PavLOVE

Vanmorgen naar het RCFC, vanmiddag naar het Pavlov ziekenhuis, het is een drukke dag. Ik haal het maar net, terug uit het RCFC, snel een soepie scoren bij Fire & Ice, even naar huis, spullen terug brengen en dan op zoek naar een taxi, want tijd om te lopen is er niet meer. Een taxi is gelukkig snel gevonden, hij snapt ook ongeveer waar ik heen moet, maar dan. Al binnen 5 minuten staan we vast in het verkeer. En niet zomaar vast, errug vast… Ik twijfel, ga ik dan toch lopen? Straks staat Maura op me te wachten dat zou ik erg vinden. Maar aan de andere kant, als ik vast sta, staat zij dat waarschijnlijk ook, toch?

Ik kan er een heel verhaal van maken, doe ik niet, ik ben bijna een half uur te laat op het afgesproken punt, geen Maura… ik bel haar op, waarop ze gelijk haar excuses maakt, ze is laat, ze is er zo. Eind goed al goed.

Met een auto vol bloemen en planten rijden we, net als vorige week, naar het Pavlov psychiatrisch ziekenhuis. Deze keer ga ik wel naar binnen, de vorige keer kwamen de patiënten zelf naar buiten. Alhoewel ik vorige keer wel een beetje naar binnen heb kunnen kijken, weet ik niet wat ik zie. Rijen bedden naast elkaar, zodat er een heel groot breed bed ontstaat. Er zijn duidelijk niet genoeg bedden om ieder een eigen bed te geven. De ‘afdeling’ lijkt een grote gevangenis, de patiënten zitten als gevangenen opgesloten achter tralies en achter een gesloten deur. En dan bijna allemaal dezelfde gestreepte kleding aan met die donkerblauwe omslagdoek. Het lijkt wel een slechte film, al is dit gewoon de harde werkelijkheid.

‘Onze’ patiënten zitten boven. Boven ziet het er wat vriendelijker uit, daar zijn geen tralies. Inmiddels weet ik wat meer over deze mensen. In Maura’s groepje zitten veel mensen die academisch opgeleid zijn, veel van hun spreken Engels. Ze weten waar Nederland ligt, vertellen me over de Nederlandse voetballers die ze goed vinden en ze vertellen me dat ze graag boeken lezen. Ik vind dit lastig, ik heb ook een academische titel, maar zit niet in een psychiatrisch ziekenhuis. Wat is er bij hun gebeurd en kan mij dit ook gebeuren? Ik weet dat onze omstandigheden totaal verschillend zijn maar toch, we zijn allemaal maar mensen niet waar? Ik vraag Maura of er voor deze mensen ooit de kans zal bestaan om dit ‘ziekenhuis’ te verlaten. Ze kijkt me bezorgd aan. “Áls er iemand is die voor hun wil zorgen, dan kunnen ze er misschien uit.” Ik probeer er niet teveel over na te denken. Ik kijk opzij, zie een patiënt met tuingereedschap staan en als ik zijn gezicht zie zou het vandaag zomaar ‘murder at pavlov’ kunnen worden…

We starten de ‘activiteit’. Tot onze grote verrassing en verbazing, hangt er al een klein tomaatje aan de tomatenplant die we vorige week gezet hebben én er is een klein pepertje in wording!! Supercool, iedereen is apetrots. Ook de gezaaide spinazie komt al boven. Er is de afgelopen week goed voor de kleine tuin gezorgd.

tomaat!!

peper!

de gezaaide (rode) spinazie komt ook al boven

Vandaag wordt de groep opgesplitst, Maura gaat nog wat stukken tuin opruimen met de jongens en wat bloemetjes planten en ik ga een bord schilderen en wat decoraties maken met de rest van de groep.

Vandaag gaan we als een speer, de mannen die het bord maken, weten precies wat ze moeten doen en hoe het werkt. Zelfs de tekst ‘welcome to pavlov’ gaat vanzelf, alhoewel, bij de laatste ‘v’ twijfelt hij en uiteindelijk komt er ‘welcome to pavLOVE’ te staan. Ik weet dat het niet klopt, maar ik vind het zo mooi dat ik er niets van zeg. Maar ja, dat werd natuurlijk zo opgemerkt, er loopt iemand voorbij, ziet dat het fout is en ik kon nog net een foto maken, toen de ‘e’ al weer was weggewist. En ook dat klopt, want ‘love’ is hier eerlijk gezegd ver te zoeken.

Maura start haar deel met een verhaal over de wortels van een plant. Uiteindelijk heeft ze het over de wortels van mensen en ze vraagt waar de wortels van de mannen liggen, waar ze vandaan komen. Het overgrote deel blijkt uit Bangladesh te komen, misschien niet persoonlijk, maar in ieder geval hun voorouders. Eén man begint een kinderliedje te zingen, er komen (hopelijk) mooie herinneringen bij hem boven, bijzonder om mee te maken.

En zo brengen we de middag door, Maura hakt met haar mannen in de tuin, plant bloemetjes en ik maak met de rest een bord en versieringen voor in de boom. Het gaat allemaal heel gemoedelijk. Rond vier uur komt de rest van het ziekenhuis naar buiten voor het dagelijkse bakje thee met biscuitjes. Sommige mannen zijn een beetje ‘nissig’, misschien ligt het aan het weer, het is flink warm vandaag. Soms lijkt er een opstootje te ontstaan, maar dit wordt in de kiem gesmoord, onderling wordt het direct opgelost. Wat dat betreft lijkt het toch ook wel weer op een hele grote familie, waarbij de mensen voor elkaar zorgen en elkaar corrigeren.

het nieuwe bord wordt de grond in getimmerd

de versieringen die we vandaag maakten, hangen in de boom

Welcom to Pavlov!!

We maken nog wat foto’s van het eindresultaat, als er een vlinder aan komt en neerstrijkt op een zojuist geplant bloemetje. Iedereen is even stil van verwondering. Hopelijk komen er de komende tijd nog veel meer vlinders aanfladderen!

de eerste vlinder!!

Als we wegrijden worden we uitgezwaaid, de toegangspoort gaat weer stevig op slot. Ik hoor de deur nagalmen.

Samen drinken Maura en ik nog een kop koffie. We praten na, wat een schril contrast is er tussen de opvang van mensen in het westen en hier. En dan vinden we dat het in het westen ook niet (altijd) goed geregeld is en dat is ook zo. Wat leven we toch in een rare wereld. En ik vraag me af waarom deze twee schijnbaar zo verschillende ‘werelden’ niet wat meer van elkaar leren.

Redelijk ‘versleten’ ben ik begin van de avond terug in mijn hotel. Nu nog wat eten en ik heb echt geen puf om er (heel ver) voor te lopen. Aan de overkant van het hotel lonkt al een paar dagen ‘Guptas’, een vegetarisch restaurant. Ik neem een kijkje en geniet van een heerlijke nan met palak paneer. Grote brokken paneer in een heerlijk zachte ‘spinaziesaus’. Het smaakt me opperbest. Fijn zo’n restaurantje aan de overkant, zal hier nog vaak komen.