Naar het RCFC in Bolpur

Om kwart voor 5 gaat de wekker, ik heb me laten overhalen om mee te gaan naar Bolpur. Althans, ik heb mezelf uitgenodigd, omdat ze zeiden dat ze de trein van 10 over 10 zouden nemen. Nee dus… gisteren kreeg ik bericht dat ze me om 5.45uur op kwamen halen, de stiekemerds J.

Uit onze laatste nieuwsbrief: “Alweer drie jaar geleden bezochten we in Bolpur, een stad ten noorden van Calcutta, waar het RCFC een 'dependance' heeft. Elke week kwam hier toen een fysiotherapeut langs om kinderen te checken die geopereerd waren en nieuwe potentiële patiënten te onderzoeken. In de jaren ervoor was het een bloeiend centrum met vrijwel dagelijks een spreekuur van een arts en zelfs een kleine school. De ambities van het RCFC met Bolpur zijn groot en de nood is hoog. Er is behoefte aan een fulltime fysiotherapeut en een kinderarts en er zou betere begeleiding voor de pas geopereerde kinderen moeten komen.Hoe graag we toen ook zouden willen helpen, voor onze kleine stichting was dit een brug te ver (ofwel te duur). Door het ontbreken van sponsors en goed management is de situatie sindsdien alleen maar verslechterd. Momenteel zijn er zelfs helemaal geen spreekuren meer en de staat van het gebouw is dramatisch. Gelukkig is daar nu Alok, de nieuwe secretaris van het RCFC, hij heeft zich volledig op het project Bolpur gestort. Intussen hebben zich meerdere sponsoren aangemeld die het centrum draaiend willen houden met meerdere spreekuren
per week! Alleen... het centrum draait op dit moment niet. De staat van het onderhoud is het knelpunt. En daar kunnen wij, als  kleine stichting, wél bij helpen! Wij gaan het RCFC helpen het centrum weer op te starten. We voeren de hoognodige reparaties uit, zodat er in ieder geval één
spreekkamer beschikbaar is. Daarmee kan de  fysiotherapeut zijn wekelijkse spreekuur hervatten. Als de potentiele sponsoren op bezoek komen, zien ze het centrum in actie en hun besluit nemen.”

Vandaag gaan Sunil en Alok naar Bolpur om diverse dingen door te nemen in verband met de te
verrichten reparaties en ik ga met ze mee. Kijken hoe het RCFC-centrum in Bolpur er momenteel bij staat.

Ruim op tijd zijn we op treinstation Sealdah, ook weer een belevenis. Waar treinstation Howrah wat ‘grootser’ is, lijkt dit een meer lokaal treinstation. Buiten het station is er een enorme markt. Groente en fruit wordt ’s morgens met de eerste treinen aangevoerd, waarna het hier zijn weg verder vindt naar de winkels en marktjes van Calcutta.

Het RCFC heeft kaartjes voor de trein geregeld, dat betekent dat we sowieso kunnen zitten en dat we niet hoeven te dringen voor een plekje. Dat dringen (wat ik op Howrah in voorgaande jaren veel gezien heb) valt overigens hier alles mee, mensen staan keurig in de rij voor een plekje. In de trein zie ik dat we superveel ruimte hebben, valt dat even mee! Ruim zitten en niet met één bil op een bankje hangen. Heerlijk, want we hebben nog een kleine drie uur te gaan.

Ik ga trouwens vandaag niet alleen naar Bolpur, ik blijf er ook. Vriendin Maura heeft er vrienden wonen in Santiniketan (op 5 minuten van Bolpur), ze nodigt me al jaren uit om er eens heen te gaan en nu gaat het dan echt gebeuren. Het bezoek van RCFC aan Bolpur is toevallig op dezelfde dag, dus
ik ben er wat eerder dan Maura, die pas vanavond komt. 

Maar dat betekent ook dat ik mijn koffertje bij me heb met spullen voor het weekend. Voor mijn doen een klein koffertje J. Alok en Sunil lopen zich allebei uit te sloven om dit koffertje voor me te dragen, heel grappig. En ook heel lief natuurlijk.

In de trein is het weer een komen en gaan van verkopers, chai, koffie, allerlei koekjes, snoepjes, wattestokjes, nootjes, kammetjes, opladers voor je mobiele telefoon, sokken, pantoffels (het is immers winter), noem het maar op en het is te koop in de trein. We hebben muziek, een man op de
sitar, zijn vrouw zingt. Het is dat ik af en toe in slaap dommel op de kadans van de trein, anders had ik me zeker niet verveeld. Ineens hoor ik heel hard ‘hello’ en ik kijk verschikt op, ik was zowaar écht in slaap gevallen, ik waande me in een compleet andere wereld. Sunil kijkt me lachend aan, we zijn gearriveerd en moeten er snel uit. Nog een beetje beduusd sta ik op het perron waar Sunil al met mijn koffertje staat te stralen.

De heren nemen eerst een ontbijtje in de stationsrestauratie. Het duurt niet lang, een kwartiertje later zitten we in de fietsrickshaw. Ook hier rijden overal de nieuwe toto’s rond, elektrische aangedreven rickshaws, ze zien er erg modern en niet Indiaas uit. Maar goed, ze zijn elektrisch, dus goed voor het milieu. Er schijnt alleen een soort mini-oorlog uitgebroken te zijn tussen de fietsrickshaws en de toto-rijders, de eerste groep beschuldigd de tweede ervan dat ze klanten afpikken. Zit wat in. En waarom koopt zo’n fietsrickshawrijder dan geen toto? Nou ja, omdat ze 10x zo duur kosten als een fietsrickshaw en dat kunnen de meeste niet betalen.

wij nemen de fietsrickshaw en om de brug op te komen, moet hij even afstappen

de nieuwe toto's

De ‘bewaker’ van het gebouw staat al op ons te wachten. Deze man is er al sinds de oprichting van de Bolpur-unit. Hij kende Jane Web persoonlijk. Jane was de oprichter van het RCFC en stierf in 1998 aan kanker. Vol trots toont hij me de vergeelde foto’s. 

Dan komt Alok binnen en begint ‘de bewaker’ te mopperen, ik hoor het aan zijn stem. Alok kijkt me wat vergoelijkt aan, ik vraag hem wat er is. Alok zegt me dat hij elke keer vraagt wanneer er nu eindelijk eens wat gebeurd. Hij is wat ongeduldig geworden. Maar Alok heeft tegen hem gezegd dat hij vandaag niet moet 'zeuren', omdat er bezoek (ik) is. Het lijkt te helpen, hij stopt ermee.

Het is verdrietig om te zien hoe vervallen dit is geraakt, er is zoveel ruimte, zowel binnen als buiten. Hopelijk zal het snel weer in zijn volle glorie de kinderen van dienst kunnen zijn. Alok heeft een jaar
geleden de overheid aangeschreven voor fondsen en ze lijken daadwerkelijk geïnteresseerd om het centrum helemaal op te knappen en ‘in leven’ te houden. Dat zou helemaal fantastisch zijn, maar met de (Indiase) overheid moet je een lange adem hebben.

Met het geld dat wij hebben gegeven worden in ieder geval de deuren vervangen en/of opgeknapt en enkele ramen die het hardst nodig zijn. Daarnaast worden er hulpmiddelen gekocht voor de fysiotherapeut. Als alles meezit kan het centrum over drie weken weer voorzichtig zijn deuren openen. Wat zou dat mooi zijn!