Een dagje uit ... (en de ontdekking van een 'nieuw' klooster)

We vinden het hier heerlijk, Rishikesh is rustig, er is genoeg te zien, je kan lekker aan de oever van de Ganges zitten en je kan hier heerlijk eten. Maar ja, ‘moeten’ we ook niet iets doen dan? Een yogalesje misschien? Ha ha, er is hier zoveel aanbod, dat de lust ons gewoon vergaat. In Varanasi hebben we twee heerlijk lessen gehad, laten we het daar maar bij houden. Dan een dagje uit. Er zijn diverse opties en we kiezen voor Clement Town, dat ligt net buiten Dehradun op een anderhalf uur rijden hier vandaan. Vluchtelingen uit Tibet zijn hier ooit neergestreken en er is een heel dorpje ontstaan, er is een klooster, een enorme stupa, we zijn nieuwsgierig.

Charlotte regelt een auto voor ons. Als we instappen verbaast de taxichauffeur zich erover dat we geen bagage bij ons hebben, huh? Hij vraagt waar we naar toe willen, maar als we dat zeggen, reageert hij heel warrig. Hij spreekt nauwelijks Engels. We roepen Calam (de eigenaar van ons guesthouse) erbij, ook hij vertrouwt het niet helemaal, hij zegt ons te bellen als het niet gaat zoals we verwachten.

We zijn nog geen vijf minuten weg of de taxichauffeur (die overigens sterk op Salman Rushdie lijkt) gaat aan het bellen. We begrijpen dat hij vraagt waar het klooster is. We horen elke keer ‘monastery’ in zijn praten. Na een kwartiertje met diverse mensen gesproken te hebben, zegt hij ‘acha’, wat zoveel betekent als ‘okay’. Het zal wel goedkomen.

Twee uur later staan we (na nog diverse keren gevraagd te hebben aan omstanders) inderdaad bij een Tibetaans klooster, hoera, het is gelukt! We lopen het terrein op naar de ‘main hall’ toe, die gesloten is. Ach ja, kan gebeuren. We draaien het enorme gebedswiel in de rondte en dan zien we een monnik aan komen lopen. Mét een sleutel! Hij doet een enorme gebedshal voor ons open. Wow! Wat een kleurenpracht, we mochten binnen geen foto’s maken, maar elke vierkante centimeter was beschilderd met prachtige Tibetaanse kunst. Het klooster was niet echt heel oud (uit 1992), maar wel heel mooi.

kijk eens hoe mooi de schakelaars 'weggewerkt' zijn in de schildering

Als we naar buiten lopen, gaat net de bel. De lunchpauze gaat beginnen. Rondom het klooster zijn allemaal scholen, we hadden de jonge monniken al in de klaslokalen zien zitten. Ze komen één voor één naar buiten gerend. Wij kijken om ons heen, er zou hier toch ook een enorme stoepa moeten zijn? De grootste ter wereld hadden we gelezen. Die zie je toch niet zomaar over het hoofd. We lopen op een enorme (hij lijkt de lachende boeddha zelf wel) monnik af. Hij spreekt gelukkig goed Engels. De stoepa die we zoeken is hier zo’n 20 kilometer vandaan… Onze chauffeur staat ook bij het gesprek en hij gebaart dat hij wel weet wat dat is. Off we go…

Inmiddels begrijpen we de verwarring. Waar we heen wilden gaan, noemt onze chauffeur ‘buddha’s temple’ en wij hadden gevraagd om ‘buddha’s monastery’. Nu is er ook een klooster bij de stoepa, maar blijkbaar weet hij dat niet. Maakt allemaal niet uit natuurlijk, nu hebben we dit klooster ook gezien, bij thuiskomst blijkt dat Charlotte en Camal niet eens van het bestaan afwisten.

