WELKOM OP ONS WEBLOG !!: Op de fiets door Cherai

’s Nachts houden we alles open. Het is warm hier, zeg maar gerust tropisch. Waar ik in Calcutta ’s nachts onder een dekentje slaap, is hier alles teveel, zelfs je laken. Dus dan toch maar die ventilator aan boven het bed (we hebben wel airco, maar daar willen we nog niet aan toegeven). De schuifdeur van de slaapkamer naar het grote balkon staat wagenwijd open. Soms komt er een klein briesje door naar binnen, maar óf het waait niet, óf de wind staat de ‘verkeerde’ kant op.

De zee maakt hier ’s nachts een oorverdovend geluid. Voor de kust komt de zeebodem waarschijnlijk vrij snel omhoog, want de ogenschijnlijk rustige oceaan, maakt vlak voor de kust een enorme golf die lijkt open te scheuren op het strand. Heerlijk om bij in slaap te vallen in ieder geval. Vind ik… we hebben eens in Goa in een hutje op het strand geslapen en in het gastenboek stond daar dat de zee zoveel geluid maakte, of ze daar niet iets aan konden doen J.

's Ochtends vroeg op het strand

Uurtje later komt de kokosnotenkapper langs :-)

Afijn, om half 9 worden we opgehaald door Mahesh, Mickey en Thea. Thea is een Nederlandse dame die de hele wereld overzwerft en nu op Cherai geland is om voor Mickey te werken. Onderweg nemen we Fran ook nog mee, ze komt uit Australië, met z’n allen racen we in de autorickshaw van Mahesh naar de tuin van José en Carmen. Carmen is Ivengar-yoga lerares. Beiden komen ze uit Colombia, ze zijn hier een jaar of 10 geleden neergestreken om hier oud te worden, ik schat ze beiden rond de 60 jaar.

Carmen geeft vanochtend een pittig yogalesje. Het is warm, althans dat vind ik, de zweetdruppels vallen op mijn yogamat. De oefeningen zijn goed te doen, al moeten we op het eind op ons kop gaat staan en dat gaat mij niet lukken. Maar dat is prima. Als we ruim 2 uur later stoppen, ben ik compleet leeggelopen…

in de yogastudio van Carmen

We krijgen nog een bakje thee in de fantastische tuin die hun huis omringd. José rekent af met de deelnemers, 300 roepies (nog geen 5 euro) voor een ruim twee uur durende les. José en Carmen geven beiden ook Spaanse, Franse en Engelse les. Daarnaast hebben ze een enorme tropische tuin waar ze werkelijk van alles verbouwen. Zo brengen ze hun dagen door, fantastisch. José vertelt me dat het steeds lastiger wordt om bepaalde groentes te verbouwen. In de 10 jaar dat ze hier nu zijn is de temperatuur (vooral de nachttemperatuur) met zo’n 3 graden gestegen. Tomaten groeien hier nu niet meer, dat ging vroeger wel. Het verschil tussen dag- en nachttemperatuur is te gering geworden voor heel veel gewassen. Veel groente moet uit andere staten komen, terwijl het vroeger altijd in het zeer vruchtbare Kerala groeide. Aangezien Mickey en Thea nog in de keuken staan met Carmen, neemt José ons mee op een rondje door de tuin. We zien een spinaziesoort die als een wingerd om een boom heen groeit, we zien peper (nooit geweten dat dit zo groeide) en nog veel meer. Het is werkelijk prachtig hier.

spinazie

peper

Aan het begin van de middag zijn we weer thuis. We relaxen wat, lezen een boekje, lopen even naar het strand, waar het in de gloeiende zon bloedheet is. We bestellen een vegetarische curry bij de buren, die een klein winkeltje hebben, de vrouw en dochter koken thuis in de keuken wat gerechtjes als je er om vraagt. Ze komen het zelfs aan huis brengen en dat allemaal (inclusief drankjes) voor 160 roepies (maar liefst 2 euro). Wat een verwennerij.

Om half 4 pakken we de fiets, jazeker, de fiets. Majo House heeft twee fietsen staan en het verkeer is hier niet zo hectisch, dus dat durven we wel aan. Het is superleuk, we zitten op een soort eiland, er is overal water en er zijn overal bruggetjes waar je wel even op moet klimmen, maar er daarna heerlijk vanaf kan roetsjen. Het is wel even opletten, als er verkeer is, je moet wel even links aanhouden. Vooral als we de hoofdweg oprijden moet je ogen in je kontzak hebben. En daarnaast zitten er genoeg kuilen in het asfalt, dus we moeten oppassen om niet teveel om ons heen te kijken tijdens het fietsen.

Onderweg zien we heel veel Chinese vissersnetten hangen. Een erfenis uit de geschiedenis van de vroegere handelsstaat Kerala, waar zelfs de Nederlanders vroeger voet aan wal gezet hebben (uiteraard). De Chinese vissersnetten zijn geïntroduceerd door Chinese ontdekkingsreizigers rond 1400. Het is een prachtig gezicht.

Als ik een foto sta te maken, wordt Erik uitgenodigd om een schuur binnen te komen, het is er donker, we (ik ben inmiddels ook toegesneld) kunnen niet zien wat daar binnen gebeurd, al verraadt de visgeur wel een klein beetje wat er gaande is. Het blijkt een garnalenpellerij, op de grond zitten zo’n 15 vrouwen garnalen te pellen. Ze hebben duidelijk lol, de eigenaar vertelt dat ze dagelijks van 8 tot 5 uur werken, behalve op zondag, dat is een vrije dag.

We fietsen verder en merken dat we inmiddels best een eind ‘van huis’ zijn geraakt. Het beoogde kleine rondje, werd een fikse rondte en kletsnat van het zweet (what’s new, dat ben ik hier de hele dag door) rusten we uit met flink wat (gezonde) drank. Dat smaakt!

en met de fiets weer naar huis

net op tijd terug voor de zonsondergang

’s Avonds geniet ik voor het eerst sinds tijden van een heerlijk 3-gangen diner. Als je alleen reist, wordt eten een soort noodzakelijk ‘kwaad’, echt gezellig is het in ieder geval niet en meestal sta je al heel snel weer buiten, zo’n bordje is immers zo leeg. Vanavond nemen we het ervan en genieten we volop van de Kerala-keuken.