Vanmorgen op pad naar het Victoria Memorial, een enorm
gebouw, geheel van marmer, gebouwd tussen 1906 en 1921 als eerbetoon aan
koningin Victoria. Het is aan het eind van ‘mijn’ straat, het is een goed
kwartier lopen. Ik ga erheen omdat er een ‘heritage festival week’ is, wat wil
zeggen dat er vanuit diverse delen uit de staat West-Bengal handwerk aanwezig
is. Maskers, speciale borduurtechnieken, schilderwerk, jute, etc. etc. En
aangezien ik toch een vrije dag heb J.
Het is erg warm en in de schaduw lopen is er bij het
Victoria Memorial niet bij. Het is zweten geblazen. Ik zie bij aankomst nog
niets aan activiteiten wat lijkt op een markt of festival, dus ik loop maar
eens om het enorme gebouw heen. En ja hoor, gezellige parasolletjes met diverse
spulletjes op een kleedje op het gras. Het ziet er echt leuk uit.
Ik loop een rondje en wordt al snel aangesproken door een
fotograaf. Uiteraard wil hij weten waar ik vandaan kom, hij hoort bij het
‘festival’. Het volgende half uur wordt ik zo’n beetje door hem gevolgd,
eigenlijk erg grappig, want hij probeert niet op te vallen en probeert stiekem
foto’s van me te maken. Maar ik zie het lekker toch. Regelmatig verschuilt hij
zich achter een banner en als ik dan zijn kant op kijk, duikt hij snel weg. Net
een film.
Ik zie best mooie dingen, een superleuk kadootje voor
Wilbert en Ilse (al zeg ik het zelf), iets voor oma, iets voor mezelf, iets
omdat ik de verkoper zo leuk vindt en hem niet wil teleurstellen… Maar nu komt
het. Afrekenen. Als je iets koopt moet je betalen, logische zaak. Bij het
eerste kleedje kocht ik iets voor 400 roepies, geen wereldbedrag zou je zeggen.
Ik heb het product nog in mijn handen als er een ‘meneer’ aan komt lopen, die
vraagt of ik dat wil kopen. Ja, dat wil ik. Hij zegt in gebroken Engels dat ik
het dan aan de verkoper moet geven, die het dan inpakt. Betalen dat moet dan
hier achter een paar bomen, op zo’n ongeveer 27 seconden lopen. Ik kijk hem
aan, ik snap er niets van. Is er hier dan ook een centraal betaalsysteem, net
als op de fair trade fair? Maar waarom moet ik dan gelijk betalen, ik wil
misschien bij andere ook nog wel iets kopen. Nou ja, ik wacht het wel af. De
verkoper heeft er inmiddels een mooi pakketje van gemaakt en gebaart me mee te
lopen. Hij treuzelt wat, ik kijk hem aan, moet ik ergens heen? En waar dan
naartoe? Ik zie alleen maar bosjes en bomen, geen kassa. Hij houdt het pakketje
angstvallig beet, alsof het een grote schat betreft. Dan, na waarschijnlijk
exact 27 seconden, staan we stil en kijkt hij naar mijn tas. We staan onder een
boom en nu mag ik betalen. Terwijl ik hem het geld geef, geeft hij me het
pakketje, gelijk oversteken. Alsof we iets illegaals doen, hij drukt het
pakketje ook in mijn handen en kijkt gelijk de andere kant op en loopt weg.
Verbijsterd blijf ik achter, wat is dit?
Bij het volgende kleedje, waar ik ook wat wil kopen, komt de
‘meneer’ weer naar me toe. ‘Same system’ fluistert hij in mijn oor. We doen het
trucje nog een keer. Weer lopen we in 27 seconden vijf bomen verder om daar de
transactie te voltooien. Nou, ik koop uiteindelijk dus iets bij vijf kleedjes,
dus 5x 27 seconden naar achter een boom… ha ha ha… daarom hou ik nou zo van
India, ze blijven je verrassen, de grappenmakers.
Terug in mijn kamer, hebben ze het bed voor me rechtgetrokken (en heus, ik had het echt niet rommelig achtergelaten),
heb ik nieuw water gekregen en nieuwe handdoeken, wow. Ik had vanmorgen gemeld
dat er twee lampen zijn die het niet doen (o.a. degene bij mijn bed, niet
handig) en hij komt gelijk aangerend om te vertellen dat hij het morgen gaat
fixen. Helemaal prima. De service is hier tot op heden méér dan genoeg J.
’s Middags doe ik nog wat inkopen voor de marktjes die er
vast volgend jaar weer aankomen. Bij Earth Care Bookshop zie ik Thomas Patrick
Kieran, een Ierse fotograaf die hier al tientallen jaren komt en een prachtig
fotoboek heeft gemaakt. Twee jaar terug heeft Lyzian nog met hem zitten praten.
Ik vraag hem hoe het gaat, hij klinkt wat depressief, baalt ervan dat de stad
zo snel verandert (en niet ten goede) en dat het allemaal om geld draait
tegenwoordig en dat de jongelui de oude delen van de stad niet (meer) kan
waarderen… Ook ík vind dat de stad heel erg veranderd is de afgelopen 10 jaar,
wat zal hij dan inderdaad wel niet meemaken, hij komt hier al zeker 25-30 jaar.
Hij geeft me een kaart van een van zijn nieuwere foto’s, ik moet erom lachen,
de foto is zo ‘India’.
Ik doe nog een rondje, koop hier en daar wat, doe een bakje
koffie, een fresh-lemon-soda en ga ’s avonds afgeladen weer naar huis. Onderweg
nog even langs de supermarkt, even een teiltje kopen voor mijn afwasje…
 |
| ze hadden geen teiltjes :-) |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten