Met z'n allen naar de maan!!

Als ik vanmorgen wakker wordt, gaan mijn ogen vanzelf weer open. Normaal gesproken is dit ook geen probleem, maar sinds dinsdag lukt het met mijn linkeroog niet zo goed. Geïrriteerd door stof of misschien is er iets ingekomen, maar mijn oog wilde niet meer helemaal open en was wat pijnlijk. Paar dagen brilletje op gehad (daar wordt Willeke niet vrolijk van) en nu lijkt het over te zijn. Straks weer maar eens proberen om de lenzen in te doen, want het brilletje is al wat ouder en niet meer helemaal goed op sterkte, ik struikel dan ook regelmatig over een steen en ben ’s avonds moe van het focussen. Maar goed, eind goed al goed zullen we maar denken.

Na het ontbijt doe ik nog wat administratie, lees op het gemak het laatste nieuws, doe wat nodige telefoontjes en ga dan uiteindelijk op pad. Zo’n 20 minuutjes lopen naar de metro, dan zo’n 5 minuten met de metro, dan nog 10 minuten lopen en we zitten in Blue Skye Cafe, Rosalie zit al te wachten. Ik bestel yoghurt met mango, echter ‘no mango season ma’am’, doe dan maar yoghurt met ananas ‘no sweet ma’am’ en hij trekt er een zuur gezicht bij, doe dan maar yoghurt met banaan en dat is gelukkig geen probleem, pffff… Daarom hou ik nou zo van Calcutta J.

We wachten tot het na één uur is, want dan draait in het centrum van Calcutta het éénrichtingsverkeer om en omdat we naar het noorden moeten, moeten we wachten tot na enen, dan is de rijrichting van freeschoolstreet de goede kant op. Ook daarom hou ik zou zo van Calcutta J.

het is superdruk onderweg en dan wil er ook nog eentje keren :-)

Vandaag gaan we naar Prabartak, waar het altijd feest lijkt te zijn. Rosalie heeft de astronautenles bij zich, we gaan vandaag naar de maan!! Hopelijk niet letterlijk.

Bij Prabartak is het onthaal als vanouds. Omhelzingen, kussen, knuffels, het houdt niet op. Er zijn een aantal nieuwe bewoners, dit jaar zijn er maar liefst drie bijgekomen. De laatste nieuwkomer is Manoj, een jongen van 11 jaar. Zijn naam en leeftijd zijn geschat, hij is gevonden op straat door de politie. Waarschijnlijk achtergelaten door zijn ouders. De politie bracht hem in een psychiatrisch ziekenhuis, waar hij natuurlijk helemaal niet thuis hoort. Gelukkig ontfermde een organisatie zich over hem die Prabartak kende en zodoende is hij nu hier. Het gaat hem goed.

Manoj

Vandaag gaat de les over astronauten. Er is een boek over Buzz Aldrin en Rosalie heeft een astronautenpak meegenomen. Het is feest, iedereen vindt het prachtig. Na de countdown wordt de astronaut langs de planeten richting de maan geschoten en daar aangekomen wordt de Amerikaanse vlag geplaatst. Iedereen geniet volop, wat is het toch altijd heerlijk om hier te zijn en om leuke dingen met ze te doen.

astronautenpak inclusief zuurstoftanks :-)

zij was één van de planeten

countdown!

Maanlanding!!!

het gevoel van gewichtsloosheid

zelfs het eten is gewichtsloos

Wanneer iedereen weer terug is op aarde, wordt het ‘blikgooien’ uit de tas gehaald. Een ook hier heeft het spelletje succes, wat een lol, wat een plezier. De ballen en de ‘blikken’ vlogen alle kanten op, regelmatig was een bal een poosje kwijt en af en toe vloog er een ‘blik’ op iemands hoofd. Gelukkig is iedereen er zonder kleerscheuren afgekomen.

Terug in Sudderstreet loop ik via Oxford naar mijn favoriete restaurant Fire & Ice. Bij Oxford hebben ze leuke kleine kadootjes en ik besluit wat inkopen te doen voor de kinderen die bij RCFC op ziekenzaal liggen. Zij verdienen wel iets extra’s.

Als het personeel doorkrijgt dat ik véél ga inkopen, komen ze met van alles aansjouwen. Eén ervan lijkt precies te begrijpen wat ik zoek, een leuke kerel die met leuke ideeen komt. Dan komt een ander, of ik misschien ook iets leuks voor meiden nodig heb. Jazeker! Kom maar op. Vervolgens komt hij met de nieuwste barbiepoppen aan, waar geluid uit komt (uiteraard, er is nog niet genoeg herrie in deze stad) en die zeker 10x mijn budget overschrijden. Ik leg hem uit dat ik maximaal 150 roepies wil uitgeven per kadootje, hij knikt en loopt weer weg en komt terug met kleinere barbies die 400 roepies kosten (en toch ook gewoon geluid maken :-))… Ach, je kan het hem niet verwijten dat hij het niet probeert.

Met twee zware tassen sjouw ik verder… hmmm… toch het nadeel van alleen reizen, je moet ook alles alleen sjouwen. Bij Fire & Ice puf ik uit, eet ik een heerlijke groentesoep (was wel toe aan wat gezonde dingen) en neem ik een heerlijke cappuccino na. En nu? Met de metro naar huis? Dat zou ik normaliter wel doen, maar met deze twee grote zware tassen gaat dat niet lukken, het is beredruk in de metro, als sardientjes in een blikje. Ik probeer een poosje om een taxi aan te houden, maar die zijn allemaal bezet. Daarnaast ben ik er niet zo dol op om ’s avonds als vrouw alleen in een taxi te stappen. Dan maar lopen, het is wel een eindje maar ja, de avond is nog vroeg. De tassen gaan onderweg steeds zwaarder wegen, de striemen staan in mijn hand. Maar stap voor stap kom ik dichterbij ‘huis’ en een poosje later plof ik nat van het zweet op bed. Ik maak gelijk mijn emmertje klaar, ik heb een nieuw ritueel in het leven geroepen, bij thuiskomst eerst mijn voetjes in koud water, heerlijk!!

Ik stal de kadootjes uit op bed, ik ben best tevree, heb wel bijna 40 kadootjes. Er zijn nu zo’n 15 kinderen in het RCFC en straks komen er nog zo’n 25 uit Afghanistan bij. Daarnaast heb ik nog de barbies van Elly, straks maar eens sinterklaas vieren met de kinderen hier.

Wat een leuke dag was het vandaag, ik kom eindelijk een beetje in mijn ritme, mijn oog doet het weer prima en de jetlag is er nu wel uitgeslapen. Morgen een rommeldag, ik ga verhuizen van hotel, dus morgen eerst alles weer inpakken. Ik heb mr. Khan gevraagd om me op te halen om 12 uur staat hij voor de deur. Tot morgen, welterusten!!