Wat een dag...

Met twee tassen vol speelgoed voor de kinderen van het RCFC stappen we vanmorgen vroeg in de metro naar Tollygunge, we nemen de autorickshaw en binnen een uur klauteren we door het kleine deurtje van de poort van het RCFC. Momenteel zijn er bijna 30 kinderen in het RCFC die (vinden wij) wel een kerstpresentje verdienen. Kakali komt ook net aangelopen, zij woont op loopafstand van het RCFC en samen gaan we naar de ziekenzaal. Het is druk vandaag, Rebecca, één van de twee Duitse vrijwilligsters, die hier maar liefst 6 maanden komen werken, is jarig vandaag en trakteert op chocoladetaart. Prema, een jonge dame uit Californië met Bengaalse roots, is op bezoek om de kinderen te interviewen en om muziek met ze te maken. Ook Kakali is druk, de Afghaanse kinderen gaan aan het eind van de week naar huis en er moet nog veel geregeld worden. We wijzigen onze plannen, we vragen of Kakali een kort verhaal voorleest en daarna mogen de kinderen, onder het genot van de taart van Rebecca een hart inkleuren. 

Daarna neemt Prema het over en verzamelt de kinderen voor een muziekles. We geven de kadootjes aan Kakali en vragen haar of ze deze met kerst wil uitdelen.

We nemen de metro terug naar Maidan en lopen bij Fire & Ice binnen voor een soepje. Mijn favoriete lunch, jammer dat het restaurant zo duur geworden is, je betaalt hier tegenwoordig westerse prijzen. Maar toch blijft het een favoriet, je kan hier op je gemak een krantje lezen, het is er rustig (zeker overdag), de wifi werkt goed, de bediening is superaardig en het eten prima.

Weer nemen we de metro, we zijn ‘druk’ vandaag, onze laatste volle dag en we willen nog (te) veel. Om half 3 hebben we afgesproken met Ifty van Calcutta Walks. We gaan wandelen door de ‘zwarte wijk’ van Calcutta. Er staan nog vier ‘toeristen’ te wachten, al klopt deze benaming wellicht niet helemaal. De oudste van het stel is een man die in de jaren ’80 uit Calcutta is vertrokken om in Amerika te gaan werken en wonen. Sinds een paar jaar is hij weer terug om hier zijn oude dag te slijten. De drie anderen zijn familieleden die in Amerika wonen en hem bezoeken. Van oorsprong allemaal Bengalen uit Calcutta.

Dit gedeelte van de stad wordt ‘black town’ genoemd. Tijdens de Engelse overheersing woonden de Engelsen in het zuidelijke deel van de stad ‘white town’ en hier woonden de Bengalen. Er is ooit een plan geweest om deze twee stadsdelen te scheiden door een watergang/kanaal, omdat tijdens de moesson het water van het noorden, uit de black town, zo de white town in stroomde en deze dan ook flink liet overstromen. Het kanaal is er nooit gekomen.

De oudere man vertelt Ifty over de stad

De oudere meneer weet (uiteraard) veel van de stad waar hij is opgegroeid. Hij vertelt ons dingen die ook Ifty niet weet en hij is één en al oor. Erg leuk! We leren veel over de stad. Hier woonden de Bengalen en onder hen ook een aantal (belachelijk) rijke, meestal wonen hun nazaten nog steeds in de enorme huizen. Veel privé-theaters hebben inmiddels een andere bestemming gekregen, maar sommige zijn nog steeds in gebruik, al zijn ze nu voor iedereen toegankelijk.

Ifty loodst ons door de wijk waar Bengalen in opstand kwamen tegen de Engelsen. Bengalen stonden/staan bekend om hun ‘zachte handen’, ze zouden niet hard kunnen/willen werken, daarentegen waren ze op intellectueel, spiritueel en creatief vlak hun tijd ver vooruit. Maar goed, daar win je de strijd tegen de Engelsen niet mee. Daarom werden ze in die tijd aangespoord om hun lichaam in vorm te krijgen door te sporten. Sommige van deze oude gymzalen bestaan nog steeds, superleuk om te zien.

Ifty vertelt over de voetbal-waanzin die hier heerst. Tijdens een WK voetbal zijn de straten verdeeld in Brazilië en Argentinië. Een ander land bestaat er niet en je kan niet voor allebei zijn. Op de muren zien we onder andere Messi en Maradonna geschilderd.

Ik struikel over iets zachts dat onder mijn schoenzool weg rolt. Ik zie een dode rat en schrik me een hoedje. Mijn mede-wandelaar ziet het en grapt ‘dan is Ganesha niet ver’ (de rat is het rijdier van Ganesha). Ik schiet in de lach, zo kan je het ook zien.

de fles met paarse vloeistof zou de honden weghouden...

We lopen verder en Ifte vertelt en vertelt. Zo jammer dat we dit pas op de laatste dag doen, ik had eigenlijk elke week een wandeling met hem willen doen. Hij heeft zoveel kennis van de stad, daar wordt ik erg blij van.

De leeuw is een oud religieus symbool, maar dit mochten de Bengalen niet gebruiken van de Engelse overheesers. Dus de Bengalen bouwden een leeuw en de Engelsen braken het af en de Bengalen bouwden een leeuw en .... Een spelletje dus. Uiteindelijk hebben de Engelsen bepaald dat de leeuwen die vriendelijk keken mochten blijven staan :-)

de enige manier om te voorkomen dat er tegen de muur gepiest wordt is blijkbaar het ophangen van tegeltjes met goden

Dan gaat mijn telefoon, ik kijk en zie dat het Ashit is. Hmmm, hij belt me eigenlijk nooit zomaar en vanavond hebben we afgesproken met z’n allen te gaan eten bij Peter Cat, misschien is er iets aan de hand. Ik neem op en krijg een uit het veld geslagen Ashit aan de lijn. Hij kan vanavond niet komen. Gisteren laat in de middag heeft de zus van de computerleraar zelfmoord gepleegd. Vandaag is ze gecremeerd. Haar familie woont tegenover de school. Hij kan en wil nu niet weg om gezellig te gaan eten. Ik snap het volledig. Hij vertelt wat er gebeurd is. Ze is uitgehuwelijkt, een paar dagen geleden is ze voorgesteld aan haar toekomstige man, 45 jaar. Zelf is ze 16 jaar. Ze heeft haar ouders vertelt dat ze niet met hem wil trouwen, maar haar ouders waren niet op andere gedachten te brengen. Gisterenmiddag heeft ze zichzelf opgehangen. Wat verschrikkelijk!

De wandeling is afgelopen, Ifte dropt ons bij het metrostation en we gaan terug naar onze kamer. Even een plasje, wat spullen pakken en weer door, op weg naar Peter Cat. Daar staan Rosalie, Reena en haar man al op ons te wachten. Ondanks het slechte nieuws waardoor Ashit en Suma er niet bij konden zijn, hebben we een gezellige avond. We nemen afscheid, onze laatste dag hier, we gaan elkaar allemaal hopelijk volgend jaar weer zien.

Moe vallen we in slaap, wat een dag…