‘heeé, heeé, acha, acha’ en krijg het gevoel dat het allemaal wel goed komt. En inderdaad, het is best nog wel een ritje, maar het is eigenlijk hartstikke relaxed. Alsof je in een golfkarretje rijdt, je hoort de toto helemaal niet en de snelheid is prima, niet dat gekke rijgedrag van een oto (tuktuk), je hoeft je niet vast te houden omdat je bang bent dat je eruit valt en je kan rustig om je heen kijken. Afhankelijk van hoe goed de batterij (nog) is, kan een toto circa 70/80 kilometer rijden. Dat is best veel eigenlijk, het zijn hier allemaal korte afstanden.

Kirsty en Rahul zitten nog in vergadering, ik ben natuurlijk ook veel vroeger dan gepland met die vervroegde treinrit. Ze zijn de oprichters van Suchana, een project voor kinderen uit de omliggende dorpen. We krijgen een rondleiding (Alok en Sunil zijn ook nieuwsgierig en lopen mee) en daarna gaan Alok en Sunil richting de trein. Ik loop een beetje rond, rust wat uit op een soort veranda, wat een heerlijke omgeving is dit. 

Het is hier groen (zeker na twee weken asfalt), ik hoor vogels, ik adem frisse en vooral schone lucht in, ik ruik bloemen en zie vlinders rondfladderen, op het rijstveld rennen salamanders achter elkaar aan. Er is bijna geen verkeer, ja, fietsen en ossenkarren. Wat een zaligheid na bijna twee weken Calcutta.

Aan het begin van de middag nemen ze me mee naar hun huis, hier niet ver vandaan. Ook al zo’n plaatje, met een heerlijke veranda, een huis wat ze zelf ontworpen en gebouwd hebben. Het ademt gastvrijheid, Kirsty en Rahul zelf ook trouwens, erg aardige mensen. Ze hebben drie kinderen, waarvan er eentje in Engeland op school zit. De andere kinderen krijgen thuis les. Er zijn hier honden, konijnen en vooral veel katten. Ik zie ook een kikker in de keuken, maar ik neem niet aan dat deze tot de huisdieren behoort. Er zijn twee superkleine kittens, ze zijn erg grappig, klimmen overal op en onder, het zijn net ratjes, zo klein en zo snel.

Leuk zo'n fototoestel, kan je daarmee spelen?

het andere kitten is even afgeleid door wat er buiten gebeurd

de veranda met uitzicht over de enorme tuin

de keuken

Na de lunch krijg ik de mogelijkheid om mee te gaan met één van de ‘bibliobussen’ van Suchana. Er zijn drie kisten met boeken die elke dag in een busje meegenomen worden naar een of meerdere dorpen. Vanmiddag gaan ze naar twee dorpen toe en het lijkt me een mooie gelegenheid om het project te zien én om in een dorp te zijn en een idee te krijgen van het leven in de dorpen.

onderweg vindt je plattegrondjes van de dorpen en de omgeving

We rijden een kilometer of 10 van Santiniketan vandaan, al snel gaan we onverhard verder en wordt de weg zo smal dat het allemaal maar net past. Wat is dit leuk, we rijden echt die piepkleine dorpjes binnen. Ik zie ik weet niet hoeveel ossenkarren onderweg.

In het eerste dorpje lijkt het wat stil, we rollen het kleed uit, zetten de dozen met boeken erop en voor we het weten, komen er uit alle hoeken en gaten kinderen aan. Wat leuk om te zien! Ze leveren eerst hun boek in en duiken daarna in de kisten om een nieuw boek uit te kiezen. 

Er is een kleursysteem, de boeken zijn opgedeeld in vier leeftijdsgroepen, in vier kleuren. Superduidelijk. De kinderen mogen vandaag ook een tekening maken als ze willen. Er is bij elk bezoek een activiteit die wekelijks anders is. Ik loop een rondje door het dorp.

Vijf ondeugende kleuters lopen me uit te dagen, als ik dichterbij kom, rennen ze weg en als ik mijn fototoestel pak, draaien ze zich om. Een half uurtje later is de lol eraf en zitten ze bij de rest van de kinderen nieuwsgierig te neuzen in de boeken (die ze nog niet kunnen lezen, maar plaatjes kijken is natuurlijk altijd leuk).

een half uurtje later staan ze allemaal bij de boekenkist

Na een uurtje gaan we weg, we moeten naar het volgende dorp. Maar owee owee, waar is de autosleutel? Het is serieus, hij is echt kwijt. Alle boxen gaan nog eens open, alle broekzakken worden nageplozen, alle doosjes nog eens geopend, maar nee, geen autosleutel. 

waar is de autosleutel???

De jongens gaan steeds ongeruster kijken, eentje probeert of zijn fietssleutel misschien toch niet past. En nee, dat past niet. Dan wordt de sleutel ineens gevonden, hij was toch in een van de boekendozen belandt, we kunnen verder, was dat even zweten…

In het tweede dorp gebeurt min of meer hetzelfde. Ik vind het leuk om te zien dat deze kinderen zo dol zijn op boeken. De technologie is hier nog niet helemaal doorgedrongen, dus computers/laptops/tv/games etc. zijn er hier (nog) niet, vandaar de interesse waarschijnlijk. Misschien niet helemaal eerlijk, maar laat het zo nog maar even blijven.

De kinderen spreken hier trouwens Santali, een lokale taal. In Calcutta wordt voornamelijk Bengali gesproken. De boeken in de biliotheek zijn in het Santali, Bengali en Engels. Suchana wil het gebruik van Santali bevorderen of er in ieder geval voor zorgen dat de taal niet in onbruik raakt. In India worden duizenden talen gesproken. Een rijke cultuur, maar het geeft problemen. Het algemene beeld is dat kinderen/mensen uit de dorpen/villages dom zijn. Als ze dan toch naar een overheidsschool gaan, waar Bengali gesproken wordt, kunnen ze  niet meekomen, omdat ze de taal niet spreken. Dus wordt het vooroordeel dat ze dom zijn, alleen maar bevestigd.

Het in inmiddels donker geworden, de laatste boeken worden met het licht van een lamp uitgewisseld. We hobbelen terug naar huis, de wegen zijn onverhard en slecht, zeker bij de dorpen, dus hard rijden zit er (gelukkig) niet in.

’s Avonds eten we in het dorp. Elke vrijdagavond komt daar een vriendengroep bij elkaar. Ik voel me nietig en slordig, allemaal prachtige vrouwen in hun sari’s en ik zit daar in mijn vieze broek, omdat de hond een half uur geleden tegen me opsprong en in mijn t-shirt wat ik de hele dag al aan heb. Stuk voor stuk ‘succesvolle’ vrouwen die de halve wereld gezien hebben. Twee mannen die zich sterk genoeg voelen om zich in het vrouwengeweld te storten. Het zijn leuke mensen, spreken allemaal goed Engels, sterker nog, de spreektaal aan tafel is Engels. De halve menukaart wordt besteld en iedereen eet ervan mee. Erg gezellig. ’s Avonds rijden we in het pikkedonker terug naar huis. Kirsty rijdt. In India zie je vrouwen nooit rijden, maar goed, Kirsty is dan ook geen Indiër. Haar man wel en die vindt het prima, maar Kirsty inmiddels een beetje kennende, heeft hij hier inmiddels al helemaal geen mening meer over.

mijn bedje

Rahul helpt me met het muskietennet, het is een hele heisa, al heeft hij het zo voor elkaar. We praten nog wat na en duiken ons bedje in. Welterusten!