Blackbird en de 'money-wash'...

Ik loop in Dusseldorf het vliegtuig in en hoor het nummer ‘blackbird’ van de Beatles. Ik ben op weg naar Calcutta, daarna Varanasi en daarna Rishikesh, Rishikesh waar de Beatles in 1968 verbleven en o.a. het nummer ‘blackbird’ schreven.

Ik loop in Dubai het vliegtuig in en hoor het nummer ‘blackbird’ van de Beatles… iets of iemand vertelt me dat ik op de goede weg ben…

Het was een vermoeiende vlucht, alhoewel je natuurlijk niets hoeft te doen (buiten eten, drinken en blijven zitten), heb ik geen oog dicht gedaan. Ik had geen fijne buurmannen, de eerste zat nogal breeduit (wat ik nauwelijks gecorrigeerd kreeg ;-)) en de tweede was flink aan de maat, zodat hij me wat naar buiten drukte (ik zat aan het gangpad), waardoor ik elke keer het wagentje van de stewardessen tegen mijn arm (= nu blauw) kreeg. Dus me maar vermaakt met het entertainment systeem en o.a. de film ‘The BFG’ gekeken, gebaseerd op een boek van Roald Dahl. Een prachtige film trouwens, met werkelijk schitterende beelden, zou deze nog wel eens op een groot scherm willen zien.

The BFG

In Calcutta aangekomen hebben ze voor de grap het systeem veranderd. Voorheen kreeg je het immigratiekaartje al in het vliegtuig, zodat je dit op je gemak in kon vullen. Nu moet je dat op de luchthaven doen, waardoor je uiteindelijk achter in de rij aan mag sluiten (de Indiers zelf hoeven niets in te vullen). Langzaam schuifelen we vooruit. Ineens hoor ik luid en duidelijk ‘jingle bell, jingle bell’, de telefoon van een man verderop in de rij gaat over. Al met al valt het toch nog mee en moet ik zelfs nog wachten op mijn koffers.

Buiten staat mr. Khan me vanaf een afstand al toe te zwaaien. Wat ben ik blij deze man te zien! Hij ziet er goed uit. Begint wel gelijk te mopperen over het geld en vraagt me of ik al roepies heb kunnen wisselen. Ik schiet lichtelijk in de stress, is het dan echt zo’n probleem hier? Je kan toch ‘gewoon’ pinnen? Mr. Khan kijkt bedenkelijk, in zijn gebrekkige Engels begrijp ik dat er overal lange rijen staan voor de banken en dat de pinautomaten allemaal leeg zijn. Oeps… Onderweg laat Khan me de lange rijen zien...

Voor degene die het gemist hebben, afgelopen week heeft ‘India’ besloten om zo’n 85% van het geld ongeldig te verklaren. ’s Avonds om 9 uur was het bericht daar en op middernacht waren alle 500 en 1000 roepie biljetten ineens niets meer waard (de juwelierszaken schijnen een topavond gedraaid te hebben!). 500 en 100 roepie biljetten zijn biljetten die het meest gebruikt worden, de biljetten die je uit de geldautomaat krijgt. Ineens waardeloos. Mensen kunnen deze biljetten omwisselen bij de bank, waarbij je dan 4000 roepies nieuw geld krijgt en de rest op je bankrekening gestort wordt. Als je deze niet hebt, kan je hem gelijk openen… Dé maatregel om zwart geld en corruptie tegen te gaan, dat vindt althans de regering.

Maar een superklein percentage (ongeveer 1 procent) betaalt inkomstenbelasting, ik heb begrepen dat je belasting betaalt als je meer dan 250.000 roepies op je rekening hebt staan. Dus door het nu verplicht te moeten storten om je oud geld weer ‘geldig’ te verklaren… bingo. Maar ja, dus lange rijen voor de banken met mensen die hun geld om willen wisselen en willen storten. Uit de geldautomaat kan je maximaal 2000 roepies per dag pinnen (ongeveer 27 euro), normaal krijg je hier 10.000 of zelfs 20.000 roepies per keer. De geldautomaten geven vooralsnog alleen maar 100 roepies biljetten uit, dus zijn zo leeg. Pfff…

Voordat Khan me bij mijn appartement brengt, ga ik eerst langs bij Maura. Het is altijd leuk om haar weer te zien en ze maakt lekkere koffie, dan kan ik wel gebruiken na zo’n vlucht. We kletsen wat bij. Maura (Amerikaanse van origine) is vol van Trump. En niet ‘vol’ in de positieve zin ‘des woords’. Ze kan het maar niet begrijpen dat hij gekozen is, al was Hillary ook niet haar ding. Maar altijd beter dan Trump. Ze maakt zich zorgen om haar land, is bang voor wat er komen gaat. Net nu haar dochter Malini aanstaande augustus naar Amerika vertrekt om daar te gaan studeren. Wat een week, wat een aankomst in Calcutta, van money-wash tot de verkiezing van Trump.

Later de ochtend brengt Khan me naar mijn appartement. Ik ga eerst maar eens wat slapen, wat wonderwel goed lukt. Het keiharde bed deert me niet, ik val gelijk (als een blok) in slaap.

simkaart regelen bij een 'paan-shoppie'

In de middag werk in mijn standaard ‘wat-je-heb-je-nodig-in-India’ lijstje af. Ik koop een boodschappentas op Chowringee, ik pin geld (wat zowaar zonder wachtrij lukt!), regel een sim kaart voor mijn telefoon en doe boodschappen voor mijn ontbijt. Tussendoor drink ik nog wat met Rosalie, die me de eerste updates geeft omtrent de projecten. Geen onrustbarende dingen, alles is gelukkig stabiel.

vertrouwde beelden

’s Avonds duik ik op tijd mijn bedje weer in. Ik maak me niet al teveel zorgen om het geld, het pinnen vandaag ging gemakkelijk, met drie passen 3x2000 roepies gescoord. Als ik dat elke dag kan doen, kan ik straks alles betalen wat nodig is en wat ‘sparen’ voor Varanasi volgende week. Let’s see….

lange rijen bij het postkantoor, wat voor de gelegenheid op zondag open is en waar je je oude roepies kun inwisselen