Drie prachtige weken !!

Wat was het weer heerlijk om iedereen te zien, de kinderen, de begeleiders, mensen waar we mee werken, een waar genot. Maar het zit er helaas weer op, we zijn weer thuis.

Met uitzondering van de Atmaraksha school hebben we dit jaar alle projecten kunnen bezoeken. Wel hebben we uitgebreid gesproken met de begeleider van de Atmaraksha school en het was goed om te horen dat jaarlijks zo’n 90 % van de kinderen doorstroomt naar de overheidsschool en daar een erkend diploma haalt. Tevens groeit de school (wederom) uit zijn voegen, vanaf komend schooljaar worden de klassen daarom opgesplitst. Help2Help betaalt hier de salarissen van de leraren en de lunches voor de kinderen.

In Prabartak, het tehuis voor geestelijk en gehandicapte jong volwassenen, gaat alles goed. De bewoners vormen samen één grote familie. Het is erg leuk om te zien dat de behandeling en de medicatie goed aanslaat. Bewoners waarmee je enkele jaren geleden nog geen contact kon maken, staan je
nu lachend op te wachten en zorgen weer voor andere bewoners. Het is altijd een klein feestje om hier te komen, iedereen is hier welkom en wordt als een huisvriend ontvangen. Tijdens ons bezoek kwam meneer Ganguly, zeg maar gerust de ‘vader’ van alle bewoners (en directeur van Prabartak), zojuist uit het
ziekenhuis. Hij mocht thuis verder herstellen van een hersenoperatie na een hersenbloeding. Wij wensen hem uiteraard heel veel beterschap en een spoedig herstel toe. Help2Help betaalt hier de kosten van de medicatie van de bewoners.

De (pre)vocational programma’s  op de Prayrona scholen draaien goed. Vanaf juni 2012 wordt er op de Prayrona-2 school geen (pre)vocational programma meer aangeboden, omdat de school momenteel herbouwd wordt. Verwacht wordt dat dit hervat kan worden vanaf maart 2013. Help2Help betaalt hier de salarissen van de leraren.

De bouw van de Prayrona-2 school ligt momenteel helaas stil. De reden hiervoor is dat een van de directeuren van de Prayrona school, Ashit, in augustus een motorongeluk heeft gehad. De benodigde operatie zorgt ervoor dat hij tot op heden nog niet kan werken. Zijn begeleiding tijdens de bouw is

hard nodig. Zonder goed toezicht is de kans groot dat er met kwalitatief minder goede materialen gebouwd wordt, het is erg moeilijk om een betrouwbaar iemand te vinden die deze taak van hem over kan nemen. Gelukkig gaat het goed met Ashit en hij verwacht dan ook komende maand weer aan de slag te kunnen. De bouw is al ver gevorderd, de fundering en de verdiepingsvloeren zijn klaar. Verwacht wordt dat de lessen vanaf maart 2013 in het nieuwe gebouw kunnen plaatsvinden.

De school op het terrein van de baksteenfabriek draait goed.
Werd er vorig jaar, bij ruimtegebrek, nog les gegeven in een lokale tempel,
vanaf volgende maand is er weer een ‘normaal’ gebouw beschikbaar voor de
school. Dit jaar is er tevens gestart met een medische checkup van de kinderen.
Wekelijks komt er een arts langs die de kinderen onderzoekt. Er worden
medicijnen verstrekt waar nodig en de kinderen ontvangen een wormenkuur.
Help2Help betaalt hier alle kosten voor de school en voor de medische checkup.

En dan last but not least, het R.C.F.C., het rehabilitatiecentrum voor kinderen. Na ons bezoek hebben we besloten de kosten voor twee operaties te bekostigen, die van Rabiul (2 jaar) en Bulti (16 jaar). Beiden hebben ze een klompvoet. Rabiul is afgelopen vrijdag geopereerd en Bulti wordt waarschijnlijk komende vrijdag geholpen. We zijn nog twee keer op ziekenbezoek geweest en het gaat goed met Rabiul en de andere drie kinderen die op dezelfde dag geopereerd zijn. Tevens hebben we de dependance in Bolpur
bezocht. Hier vindt elke zondag het inloopspreekuur van de fysiotherapeut plaats. Tijdens dit bezoek hebben we besloten om nog een operatie te bekostigen. Kleine Hiya, een vrolijk meisje van twee jaar had twee
klompvoetjes, daaraan is ze reeds geopereerd in het R.C.F.C. in Calcutta. Maar ze lijdt ook aan heupdysplasie. Ze moet hier aan geopereerd worden, maar het R.C.F.C. heeft hiervoor niet de kennis en de middelen, dus dat moet in een ander ziekenhuis gebeuren. De ouders kunnen dit niet betalen, het kost circa
30.000 roepies en de ouders hebben ‘maar’ 15.000 roepies spaargeld beschikbaar. Wij hebben toegezegd de overige 15.000 roepies te betalen, zodat Hiya een zonnige toekomst tegemoet kan gaan. Naast het bekostigen van deze in totaal drie operaties, ligt er een voorstel tot het betalen van een logopedist en een
voorstel tot uitbreiding van de activiteiten in Bolpur.

We zijn erg tevreden over de projecten die wij (deels) financieren. De samenwerking met de lokale mensen is goed, zonder hen kunnen we het werk niet doen. Maar we kunnen al helemaal niets beginnen zonder onze donateurs. Hierbij wil ik iedereen, maar dan ook iedereen, hartelijk bedanken voor hun steun in het afgelopen jaar!!

De laatste dag ...

samen met Reena

Deze keer alleen een foto. De laatste dag was zo 'spannend' niet. 's Ochtends mijn koffer alvast een beetje ingepakt (alles lijkt mee te kunnen :-)) en 's middags een lange vergadering gehad met Maura, Reena en Ashit. Die vergadering was hard nodig om even de lucht te klaren en alle neuzen dezelfde kant op te krijgen. Samenwerken met verschillende nationaliteiten valt niet altijd mee en bij de bouw van de nieuwe school zijn ook nog Japanners betrokken, dus dat maakt het nog eens lastiger. Maar goed, het lijkt te gaan lukken.

Het is weer gedaan, we gaan naar huis !!

Nog een laatste keer op ziekenbezoek en waarom acht generaties terug ?

Dinsdagochtend, mijn tijd in Calcutta zit er (helaas) alweer bijna op en ik grijp mijn kans nog even om op bezoek te gaan bij het R.C.F.C. Eventjes kijken bij de kleintjes die afgelopen vrijdag geopereerd zijn. En even kijken hoe het met Bulti gaat, zij was al zo zenuwachtig en moet nu nog een week langer wachten.

Met de metro en de autorickshaw (‘oto’ zoals ze die hier noemen) ben ik er zo. Bij het R.C.F.C. maak ik eerst nog even een praatje met de fysiotherapeut, hij was erg benieuwd hoe ik mijn bezoek afgelopen zondag aan Bolpur ervaren had en hij vraagt me ook ideeën aan te brengen wat er allemaal mogelijk zou zijn. Nou, ik vond dat hij zelf al heel veel plannen had! Maar het is natuurlijk altijd leuk dat ze openstaan voor andere ideeën.

Daarna loop ik naar het OT Block, waar de kinderen op ziekenzaal liggen. En ik word gelijk hartelijk ontvangen, ik zie allemaal lachende gezichten en de pretoogjes zijn bij allemaal weer terug! Super! Ook
met Bulti gaat het redelijk goed, ze is nog wel erg nerveus, maar heeft inmiddels wat afleiding door het maken van een borduurwerkje, ook is ze aan het tekenen geslagen. Donderdag worden de nieuwe röntgenfoto’s gemaakt en dan hopelijk vrijdag dan alsnog de operatie. Kakaly en Nandita beloven ons op de hoogte te houden.

Met Rabiul gaat alles meer dan prima. Hij lijkt zijn operatie inmiddels alweer helemaal vergeten. Met zijn ondeugende ogen daagt hij iedereen uit. Zijn puzzeltje valt in goede aarde. Het puzzelen op zich is nog
lastig, maar alles in en uit het doosje doen is al interessant genoeg. Heerlijk om naar te kijken.

Ik heb voor allemaal een kleinigheidje meegenomen, een puzzeltje, een kleurboek of iets voor in het haar. Vooral dat laatste doet het erg goed, heerlijk dat gepruts met roze dingetjes in de haren van die meisjes.

Voordat ik wegga, zeg ik iedereen nog even gedag. Ik heb het misschien al eerder gezegd, maar het is altijd zo leuk om hier te zijn, het welzijn van de kinderen staat hier gewoon op nummer 1, niet zomaar omdat dat moet, maar omdat iedereen dat zo voelt en dat geeft een hele leuke sfeer onder de mensen. Was het alvast weer maar volgend jaar …

Kakaly vraagt me of ik met de ambulance naar het metrostation gebracht wil worden. Nou, nee hoor, ik neem de ‘oto’ wel. Maar het is erg druk, ik sta al een kwartier te wachten als dan toch ineens de ambulance om de hoek komt rijden … en ik wordt netjes bij het metrostation afgezet.

Bij het hotel haal ik de spullen op die naar de opslag in Sudderstreet gebracht moeten worden. Het is nogal wat en ik besluit niet met de metro te gaan. Het is vaak ‘sardientjeswerk’ en dan met een koffertje en twee grote tassen te moeten gaan, is niet handig. Ik neem een taxi. Ik vraag hem me af te zetten bij het Indian Museum, dat is om de hoek bij Sudderstreet en de meeste taxichauffeurs weten dit wel. Nou ja, deze niet dus. Maar bij het hotel verzekeren ze me, dat hij het daar wel zou vragen. Mijn koffer en tassen staan al in de taxi, so what to do ? Ik vertrouw het niks, maar goed, ik geef de man een kans. Het begint prima, de weg langs de metrostations is de goede, dus mijn vertrouwen groeit. Als we in de buurt dreigen te komen, vraagt hij het inderdaad aan een taxichauffeur die naast ons staat. Maar dan … neemt hij een rare afslag … hmmm … en ja hoor, in de straat waar hij links zou moeten, is zojuist de rijrichting omgedraaid (dat gebeurt iedere middag en avond) en gaat het dus niet goed. Een rondje van de zaak en tien minuten later staan we weer op hetzelfde punt. Weer neemt hij een rare afslag, waardoor we eerst via een fly-over langs het museum rijden, hij daarna moet keren om terug te gaan. Uiteindelijk geef ik hem nog fooi ook … ik ben allang blij dat ik ben waar ik zijn moet.

Ik sjouw mijn hele handeltje naar Blue Skye, eerst maar eens wat eten, ik heb trek, de mangojuice staat al klaar (ze kennen me daar inmiddels en zodra ik binnenstap wordt de mangojuice ongevraagd  klaargezet, heerlijk). Daarnaast wil ik gelijk aan Sam (die daar werkt) vragen of hij even met mij meeloopt naar Times Guest House, ik vind dat zo’n luguber plekje, ik kom daar niet graag alleen. Gelukkig gaat hij graag even met mij mee, ik weet dat het niet handig is om een kerel alleen mee te nemen naar een klein donker hok J, maar Sam is wel te vertrouwen.

met zeven man een nieuw reclamebord ophangen,
heerlijk toch?

Via Sacha, Bob, Barista (info voor de kenners) loop ik richting Kamala. Ik had daar nog wat strings besteld en deze zijn inmiddels gearriveerd, er werd netjes over gebeld. Daarna nog een keertje door Westside en Pantaloons,  afscheid nemen van het bekende rondje winkels. Even eten bij Fire & Ice (daar staat de ‘fresh mint cooler’ tegenwoordig ook al klaar als ik binnenkom) en dan met de metro naar huis. Het is weer sardientjes-reizen van de keer. Werkelijk waanzin af en toe. Vol is vol zou je denken, maar ook al is het vol, er passen er blijkbaar altijd nog wel drie bij. Eén voordeel is dat je je niet hoeft vast te houden, omvallen kan gewoonweg niet. Ik heb overigens ook een manier gevonden om in een drukke metro toch wat meer ruimte te hebben. Gewoon in het mannendeel gaan staan. De vrouwen willen allemaal naar hun eigen compartiment en ze zijn daar vrij gedreven is (m.a.w. ze staan nog liever daar compleet op elkaar dan dat ze tussen de mannen moeten staan als daar meer ruimte is). Op een of andere manier raken mannen de vrouwen echter niet graag aan (bang voor een pak slaag denk ik), lichamelijk contact is ‘not-done’ indien niet nodig. Dus ga ik tussen de mannen staan en als het even kan, sta je dan dus gewoon ‘vrij’, heerlijk. Alleen ja, in zo’n sardientjes-metro werkt dat natuurlijk niet. Vol is nou immers gewoon vol … tenminste, drie kunnen er altijd nog wel bij …

let op de enorme zonnebril die over de schouder van Ganesha meekijkt :-)

De tijd vliegt hier werkelijk voorbij, een dag is zo om. Ik loop nog even door het marktje, op zoek naar panch phoran, een mix van kruiden die gebruikt wordt in Bengaalse gerechten. Eén van de vijf ingrediënten is alleen hier verkrijgbaar. Ik vind een vrouwtje die het verkoopt, ze spreekt geen woord engels. Uiteindelijk lukt met me om 200 gram te kopen, het wordt nauwkeurig in een zakje van krantenpapier gedaan, daarna wordt er een touwtje omheen geknoopt. Ik betaal 50 roepies (ongeveer 75 cent) en ik hoef daarvoor niet eens af te dingen . Ze wijst met haar handen schuin naar boven, ik begrijp eruit dat ze me vraagt of ik het mee ga nemen naar huis (in het vliegtuig). Ik knik ‘ja’ en ze kijkt me trots aan. Haar kruiden belanden in het buitenland, dat gebeurt haar waarschijnlijk niet iedere dag. Blij loop ik naar huis. Geef mij maar de buitenwijken van Calcutta, veel relaxter dan het drukke en vaak opdringerige centrum, hier is het veel leuker en ‘Bengaalser’.

mijn panch phoran wordt afgewogen

Als ik terugben in het hotel zit mr. Bangla op mij te wachten, verlegen om een praatje. Het is een aardige vent en ik leer veel van hem over het leven hier. Hoe vaker je in India komt, hoe complexer het wordt en hoe minder je van het leven hier begrijpt. Klinkt tegenstrijdig, maar het is zo. Het is daarom leuk om met hem te praten, hij is hier in de buurt geboren, maar woont alweer 40 jaar in USA. Hij kent beide werelden goed en vind het ook leuk om mijn ervaringen te horen. Hij is hier op familiebezoek. Hij vertelt me ook over zijn jeugd hier. En over de bulbul, het vogeltje dat hier bij het raam in de twee boompjes zit en vaak voor ons zingt. Vroeger werden de mannetjes gebruikt voor (gok)gevechten. Als er een bulbul voor het raam zit, die zijn eigen weerspiegelijk ziet, wil hij verchten en pikt hij tegen de ruit, hij snapt niet dat hij het zelf is.

Mr. Bangla is ook erg teleurgesteld in ‘zijn’ stad en in zijn oude vrienden. Vroeger bezocht hij ze allemaal als hij hier was, maar tegenwoordig laat hij niet eens meer weten dat hij komt. Ze drinken allemaal immens veel, verteld hij me, een groot probleem hier (en waar niet?). Hij gaat zelfs niet meer bij zijn zus eten, omdat haar man altijd dronken is.

Gisteren is hij bij zijn oom op bezoek geweest, een van de laatst levende van zijn familie. Hij is al 87 jaar en gaat elk jaar een beetje achteruit, maar zijn geheugen is nog goed. Ze kijken samen foto’s van vroeger en halen herinneringen op. Mr. Bangla glimlacht als hij erover verteld. Ook heeft hij samen met zijn oom een stamboom gemaakt van 8 generaties terug. 8 generaties! Dat zijn oom dat allemaal uit zijn hoofd weet! Maar daar is een reden voor, acht generaties is iets magisch hier en niet op een positieve manier. Als een Hindoe iemand vervloekt, wordt jij vervloekt ‘en 8 generaties na jou’. De vloek rust dus voor 8 generaties op een familie…

Weer veel te laat duik ik mijn bedje in … morgen alweer de laatste dag hier …

Een dagje Bolpur met de fysiotherapeut van het R.C.F.C.

Redelijk uitgeblust zit ik nu aan tafel mijn verhaal te schrijven, Bangla kijkt mee over mijn schouder, wat een dag, wat een ervaring weer. Kleine Hiya van twee jaar oud ontmoet, ze had twee klompvoetjes en heeft
heupdysplasie, een ander lief klein meisje van 8 maanden met twee klomphandjes, beiden zullen ze geopereerd worden en gaan ze een zonnige toekomst tegemoet. Maar ook veel andere lieve kindjes gezien waarvoor de toekomst er heel wat minder rooskleurig uitziet.

Laat ik bij vanmorgen beginnen, om 4 uur gaat de wekker en dat is vroeg. Voor vandaag ben ik uitgenodigd door de fysiotherapeut van het R.C.F.C. om mee te gaan naar hun dependance in Bolpur. Dat ligt op zo’n 3 uur treinen van Calcutta en aangezien het open spreekuur rond 9 uur begint … Eigenlijk is het niet helemaal waar, ik heb mezelf een beetje uitgenodigd toen hij erover vertelde. Hij vond het geen bezwaar dat ik meeging en had het ook vast niet verwacht, gezien de vertrektijd. Maar ik ben een stoere meid J en als ik iets graag wil zien, doe ik het gewoon.

Uiteindelijk was ik veuls te vroeg op het treinstation van Howrah. Het zekere voor het onzekere nemen betekent dat je dus om 5 uur al op Howrah bent, maar goed, beter een uur te vroeg dan 5 minuten te laat. Het is ook weer een ervaring op zich, zo vroeg op het treinstation. Als ik naar de terminal loop, komt er zojuist een stoet met dragers naar buiten, er is blijkbaar net een goederentrein aangekomen en die moet gelost worden. Het zijn er niet zo maar een paar, tientallen dragers, volgens mij wel meer dan 100. Het
is net een tekenfilm, het blijft maar uit het station komen, echter in dit geval geen getekende figuren, maar echte mensen, dun, klein, mager met een enorme vracht op hun hoofd, die waarschijnlijk veel zwaarder weegt dan de mensen zelf. Ik sta even stil om te kijken of ik het wel goed zie, uiteindelijk verdwijnen ze allemaal in de schemer, het is nog donker.

Ook in het station is het een bedrijvigheid van jewelste, het is veel drukker dan vorige week, toen we rond 10 uur de trein naar Khamargacchi namen. Er slapen ook immens veel mensen op de grond, complete
gezinnen, met hun hoofd op hun tas of op hun schoenen, velen onder een dekentje, velen ook niet, de meesten alleen op een krantje. Ik voel met gelijk weer helemaal  ‘in India’.

De trein is voor mij gereserveerd door het R.C.F.C. en dat was maar goed ook. Als hij aan komt rijden, is het een gekkenhuis op het perron, drommen met mensen (zonder een gereserveerde plaats) vechten om een
plekje vooraan. Als de trein stilstaat bonzen ze op de deuren en ramen, alsof dat wat zou helpen. Ik loop naar mijn eigen rijtuigie J, nummer D2, stoel 7, op de trein aan de buitenkant hangt de lijst met passagiers en tussen allemaal Bengaalse namen staat daar trots ‘Willeke Huigens’, grappig toch?

Ik zit tussen twee families in, kinderen, oma, ouders en het duurt even voordat iedereen het eens is over de plaatsen. Beide families claimen stoel nummer 8 te hebben, maar dat is natuurlijk niet zo. Uiteindelijk is iedereen het eens, we kunnen gaan. Tijdens de treinrit verandert het landschap  geleidelijk aan. Na de grote stad Calcutta volgt een veel groenere omgeving, daarna heel veel rijstvelden (momenteel wordt de rijst geoogst), de huisjes van steen veranderen in huisjes van klei en leem. Als je uit het hectische Calcutta komt, doet het allemaal gemoedelijk aan, maar schijn bedriegt vrees ik. Het leven zal hier niet minder hard zijn dan in de grote stad.

Als we, na drie uur, aankomen in Bolpur, nemen we een fietsrickshaw richting de kliniek. We kijken elkaar even kort aan, nemen we één of twee rickshaws ? Ik stel voor er één te nemen als hij er tenminste geen
problemen mee heeft en dat heeft hij niet. Maar als we instappen, snap ik zijn vraag ineens stukken beter. De bankjes zijn berekend op twee bescheiden Indiase kontjes en niet op twee van de onze, want ook onze fysio is redelijk breed op de heupen J. Maar goed, we hangen allebei op één bil op het bankje en de ander bungelt in de lucht. De gaten en kuilen en verkeersdrempels doen deze keer wat extra pijn, maar ja, ik zou en moest nu eenmaal samen in een rickshaw…

de kliniek

Als we aankomen zie ik een schitterend groot gebouw met een enorme tuin eromheen. Het is slecht onderhouden, dat zie ik ook. Madan vertelt dat hier ‘vroeger’ (en daarmee bedoelt hij een jaar of 6 terug) een bloeiende kliniek was. Elke dag therapie, elke dag een vocational programma, boven zijn er slaapzalen en alles was goed onderhouden. Toen is de klad erin gekomen en pas sinds een jaar heeft Madan het wekelijkse inloopspreekuur weer hervat. De kliniek is nu alleen maar op zondagochtend open.

De patiënten zitten al te wachten. Twee werkneemsters doen de intake en verwijzen ze dan door naar het kamertje van Madan. Als het spreekuur start, zit het tempo er gelijk goed in. Uiteindelijk behandelt hij in
een kleine 3 uur zo’n 22 patiënten. Twee keer neemt hij een korte pauze (net lang genoeg om een sigaretje te roken, hij mist Jannie dan ook en vind het jammer dat ik niet rook), maar verder gaat hij gestaag door.

hier vindt de intake plaats

de behandelkamer

mocht je je afvragen wat een strijkijzerdoos doet op de tafel in de
behandelkamer ... daar zit het hamertje in van de fysio ...

Het aanbod van patiënten is erg divers. Zo komen er veel ex-patienten van het R.C.F.C. in Calcutta langs. Een meisje met een klompvoet die in het gips is gezet, ze komt langs voor een checkup en Madan vertelt dat

ze naar Calcutta kunnen gaan om het gips eraf te laten halen. Maar er komen ook ex-patienten langs die al bijna 20 jaar geleden zijn geopereerd. Eentje is al moeder van een kereltje van 4 jaar. Ze heeft klachten, die met oefeningen verholpen kunnen worden. 

Er komen ook kinderen langs die reeds eerder met oefeningen naar huis zijn gestuurd. De ervaring leert Madan dat hier helaas vaak weinig vervolg aan wordt gegeven. Zo is er een jongetje die niet kan staan, met
oefeningen zou hij zelfs kunnen leren lopen, maar zijn ouders doen de oefeningen niet of te weinig. Madan laat duidelijk weten dat de verantwoordelijkheid bij de ouders ligt en hij spreekt ze dan ook vermanend toe.

dit kereltje houdt zijn opa stevig vast, hij vindt het best eng om hier
te zijn, zijn ouders hebben hem overigens in de steek gelaten, omdat
hij gehandicapt is, hij wordt dus nu opgevoed door zijn grootouders

Maar er komen ook zeldzame aandoeningen voor. Zo is er een meisje van 8 maanden met twee klomphandjes (in plaats van klompvoetjes). Dit komt (gelukkig) niet veel voor. Het meisje is één en al vrolijkheid en ze wil eigenlijk gelijk bij me zitten. Wat een heerlijk vrolijk ding. Ze is nog te jong om hieraan geopereerd te worden, te meer omdat ze in haar onderarmen ook een bot mist. Waarschijnlijk kan ze met 2 á 3 jaar geopereerd worden, ze komt nu af en toe op controle, zodat ze haar in de gaten kunnen houden.

so far so good for the privacy, de mensen kijken nieuwsgierig mee...

En dan komt de kleine Hiya langs met haar moeder (danwel haar moeder komt natuurlijk met de kleine Hiya langs). Hiya is ongeveer twee jaar oud, ze had twee klompvoetjes en is daar vorig jaar aan geopereerd in het
R.C.F.C. in Calcutta. Ze is dus een ex-patientje. Hiya is een kleine lachebek en is apetrots dat ze kan lopen met haar braces. Maar ze heeft eigenlijk een nog veel groter probleem, namelijk heupdysplasie. Ze loopt dan ook alles behalve gemakkelijk. Niet dat het haar nu deert hoor, ze heeft er enorm veel lol in! 

Hiya, een prachtig meisje !

Maar ze moet hier eigenlijk aan geopereerd worden. Het probleem is dat het R.C.F.C. hier de middelen en expertise niet voor heeft en dat dat dus bij een ander ziekenhuis moet gebeuren. En dit kost dus geld. Oef … ik word wel gelijk op de proef gesteld nu geloof ik. Niemand vraagt momenteel direkt om geld, maar ik besef wel dat wij haar kunnen helpen. Als Madan vertelt dat de ouders 15.000 roepies beschikbaar hebben (er zijn 30.000 roepies nodig) ga ik direkt overstag. Haar ouders geven dus gelukkig erg veel om hun dochter en willen al hun spaargeld inleggen voor de operatie. De moeder is dolblij als ik ze vertel dat wij haar dochter gaan helpen. En Hiya geeft bij het afscheid nog haar prachtige pretoogjes prijs … een heerlijk kindje dat straks weer gezond door het leven kan gaan !!!

de pretoogjes van Hiya

Er komen op het inloopspreekuur ook veel C.P. patienten langs. Cerebral Palsy (voor uitleg s.v.p. even op google zoeken, het is te complex om hier kort uit te leggen) is een veel voorkomend probleem hier. Er zijn veel gradaties, vaak betekent het dat de kinderen ook mentaal een achterstand hebben. Er komen ook een aantal ouders langs met kinderen die geen orthopedische problemen hebben, maar geestelijk zwaar gehandicapt zijn. Wanhopig en vragend kijken ze Madan aan. Het enige wat hij kan doen is ze doorverwijzen naar het ziekenhuis ...

De behandeltijd tijdens dit spreekuur is niet zo lang, dat kan ook niet als je zoveel patiënten moet helpen. Madan heeft wel voor elk kind alle aandacht en doet geduldig de oefeningen voor die de ouders met hun kind moeten doen.

Het valt me trouwens hier ook op, net als in het R.C.F.C. in Calcutta geeft het personeel enorm veel om de kinderen. Ze gaan er super mee om, maken grapjes om ze op hun gemak te stellen en troost ze als ze pijn
hebben. Ik ben er best trots op om deze mensen een beetje te mogen kennen.

Er komen overigens ook patiënten langs die hulpmiddelen hebben die gerepareerd moeten worden. De workshop is daarom ook elke zondag geopend, zodat deze mensen gelijk geholpen kunnen worden.  

Aan het begin van het spreekuur komt er een jongetje langs met twee klompvoetjes. Hij is een lange tijd geleden in het gips gezet, maar de ouders hebben de fysiotherapie die erna echt nodig is, niet goed opgevolgd. Hij moet nu alsnog geopereerd worden. De ouders zijn bang voor de kosten, want ze zijn arm. Madan legt uit dat de operatie en de nazorg gratis is, het enige wat van de ouders verwacht wordt is een bijdrage in de voeding van 25 roepies (37 cent) per dag.

Rond een uur of 1 verlaat de laatste patiënt het gebouw. Het was een drukke ochtend voor Madan, er waren veel patiënten en hij heeft ook zijn best gedaan om mij uit te leggen wat de problemen bij de kinderen waren. Hij vertelt me zijn plannen voor deze kliniek. Hij zou graag willen dat de kliniek weer zo’n 4 á 5 dagen in de week open gaat, dat hier elke dag een fysiotherapeut aanwezig is, zodat de kinderen regelmatig therapie kunnen ontvangen. Hij wil graag een vaccinatieprogramma starten. Hij zou graag willen
dat het vocational programma weer gaat draaien, dat er wekelijks een kinderarts aanwezig is voor een open spreekuur, dat er lunches verstrekt gaan worden, omdat veel kinderen ver moeten reizen en als laatste zou hij graag een school starten. Je kan Madan niet verwijten dat hij geen ideeën heeft! Madan is een erg gedreven mens waarbij het belang van de kinderen voorop staat, fantastisch.

In de trein val ik al snel in slaap, niets voor mij, maar het was een korte nacht en een indrukwekkende ochtend, het ritme van de trein maakt me slaperig. Als ik wakker wordt door een voorbijrazende trein, zie ik
dat Madan niet meer naast me zit. Huh? Ik weet dat hij er eerder uit moet, hij hoeft maar tot Bandel, maar zou hij me dan niet even wakker maken ? Ik zie dat zijn waterfles er nog wel ligt en even later komt hij terug. Hij was even roken…

Terug op Howrah neem ik een taxi naar Maidan. Een prepaid, dat scheelt gezeur en tijd. Ik eet nog even een soepje bij Fire&Ice en neem de metro terug naar huis. Ik ben moe en als ik bij thuiskomst de manager van het hotel zie, moet hij het ontgelden (hij is niet bepaald mijn vriend). Hij had vanmorgen het personeel niet verteld dat ik zo vroeg weg moest (dat had ik wel met hem afgesproken), dus ik moest iedereen wakker maken, dat vond ik vervelend. Ik wrijf het hem gelijk in en hij kruipt haast op z’n knieën, sorry ma’am … En nu ik toch lekker bezig ben, mag ik eindelijk eens schone lakens, ik slaap de laatste 10 dagen nog steeds op dezelfde … hij zegt me het morgen te doen, tenzij het nu echt vandaag moet. Nou ja, dat hoeft nu ook weer niet, morgen is goed. Vijf minuten later staat hij achter me op mijn kamer. Of ik misschien toch gelijk schone lakens wil. Hij zegt dat de lakens om de drie dagen verschoond worden … huh ? Ik ligt al 10 dagen op hetzelfde bruin gestreepte laken? Hij vertelt me dat ze verschillende sets hebben met hetzelfde design …  ja, ja …

En nu is het dus een uurtje later, ik ben mijn verhaal aan het schrijven terwijl mijn nieuwe buurman (van de kamer hiernaast) achter me zit. Een aardige man, ik noem hem maar Bangla, komt uit San Fransisco, maar is
hier in Calcutta opgegroeid. Hij is op familiebezoek. Er staan drie potten verschillende koffie in de keuken, dus ik dacht eerst dat er een complete familie bij me was ingetrokken, maar hij is maar alleen … hij is een
koffiejunk, vertelde hij me. Morgen maar eens een leuk praatje maken, als hij hier is opgegroeid, kan hij me vast een tipje van de Indiase culturele sluier oplichten… altijd interessant !!

Op ziekenbezoek en een voetmassage ...

Wie denkt dat alle festiviteiten rondom Diwali (afgelopen dinsdag) nu wel klaar zijn, heeft het mis … Woensdag moest Kali uitrusten, donderdag was het broer/zus dag en tot en met gister (vrijdag)avond laat hoorden we elke avond optochten vol muziek (en herrie). Optochten met Kali op de vrachtwagen richting de rivier, waar ze haar laatste rustplaats zou vinden. En dit alles uiteraard nog steeds gepaard met vuurwerk. Eigenlijk was het vrijdag weer de eerste ‘normale’ werk- en schooldag, maar ook vandaag (zaterdag) als ik mijn guesthouse uitloop, wordt er nog een flinke tent aan de overkant van de straat gebouwd. Een buurtfeestje, ik had het kunnen weten, vorig jaar was ik hier om dezelfde tijd en was het ook. Nu slaap ik gelukkig aan de andere kant van het gebouw, dus waarschijnlijk heb ik niet zoveel last van de herrie (ik slaap de hele week al door het vuurwerk en de muziek heen, dus dat zal vannacht ook wel lukken).  

Maar goed, vandaag was een heerlijke zaterdag. Vanmorgen eerst Ilse uitgezwaaid ( om 6 uur), daarna nog even lekker een poosje geslapen. Op mijn gemak ontbeten en daarna nog wat administratie bijgewerkt. Toen op weg naar het R.C.F.C.

Even kijken bij de kinderen in het RCFC die gisteren geopereerd zijn. Wel even spannend, want ja, hoe zou het zijn met de kinderen ? Gelukkig gaat het met allemaal goed. De meeste waren stilletjes, maar dat is te begrijpen, ze hadden allemaal pijn. De operatie was nog zo vers.

kleine Rabiul, veilig in de schoot van zijn moeder

De kleine Rabiul had weinig praatjes meer :-). Veilig in de armen van zijn moeder keek hij naar ons. Toen we na een kleine 10 minuten weggingen, zag ik de pretlichtjes in zijn ogen weer terug, goed om te zien!

deze jongeman was goed monter, hij lachte alweer volop!

deze kleine prinses had veel pijn en wilde alleen maar slapen ...

Helaas is de operatie van Bulti niet doorgegaan. De chirurg wilde toch nog wat extra röntgenfoto's maken en dit gaat deze week gebeuren. Hopelijk wordt ze volgende vrijdag dan alsnog geopereerd. Kakali van het RCFC zal haar proberen wat afleiding te bezorgen deze week. Het is natuurlijk hartstikke spannend zo'n operatie en dan nog een week wachten ... oeff.

Volgende week zal ik nog een keertje een bezoekje brengen en dan voor allemaal wat kleine kadootjes meenemen, dat hebben deze kanjers wel verdiend !

Na dit bezoek loop ik door naar de Ramakrishna Tempel, hier niet ver vandaan. Donderdag zijn we daar ook even geweest, maar toen was de tempel zelf gesloten. Ook nu tref ik het niet, ik zie nog wel iemand met een oranje stofjas de tempel uitschieten, maar helaas, ik mag er niet in. Vanmiddag om 2 uur weer … tja … volgende week nog maar eens proberen dan.

Met de autorickshaw (‘oto’) ga ik weer naar het metrostation, 1 halte terug en dan met de ‘oto’ naar het winkelcentrum. Ik heb tot slot van rekening een vrije dag J. Het is een modern winkelcentrum, mooier dan het Zuidplein (om maar even wat te noemen). Ik loop de Timberland winkel binnen, mijn Timberlands zijn al twee jaar versleten, ze lopen zo lekker, maar ze gaan ook al scheuren vertonen. Ik vind zowaar een nieuw paar Timberlands, ze lopen gelijk goed. Helemaal blij loop ik de winkel uit, ze zijn voor Indiase begrippen erg duur, maar ze zijn ongeveer 50 % van wat je er in Nederland voor betaald. De verkoper probeert me nog sokken (?? Huh ??) aan te smeren en tassen, maar ik hou het bij mijn schoentjes.

Ik lunch nog wat en dan loop ik naar de Thai Spa, van de week hadden we deze al gezien en ik ben wel toe aan een voetmassage. Dat kan, en voor ik het weet lig ik in een stoel. Het is een beetje een rare ervaring, ze vragen helemaal niet wat voor soort massage ik wil, ik lig min of meer in de hal, als je de deur opendoet, lig ik daar gelijk en het meisje masseert 70 % van de tijd mijn onderbenen en niet mijn voeten … en dat laatste vind ik juist zo lekker.Er staan totaal 6 stoelen en naast me ligt een man op het gemakje te bellen en te lachen en te praten. Lekker ontspannend …  Ach ja, als je het niet probeert … misschien ga ik van de week toch nog wel een keertje terug naar de vorige salon, die was toch wel een stukje beter …

Ik loop uit nieuwsgierigheid nog een flinke winkel binnen, het blijkt een enorme supermarkt annex warenhuis te zijn. Nog nooit zoiets gezien hier. Ze verkopen ook verse kruiden (18 roepies per ons voor de Bengaalse 5 spices mix !!!) en weet ik veel al niet wat. Ik zie een paar leuke puzzeltjes en koop deze voor de kinderen die net geopereerd zijn.  Jannie heeft voordat ze wegging, nog  wat leuke dingetjes voor in  het haar van de meisjes gekocht, helemaal leuk, ze zullen opkijken. Ik heb ook nog een zak hondenvoer gekocht voor Lucky, de hond van Reena en Ashit. En zo zit ik dan toch weer afgeladen in de ‘oto’ op weg naar huis.

Terug in het guesthouse rommel ik nog wat aan, ik doe de rest van mijn administratie, werk het weblog en facebook bij en …. gewoon lekker niks.

En nu ga ik maar eens naar bed, het feest is hiernaast in volle gang, met onder andere een karaoke onderdeel, maar ja, morgen om 4 uur mijn bedje uit. Ik ben uitgenodigd door de fysiotherapeut om mee te gaan naar een dependance van het R.C.F.C. in Bolpur en de trein vertrekt morgenochtend om 6 uur … welterusten …

Werkstukjes maken op de Prayrona school

Vandaag, vrijdag, rijden we met de taxi naar de Prayrona 2 school. Als we aankomen, zijn de meeste kinderen al aanwezig. Deze keer is er les op de eerste verdieping, zodat de kinderen niet worden afgeleid door andere kinderen in de buurt. Omdat de school nog geen muren heeft, komt iedereen hier kijken en dat is alleen maar verwarrend. Aan de andere kant is het op de eerste verdieping goed uitkijken geblazen, één misstap en je ligt beneden, toch een beetje rare situatie die in Nederland totaal ondenkbaar zou zijn!

De kinderen die vandaag gekomen zijn, krijgen normaal hier tekenles. Nu we ook met stikkervellen gaan werken, die ze zelf in de gewenste vorm mogen knippen, zijn ze enigszins in de war. Het is even anders dan normaal en dat is wennen voor de kinderen. Het duurt dan ook even voordat ze 'op gang' zijn, maar dat is helemaal niet erg. We hebben geen haast en we bieden de kinderen dan ook genoeg tijd om inspiratie op te doen :-)

De rest van het verhaal vertellen we deze keer aan de hand van de foto's ...

mmm ... hoe zullen we eens beginnen ? even afkijken bij de buren !!

hoe doe jij dat ??

beetje rare situatie hoor, lesgeven in een gebouw onder constructie

de inspiratie laat hem even in de steek

de passer wordt er zelfs bijgehaald !

mooi!

trots op zijn werkstukje !!

iedereen heeft zo zijn eigen ding gedaan, super!!

Na deze ochtend hebben we ons opgesplitst. Ik (Willeke) ben naar Champa gegaan en Ilse en Jannie zijn naar het hotel teruggegaan. Zij gaan morgen (alweer) weg en willen alvast hun koffers pakken.

Bij Champa was het, als vanouds, gezellig en de lunch heerlijk. We kletsen heel wat af en het blijkt dat de Atmaraksha school het prima doet. Jaarlijks stromen zo'n 30 van de circa 40 kinderen door naar de overheidsschool. Een prima resultaat! De school is redelijk 'populair', vanaf komende schooljaar zullen de klassen verdeeld gaan worden, omdat ze nu te groot zijn. Een prima idee waar gelukkig ook financiële middelen voor zijn. Helaas kunnen we, vanwege de puja's (feestdagen) de school dit jaar niet bezoeken.

Als ik weer naar huis toe ga, lukt dat niet zomaar 1-2-3. Champa besluit dat het het best (en leukst) is om met de autorickshaw (tuktuk) naar het metrostation te rijden. Maar iedere 'oto' die voorbij komt, is vol. Aan de overkant van de weg komen wel lege langs, maar ja, die gaan de verkeerde kant op. Uiteindelijk bedenkt ze dat we die toch nemen, een stukje terug rijden, zodat we wel een lege de goede kant op zullen vinden. We lopen naar de overkant van de weg en wat denk je ? Alleen maar volle .... en aan de andere kant een lege. Champa loopt niet over van geduld, dus wij weer naar de andere kant. Dit gebeurt nog een keer of vier en daarna besluit ze toch maar de bus te nemen. Maar ja, die zit wel erg vol en komt daar toch niet een lege 'oto' aan ? Na nog een minuut of 10 zitten we dan EINDELIJK in de bus ... he he ... Het is altijd lachen met Champa ...

Ze brengt me werkelijk tot aan de ingang van het metrostation, bang dat ik zal verdwalen of zo. Ach ja, ik laat het maar over me heenkomen, ze is ook zo bezorgd over me.

's Avonds gaan we met z'n drieën gezellig uit eten op het dakterras van Hotel Lindsay, een afscheidsetentje voor Jannie en Ilse wat gepaard gaat met vuurwerk om ons heen (Diwali is pas echt voorbij als alle Kali's in de rivier liggen :-) en als het vuurwerk echt op is :-)). We hebben een prachtig uitzicht vanaf het dakterras, een leuk kadootje !!