Welkom in India :-)

Wat heb ik hier lang naar uitgekeken, terug naar Calcutta, deze keer voor een langere tijd. De Emirates brengt me via Dubai naar Calcutta. Een half uurtje voordat we landen, heeft mijn buurman al z’n moed bij elkaar geraapt om me aan te spreken. Bij het instappen keek hij me nog angstig aan. Hij heeft geluk, ik ben hartstikke aardig en al snel hebben we een leuk gesprek. Hij werkt in Dubai als voorman op de bouw en gaat voor vier weken naar huis. Helaas net na Durga Puja, het belangrijkste festival hier, maar hij kon niet eerder weg. Hij werkt er nu 8 jaar en gaat twee keer per jaar naar huis. Hij is vier jaar getrouwd, zijn zoontje is drie. Hij vindt het genoeg, één kind. Wat een vriendelijke man, hij vertelt over zijn familie, over zijn (groot)ouders, die bij hem in huis wonen. Opa, inmiddels 98 jaar oud, doet nog dagelijks een rondje doen over de velden (ze verbouwen aardappels) en vertelt dan aan zijn zoon wat er moet gebeuren J. Ik vraag hem waarom hij in Dubai is gaan werken, er wordt in India zoveel gebouwd, is er dan geen werk voor hem hier? Hij vertelt dat het moeilijk is om hier een baan te vinden, daarnaast verdiend hij in Dubai zo’n 50.000 rps (ongeveer 700 euro) per maand, tegen 12.000 rps in India. Hij gaat dit niet de rest van zijn leven doen, hij mist zijn familie enorm. Hij is in India pas een eigen kleine aannemerij begonnen, als dit goed gaat lopen, komt hij definitief terug. Hij kan niet wachten. Hij woont net buiten de stad, hij geeft me zijn adres en telefoonnummer, als ik tijd heb, ben ik van harte welkom.

De rij voor de douane is lang, errug lang. Alsof ze er niet op gerekend hadden dat er ineens een paar vliegtuigen zouden landen. Welkom in India waar geduld je grootste goed is. Na een uurtje in de rij heb ik het felbegeerde stempel in mijn paspoort staan. Buiten staat mr. Khan op me te wachten, toch wel fijn om een bekend gezicht te zien. Hij heeft een brilletje tegenwoordig, staat hem goed, maakt hem wijzer.

Aan het eind van de ochtend ben ik in mijn bed&breakfast. Mijn kamer is prima, superschoon, een heerlijke douche met warm water, meer heb je hier niet nodig. Ik plof neer op het (harde) bed, pffff, in het vliegtuig geen oog dicht gedaan, ik ben aardig kapot. Maar tijd om echt te rusten heb ik niet, althans, gun ik me niet. Vandaag is er fairtradefair en ik hoop dat nog leuke dingen te scoren voor de marktenverkoop. Om twee uur heb ik daar afgesproken met Maura. Het is niet ver hier vandaan, 5 tot 10 minuten met de taxi, ik zou het kunnen lopen, maar de puf ontbreekt me.

Eerst geld pinnen, mijn b&b is omringt door maar liefst 5 banken, dus keus genoeg. Bij de eerste bank doet de pinautomaat het niet, bij de tweede gaat het prima. Ik lijk tijd over te hebben, maar dat blijkt al snel relatief, ha ha, this is India. Ik stap de vodafone winkel binnen, ik wil graag een simkaartje om te bellen en te sms’en. De winkel staat vol met mensen, meer klanten dan medewerkers, hmmm, later nog maar een keertje proberen.

Dan een taxi naar de ‘ice skating rink’ waar de fairtradefair is. Het is druk, erg druk, er staat file voor m’n deur. De meeste taxi’s zijn bezet en degene die nog vrij zijn, doen net alsof ze niet weten waar de ‘ice skating rink’ is. Meestal is er dan iets aan de hand wat ik niet 1-2-3 begrijp, meestal heeft het niets met mij te maken (weet ik inmiddels). De ‘bewaker’ van het gebouw waar ik verblijf ziet me staan en vraagt me waar ik heen moet. Hij zal wel een taxi voor me regelen. Dit voelt wat onhandig, maar ja, de tijd gaat dringen… Maar ook hij krijgt elke keer een ‘nee’, wat blijkt, het is lunchtijd!! De vrije taxi’s zijn blij dat ze vrij zijn en zijn op weg naar hun streetfood-restaurantje voor de warme lunch. Als ik het niet dacht J. 

Uiteindelijk blijft de man wat langer in gesprek met een chauffeur. Hij hoeft blijkbaar nog niet aan de lunch, maar ik krijg het idee dat hij aan het uitleggen is hoe hij moet rijden, hmmppfff… Hij gebaart, ik kan komen zitten, prijs bij de meter. Na twee keer afgeslagen te hebben staan we stil… en niet waar we zijn moeten. Hij draait zich om en kijkt me schuldig aan, hij haalt zijn schouders op, hij weet het niet. Vragen aan voorbijgangers biedt vooralsnog geen soelaas. Hij wil dat ik uitstap, maar dat doe ik niet. Geen idee waar ik ben, we komen er vast wel. We rijden nog wat verder tot we op een splitsing staan. Ik zie een jong stel voorbijkomen, die spreken vast Engels. Ik spring uit de taxi, maar gebaar de chauffeur om vooral niet weg te rijden, mijn donkere ogen doen hem vast sidderen, want hij beweegt geen millimeter. Het jonge stel weet wel waar we moeten zijn en leggen het de taxichauffeur uit. Poehee, lachend rijden we verder en binnen vijf minuten staan we er. Precies op de minuut op tijd, het kon gewoon niet beter.

De fairtradefair valt ernstig tegen. Bijna alleen maar tassen, sari’s en andere dingen van ‘stof’. Niet dat dat niet mooi is, maar daar hebben we nog zoveel van. Ik koop nog wat kleine dingen van riet, maar afgeladen (zoals een paar jaar geleden) ga ik helaas niet terug naar de B&B.

Vanavond heb ik met Rosalie afgesproken om te gaan eten, dus ik ga maar gelijk door. Als ik stil ga zitten, val ik om, ha ha. Ik ben een kwartiertje eerder dan gepland op Sudderstreet en loop nog even naar een ‘telefoonwinkeltje’, kijken of ik hier misschien een sim-kaartje kan scoren. En ja hoor, niets geen wachtenden of moeilijke vragen, binnen 10 minuten sta ik buiten met een werkend telefoontje, jippie, lang leve Sudderstreet.

rechts is het 'restaurant' en links de 'telefoonwinkel'

Het weerzien en het eten met Rosalie is lekker en gezellig. ’s Avonds lig ik uitgeput in bed en val als een blok in slaap, heerlijk. Om vervolgens om 2 uur ’s nachts weer wakker te worden, oefff. Even wennen nog, mijn tempo moet duidelijk fors omlaag… morgen maar eens rustig aan…