We rijden door naar Clement Town, daar waar de stoepa is, het ligt ten zuiden van Dehradun. Als we aankomen is de stoepa inderdaad enorm. Er staan ook twee enorme boeddhabeelden bij én een enorm klooster én een aantal winkeltjes én een aantal restaurantjes. Dit is duidelijk een plek waar mensen een dagje naar toe gaan. Buiten de vele Indiase dagjesmensen, lopen er ook een aantal Tibetaanse mensen rond. Alsof we weer even in Ladakh zijn. Traditioneel gekleed, met hun gebedsmolen in de hand de stoepa rond.

het klooster

Achter het klooster horen we traditionele klooster ‘muziek’, dat wat ze tijdens hun gebeden gebruiken bij het chanten van teksten. We lopen naar het geluid toe en zien jonge monniken op een open veld. Ze zijn aan het oefenen, het valt ze duidelijk nog niet mee om geluid te krijgen uit de enorme soort klarinetachtige instrumenten. Leuk om te zien.

We lopen door naar het kleine restaurantje, lekkere momo’s, thukpa, het is genieten hier. Voor 200 roepies (ongeveer EUR 4,50) eten we ons buikje helemaal rond J.

huh?

We geven onze schoenen af bij de schoenenmeneer, voor 3 roepies (5 eurocent) per paar houdt hij ze in bewaring voor je. Op blote voeten gaan we verder. De enorme stoepa is inmiddels open en we mogen naar binnen. Ook hier mogen we geen foto’s maken, jammer hoor, het ziet er allemaal schitterend uit (letterlijk en figuurlijk trouwens).

Aan het eind van de middag brengt de chauffeur ons weer netjes thuis. Het is allemaal gelukt, gezien wat we wilden zien en zelfs een nieuw klooster ‘ontdekt’ J.

De Beatles in Rishikesh

Buiten dat Rishikesh de yoga-hoofdstad van de wereld is, is het ook bekend om het bezoek dat de Beatles hier brachten in 1968. Samen met hun vrouwen en vriendinnen namen ze deel aan een Transcendental Meditation (TM) cursus bij de Maharishi Mahesh Yogi. De band had de Maharishi al eerder ontmoet tijdens zijn tour door Amerika. George Harrison was al eerder in India geweest om sitar-lessen te nemen en wist de rest van de club te overtuigen mee te gaan naar Rishikesh. De Maharishi vond het namelijk schokkend om te horen dat de mannen LSD gebruikten en beweerde dat ze met TM hetzelfde (of zelfs een mooier) effekt konden creëren.

De Beatles en hun meisjes waren er zeker niet alleen, buiten 60 andere deelnemers, waren ook actrice Mia Farrow en de muzikanten Donovan, Mike Love (Beach Boys) en Paul Horn erbij aanwezig.

De Beatles schreven er (heel) veel nummers (48), het was hun meest produktieve periode ooit. De meeste nummers verschenen later op het ‘white album’. Ieder bandlid van de Beatles had (onafhankelijk van elkaar) een aantal nummers geschreven, er was bij thuiskomst dan ook onenigheid wie zijn nummer wel en wie zijn nummer niet op de nieuwe elpee mocht komen. De oplossing is nog steeds voor iedereen hoorbaar, op ‘the white album’ staan maar liefst 30 nummers, waarvan maar op de helft ervan alle vier de bandleden te horen zijn.

de ashram ligt op een prachtige plek aan de Ganges

Er is genoeg informatie op google te vinden over dit bezoek, zie bijvoorbeeld https://en.wikipedia.org/wiki/The_Beatles_in_India en http://www.hindustantimes.com/brunch/beatles-ashram-in-rishikesh-to-be-turned-into-a-museum-soon/story-Api8TqS2PZeslJ5nfW9E3H.html.

De training duurde drie maanden. Maar het schijnt dat Ringo Star het allemaal maar niks vond in India. Zijn vrouw was hartstikke bang voor insecten (nou, dan zit je hier goed) en Ringo kon het eten maar slecht verdragen, hij was wel voorbereid, want hij had een koffer vol met eigen voedsel meegenomen. Al na 10 dagen houden ze het voor gezien, onder het feit ‘we missen de kinderen’, zijn ze naar huis gegaan. Ook Paul Mc Cartney houdt het niet lang vol, onder het mom van ‘andere verplichtingen’ ging ook hij eerder naar huis. George Harrison en John Lennon bleven in totaal zes weken en verlieten toen de Maharishi in opspraak raakte, het gerucht ging dat hij seksuele avances maakte naar vrouwelijke deelnemers.

De ashram is in 1961 gebouwd met geld uit het buitenland. De luxe was ongekend, stromend water, (westerse) toiletten, verlichting, verwarming, westerse meubels, alles was er. Toen bekend werd dat de Beatles zouden komen, zijn hun vertrekken nog eens extra aangekleed met vloerbedekking, extra zachte matrassen, etc.

De ashram van de Maharishi is in 1997 of 2003 (welk jaar precies is niet helemaal duidelijk) compleet verlaten en is overwoekerd door de jungle. Een aantal jaar geleden is deze weer toegankelijk gemaakt en tegenwoordig is de ashram (tegen een onwaarschijnlijk hoge toegangsprijs) te bezoeken.

buitenlanders betalen maar liefst 4x zoveel :-(

Een aantal jaren terug hebben kunstenaars een aantal gebouwen voorzien van kunst/graffiti. Vooral de voormalig meditatiehal moest eraan geloven. Deze wordt nu ‘The Beatles Cathedral’ genoemd. Eerlijk gezegd is het een beetje teveel van het goede, ik vrees dat heel veel bezoekers hun eigen graffiti aangebracht hebben, al wordt vriendelijk verzocht dit niet te doen. Overal lees je teksten uit Beatlesnummers. Op het podium is de steen waar de Maharishi op zat nog te zien. In een hoekje bij het raam staat al geruime tijd een jongeman, hij is alleen. Hij heeft Erik eerder al gevraagd of hij een foto van hem wilde maken, wat hij uiteraard deed. Hij lijkt te wachten tot we weggaan, maar dat kan nog wel even duren, er is hier veel, erg veel te zien. Dan steekt hij toch maar zijn joint op en sluit hij zijn ogen.

Ook bij de andere gebouwen op het complex is kunst/graffiti te vinden, dit is echter veel smaakvoller gedaan. Het is hier groot, 57000 m2, je kan hier gerust een dag rondsnuffelen in de oude verlaten gebouwen, het grootste deel is goed toegankelijk gemaakt, maar soms kom je in een hoekje waar het best wel obscuur is en je niet weet of het gebouwtje eigenlijk toch niet op instorten staat. Het is overigens een prachtige plek, net boven de Ganges, het is nu wat overwoekerd allemaal, maar ik denk dat je toendertijd vanuit je ‘mediatiepod’ zo over de Ganges uitkeek.

de 'meditatiepods' in de ashram

(Overigens, de Maharishi is later neergestreken in Vlodrop (Limburg), waar hij in 2008 overleed.)

er zijn hier overal jerrycannetjes te koop waarmee je gangeswater mee kan nemen voor thuis

De ashram ligt zo’n 6 kilometer van ons guesthouse, eerst de brug over de Ganges over en dan de oever volgen tot de ashram. Na de ashram is er niets meer, je kan het haast niet missen. Terug gaan we dezelfde route, maar dan langzamer. We stoppen voor een (verdiend) bakje koffie en een grilled-paneer-sandwich. Het wordt langzamerhand schemerig. Aan deze kant van de rivier veel tempels en er worden veel rituelen uitgevoerd in de Ganges. Een aantal jongens duiken er zelfs in, ondanks waarschuwingen van de sterke stroming, er verdrinken hier jaarlijks mensen. We zijn benieuwd hoe koud het water eigenlijk is, nou… koud!

de aanlegsteiger van de ferryboot

met de ferry naar de overkant

Een eindje verder gaat er een ferry naar de overkant. Voor 15 roepies (23 eurocent) mogen we mee, zelfs op en neer. We vertrekken pas als het bootje vol is. Naast me zit een mevrouw met een jerrycan op schoot. Als we vertrekken vult ze hem met water uit de Ganges. Haar vriendin vult haar thermoskan. Water uit de Ganges voor thuis.

In het donker lopen we terug naar ons guesthouse en zien we nog een klein stukje van de Ganga Aarti bij de brug. Hier is het allemaal stukken kleinschaliger dan in Varanasi, beter.

de Ganga Aarti aan de overkant bij 'onze' brug

Hieronder nog wat foto's van de kunst/graffiti (smaken verschillen :-)) in de "Beatles-ashram":

Rishikesh

Ons guesthouse in Rishikesh zit op zo’n 15 minuten van de Ganges vandaan. Wat een verschil met Varanasi, was deze nog veelal gericht op de (Indiase) pelgrims, in Rishikesh zijn het momenteel vooral de westerlingen die op ‘bedevaart’ zijn. Yogalessen, meditatielessen, ashrams, je ontkomt er hier niet aan. Hier en daar een koe, veel, heel veel apen en de Ganges, want die overeenkomst is er dan weer wel, alles draait ook hier om de Ganges. De kleur van de rivier is hier compleet anders, heeft vast te maken met de ondergrond.

Toch is Rishikesh het startpunt van de Char Dham, een pelgrimstocht langs 4 belangrijke spirituele plaatsen voor de Hindoes. Het yatra (pelgrims) seizoen is van maart t/m november, dus nu nagenoeg afgelopen. Vandaar waarschijnlijk de overvloed aan westerse toeristen. In maart is het hier hoogseizoen, dan komen ook alle belangrijke yogi’s hierheen en wordt het (wereld) beroemde internationale yogafestival gehouden.

We slenteren lekker in de rondte, doen een bakje koffie hier, een frisdrankje daar, een soepie elders, we zitten langs de rivier, wat hier heerlijk kan, struikelen een rivieroever over, waarna we verdwalen en via een tempel weer terug naar de hoofdweg moeten, we vermaken ons prima. In het dorp zelf geen autorickshaws en geen fietsrickshaws. Wat het verkeer wat overzichtelijker maakt. Niet iedereen zal het met me eens zijn, maar het is hier heerlijk rustig.

De geldsituatie is ook hier slecht. Nog geen werkende geldautomaat gezien. In de kranten verschijnen advertenties van de overheid. Modi wil toe naar een ‘cashless’ systeem. In een land waar (volgens de krant) slechts 25% van de mensen een bankrekening heeft is dat wellicht ietwat overmoedig.

rechtsonder een foto van Modi, de bedenker van het geheel

Om aan de overkant van de rivier te komen, zijn er twee hangbruggen, alleen voor voetgangers (en motoren helaas). Daarnaast maken ook de koeien en de apen gebruik van deze bruggen, vooral de apen maken er een feestje van, ze zijn hier redelijk brutaal en ik vind het eerlijk gezegd doodeng, ik heb het niet zo op ze. Ik ben er inmiddels ook achter dat als je oogcontact met ze maakt, ze naar je toe komen, dus maar geen bokito-acties in Rishikesh, ik doe net of ze niet bestaan.

Dit is de Lakshman Jhula een 137 meter lange ijzeren hangbrug. Er wordt gezegd dat op de plaats waar de brug gebouwd is, ooit de hindoegod Lakshmana de Ganges heeft overgestoken via een brug van juten touwen. In 1924 is de oude touwbrug vergaan tijdens ‘great floods’ en in 1929 vervangen door dit ijzeren exemplaar. Aan het begin en halverwege de brug staan er fotografen, net als bij de efteling, ze maken een foto van je als je dat wilt en je kan de afdruk gelijk meenemen. Ik vrees dat ze het tegenwoordig niet makkelijk hebben, iedereen staat hier selfies te maken, maar toch zie je af en toe een Indiase familie of een gezin op de foto gaan voor de fotograaf. Leuk!

wasserette aan de Ganges

"all over India taxi service" :-)