 |
| Met de taxi over de Howrah brug op weg naar het station |
De eerste volle dag in India en we maken er gelijk een goede
dag van. Ik sta op tijd op, althans, eigenlijk schrik ik wakker, ik heb mijn
wekker nog niet gehoord, maar iets zegt me dat het tijd is. En dat klopt ook,
ik blijk mijn wekker een uur te laat gezet te hebben. Pfff, gelukkig heb ik nog
tijd zat. Om 10 uur gaat de trein vanaf Howrah station naar Khamargacchi. Maura
gaat ook mee, maar gaat op eigen gelegenheid naar het station. Ik heb haar
beloofd om op tijd te komen, zodat ik de kaartjes kan kopen. En dat lukt ook
allemaal, uiteindelijk zit ik veels te vroeg op het station met twee kaartjes
op Maura te wachten. Maar ach, met meer
dan een miljoen passagiers per dag is het een gezellige drukte. Altijd wat te
zien, de tijd vliegt voorbij.
Het is niet druk in de trein, we kunnen ruim zitten, hebben
de coupe haast voor onszelf. Na anderhalf uur moet ik Maura wakker maken om uit
te stappen. “Powernap”, zoals ze het noemde.
Shelley’s man komt ons ophalen vanaf het treinstation.
Shelley zelf is drie weken geleden geopereerd aan haar galblaas en is nog
herstellende. We lopen naar de school bij de baksteenfabriek. Shelley komt ook,
maar wordt gereden op een soort bakfiets. Ondanks haar operatie ziet ze er goed
uit, ze voelt zich nog te zwak om zo’n eind te lopen, maar verder gaat het
gelukkig goed met haar.
Er zijn zo’n 40 kinderen naar school gekomen vandaag. De
school is nog maar een maand open, in november komen de arbeiders naar de
baksteenfabriek, de fabriek is gesloten in de regentijd, omdat de rivier dan buiten
haar oevers treedt en het hele terrein onder water staat. Shelley verwacht dat
de komende maand er nog meer kinderen zich melden voor de school. Vorig seizoen
eindigde met 64 kinderen. Er zijn deze keer veel nieuwkomers, slechts 15
kinderen waren er ook vorig jaar. Dat betekent voor veel kinderen wennen, ook
aan ons, blanke gezichten zijn hier zeldzaam en vooral de allerkleinsten vinden
het duidelijk niks.
Maura echter, breekt als snel het ijs. De manier waarop ze
les geeft vinden de kinderen geweldig. Ze doet eerst wat rek en
strekoefeningen, wat de kinderen duidelijk heel interessant vinden. Daarna
zingt ze wat liedjes, danst met de kinderen, iedereen heeft de grootste lol. Ze
leest voor uit een boek en de kinderen luisteren ademloos toe.
 |
| Maura leest voor |
 |
| Met z'n allen een goudvis nadoen :-) |
Daarna maakt ze twee enorme tekeningen die de kinderen met
z’n allen in mogen kleuren. Wat een goed idee, het is voor sommige kinderen nog
even lastig om het lef te tonen om ook mee te doen. Met wat hulp van ons lukt
dat gelukkig wel. Zelfs binnen de kastelozen zijn er nog genoeg ‘kastes’ en
sommige kinderen voelen zich duidelijk beter dan andere. Wat blijft dat toch
een lastig vraagstuk, iets wat ik nooit helemaal ga begrijpen.
 |
| het resultaat! |
Na het schoolbezoek gaan we naar het huis van Shelley waar
we hartelijk verwelkomd worden door haar schoonouders en schoonzus. Helaas is
er deze keer geen tijd voor een uitgebreide lunch, de overheerlijke
tomatenchutney van oma ga ik dus missen, volgend jaar weer. Wel krijgen we thee
en koffie met snacks, uiteindelijk allemaal goed voor een soort lunch… al was
dat niet helemaal de bedoeling.
 |
| vergadering bij Shelley |
Halverwege de middag gaan we weer terug naar het station. De
trein erheen gaat altijd precies op tijd, maar terug naar Calcutta is altijd
een drama. Nou ja, drama is natuurlijk overdreven, maar hij gaat nooit op tijd
en ook deze keer heeft hij een uur vertraging. Maaarrrr… we hebben deze keer
entertainment. Tot mijn grote schrik staat er ineens een flinke aap op het
perron. Ik heb het niet zo op deze (overigens prachtige) dieren. De mensen hier
vinden het ook eng en proberen ze weg te sturen, wat natuurlijk niet lukt.
 |
| er zit er ook eentje op het dak :-) |
Het
blijkt een hele groep te zijn van zo’n 20-30 apen, heel veel kleintjes ook die
bij hun moeder onder de buik hangen. Ze komen steeds verder het perron op en
gaan zitten wachten op de trein, althans zo lijkt het. Een tweetal met een
overmoedig karakter springt op een autorickshaw, een ander zit bovenop een
gebouw. Later komt deze ook naar beneden en begint op een autorickshaw te
springen. De mensen lachen hierom en dat lijkt hij (of zij) te horen. Hij doet
het nog een keer en kijkt afwachtend onze kant op, verwacht blijkbaar een
applaus of zo. Bijzonder om te zien. Uiteindelijk vertrekken ze naar het andere
perron, staren daar nog een poosje naar wachtende mensen en trekken dan verder.
Leuk om mee te maken, maar ik was blij dat ze weggingen, wat begin je tegen
zo’n aap als die wat van je wil? Je bent nergens, ze zijn groot en sterk.
Aan het begin van de avond zijn we weer in Calcutta. Joydev,
de chauffeur van Maura, komt ons ophalen, maar daarvoor moeten we eerst met de
ferry over. Dat is voor hem makkelijker en voor ons leuker.
 |
| naar de ferry pier |
 |
| Maura vraagt welke ferry we moeten hebben |
 |
| de ferry komt eraan, wij staan al op de andere ferry |
Het is al donker
als we op de ferry wachten. Het is wat ingewikkeld, maar er komen er twee
tegelijk en via de ene moeten we op de andere ferry stappen, ze liggen naast
elkaar aangemeerd. Best link allemaal, er wordt hier wat anders met veiligheid
omgesprongen dan bij ons en de kans dat je het donkere water invalt is best
reëel. Maar het gaat goed. En dan valt ons oog op de supermaan die vandaag de
wereld in zijn greep houdt. Overal lees je erover, facebook, de kranten en hier
is hij dan, recht voor ons neus terwijl wij op de Hooghly varen.
Joydev brengt me op Parkstreet, vanwaar het nog 15 minuutjes
lopen is naar ‘huis’. Zal ik nog een poging doen om ergens te pinnen? Nee joh,
ik probeer het morgen wel, ben nu moe, als het net gaat als zondag is er geen
probleem.. toch?
Ik duik een restaurantje in, waar de roepie ook het gesprek
van de dag is. Ook de krant staat er ook weer vol van. Ook creditcard
transacties leveren inmiddels problemen op, ze kunnen de enorme toename niet aan.
Mensen overlijden terwijl ze in de rij staan, er zijn in heel India al 10 doden
gevallen terwijl ze in de rij stonden om geld te wisselen(of dit nu echt met
het roepieprobleem te maken heeft is de vraag natuurlijk). Huwelijken worden
uitgesteld, omdat er geen geld is om de betalingen te doen. Geldautomaten
worden vernield door mensen die lang in de rij gestaan hebben en waar net voor
hun neus het automaat leeg raakt. Pfff… ik ga me langzamerhand toch meer zorgen
maken.
 |
| de eerste 'moneywash' advertenties zijn er al |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten