WELKOM OP ONS WEBLOG !!: Wandelend door Varanasi :-)

Na de (vroege) boottocht van vanmorgen gaan we eerst ontbijten. Jullie hebben vast wel gemerkt dat we niet meer zo bezig zijn met de roepie-trouble. Nou, aan de ene kant klopt dat wel, aan de andere kant is de situatie hier alleen maar erger. Hier weinig tot geen werkende pinautomaten. Gelukkig hebben we in Calcutta genoeg kunnen pinnen, dus voorlopig nog geen geldtekort. De markten hier in Varanasi zijn rustig, veel rustiger dan anders (zo is ons verteld). Voor ons nu wel fijn, kan je er op een normale manier doorheen lopen, maar voor de mensen hier is het natuurlijk niet goed. Daarnaast lijkt een tweede probleem de kop op te steken. De 10 roepie munten zijn door de overheid flink bijgedrukt, mede om tekort aan contanten te voorkomen. Er gaan nu echter geruchten dat de oude munten niets meer waard zijn. Alhoewel de overheid heeft gezegd dat dit niet waar is en dat alle 10 roepie munten gewoon hun geldigheid behouden, nemen de meeste restaurants en winkels deze munten niet meer aan. Sterker nog, geen enkele 10 roepie munt wordt nog vertrouwd, ook de nieuwe niet. Het vertrouwen in het geld is aardig gedaald. Zo werd een jongeman met een zakje 10 roepie munten bij het restaurant waar wij zaten te ontbijten weggestuurd, ze weten wel dat de munten gewoon geldig zijn, maar ze kunnen er zelf niets mee, omdat de marktkooplui de munten niet accepteren. Dat kan er ook nog wel bij.

bloemenmarkt in Varanasi

Rond half 11 komt Laotse ons halen voor een ochtendwandelen door het noordelijke deel van de stad. Het is weer erg leuk om op plekken te komen waar je anders nooit terecht had gekomen. Het is ook fijn om met een gids rond te lopen, we worden niet of nauwelijks lastig gevallen door verkopers, priesters, sadhu’s of wat dan ook. Er lopen veel sadhu’s en priesters langs de Ganges. Volgens Laotse zijn deze bijna allemaal nep. De echte priesters zitten volgens hem in de kloosters en vragen bijvoorbeeld sowieso nooit geld voor een foto. En inderdaad, dat doen ze bij de ghats inderdaad wel.

Middenin Varanasi staat een fikse moskee. Onze gids heeft het er duidelijk niet op. Hij heeft wel een paar keer verteld dat de moslims hun 2000 jaar oude tempel hebben afgebroken (honderden jaren geleden) en juist op deze plek een grote moskee hebben gebouwd. Zo’n 10 jaar geleden is hier een aanslag gepleegd, waarbij tientallen mensen hun leven hebben verloren. De bewaking van dit gebied is dan ook enorm, overal waar je maar kijkt is er politie. Er hangt een onprettige en angstige sfeer.

In de nauwe steegjes bij de crematie-ghat moet je bijna continue opzij voor een stoet waarbij een lijk op een bamboeladder naar de Ganges gedragen wordt (overigens geheel bedekt onder oranje kleden en bloemen). Niet raar in een stad waar dagelijks 150 tot 200 mensen gecremeerd worden. De eerste keer dat het gebeurd, kijk je er nog van op, de keren erna niet meer. Het hoort hier bij het dagelijkse leven. Er gaat geen moment voorbij dat je niet hoort zingen of chanten vanuit één van de vele tempels en huizen die je passeert. Bellen die rinkelen bij Hindoebeelden, koeien die niet opzij gaan als je langs wilt, brommers die gewoon doorrijden en die verwachten dat jíj op het laatste moment een sprong maakt om je leven te redden, met een half oog hou je de hoogtes in de gaten, daar waar de apen zitten, waarvan je niet wilt dat ze er met je camera vandoor gaan. Schuifelende pelgrims, meestal op blote voeten, dat het de ultieme pelgrimage, op blote voeten door Varanasi (lekker met al die koeienvlaaien op de stoep). Wandelen in Varanasi is best vermoeiend ;-).

’s Avonds eten we in de Brown Bread Bakery, in tegenstelling tot wat je zou vermoeden, is dit niet alleen een lunchplek, maar kun je er ’s avonds ook uitstekend dineren op het rooftoprestaurant. Er is livemuziek, een tabla- met een sarodmuzikant. Na afloop, als alle gasten weg zijn en wij onze laatste happen naar binnen werken, komt de sarodmuzikant een praatje maken. Hij kijkt verrukt op als hij hoort dat we uit Nederland komen. Hij heeft daar onlangs nog opgetreden, in Sittard! Hij maakt regelmatig Europese trips met z’n broer. Hun vader was een (wereld?)beroemde tablaspeler. Als ik vraag hoe deze optredens tot stand komen, zegt hij ‘via vrienden, via een organisatie, via….’. We kopen een cd (eigenlijk hebben we niet veel keus, geloof me, blijf nooit tot het laatst toe hangen als er live-muziek is) en dan nodigt hij ons uit om van ’t weekend bij hem thuis te komen eten. Huh? We zijn verrast, wat leuk! We wisselen telefoonnummers uit en beloven elkaar te bellen. Als we naar huis lopen kijken we uit naar een plezierige middag, een inkijkje in een echte Varanasi muzikantenfamilie. Als we thuis zijn, krijgen we toch een beetje argwaan. Misschien niet helemaal eerlijk, maar zou hij niet uit zijn op een adresje in Nederland? Hij zoekt nog mensen die optredens voor hem en zijn broer kunnen regelen, is dat niet de intentie van zijn uitnodiging? Ik voel me gelijk schuldig, misschien bedoelde hij dat zo helemaal niet en hij kan ons toch ook niet dwingen om maar iets te regelen voor hem? Maar ja, ‘nee-zeggen’ is niet echt mijn sterkste punt. Nou ja, het is nog maar woensdag, let’s see, de gedachte even laten bezinken en dan kijken we wel wat we doen.

Hieronder nog wat foto's van een mooie Varanasi-dag

rondje zwemmen? nee, dit is een band van zo'n 60 kilo...
bij een (openlucht) worstelring

de priesterschool

sanskriet leren op de priesterschool

het weven van zijden sari's, het duurt zo'n 2 weken voordat de sari af is en kost dan zo'n 7 tot 8000 roepies
(100 tot 140 euro), als er zilver en/of goud meegeweven wordt, is hij uiteraard duurder

weefgetouw, de techniek is al eeuwenlang hetzelfde

weefgetouw voor sari's, de produktie ligt overigens nagenoeg stil omdat
er niet genoeg kasgeld is bij de mensen... aankopen die dan niet direkt
noodzakelijk zijn worden uitgesteld...