Terug naar Calcutta

de ochtendzon verlicht mijn muskietennet

Ik word ’s ochtends om zes uur wakker. Is op zich niet erg, maar het is niet na een heerlijke nacht slapen. Werkelijk ALLES is hier perfect, behalve het bed. Een houten plank met een dun (hooguit 2 cm) matrasje erop. Ik kan alleen op mijn rug liggen, op mijn zij doet het pijn en ja, ik heb genoeg ‘kussen’ om mijn lijf, maar het doet pijn. Ik twijfel, zal ik er uitgaan? Ik moet plassen en ik wurm me vanonder het muskietennet. Zal ik lekker buiten aan de tafel op de veranda gaan zitten en kijken hoe het ochtend wordt? Ik loop naar de keuken en zie dat de deuren allemaal met houten balken zijn afgesloten. Deze deuren openen zonder ook maar iemand wakker te maken, gaat me nooit lukken, het huis is supergehorig. Dus toch weer maar even terug dan. Ik val zowaar weer in slaap om om half 9 wakker te worden. Ik neem een ‘bucket-bath’ en ga bij de anderen op de veranda zitten. Het ontbijt is net klaar, ik krijg een bakje thee. Wat een verwennerij is het hier toch. Zelden zulke gastvrije mensen ontmoet.

het huis van Kirsty en Rahul

Iedereen heeft zo’n beetje plannen vanmorgen, behalve ik. Maura wil misschien nog een eindje gaan wandelen, maar ik weet dat ze dit voor mij doet, het liefst scharrelt ze in de tuin. En ik heb geen zin om te lopen, ik loop me al drie keer in de rondte in Calcutta en dit is ‘mijn uitje’. Ik kruip met een boek op de veranda en laat de ochtend langzaam aan me voorbij glijden.

de prachtige tuin van Kirsty en Rahul (en dit is nog maar een klein deel ervan)

de bovenverdieping van het huis, is het niet prachtig?

Rond 12 uur worden we opgehaald, we moeten naar het treinstation. Het is druk onderweg, de trein is al aangekomen en er is één stroom van toto’s, auto’s, fietsrickshaws, bussen en wat al niet meer. Probleem hierbij is dat er een rivier overgestoken moeten worden. Er is een brug, maar die is maar één baan breed. De brug is twee jaar geleden ingestort en de nieuwe brug is zowaar nog smaller gemaakt. Hé, dit is India J. Deze brug heeft dan ook permanent een aantal politie agenten om zich heen die het verkeer geleiden, dit om te voorkomen dat hier door ruzie doden vallen.

Ruim op tijd komen we aan op het treinstation. We hebben gereserveerde stoelen en doen onze bagage alvast in het rek. Tot Maura’s grote schrik komt ze er achter dat haar telefoon nog bij Kirsty in huis aan de oplader ligt. Oeps! Dat is niet handig. ‘Gelukkig’ komt Kirsty aanstaande woensdag naar Calcutta, dus Maura moet het een paar daagjes zonder haar telefoon stellen.

het treinstation van Bolpur

Het is redelijk rustig in de trein, twee keer komen er zangers langs, een fluitist, de gebruikelijke koffie en thee meneer en wat snacks. Verder geen bijzondere dingen. Ik val in slaap, de stoelen zijn zachter dan het bed van de afgelopen twee nachten J.

Op het treinstation staat de chauffeur van Maura al op haar en Bapu te wachten. Ik neem een prepaid taxi, wat deze keer erg gemakkelijk verloopt. Hij snapt waar ik moet zijn en rijdt er zonder omwegen naar toe. Binnen no-time sta ik weer in mijn appartement, waar ik erachter kom dat ik geen handdoeken meer heb, mijn wc-papier op is en mijn bed niet verschoond is. Zucht… welkom terug in Calcutta…

Ik ruim mijn spullen op, check mijn email en whatsapp (best lekker eigenlijk, een paar dagen zonder) en ga, na een overheerlijke maaltijd bij fire&ice, naar de supermarkt. Sinds kort heb ik daar een vriend, de manager van de supermarkt! Vorige week heb ik stennis staan maken (nou ja, is wat overdreven, maar ik was wel wat ontsteld) dat er voor de tweede keer op rij geen (gewone) yoghurt op voorraad was, wel de gezoete, maar niet de ‘standaard’. Maar ja, de jongens die daar werken spreken nauwelijks Engels en zeggen maar wat (bleek later). Want toen de manager uiteindelijk kwam aangelopen, blijkt dat de yoghurt hier ook in zakjes zit! Ja, dat verzin je toch niet. Dus ik blij met een zakje yoghurt naar huis om eerst te proberen of het wel is wat ik zoek. En ja hoor, heerlijke yoghurt, niets mee aan de hand. Alleen moet ik nog een bakje of zo scoren, want een halve liter yoghurt in één keer opeten is wat veel en een zakje, tja, hoe bewaar je dan het restje? Maar goed, ik daarnet weer om nieuwe boodschapjes, drie zakjes yoghurt mee en bij de uitgang stond een stralende supermarktmanager. Of ik de yoghurt lekker vond en of ik hem nog herinnerde van toen hij me vorige week zo goed had geholpen (vond hijzelf). Best schattig eigenlijk, hij hield daarna mijn tas open, zodat ik alle spullen erin kon doen en hij wenste me nog een fijne avond. “Please come again!”

Ik loop terug naar mijn appartementje en zie de bewaker (althans, ik weet niet goed wat zijn taak is, maar hij is hier altijd en houdt alles in de gaten enzo). Een knappe man met een mooie kop grijs haar. Beetje Richard Gere achtig, hij heeft ook een mooie glimlach. Verstaat geen woord Engels, maar dat maakt niet uit. Maar hij is helemaal kaal geschoren! Ik herken zijn glimlach en wijs naar zijn hoofd, hij blijft lachen en ik zeg hem dat het hem goed staat. Ik meen het nog ook. Terwijl ik naar boven loop, realiseer ik me dat zijn hoofd waarschijnlijk is kaal geschoren omdat er een familielid (ouders?) is overleden. Kleine kinderen worden nog wel eens kaal geschoren vanwege luizen of ander ongedierte, maar deze man met een goede baan niet. Ik kan me wel voor m’n kop slaan, wat een onfatsoenlijke opmerking en de man bleef me maar lachend aankijken. Morgen eens aan Amrit vragen wat er gebeurd is, kan ik mijn excuses aanbieden…

’s Avonds val ik als een roosje in slaap. Het keiharde bed van de afgelopen twee nachten, maakt dat mijn bed hier aanvoelt als een boxspring…