Blikgooien in Duttapukar

Vandaag ben ik uitgenodigd om mee te gaan naar Duttapukar, daar is afgelopen juni een nieuw project van Rosalie en Reena gestart. Het ligt buiten Calcutta, het belooft er heerlijk rustig en groen te zijn, dus daar ben ik wel voor in!

We vertrekken om half 10 vanaf de brandweergarage aan Freeschoolstreet. Reena heeft een taxi geregeld die al op ons staat te wachten als we aan komen lopen. Ashit verrast me met zijn aanwezigheid, het is erg leuk om hem weer te zien. Halverwege de reis stapt hij uit en stapt Reena in.

Langzaam rijden we de stad uit, het wordt wel steeds groener en groener. Uiteindelijk verlaten we de doorgaande weg en rijden we door de rustige dorpjes. Heerlijk, dit lijkt wel vakantie! We komen aan bij een enorm soort landhuis. De eigenaren wonen in Londen en zijn hier slechts twee maal per jaar. De school is in een klein bijgebouw van het landhuis.

(een deel van) de enorme tuin die bij het landhuis hoort

schilderij van Vishnu wat in het landhuis hangt

Als we aankomen zitten de kinderen al even op ons te wachten, we zijn laat. Hier heeft Reena een school opgestart voor kinderen die niet naar het reguliere onderwijs kunnen. Er zijn kinderen met een mentale achterstand, er zijn kinderen die doof zijn, er zijn kinderen met het syndroom van Down, er is een meisje wat geen kracht in haar benen heeft. In Nederland zouden we deze kinderen niet bij elkaar in een klas zetten, maar hier is er weinig keus. Dankzij Reena kunnen ze in ieder geval naar school, dankzij haar is er in ieder geval een plek waar ze welkom zijn.

Kushal en Bidya, broer en zus, beide doof

Shubumita kan niet lopen

Reena vindt dat we naar zo’n rit eerst een bakje thee verdiend hebben (waarschijnlijk had ze zelf enorme trek). We lopen het enorme landhuis binnen. Het is echt groot, ik heb er jammergenoeg geen foto van gemaakt, maar hier kunnen gerust een aantal gezinnen wonen. Alles is ingericht, de krant ligt op tafel, alsof de eigenaren zo binnen kunnen lopen. Naast de tafel ligt een enorme stapel kranten, zijn deze opgespaard sinds het laatste bezoek van de eigenaren? Zodat ze straks bij kunnen lezen als ze weer komen? De stapel fascineert me enorm.

Het huis wordt beheerd door iemand die in een klein kamertje woont. Hij zorgt dat het schoon is en blijft, hij zorgt ook voor de dagelijkse lunches van de kinderen die naar school komen, hij koopt de schoolmaterialen als het nodig is en zorgt dus ook voor thee als wij komen.

Na de thee gaan we dan eindelijk naar de kinderen. Ze staan te springen om ons te ontmoeten. Iedereen wil een hand en indien gewenst geef ik ze een knuffel J. Wat een lieve kinderen. 

De moeders zijn ook allemaal aanwezig, waarschijnlijk nieuwsgierig naar ons. Maakt niet uit, iedereen is welkom.

Joydeep en Surya zijn neef en nicht van elkaar, de oudste zorgt goed voor de jongste, zo lief om te zien...

Ik heb een spelletje meegenomen ‘blikgooien’ wat iedereen kan doen. Wat een lol, afhankelijk van de handicap mogen ze van ver of dichtbij gooien. Al snel hoef ik niets te doen, alleen maar foto’s te maken. Twee helpers zetten de ‘blikken’ weer omhoog en andere helpers zoeken de ballen weer bij elkaar als het spelletje afgelopen is. Super, iedereen geniet.

mijn helper!!

Als de kinderen geweest zijn, is het nog niet afgelopen, de moeders staan ook te springen om te mogen gooien! Ha ha, wat een lol. En daarna de leraressen en de leraar en uiteindelijk moet ikzelf natuurlijk ook meedoen. Het valt trouwens nog niet mee, ik had vijf worpen nodig om ook maar iets te raken, hmmm.

Na een ochtend vol plezier, gaan de kinderen weer naar huis. De beheerder heeft inmiddels voor ons gekookt, heerlijke vis met dahl en rijst. Wat een verwennerij. Als we het terrein aflopen zit er een prachtige vlinder op ons te wachten. Ik denk aan mijn lieve mams, ik ga aan Reena vragen of ik iets kan beteken voor deze lieve dove kinderen, ze verdienen beter…