Vandaag leek het een dag te worden, die we later niet meer
zouden herinneren. Gewoon zo’n dag waarop je van stad naar stad reist, waarop
je een aantal uren op een vliegveld hangt en veel in een taxi zit. Niets bleek minder
waar …
Het begint eigenlijk vannacht al. Regelmatig worden we
wakker door echt flinke plensbuien. We horen het water gewoon naar beneden
kletteren en Erik gaat zelfs kijken of het ook niet binnen regent. In zo’n hut
van bananebladeren kan er immers van alles gebeuren. Maar nee, het lijkt zich
alleen maar buiten af te spelen. Dan een hoop rumoer en een hoop ‘gesidder’
buiten. Kortsluiting op kortsluiting lijkt het wel, vocht bij stroom geeft
vonken en het hotelpersoneel rent blijkbaar het hele complex af om van alles
veilig te stellen. We krijgen er gelukkig maar een klein deel van mee.
Als Erik de volgende ochtend naar de receptie loopt, blijkt
dat het pad door het complex ’s nachts een rivier geworden is en dat de
(papieren!!??) lampen die overal en nergens (o.a. in bomen) ophangen, naar
beneden gekomen zijn. Vandaar de kortsluiting overal ! Maar ook onze hut bleek
toch niet helemaal waterdicht. Overal liggen her en der plasjes op de grond,
gelukkig nergens bij waardevolle spullen.
(Als we trouwens eenmaal wakker zijn, is de regen al weg, we
horen het nog wel lang tot halverwege de ochtend onweren op zee. Het is lekker opgefrist, het klamme weer van
gisteren is gelukkig ook mee weggespoeld.)
Maar goed, het is tijd om in te pakken. Om half 12 worden we
opgehaald door de taxi die ons naar de luchthaven brengt. Het blijkt dezelfde
taxichauffeur te zijn die ons heeft opgehaald, we herkenden hem allebei niet,
we waren ook zo ‘kuus versleten’ toen we aankwamen. Hij brabbelt heel wat af,
een leuke kerel. Na een uurtje stoppen we. ‘Excuse me, one minute’ zegt hij. Op
de heenreis kan ik me nog wel herinneren dat hij even moest tanken, maar nu
stopt hij bij een kerk en blijft hij zitten. Dan komt er een broek tevoorschijn
met een onbestendige groen/bruine kleur. Zittend achter het stuur trekt hij
deze broek (al giechelend) aan over zijn spijkerbroek heen. Het lijkt wel zo’n
mr. Bean act. We zien het eens even aan en beginnen dan toch maar met hem mee
te lachen. Hij vertelt ons dat het pak een verplicht nummer is als je met een
taxi de luchthaven op wilt rijden, heb je het niet aan, krijg je een fikse
boete. Als zijn broek ergens boven zijn knieën hangt, gelooft hij het wel,
trekt hij het bijbehorende jasje aan en rijden we verder. Wat een grapjas! (De
boete blijkt overigens 700 roepies te zijn, zo’n 10 euro.)
We zijn keurig op tijd bij de luchthaven, het inchecken gaat
haast vanzelf. Tenminste, eerst nog even betalen voor de overbagage L, we mogen op deze
vlucht ‘maar’ 20 kg p.p. meenemen en we hebben nogal geshopt in Anjuna … 16
kilo overgewicht. Gelukkig zijn de tarieven vriendelijk en is het altijd nog
goedkoper dan naar huis sturen. In het toestel richting Mumbai (Bombay) krijgen
we een flesje water (het is maar een uurtje vliegen) en een soort kraskaart!
Krasse, krasse, krasse … Erik is als eerste klaar en heeft een kitscherige
dessertset gewonnen of een opvouwbare strijkplank voor op reis. En ik … wat heb
ik …. een horloge !! of (ook ik mag kiezen) dezelfde dessertset. Wat een
bofferds zijn we toch J.
We mogen onze prijzen incasseren op de luchthaven van aankomst, als we eerst
even 800 roepies (12 euro) neertellen voor handlingskosten … De grapjassen …
En dan merken we in Bombay dat we langzamerhand weer in het
echte India terechtkomen. Mensen die voordringen, die tegen je aanduwen … het
is even wennen weer. Soms wil je het gesprek aangaan, maar eigenlijk weet je
dat het geen nut heeft. Ik help nog een oude vrouw die blijkbaar voor het eerst
vliegt en niets snapt van het scannen van bagage, laat staan van de security
check. En elke keer maar weer dringen er mensen bij haar voor. Ik heb haar even
‘onder mijn hoede’ genomen en ze door de security check geloodst, anders had ze
daar nu nog gestaan vrees ik.
In Bombay moeten we even (drie uur) wachten voor onze vlucht
naar Calcutta. Er is internet, dus ik kan gelijk het weblog even bijwerken. De
vlucht naar Calcutta gaat soepeltjes. Ook als we daar aankomen, rolt binnen
no-time de bagage van de band, fijn.
Ook hier regent het zachtjes. We lopen de chauffeur achterna
naar zijn auto. Als we tussen twee auto’s in staan, bliept hij met z’n sleutel.
We wachten af welk van de twee auto’s reageert, maar er gebeurt niks. Op hetzelfde
moment horen we een auto reageren die een paar meter verderop staat. De
chauffeur kijkt verbaast om zich heen, staat hij dan bij de verkeerde auto ? En
hij kijkt nog eens naar zijn nummerbord en kijkt ons wazig aan. Hij bliept nog
eens met z’n sleutel en nu gaan de deuren van zijn auto wel open, een grappig
toeval dus.
Om een uur of 11 zijn we in ons guesthouse. Een prachtige
ruime kamer met een complete keuken en woonkamer erbij. Morgen komen Wilbert,
Ilse en Jannie ook, gezellig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten