Met het RCFC naar Bolpur

Om vier uur gaat de wekker, goedemorgen! Ik weet niet waarom, maar de wekker blijft maar vroeg afgaan deze week :-(. Vandaag ga ik met het RCFC (rehabilitation centres for children) naar Bolpur/Santiniketan voor een Early Identification Camp. Tijdens deze ‘E.I. Camps’ worden kinderen opgespoord die in aanmerking komen voor een operatie of behandeling. Het RCFC behandelt kinderen met (al dan niet aangeboren) afwijkingen, zoals bijvoorbeeld klompvoetjes.

Om kwart over 5 wordt ik opgehaald door Sunil en Alok, we rijden naar het Howrahstation waar tot mijn grote verrassing PK Das er ook is. Hij werkt al járen bij het RCFC, maar heeft twee jaar geleden een andere baan aangenomen. Inmiddels getrouwd en een kindje, was een beter betaalde baan wel welkom. Hij is echter altijd verbonden gebleven met het RCFC, waar hij tegenwoordig ook weer twee dagen in de week werkt.

Elke keer weer valt het me op dat het team van RCFC bestaat uit geweldige mensen met een liefdevol hart voor kinderen. Ik weet niet hoe ze het doen en hoe ze deze mensen vinden, maar ik vind het geweldig. De mannen kunnen goed met elkaar onderweg, er wordt heel wat afgekletst (geroddeld?) en gelachen. De treinrit duurt ongeveer 3 uur, tijd genoeg om bij te praten.

Uiteraard gaat het over de ‘moneywash’ die na een paar dagen al ‘money crush’ genoemd wordt. De meeste mensen die ik spreek vinden het op zich wel een goede actie van de overheid, alleen de uitvoering rammelt (nogal…). Dit weekend zou de minimale opname bij de geldautomaat wijzigen van 2000 roepie per keer naar 4000 roepie. Door biljettekorten is dit echter teruggedraaid, bij de meeste automaten kan je nu wel 2500 roepie opnemen, maar nog geen 4000. Alle geldautomaten moeten geschikt gemaakt worden voor de nieuwe biljetten en dat kost enorm veel tijd. Geen idee hoeveel geldautomaten er in Calcutta zijn, laat staan in heel India. Daarnaast is het nieuwe 500 roepie biljet nog niet in Calcutta ‘gearriveerd’, de geruchten gaan dat dat wel dit weekend zal gebeuren. De rijen voor de banken met mensen die oude biljetten willen wisselen nemen na een nieuwe maatregel zichtbaar af. Mensen met heel veel oud geld, lieten anderen hun geld wisselen, de mensen die dit voor ze doen, krijgen dan ongeveer 10% van de ‘opbrengst’. Om dit te voorkomen, krijgt inmiddels iedereen onuitwasbare inkt op zijn vinger en nagel. Je mag maar één keer geld wisselen en op deze manier kan er gecontroleerd worden of je al meer geweest bent. De rijen namen na deze maatregel ineens zichtbaar af.

So far so good de ‘roepie-ellende’. Na drie uur treinen zijn we rond 9 uur in Bolpur en de mannen struikelen meteen de stationsrestauratie in voor een ontbijt. Of ik ook een bakje met curry wil, nou, hmmm, niet om 9 uur ’s ochtends. Ze regelen toast met een gebakken ei. Als het eten gebracht wordt, schiet ik een beetje in de lach. Het bord is nog nat van de afwas, daarop is mijn toast gelegd en daarop mijn gebakken ei, wat overigens prima smaakte. Alleen de doorweekte toast was wat minder. Ook voor de zekerheid maar een kruisje geslagen dat mijn maag/lichaam dit water een beetje kan verwerken…

een hele bedrijvigheid voor de RCFC unit in Bolpur

Met de toto rijden we in tien minuten naar de RCFC unit in Bolpur. Inmiddels heeft de fysiotherapeute zich ook bij ons aangesloten. Een jonge vrouw in het laatste jaar van haar studie. Ze komt elke zondag naar Bolpur voor fysiotherapiebehandelingen van (ex)patiënten. Er worden nog wat voorbereidingen getroffen, waarna om kwart over tien het ‘E.I. Camp’ begint. Er staan al diverse mensen te wachten, sommige zijn zelfs al gisteren naar Bolpur gekomen. Iedereen heeft, waar mogelijk, het al bestaande medische dossier meegenomen. Meestal zelfs met röntgenfoto’s die in een plastic tasje worden bewaard, heel soms zitten ze in een envelop. De rij wordt steeds langer en langer, uiteindelijk worden er maar liefst 39 kinderen beoordeeld en bekeken. Tijd voor pauze is er niet, af en toe tussendoor een bakje chai, maar er wordt continue doorgewerkt. Petje af voor deze mensen, het is hard werken en ze nemen werkelijk voor iedereen ruim de tijd. Ik zou het niet kunnen vrees ik. Rond half 3 verlaat de laatste patiënt de unit. Iedereen slaakt even een zucht van verlichting, het is voorbij.

Asfakuddim met rechts zijn moeder en links de fysiotherapeute van het RCFC

Asfakuddin is een jongetje van 2,5 jaar. Hij kan nog niet zelfstandig lopen, hij is ver achter in de ‘normale’ ontwikkeling, hij heeft platvoetjes. Hij wordt uitgenodigd om elke zondag langs te komen voor fystiotherapie en krijgt aangepaste schoenen.

Biswajit

Biswajit heeft een spierziekte, waarbij zijn spieren langzaamaan minder worden. Hij heeft een maximale levensverwachting van ongeveer 20 jaar. Alok heeft in de afgelopen periode samenwerking gezocht met andere NGO’s en hij kan Biswajit een gratis rolstoel aanbieden. Daar is hij én zijn familie erg blij mee, hij wordt veel te zwaar om te dragen en kan zo toch nog mobiel zijn.

Tumpa

Tumpa is een meisje van 10 jaar. Op 8-jarige leeftijd is er een boom op haar gevallen, waardoor ze zwaar trauma heeft opgelopen. Zo heeft ze momenteel een warm en een koude arm en dit is nog maar een klein deel van de problemen. De ouders zijn echter vergeten om het ziekenhuisdossier mee te nemen. Ze mogen de volgende week terugkomen, zodat de fysiotherapeut kan kijken of een behandeling mogelijk is of dat ze doorverwezen moet worden naar een andere organisatie.

Arpita

Arpita is 2 jaar. Ze heeft klompvoetjes en mag naar het RCFC in Calcutta komen voor een operatie.

Anamika is 18 jaar en is CP patient, daarnaast is ze geestelijk beperkt. Omdat ze al 18 jaar is, kan fysiotherapie niets meer voor haar doen.

Debjit

Debjit is 8 jaar en heeft CP en is daarnaast ook geestelijk beperkt. Ze wonen op het platteland, Debjit kan niet praten, maar maakt precies het geluid wat een koe ook maakt. Hij wordt doorverwezen naar een andere NGO.

Debojyoti met z'n opa

Debojyoti is 7 jaar, hij komt met z’n opa. Zijn vingers zijn aan elkaar gegroeid (waarschijnlijk is hij zo geboren). Helaas kan het RCFC dit niet opereren, maar hij wordt doorverwezen naar een ander ziekenhuis. Alok heeft hier samenwerking mee gezocht en de kans is groot dan Debojyoti hier daardoor gratis geholpen kan worden.

Jantunnessa 

Jantunnessa

Jantunnessa is een meisje van 1 jaar. Ze had klompvoetjes en is onlangs geopereerd in het RCFC in Calcutta. Ze komt langs voor een check-up.

Anikot

Anikot is 5 jaar en er zit een (groot) verschil tussen de lengte van zijn twee benen. Hij krijgt een aangepaste schoen om weer gelijk te kunnen lopen.

PK Das meet het verschil tussen beide benen op van Anikot

Er is maar één kindje gekomen die operabel is, ik weet eigenlijk niet eens of dit nu goed of slecht nieuws is. Ze heeft klompvoetjes en komt zo snel mogelijk naar het RCFC in Calcutta voor de operatie. Verder zijn er acht kinderen doorverwezen voor o.a. fysiotherapie, deze komen de komende zondagen terug waar de fysiotherapeute ze zal behandelen.

Rajashree, de fysiotherapeute bekijkt een medisch dossier

Deze keer waren er veel patiënten met CP (cerebal palsy). Jammer genoeg veel patiënten die al in een ver stadium zijn, waardoor fysiotherapie geen of heel weinig baat meer heeft. Het is een hard gelach, ouders die hier uren met hun kinderen wachten om te horen dat er eigenlijk niets gedaan kan worden. Meestal weten ze dit ook wel, maar wellicht hopen ze toch op een wonder.

Er komt ook een volwassen man langs. Als ik later vraag hoe hij hier terecht is gekomen, haalt iedereen zijn schouders op, hij was er gewoon ineens. Wegsturen doen ze hem niet (gelukkig). Hij heeft afgelopen februari een ongeluk gehad, waarbij hij één been is verloren. Hij wil graag een prothese en heeft gehoord dat ze die hier maken. Dat klopt ook wel, alleen… niet voor volwassenen. Echter, de man heeft ‘geluk’ vandaag. PK Das heeft zelfs twee opties voor hem. De eerste is dat hij het materiaal zelf bekostigd, waarna het RCFC best een prothese voor hem wil maken. De tweede optie is dat hij naar het ziekenhuis komt waar PK Das werkt, PK is ‘hoofd afdeling protheses’ en kan dan, samen met een arts, een (gratis) prothese voor hem (laten) maken. Omdat het een overheidsziekenhuis is, duurt dit wel 1,5 tot 2 maanden, maar het kost hem dan niets. De man is blij dit te horen, hij is in ieder geval niet voor niets gekomen.

Nadat de laatste patiënt is vertrokken, lunchen we met de hele groep in een nabij gelegen piepklein restaurantje. Iedereen heeft trek en werkt dan ook borden weg met een hoeveelheid eten waar je ‘u’ tegen zegt. Omdat we nog een uur overhebben tot de trein vertrekt, doen we met de toto nog een sight-seeing rondje door Santiniketan. Het is een dorp/stad, ooit opgericht door de vader van de Nobelprijswinnaar Tagore, die er zelf een school is gestart om zijn idealen te verspreiden, het is nu een bekende universiteitsstad. Daarnaast is het een populaire weekendbestemming voor mensen uit Calcutta, het is hier groen en heerlijk rustig.

De trein terug heeft drie kwartier vertraging, waardoor we uiteindelijk ‘s avonds om 9 uur weer op het Howrah station in Calcutta zijn. Om half 10 ben ik terug in mijn appartement waar Erik al staat te wachten. Hij is vanmorgen aangekomen en heeft de hele dag in zijn eentje door moeten brengen. We lopen direct naar een restaurantje om gezellig samen te eten en bij te kletsen. Eer we in bed liggen is het middernacht, pffff, ik val als een blok in slaap. Wat een dag…