Smile with the back of your head

Zoooo, wat is het koud hier! Of ik wordt al een echte ‘Calcutta-naar’ of het is echt koud. Vannacht kan ik het onder twee (dunne) dekentjes maar niet warm krijgen en ik besluit mijn warme sokken op te zoeken. Het leek waanzin toen ik ze inpakte, maar nu ben ik er zooo blij mee. Met mijn warme sokjes val ik uiteindelijk tevreden in slaap.

’s Ochtends uit bed trek ik gelijk mijn fleece-jack over mijn pyama aan. Het is geen gezicht met de dikke sokken eronder, but who cares. De winter is hier nu echt begonnen en voor je het weet heb je een kou te pakken ;-).

Vanochtend hoeven we niet zo supervroeg weg, we doen nog een boodschapje, drinken een bakje koffie bij het cafeetje om de hoek en maken nog wat sneeuw voor de les straks.

Om een uur of 11 nemen we de taxi (we zijn wat lui vandaag) naar Sudderstreet. We lunchen samen met Rosalie bij Blue Skye en gaan daarna met Khan richting Prabartak. Door de rit over de nieuwe fly-over zijn we er een beetje te vroeg. De bewoners zijn nog aan het eten. Het is leuk om te zien dat iedereen zijn eigen taak heeft. Zonder ook maar wat te zeggen, brengt iedereen zijn bord naar beneden, wordt de vloer schoongemaakt, worden de kleden neergelegd, de wereldkaart opgehangen, etc.

ook hier hebben ze de warme truien aan

Vandaag is het kerst in Prabartak, we lezen het winterverhaal voor, laten het sneeuwen en maken kersthangers.

Na de les worden we hartelijk uitgezwaaid, wat is het toch altijd leuk om hier te zijn. 

Rosalie gaat bij een vriendin op de thee en wij laten ons afzetten bij Maura, waar we onze spullen droppen en andere kleren aantrekken, want straks gaan we naar het Salt Lake Stadium voor een mass-meditation met Sri Sri Ravi Shankar. Van de week liepen we op Parkstreet en zagen we mensen met een groot spandoek. Dé beroemde Sri Sri Ravi Shankar komt naar Calcutta en iedereen is welkom. Wij zijn best nieuwsgierig en vragen of we kaartjes moeten kopen en waar, maar ze zeggen dat het gratis is. Ik raak aan de praat met de man die zegt de mede-organisator te zijn en uiteindelijk geeft hij mij zijn visitekaartje met zijn telefoonnummer. Hij zegt ons te bellen zodra we bij het stadion zijn en dat hij ons speciale plaatsen zal geven. We geloven er niet zoveel van en laten het even voor wat het is. We weten niet eens of we tijd hebben om te gaan.

Maar goed, het blijkt uiteindelijk om half 6 te beginnen op de zaterdag dat we toch naar Prabartak gaan. Prabartak ligt niet ver van het stadion en ook Maura woont vlakbij. We laten ons door Khan afzetten. Maar hij snapt er niets van. Eerst rijdt hij naar het winkelcentrum en kijkt ons vragend aan. Ja, okay, we gaan veel winkelen, dat weten we, maar deze keer willen we naar het stadion. ‘Football?’ vraagt Khan ons verwonderd. Ja, breng ons maar naar het ‘football’, het is wat ingewikkeld om uit te leggen wat daar vandaag precies gaande is.

Ruim op tijd zijn we er, Khan dropt ons aan de achterkant van het enorme stadion. Het is het grootste van India, er passen 130.000 mensen in. We lopen naar de voorkant, de deuren gaan pas om 5 uur open en het is nog vroeg. Ik waag het erop en bel de meneer die we op Parkstreet ontmoet hebben. Hij weet nog wie we zijn en komt gelijk op ons afgelopen. Hij loodst ons direkt naar binnen. Niet via de hoofdingang, nee, voor we het weten lopen we in de catacomben van het stadion langs allerlei VIP ruimtes.

in het midden onze 'parkstreet-meneer'

Dan staan we voor twee grote metalen deuren en hij zegt ons dat we nog heel even geduld moeten hebben. Als we er doorheen gluren zien we het veld van het stadion, verrek, hij gaat ons echt op een speciale plaats neerzetten. Het duurt niet lang voordat we naar binnen mogen. We voelen ons de koning en de koningin die naar binnen begeleid worden. Alle camera’s zijn op ons gericht (grapje). Hij brengt ons naar stoelen op ongeveer 10 meter van het podium. We zijn nu wel heel dichtbij Sri Sri, wat leuk!

Op het podium zitten een aantal muzikanten die (best leuke) muziek spelen. Het is duidelijk iets van de Art of Living (de organisatie van Sri Sri), want veel mensen zingen en klappen mee op de maat van de muziek.

Sri sri is hier even weg, maar dit is zijn stoel

Als Sri Sri begint vraagt hij of hij Engels moet spreken. Erik en ik zwaaien enthousiast en gillen ‘jaaaaa’, maar ons geluid valt compleet weg. Dan vraagt hij wie er Hindi spreekt. En de rest van de 49.998 mensen steken hun handen op. Tja… game lost.

Mijn buurman vraagt waar we vandaan komen. Hij valt bijna van zijn stoel als ik zeg dat we uit Nederland komen. Dan onderwerpt hij me aan een kruisverhoor, of ik uit de Bijbel leef, of ik vegetarisch ben, of ik mediteer… oeff… Maar hij bedoelt het niet kwaad (denk ik), hij wilde weten welk vlees er naast hem op de stoel zat :-). Hij vertaalt kleine stukjes voor me, superaardig.

Dan begint uiteindelijk de meditatie, het is de bedoeling om vanavond met 50.000 mensen te mediteren. Ik weet niet of er zoveel mensen zijn, je valt met z’n 50.000-en al snel weg in een stadion waar er 130.000 inpassen.

Gelukkig geeft hij nu af en toe wel aanwijzingen in het Engels, al is het meest in het Hindi. We chanten ‘ohm’ met z’n allen en ik hoor dat mijn buurman een superlange adem heeft. Het is koud, ijskoud eigenlijk. Ik heb wel een vestje aan, maar mijn handen, mijn benen verworden langzaam tot ijsklompjes. Ik krijg ze ook niet warm gemediteerd.

Het is redelijk stil in het stadion, maar het geluid van buiten het stadion kan je niet afsluiten. In de verte hoor je muziek, het claxonneren van de auto’s en taxi’s en ander ‘stads-geroezemoes’. Ik vraag me af of het werkelijk ooit stil is in deze stad.

Ik hoor Sri Sri zeggen dat we onze ongemakken moeten ‘inslikken’ en even later draagt hij ons op te glimlachen ‘with the back of your head’. Het verandert gelijk je houding, probeer maar eens te glimlachen met de achterkant van je hoofd en je verandert gelijk van houding, grappig he.

Als het klaar is stelt hij wat vragen waar mensen enthousiast op reageren. We hebben geen idee wat hij vraagt, maar dan vertelt hij dat we 42 minuten hebben gemediteerd. Ik geef toe, ik was vooral met andere dingen bezig, maar dan nog, het leken zeker geen 42 minuten. Als ik dat van tevoren had geweten, had ik om de 2 minuten op mijn horloge gekeken, nu geen enkele keer.

Erik en ik verlaten het stadion voordat Sri Sri naar huis gaat, we hebben afgesproken om met Maura en haar gezin te gaan eten en we willen niet vastraken in het verkeer, danwel hier een uur staan te wachten op een taxi of rickshaw.

We lopen naar de kruising en houden een fiets-rickshaw aan. Hij brengt ons naar het Citi-center, waar ook Maura naar toe komt. De arme jongen, hij fietst zich een slag in de rondte, als we eenmaal gang hebben, gaat het prima, maar vóórdat we gang hebben.. ik voel me schuldig, we hadden een taxi moeten nemen. Maar goed, hij dropt ons netjes op de juiste plek en ik koop mijn schuldgevoel af door hem 5x het normale tarief te betalen.

We eten gezellig met Gautam, Maura, Malini en Bapu. Malini gaat in februari voor 10 dagen naar Amsterdam, een uitwisseling van school en ze wil wat Nederlandse woorden leren. Na een paar woorden vraagt ze schuchter of Nederlanders ook Engels verstaan, ze vindt het toch wel erg lastig. We stellen haar gerust, zeker in Amsterdam praat vrijwel iedereen Engels, er komt een opgeluchte glimlach tevoorschijn.

Met de taxi rijden we terug naar Theatre Road, ons ‘thuis’ in Calcutta. Moe vallen we in slaap (ja, mét de sokken aan), maar wat een leuke dag was het vandaag!!