Verwarring alom. Gisteravond werd ik door de broer van Mr. Khan gebeld, wat overigens niet echt zijn broer is, maar iedereen in en rond Sudderstreet weet wie we bedoelen als we zeggen ‘de broer van…’. Mr. Khan zou er niet zijn ‘out of town’ en hij zou mij en Rosalie naar de P2 school rijden. Dat was onverwacht, mr. Khan had hierover niets verteld, maar ja, zijn Engels is ook niet zo goed en hij had voor vervanging gezorgd, prima. Tot mijn grote verrassing arriveert vanmorgen Mr. Khan zelf. Als ik hem vraag hoe dat kan, zegt hij dat de trein niet vanmorgen maar vanavond gaat. Ik snap er niets van, hij heeft het over zijn familie. Wanneer ben je dan terug Khan? Hij raakt wat geïrriteerd ‘me… working Calcutta’. Nu snap ik er niets meer van. Ik vraag het nog een keer. ‘Family going, train evening’. En toch ‘working Calcutta’? Omdat hij nu echt boos gaat kijken, laat ik het maar zo en doe ik net of ik hem begrijp. Later realiseer ik me wat er gaande is. Zijn familie komt naar Calcutta om hem op te zoeken, ze zouden vanochtend met de trein komen (waardoor hij ons niet kon rijden en zijn ‘broer’ regelde), maar de trein arriveert pas vanavond. En hij is inderdaad ‘gewoon’ in Calcutta om te werken. Gelukkig, ik heb hem nog hard nodig deze week. Zijn Engels is gebrekkig en blijkbaar kent hij het verschil niet tussen coming en going (wat hij overigens heel schattig met een zangerig accent uitspreekt).
Om een uur of elf zijn we in de Dakshindari sloppenwijk. De kleinsten zitten al op ons te wachten. De oudere kinderen hebben (samen met de leraar) en prachtig welkom gemaakt, met het kaarsje erbij is het helemaal af. Het kaarsje staat wel precies bovenaan bij de trap waar de kinderen binnen komen, dus het is oppassen geblazen. Als er meisjes arriveren in een waaiend rokje of jurkje, hou ik dit angstvallig voor ze vast, liever geen ongelukken vandaag.
Rosalie is vandaag ook mee, ze geeft elke week les op school en ik vind het leuk om daarbij aanwezig te zijn. Zo kan ik de kinderen ‘in actie’ zien. Vandaag vertelt ze de kinderen over Malala. Er wordt ademloos geluisterd.
Het verhaal van Malala wordt nagespeeld door de kinderen en alhoewel het een serieus verhaal is, wordt er veel gelachen.
Als op het eind de i-pad tevoorschijn komt om een filmpje over Malala te laten zijn, kijken ze gebiologeerd toe. TV kennen ze wel, maar een i-pad is blijkbaar heel spannend.
Als de kinderen hun lunch krijgen, gaan we weg. Mr. Khan brengt ons weer in het centrum van de stad, wat overigens niet meevalt, het is keidruk vandaag.
De middag besteedt ik aan wat winkelen (gelukkig accepteert de winkel creditcards, zodat ik cash kan uitsparen), boodschappen doen (kost me wel kasgeld) en de jacht naar geld. Ik heb geluk vandaag. Een wisselkantoor kan me 100 euro wisselen voor roepies.
Ik moet wel even wachten, alhoewel het niet druk is. Er komt nog een man binnen, hij draagt een pakket van zeker 2 cm 100 dollarbiljetten, ik weet niet wat ik zie. Ik ben haast geneigd om te vragen waar dit vandaan komt, ben zo nieuwsgierig, maar ik kan me inhouden. Als ik aan de beurt ben zie ik de nieuwe 2000 roepiebiljetten liggen, fijn, ik krijg nieuwe biljetten en dat scheelt weer stapels, ik heb al zoveel 100 roepiebiljetten, voel me haast miljonair. Maar tot mijn schrik zie ik ze mijn geld uittellen in 100 roepiebiljetten. Ik vraag of ze misschien ook de nieuwe biljetten hebben (ik zie ze liggen…). Het hele personeel zet zijn mooiste glimlach op, ‘Ma-am, we’re giving you 100 rupee notes, because 2000 rupee notes, you get no change back at market’. Tja, daar zit wat in, niemand heeft (veel) klein geld, dus teruggeven van 2000 roepies wordt lastig en dan heb je uiteindelijk dus nog niks aan je 2000 roepiebiljet. En zo ga ik met een zak geld naar huis.
Na even uitgerust te hebben, vervolg ik mijn ‘jacht naar geld’. Bij de pinautomaat om de hoek, daar waar ik gisteren pinde onder begeleiding van de Hare Krishna aanhangers, staat een rij, maar korter dan gisteren. En inderdaad, binnen een kwartier kan ik pinnen. Als ik naar huis loop, zie ik dat bij een ander pinautomaat ook een vrij korte rij staat. Kan ik twee keer per dag met dezelfde pas pinnen? Ik probeer het uit en jawel, het lukt. Ik maak een praatje met de bewaker in de automaat om hem af te leiden van het feit dat ik meerdere keren pin. Hij ligt er niet zo wakker van geloof ik, aardige kerel en ik wens hem nog een fijne dienst. Zo dan, ik voel me ineens hartstikke rijk, 100 euro gewisseld en 5 keer kunnen pinnen en dat in ongeveer een uurtje tijd. Ik begin er weer een beetje vertrouwen in te krijgen.
Ondertussen staan de kranten er nog steeds vol mee. President Modi heeft zelfs zijn 95 jarige moeder op pad gestuurd om haar (?) oude biljetten om te wisselen bij de bank. Er was veel pers aanwezig en ze verklaarde het fijn te vinden om naar de bank te gaan en ze vertelde trots te zijn op haar zoon die de strijd met het zwarte geld aanging. Duhhh…
Maar ook minder leuke verhalen. Vooral de handel op de diverse markten ligt stil. Mensen kopen alleen de hardnodige dingen. Geen extra’s, geen vis, geen vlees. Niemand heeft het nodige geld in kas. Daarnaast blijkt dat men het allemaal onderschat heeft. Heel veel mensen hebben helemaal geen bankrekening en moeten deze nu ineens allemaal openen. Wat weer tijd kost. De rijen voor het omwisselen storten van oude roepies zijn nog steeds enorm. En inderdaad, als je gaat pinnen, staan er vaak mensen voor je die hulp nodig hebben. Die geen idee hebben hoe zo’n pinautomaat werkt.
Er stond een verhaal in de krant van een mevrouw die met 7 mensen naar de bank kwam die allemaal een bankrekening wilde openen en zij zou wel helpen met het invullen van de papieren, omdat deze mensen (blijkbaar haar werknemers) niet konden lezen en/of schrijven. Allemaal hadden ze 1 lakh te storten (100.000 roepies, ca 1400 euro), hun vooruitontvangen jaarsalaris. Zo wordt er flink wat geld witgewassen zonder dat er belasting over betaald wordt.
Nou ja, het houdt de gemoederen nogal bezig allemaal. Het is ook nogal wat om zo maar 85% van al het geld in omloop ongeldig te verklaren. Hopelijk is de misère snel voorbij. (En ik probeer morgen een verhaaltje te schrijven zonder roepie-beslommeringen…)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten