Het voelt net of mijn hele dag draaide om roepies, deels is
dat wel waar, maar door alle gedoe zou ik bijna vergeten dat ik vanmorgen eerst
naar het RCFC ben geweest.
 |
| ook in Tollygunge... eigenlijk is dit het beeld in de hele stad... |
Na een poosje wat ‘aangekeuteld’ te hebben, vertrek ik
halverwege de ochtend naar de metro. Ineens realiseer ik me dat ik een
weekendtas vol knuffels bij me heb, niet dat ik dat niet wist, maar daarmee mag
ik de metro niet in. En als het erg druk is, wil je dat niet eens. Dus ik verander
van plan en hou een taxi aan. De goede man vraagt eerst een bedrag waarvoor ik
heel Calcutta rond kan rijden, maar als ik gepikeerd weg loop, roept hij me
terug en komen we er toch uit. Het laatste eindje ga ik met de autorickshaw,
tenminste, het is echt heel druk en zelfs met de ‘oto’ staan we in de file. De
chauffeur stuurt me eruit, hij gebaart dat ik het laatste stukje beter kan
lopen omdat dat sneller is.
De portier tovert een glimlach op zijn gezicht als hij me
ziet. Zo ook Sunil en Alok, ze lijken oprecht blij dat ik er ben. Na de eerste
beleefdheden gaat het al snel over de ‘money-wash’. Hoe onhandig het is, hoe
juist de verkeerde mensen getroffen worden en niet het echte zwarte geld wat
allang in onroerend goed is belegd of op buitenlandse bankrekeningen staat. Ook
de manier waarop vindt Alok verschrikkelijk, om 9 uur ’s avonds laten weten dat
drie uur later je geld niets meer waard is. ‘We lijken wel een bananenrepubliek’,
zegt hij doodserieus. Ik moet mijn best doen om niet in de lach te schieten,
alhoewel hij natuurlijk hartstikke gelijk heeft. Alok vermoedt zelfs dat
president Modi dit allemaal bedacht heeft om ‘het congres’ van het biljet te
krijgen. Hij wilde zelfs dat Gandhi van het biljet verdween, maar dat kreeg hij
niet voor elkaar. Het enige wat wel gelukt is, is om Gandhi nu naar rechts te
laten kijken i.p.v. naar links. Modi’s partij is uiterst rechts… Of dit
allemaal waar is, weet ik niet, maar ik vind het wel een goed verhaal J.
 |
| boven de nieuwe, onder de oude, Gandhi kijkt nu de andere kant op |
Alok vertelt trots over de nieuwe aanschaffingen voor het
RCFC. De overheid heeft deze keer flink bijgedragen, het is de eerste keer dat
ze dit doen voor het RCFC. Ik denk dat we dit aan Alok te danken hebben, hij
doet daar goed werk en hij weet de weg.
Kakali is er ook. Zij is drie weken geleden plotseling haar
man verloren, 53 jaar, hartaanval. Ze is nog maar net weer aan het werk. Ik
geef haar een flinke knuffel, wat meer kan je doen. We gaan samen naar de
kinderen en ik zie af en toe een flauwe glimlach op haar gezicht. Wat een
verdriet moet ze hebben, maar wat is ze sterkt.
In Nederland kreeg ik een tas knuffels mee van iemand die ze
niet meer nodig had. Deze tas is vandaag mee naar het RCFC. Er zijn momenteel
13 kinderen, de puja’s zijn net voorbij en het aantal loopt deze week nog flink
op. Normaal zijn er zo’n 25 tot 30 kinderen in het RCFC.
Ik maak 13 kinderen erg blij met een zachte knuffel. De
kinderen zijn blij verrast en weten meestal niet wat ze moeten kiezen. Maar met
hulp van mams lukt dat wel. Vijf kinderen zijn gisteren geopereerd, maar daar
is niets van te zien. Ze hebben duidelijk geen pijn en liggen vrij relaxed in
hun bedje en liggen bij hun moeder. Er is één oudere jongen, Sahil, hij heeft
ernstige ‘o-benen’ en is al aan één been geopereerd, de andere volgt later. De
kleintjes hebben (hadden) overigens allemaal klompvoetjes.
Aan het begin van de middag ga ik weer richting ‘huis’. Eens
kijken of ik nog wat geld gepind kan krijgen. De meeste geldautomaten die ik
tegenkom zijn leeg. Hopelijk is er bij de citibank (waar ik meestal heen ga)
wel geld, maar nee, ook leeg. Als ik de hoek om loop zie ik dat er bij een
andere bank wel geld in de automaat zit, de rij is namelijk ernstig lang. Ik
zal het niet langer maken dan nodig, na drie kwartier had ik roepies. Niet
zonder moeite overigens, de bewaker stond bij het pinautomaat te kijken hoeveel
je pinde. Je mag maximaal 2000 roepies (ongeveer 27 euro) pinnen (het automaat
geeft overigens niet meer dan dat, ik heb het geprobeerd). Ik heb drie kaarten
en hoopte dus drie keer te pinnen, maar na 1x stuurde hij me naar buiten. Ik
heb me voor de domme gehouden, net gedaan of ik hem niet begreep en/of verstond
en snel mijn tweede kaart in het automaat gedaan. Hij staakte zijn poging me
weg te sturen gelukkig al snel. Misschien niet netjes van me naar de mensen toe
die achter me staan, maar wat moet ik dan? Normaal gesproken pin je met gemak
20000 roepies per keer en nu dus 2000 na drie kwartier wachten. In de rij was
het overigens best gezellig, niemand is echt humeurig en wacht geduldig zijn
beurt af, iedereen maakt een praatje met elkaar.
 |
| de tweede rij vandaag (om de geparkeerde auto heen), duurde ongeveer een half uur |
Op mijn gemak loop ik terug naar mijn appartement en rust
even wat uit. Tot ik er achter kom dat mijn (indiase) telefoon leeg is (kort
gesprek met Erik gevoerd wat toch meer kostte dan ik dacht) en mijn
toiletpapier nagenoeg op is. Dus hop, schoenen weer aan en de straat weer op.
Mijn telefoon was snel geregeld, ik kan weer bellen. Even langs de geldautomaat
in de straat, helaas, leeg. Maar aan de overkant zie ik een rij mensen staan,
ik loop erheen en ja hoor, een geldautomaat mét geld. Ik sluit aan, alles wat
je pakken kan.. wie weet hoe het morgen weer is. Ook hier een lange rij, maar
deze keer met entertainment. Achter ons staat een groepje Hare Krishna
aanhangers te zingen. Jammer genoeg kennen ze maar één nummer, maar goed, beter
dit dan niks, al mediterend schuift de rij op voor ik plotsklaps voor de deur
van de automaat sta ;-). Deze keer een half uur in de rij, dus we gaan de goede
kant op. Mijn tas wordt al zwaarder en zwaarder. De automaten geven namelijk
voorlopig alleen maar 100 roepie-biljetten uit. Gisteren zijn de eerste
automaten opnieuw ingesteld voor de nieuwe biljetten, maar het zal nog wel even
duren voordat dat overal gebeurd is.
 |
| 'entertainment' van de Hare Krishna aanhangers bij de wachtrij voor de pinautomaat |
Ondertussen lees je steeds vaker in de krant dat de echt
gedupeerden de hard werkende medemens is. Op de altijd drukke markten zijn
nagenoeg geen kopers. Weinig mensen hebben genoeg kasgeld en wat ze hebben,
daar zijn ze zuinig op. De rijstoogst dreigt fout te gaan, rijstboeren hebben
geen kasgeld om hun arbeiders te betalen, dus blijft de rijst voorlopig op het
land, wat de prijzen weer opdrijft. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Voor
mij is het hooguit lastig, ik red me wel, maar voor de mensen hier moet het
niet veel langer duren…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten