Op bezoek bij de kinderen van de baksteenfabriek

Dit gaat hard, dit zijn we niet gewend. Met 100 km/h scheuren we in een gloednieuwe taxi naar Howrah, dit is weer eens wat anders dan het gehobbel met Khan’s auto. Het is nog vroeg en we hebben een ‘andere’ taxi genomen, Khan had vanochtend geen tijd voor ons. Veel te vroeg staan we op het treinstation van Howrah, het is een drukte van belang met passagiers, sjouwers, verkopers, noem maar op. Hier verveel je je nooit, er is altijd wat te zien.

We kopen drie retourtjes Khamargachhi, Maura gaat ook mee, gezellig. De kosten zijn 30 roepies per kaartje, ongeveer 50 eurocent. De treinrit duurt 1,5 uur.

In de trein knippen we nog wat vogels en vleugels. De laatste voorbereidingen voor de les, we hebben heel wat bekijks, het is zo gebeurd. Het is druk in de trein, zitten we eerst met z’n drieën op een bankje, later blijken er ook vier op te passen.

In Khamargachhi staat Shelley ons op te wachten. We lopen eerst mee naar haar huis, waar ze vindt dat wij een ontbijt nodig hebben. Oeff… we hebben al ontbeten en ons zelfs op een lekkere koek getrakteerd in de trein. Het (warme Indiase) ontbijt afslaan is geen optie…

Compleet vol gegeten lopen we in een kwartiertje naar de school. De juffen en de kinderen zitten al op ons te wachten. Het schoolgebouw is (te) klein en Maura vraagt of we de les niet buiten kunnen doen. Na wat gesputter van de leraressen, komt iedereen toch naar buiten. Het is heerlijk weer, niet te warm, niet te koud, al weet ik niet zeker hoe de mensen het hier ervaren.

Maura geeft een superleuke les, dat is haar wel toevertrouwd. Ze zingt liedjes met de kinderen, doet dansjes, leest voor uit maar liefst twee boeken. Ze spreekt de taal van de kinderen en dat is zóó handig! De kinderen genieten zichtbaar.

Tijdens de les hebben we veel bekijks. Al snel komen er mensen aanrijden op motoren en fietsen om toe te kijken. Ook de directeur van de baksteenfabriek komt op het geluid af. Hij gaat zitten en heeft bijna de hele ochtend toegekeken. Van Shelley begrepen we dat hij het leuk vond dat er iemand anders les kwam geven, hij zou willen dat Maura meer kon komen.

Er wordt ook nog geknutseld, de kinderen maken een prachtig vogeltje, wat we uiteindelijk in de boom hangen. Het wordt een kleurrijk geheel en alle kinderen zijn apetrots op hun eigen vogel. Superleuk.

Vandaag delen we ook de truien uit voor de koude winterdagen, het duurt niet lang meer voordat deze aanbreken, het wordt al aardig fris overdag. Maar voordat het zover is, roept Maura de kinderen bij elkaar om het kleine tuintje voor de school even 'plastic-vrij' te maken. De kinderen reageren direct en stoppen enthousiast het plastic in de grote tas van Maura. Klein geleerd...

Als we teruggaan naar Shelley’s huis, heeft haar schoonmoeder (weer) voor ons gekookt. Een heerlijke lunch staat op ons te wachten. Vooral de tomatenchutney is hier haast goddelijk.

Shelley vertelt dat het goed gaat met de school. In de eerste jaren hadden we wat opstartproblemen, maar die zijn over. De crèche is vorig jaar gaan draaien, er waren gemiddeld 10 baby’s. Dat is super, de oudere kinderen moeten hier op hun jongere broertjes en zusjes passen en nemen ze dus mee naar school. De kleintjes verstoren de lessen, dat is te begrijpen en door de crèche te starten is dat probleem opgelost.

Shelley vertelt ook over gezinnen die teruggekeerd zijn naar Bihar, de mensen die hier werken zijn seizoenarbeiders, elk jaar zijn ze 8 tot 9 maanden hier (waarbij de kinderen dus naar school toe kunnen), de rest van het jaar zijn ze ‘thuis’. Niet alle mensen komen elk jaar terug. Maar we hoorden van gezinnen, die niet terugkwamen, dat ze toch hun kinderen (voor het eerst) naar school hebben gestuurd in Bihar. Hier worden we echt heel blij van.

de leraressen van de school

het werk op de baksteenfabriek

het werk op de baksteenfabriek

We hebben nog een kleine vergadering voordat we de trein terugnemen naar Calcutta. We zijn wat laat, maar ‘gelukkig’ heeft de trein flinke vertraging, zodat we hem toch nog halen. Maar wat is het druk in de trein, pffff, tot aan Bandel moeten we staan. Nu zijn we dit op de terugreis wel gewend, na Bandel kunnen we altijd zitten, maar deze keer dus niet. En als je moet staan, duurt de treinreis best lang…

Onderweg zijn er twee vrouwen die wagenziek zijn en moeten overgeven. Eentje heeft het lef om dit uit de openstaande deuren te doen. De ander durft het niet (en ik kan haar niets verwijten) en doet het in de trein zelf. Het is werkelijk een zooitje, ik hoef vast niet in detail te treden. Onze held Maura staat op, pakt een stuk papier uit haar tas, een fles water en schept de hele boel naar buiten. De mensen in de trein weten niet wat ze zien en bedanken haar. Wat een ‘wereldwijf’ is Maura toch.

Op Howrah staat Johdev, haar chauffeur, op ons te wachten. Wat een luxe! Het treinstation dateert uit 1905 en in die tijd konden de mensen met paard en wagen in het station rijden, zodat de (Engelse) dames bij de (stoom)treinen zelf uit konden stappen. Nog steeds kan je nu met de auto het station inrijden (tegen een vergoeding van 200 rps = ongeveer 3 euro) en dat had Johdev gedaan. Even voelde ik me die Engelse dame uit 1905 J.