Ik zit in Bolpur met de heren van het RCFC, Sunil en Alok.
Ik ga na dit bezoek naar Santiniketan, op zo’n 5 minuten rijden van Bolpur. Ik
blijf daar van ’t weekend, Maura heeft er vrienden wonen, Kirsty en Rahul, we
gaan een paar dagen bij hen logeren. Maura en Bapu komen vanavond ook. Maura
heeft een geweldig kaartje voor me getekend en ik laat het aan Alok zien.
Beetje in de hoop dat hij het wel zou vertrouwen als ik hier vanuit Bolpur alleen
naartoe zou gaan. Maar nee hoor, de toto is al geregeld en staat al te wachten.
We gaan met z’n allen.
 |
| het kaartje met aanwijzingen waar ik moet zijn |
Alok lijkt het beter als de toto-chauffeur belt met Kirsty
en zo geschiede. Ik hoor ‘heeé, heeé, acha, acha’ en krijg het gevoel dat het
allemaal wel goed komt. En inderdaad, het is best nog wel een ritje, maar het
is eigenlijk hartstikke relaxed. Alsof je in een golfkarretje rijdt, je hoort
de toto helemaal niet en de snelheid is prima, niet dat gekke rijgedrag van een
oto (tuktuk), je hoeft je niet vast te houden omdat je bang bent dat je eruit valt
en je kan rustig om je heen kijken. Afhankelijk van hoe goed de batterij (nog)
is, kan een toto circa 70/80 kilometer rijden. Dat is best veel eigenlijk, het
zijn hier allemaal korte afstanden.
Kirsty en Rahul zitten nog in vergadering, ik ben natuurlijk
ook veel vroeger dan gepland met die vervroegde treinrit. Ze zijn de oprichters
van Suchana, een project voor kinderen uit de omliggende dorpen. We krijgen een
rondleiding (Alok en Sunil zijn ook nieuwsgierig en lopen mee) en daarna gaan
Alok en Sunil richting de trein. Ik loop een beetje rond, rust wat uit op een
soort veranda, wat een heerlijke omgeving is dit.
Het is hier groen (zeker na twee weken asfalt), ik hoor
vogels, ik adem frisse en vooral schone lucht in, ik ruik bloemen en zie vlinders
rondfladderen, op het rijstveld rennen salamanders achter elkaar aan. Er is
bijna geen verkeer, ja, fietsen en ossenkarren. Wat een zaligheid na bijna twee
weken Calcutta.
Aan het begin van de middag nemen ze me mee naar hun huis,
hier niet ver vandaan. Ook al zo’n plaatje, met een heerlijke veranda, een huis
wat ze zelf ontworpen en gebouwd hebben. Het ademt gastvrijheid, Kirsty en
Rahul zelf ook trouwens, erg aardige mensen. Ze hebben drie kinderen, waarvan
er eentje in Engeland op school zit. De andere kinderen krijgen thuis les. Er
zijn hier honden, konijnen en vooral veel katten. Ik zie ook een kikker in de
keuken, maar ik neem niet aan dat deze tot de huisdieren behoort. Er zijn twee
superkleine kittens, ze zijn erg grappig, klimmen overal op en onder, het zijn
net ratjes, zo klein en zo snel.
 |
| Leuk zo'n fototoestel, kan je daarmee spelen? |
 |
| het andere kitten is even afgeleid door wat er buiten gebeurd |
 |
| de veranda met uitzicht over de enorme tuin |
 |
| de keuken |
Na de lunch krijg ik de mogelijkheid om mee te gaan met één
van de ‘bibliobussen’ van Suchana. Er zijn drie kisten met boeken die elke dag
in een busje meegenomen worden naar een of meerdere dorpen. Vanmiddag gaan ze
naar twee dorpen toe en het lijkt me een mooie gelegenheid om het project te
zien én om in een dorp te zijn en een idee te krijgen van het leven in de dorpen.
 |
| onderweg vindt je plattegrondjes van de dorpen en de omgeving |
We rijden een kilometer of 10 van Santiniketan vandaan, al
snel gaan we onverhard verder en wordt de weg zo smal dat het allemaal maar net
past. Wat is dit leuk, we rijden echt die piepkleine dorpjes binnen. Ik zie ik
weet niet hoeveel ossenkarren onderweg.
In het eerste dorpje lijkt het wat stil, we rollen het kleed
uit, zetten de dozen met boeken erop en voor we het weten, komen er uit alle
hoeken en gaten kinderen aan. Wat leuk om te zien! Ze leveren eerst hun boek in
en duiken daarna in de kisten om een nieuw boek uit te kiezen.
Er is een
kleursysteem, de boeken zijn opgedeeld in vier leeftijdsgroepen, in vier
kleuren. Superduidelijk. De kinderen mogen vandaag ook een tekening maken als
ze willen. Er is bij elk bezoek een activiteit die wekelijks anders is. Ik loop
een rondje door het dorp.
Vijf ondeugende kleuters lopen me uit te dagen, als ik
dichterbij kom, rennen ze weg en als ik mijn fototoestel pak, draaien ze zich om.
Een half uurtje later is de lol eraf en zitten ze bij de rest van de kinderen nieuwsgierig
te neuzen in de boeken (die ze nog niet kunnen lezen, maar plaatjes kijken is
natuurlijk altijd leuk).
 |
| een half uurtje later staan ze allemaal bij de boekenkist |
Na een uurtje gaan we weg, we moeten naar het volgende dorp.
Maar owee owee, waar is de autosleutel? Het is serieus, hij is echt kwijt. Alle
boxen gaan nog eens open, alle broekzakken worden nageplozen, alle doosjes nog
eens geopend, maar nee, geen autosleutel.
 |
| waar is de autosleutel??? |
De jongens gaan steeds ongeruster kijken,
eentje probeert of zijn fietssleutel misschien toch niet past. En nee, dat past
niet. Dan wordt de sleutel ineens gevonden, hij was toch in een van de
boekendozen belandt, we kunnen verder, was dat even zweten…
In het tweede dorp gebeurt min of meer hetzelfde. Ik vind
het leuk om te zien dat deze kinderen zo dol zijn op boeken. De technologie is
hier nog niet helemaal doorgedrongen, dus computers/laptops/tv/games etc. zijn
er hier (nog) niet, vandaar de interesse waarschijnlijk. Misschien niet helemaal
eerlijk, maar laat het zo nog maar even blijven.
De kinderen spreken hier trouwens Santali, een lokale taal.
In Calcutta wordt voornamelijk Bengali gesproken. De boeken in de biliotheek
zijn in het Santali, Bengali en Engels. Suchana wil het gebruik van Santali
bevorderen of er in ieder geval voor zorgen dat de taal niet in onbruik raakt.
In India worden duizenden talen gesproken. Een rijke cultuur, maar het geeft
problemen. Het algemene beeld is dat kinderen/mensen uit de dorpen/villages dom
zijn. Als ze dan toch naar een overheidsschool gaan, waar Bengali gesproken
wordt, kunnen ze niet meekomen, omdat ze
de taal niet spreken. Dus wordt het vooroordeel dat ze dom zijn, alleen maar
bevestigd.
Het in inmiddels donker geworden, de laatste boeken worden
met het licht van een lamp uitgewisseld. We hobbelen terug naar huis, de wegen
zijn onverhard en slecht, zeker bij de dorpen, dus hard rijden zit er
(gelukkig) niet in.
’s Avonds eten we in het dorp. Elke vrijdagavond komt daar
een vriendengroep bij elkaar. Ik voel me nietig en slordig, allemaal prachtige
vrouwen in hun sari’s en ik zit daar in mijn vieze broek, omdat de hond een
half uur geleden tegen me opsprong en in mijn t-shirt wat ik de hele dag al aan
heb. Stuk voor stuk ‘succesvolle’ vrouwen die de halve wereld gezien hebben. Twee
mannen die zich sterk genoeg voelen om zich in het vrouwengeweld te storten.
Het zijn leuke mensen, spreken allemaal goed Engels, sterker nog, de spreektaal
aan tafel is Engels. De halve menukaart wordt besteld en iedereen eet ervan
mee. Erg gezellig. ’s Avonds rijden we in het pikkedonker terug naar huis.
Kirsty rijdt. In India zie je vrouwen nooit rijden, maar goed, Kirsty is dan
ook geen Indiër. Haar man wel en die vindt het prima, maar Kirsty inmiddels een
beetje kennende, heeft hij hier inmiddels al helemaal geen mening meer over.
 |
| mijn bedje |
Rahul helpt me met het muskietennet, het is een hele heisa,
al heeft hij het zo voor elkaar. We praten nog wat na en duiken ons bedje in.
Welterusten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten