Naar de school op het terrein van de baksteenfabriek !

Hier hadden we allemaal toch wel naar uitgekeken, een bezoek aan de school bij de baksteenfabriek. Deze school is de enige die volledig afhankelijk is van Stichting Help2Help en heeft daarom een speciaal plekje in
ons hart. Daarnaast zijn we hier begin dit jaar gestart met een regelmatige medische check up van de kinderen en dat maakt ons extra nieuwsgierig.

Tegen half 10 verzamelen we op Howrah Station, het grootste treinstation van Calcutta. Een wirwar van mensen, dragers, koffers, tassen, dozen, manden, verkopers, mensen, mensen, mensen en vooral mensen. We zijn er net na de spits en we durven er niet aan te denken hoe het hier in als het wel spits is … De kaartjes zijn zo gekocht, ervaringen in eerdere jaren, leerde ons dat het handig is om de bestemming op papier te hebben, we laten het papiertje zien, vragen om 5 returntickets en binnen no-time is het geregeld. Een treinreis van 1,5 uur voor maar liefst 26 roepies (zijnde 40 eurocent). Het vinden van het juiste perron kost wat meer moeite, maar ruim op tijd zitten we in de al gereedstaande trein. We checken het nog een keertje bij onze buurman, laten onze kaartjes zien en hij knikt instemmend, we zitten goed.

in de trein op weg naar Khamargacchi

Halverwege de treinreis belt Shelley ons op. Ze maakt zich zorgen, normaal komt zij of iemand van haar familie ons halen en ze is bang dat we deze keer, nu we ‘zelfstandig’ komen, niet in de juiste trein zitten. We
stellen haar gerust.

De treinreis verveelt niet. Er is genoeg te zien, de mensen die meereizen en het duurt daarnaast niet lang voordat je de stad uitbent en uitkijkt op landbouwgronden. Fijn om te zien dat India ook een ‘groene kant’
heeft, die missen we nogal eens als we lang in Calcutta zijn! Langs de treinrails liggen allerlei soorten noten te drogen, mensen lopen ook gewoon op of langs de treinrails, levensgevaarlijk!

Als we in Khamargacchi aankomen, staat Shelley al op ons te wachten. Ze heeft vandaag een prachtige roze saree aan. Shelley runt de school op de baksteenfabriek en woont daar vlakbij. Zij is een jonge vrouw met altijd veel (goede) ideeën, het is leuk om met haar samen te werken.

Ze neemt ons direkt mee naar de school bij de baksteenfabriek. De kinderen wachten al op ons. Normaal zijn de schooltijden ’s morgens vroeg, maar omdat wij met de trein niet zo vroeg daar kunnen zijn, komen de kinderen vandaag (speciaal voor ons) op een ander tijdstip.

In het begin zijn ze nog wat schuchter, maar al snel zien we de eerste glimlach verschijnen. Een heel verschil met twee jaar terug, toen we alleen maar verdrietige kindergezichten zagen op dit terrein. De school is pas
weer begonnen. Tijdens de moesson loopt dit hele gebied onder en gaan de gezinnen terug naar hun geboortegrond (veelal Bihar of Jharkand). In oktober start het werkseizoen en keren de gezinnen weer terug. Het is goed om te zien dat er veel bekende gezichten zijn. Als Shelley de kinderen, die er vorig jaar ook waren, vraagt hun hand op te steken, denk ik dat toch een 1/3 van de kinderen hun hand opstak. Fijn!

Nadat we allemaal even aan elkaar ‘gesnuffeld’ hadden, keerde de rust een beetje terug en zijn we een kort lesje gestart. We hebben de kinderen verteld over Nederland, over onze vlag, onze koningin en uiteraard over de molens, de klompen en de tulpen. Vooral de klompen hadden succes, twee paar klompen hadden we meegenomen en de kinderen mochten deze uitproberen. Vol trots liepen ze rond of ‘schaatsten’ ze ermee. Ook het zwaaien met de vlaggetjes ging prima. Uiteindelijk kropen de meeste kinderen uit hun schulp, heerlijk.

Hierna hebben de kinderen allemaal een tulp gemaakt. Eerst gekleurd, daarna stokje eronder, bladeren eraan geniet en klaar. (Dit duurde natuurlijk even wat langer als ik hier schrijf J.).

Als alle kinderen aan het kleuren zijn, zie ik achterin een meisje zitten met een zusje in haar armen. Ze moet op haar passen (net als waarschijnlijk alle andere dagen). Ik vraag haar gebarend het zusje aan me te geven, zodat zij ook een tulp kan maken, maar ik krijg het zusje zomaar niet mee. Gelijk heeft ze trouwens, een blanke vrouw die ze niet kent en dan haar zusje meegeven ?? Ik zou het ook niet doen. Ik vraag Shelley om hulp en even later speel ik voor babysitter. Heerlijk zo’n warm klam lijfje tegen je aan, het kindje slaapt (gelukkig!) gewoon door.

De school loopt goed. Hadden we in 2011 nog een ‘valse start’, momenteel komen er bijna 30 kinderen naar school. Maar het seizoen is nog maar net begonnen en de ervaring leert dat het aantal eind november flink op zal lopen. Het budget is gebaseerd op 50 kinderen, dus gelukkig hoeven we geen kinderen teleur te stellen die toch naar school willen komen.

Nieuwsgierigen verzamelen zich om de tempel (waar vandaag de school gehouden wordt)

Nadat iedereen zijn tulp heeft gemaakt, start de wekelijkse ‘health clinic’. De arts was er al tijdens de les, dus heeft de kinderen al een tijdje kunnen aanschouwen. Eén voor één komen de kinderen bij haar. Shelley schrijft de naam en de leeftijd op (voor zover de kinderen dit zelf weten, meestal komt deze kennis bij Shelley zelf vandaan) en de arts kijkt de kinderen op wat basispunten na. Het is de eerste clinic sinds het schoolseizoen weer gestart is. De kinderen krijgen allemaal een ontwormingstablet, deze werken 3 maanden.
Na deze check up en het toedienen van de tablet, krijgen de kinderen hun lunch mee en mogen ze naar huis. De meesten blijven rond de tempel (het tijdelijke schoolgebouw vandaag) hangen, het is veel te interessant vandaag met al die bezoekers.

een georganiseerde chaos ...

de kinderen staan in de rij voor de dokter

en daarna lekker de lunch opeten!

Deze clinic is in eerste instantie bedoeld voor de kinderen van de school. Maar als er andere kinderen (of broertjes of zusjes) ernstige klachten hebben, mogen ze (uiteraard) ook komen en krijgen ze ook medicatie

mee. Eens in de drie maanden worden de kinderen ontwormd, dit was en is echt hard nodig. De tabletten worden ter plaatse toegediend, zodat we ook zeker weten dat ze ingenomen worden en dat ze niet door de ouders verkocht worden. De tabletten zijn voor Indiase begrippen redelijk duur, maar omgerekend kost het (maar) 1 euro om een kind een jaar lang te ontwormen!

ontwormingstablet toedienen

slokje water achterop!

Als een kind andere medicijnen nodig heeft, worden deze door de lerares toegediend als ze naar school komen. Zo weten we zeker dat de kinderen die medicatie ook binnen krijgen. Tijdens de clinic is er overigens basismedicatie aanwezig, deze wordt dan ook direkt uitgeschreven. Als er andere medicijnen nodig zijn, worden deze de volgende dag bij de apotheek gehaald.

dit meisje bracht maar liefst drie kleine broertjes/zusjes mee ...
(veel te jong voor al die verantwoordelijkheid!)

De arts komt wekelijks langs. Elke week wordt bij de check up de nadruk gelegd op een ander deel van het lichaam. Zo krijgen de kinderen langzamerhand een complete check up. In registers wordt bijgehouden welk kind welke check up heeft gehad. Vanaf dit schooljaar worden er aparte dossiers gemaakt voor kinderen met specifieke problemen, zodat hier meer aandacht aan gegeven kan worden.

We informeren naar polio vaccinaties. Shelley legt uit dat deze in India in principe gratis zijn. Vorig jaar is het haar niet gelukt om deze los te krijgen bij het plaatselijke ziekenhuis (de kinderen zijn waarschijnlijk niet geregistreerd wat de nodige problemen geeft), maar dit jaar lijkt het te gaan lukken. Super! (India is overigens officieel polio-vrij verklaard, wat ‘natuurlijk’ helemaal niet het geval is …)

Als alle kinderen hun check up en hun ontwormingstablet gekregen hebben, lopen we nog over het terrein van de steenfabriek. Er is momenteel weinig activiteit, maar het is dan ook lunchtijd. We zien inderdaad
wel mensen hun afwas doen in de rivier en met potten en pannen terug lopen naar hun kleine huisjes.

Als we bij het huis van Shelley arriveren, zijn we allemaal redelijk gaar. Shelley’s schoonmoeder heeft een heerlijke lunch bereidt. Het is hier altijd goed eten, vooral de tomatenchutney is heerlijk (maar ook de aloo,
de kip, de groente,de …..). We nemen het er allemaal maar even van, maar we hebben ook geen keus. Shelley blijft de borden maar volscheppen!!  Na de late lunch is het verplicht uitrusten, dit maakt duidelijk een vast onderdeel uit van het eten in India, we sputteren niet tegen.

We handelen nog wat administratieve dingetjes af, bespreken met budget voor het nieuwe schooljaar en verlaten het huis om op weg te gaan naar het treinstation. Daar aangekomen blijkt de trein niet te rijden vandaag, althans, niet degene die we nodig hebben. Shelley belt haar halve familie af en regelt een auto om ons naar een groter station op een half uur rijden te brengen. Ik schrijf dit nu in twee zinnen, maar dit hele proces heeft zo’n twee uur geduurd (m.a.w. we hadden al thuis kunnen zijn …).

Shelley (die is meegereden) brengt ons naar de goede trein en tot onze verbazing zien we voor ons een gezin met twee geiten instappen. Ze worden vastgebonden aan de tralies van het raampje en een kooltje gevoerd. Ik vraag aan omstanders (de mensen spreken zelf geen Engels) wat de bedoeling hiervan is. Er wordt een snijdende beweging gemaakt in de nek … okay, het is me duidelijk … het is volgende week Kali Puja …

Wat een dag, maar wat leuk om te zien dat, na wat tegenstrubbelingen van vorig jaar, het project nu goed loopt. Goed dat de kinderen ontwormd worden, goed dat ze nagekeken worden door een arts. ‘Moe maar
voldaan’ duiken we ons bedje in …