Shaken, not stirred… of zoiets

Ik voel me een beetje in elkaar geslagen, oef, ik loop de massagesalon uit. Vorige week de voetmassage uitgeprobeerd, was goed bevallen, dus voor vandaag een voetmassage én een nek/hals/schouder massage geregeld. Ik was in de veronderstelling dat dit achter elkaar gebeurd, maar nee, tijd is geld, het werd een soort vier-handen massage waarbij ik onderuit gezakt hing in zo’n grote leren fauteuil. En ik zakte steeds verder onderuit, want er werd nogal op mijn schouders getimmerd en gehamerd. Dit onder Thais gebrabbel van de twee dames. Ook mijn hoofd pakte ze nogal flink aan, ik heb me vorige week lelijk gestoten toen ik de rickshaw in stapte en ineens herinnerde ik me dat weer L. Ze trok mijn armen in standen waarvan ik niet wist dat ik het überhaupt kon. Ze klapte een paar keer op mijn hoofd, probeerde mijn schedel van mijn romp te trekken en eindigde met een aantal fikse slagen op mijn schouders. Ik voelde me letterlijk uit het lood geslagen, ging wankelend de salon uit. En toch voelt het wel lekker eigenlijk… heerlijk opgeschud… of zoiets.

Vanmorgen ben ik weer naar het RCFC geweest. Even bijpraten na ons Bolpur uitje van afgelopen vrijdag en kijken hoe het met de kinderen gaat. Er komt gelijk een vrouw op me afgelopen, verwelkomd me hartelijk, ze kent me duidelijk, maar ik heb geen idee wie dit is. Ze zit met AB (koosnaampje voor de ‘president’) en Alok aan een tafel. Ik moet er ook bij. Het is een stevige dame, niet qua uiterlijk, maar qua karakter, hier valt niet mee te spotten. De mannen verlaten voorzichtig het strijdtoneel en als haar telefoon gaat, spoed ik me naar Kakali en Sunil. Wie is die vrouw? Ze schieten in de lach, het is ‘Lali Di’, de vice president van het RCFC. Ik vraag ze niet tegen haar te vertellen dat ik niet wist wie ze was.

Alok komt terug en er wordt druk overlegd over de groep Afghaanse kinderen die volgende week komt. Alok is er nog niet zo zeker van, hebben ze hun visa al? Zijn de tickets al geboekt? Komen ze wel echt? Lali Di belt ‘Afghanistan’ gelijk op, via skype op haar ipad, dit is Lali Di. De visa krijgen ze vandaag, de tickets zijn geboekt, ze komen aanstaande zondag. Het gaat om 19 kinderen en omdat in Afghanistan kinderen onder de 16 jaar niet zonder hun moeder het land uit mogen, komen er 15 moeders mee. Totaal 34 extra gasten, bij Alok breekt het zweet uit, hij is er redelijk nerveus onder. 

Alok en Lali-Di

Eén van de zorgen is het eten, ja, ze eten kebab, maar dat is nog niet eens de grootste zorg, de kosten ervoor. De rijstleverancier was wel bereid om een extra zak rijst te geven, maar dan, eten voor 34 mensen kost veel en dat geld is er (nog) niet. Dan zijn er nog de botox-injecties. Sommige kinderen met heftige CP hebben zulke verstijfde spieren, dat deze eerst verslapt moeten worden met botox-injecties, zodat daarna met de fysiotherapie gestart kan worden. Deze injecties kosten minimaal 12.000 (zo’n 175 euro) en er zijn vijf kinderen die deze injecties nodig hebben (meerdere injecties zelfs als ik het goed begrepen heb).

En dan komen er nog een directeur en directrice mee van de NGO die de tickets betaald heeft. De mevrouw kan bij Lali Di slapen, maar de meneer niet. Lali Di heeft een ‘vrouwenhuis’ zoals ze het zelf zegt. Haar man is jaren geleden overleden en ze woont er nu met haar moeder en schoonmoeder, beide over de 90 jaar. Daar past geen man bij.

En ik weet niet of het door mijn aanwezigheid kwam, maar Lali Di pakt haar telefoon en belt Amrit Roy op, mijn huisbaas en tevens lid van het bestuur van RCFC, slapend lid… Of hij plaats heeft voor de directeur die mee komt en nee, het RCFC gaat hiervoor niets betalen en nee, het RCFC hoeft geen geld van hem. Hij stemt toe, de directeur kan in één van zijn huizen slapen. Inmiddels heeft ze hem verteld dat ik daar ook aan tafel zit. Ik hoop niet dat hij nu denkt dat ik heb gezegd dat ze hem moeten bellen. En Lali Di vat gelijk de koe bij zijn hoorns, ze vertelt hem dat elke bijdrage in geld, rijst, uien, aardappelen of wat dan ook welkom is. Of hij ook eens in zijn netwerk wil informeren. Hoppa. En of hij zondag ook komt, als de kinderen arriveren, want ze heeft de krant uitgenodigd en wil veel aandacht, zodat er misschien extra donaties binnen komen.

Ik schiet in de lach, Alok kijkt me aan. Ik zeg hem dat ik volgende keer de boeking bij Amrit via het RCFC laat verlopen, dan laat ik Lali Di bellen en mag ik misschien ook gratis in één van zijn huizen slapen.

Samen met Sunil loop ik naar het OT-block waar de kinderen zijn. Ik zie allemaal lachende gezichten, behalve die van Ramjan, hij heeft nog steeds die pijnlijke pinnen in zijn been. Hij probeert wel te lachen, maar hij heeft zichtbaar pijn. Arme jongen. Hij heeft ook al een week niet met z’n vader gesproken. Sunil probeert zijn vader te bellen, maar er wordt niet opgenomen. We wachten en wachten en proberen het diverse keren, maar helaas. Sunil zou het later op de dag nog eens proberen.

Ramjan, wachtend op een telefoontje van zijn vader

Als we teruglopen, komt het medical camp in Sitarampur ter sprake. Vorig jaar zijn Wilbert, Ilse en ik meegeweest, er kwamen toen heel veel mensen op af wat resulteerde in 36 operabele kinderen. Inmiddels zijn er daar 24 van geweest. De andere 12 hebben geen geld voor het vervoer of zijn bang. Bang voor de operatie, bang voor de ‘grote stad’, bang dat het RCFC niet is wat ze zeggen dat ze zijn, bang, gewoon bang. Sunil vindt dat uiteraard erg jammer en hij gaat eind deze maand een vergadering beleggen in Sitarampur. Hij vraagt dan deze 12 ouders te komen, maar hij vraagt ook mensen te kopen die al wel geopereerd zijn. Misschien kunnen die de zorgen wegnemen. Er blijft ook nog een probleem dat de lokale overheid het werk van RCFC daar eigenlijk niet steunt. Het medical camp van vorig jaar was dan ook eigenlijk een soort van ‘illegaal’ en dat helpt natuurlijk ook niet. Sunil probeert nog steeds het vertrouwen te winnen van de lokale overheden, maar het gaat langzaam. Dit probleem hebben ze in meerdere districten, de lokale overheid wil vaak niet meewerken.

En hij vertelt me ook dat de operaties die ze in het RCFC verrichten, tegenwoordig gratis zijn in de staatsziekenhuizen. Dat is op zich goed nieuws, ware het niet dat ze de kinderen na de operatie zo naar huis toe sturen. De o zo nodige nabehandelingen qua fysiotherapie en revalidatie horen niet bij het gratis pakket. Dat betekent dat de kinderen vaak nog verder van huis zijn na zo’n ‘gratis’ operatie. Het zou mooi zijn als het RCFC samen kon werken met deze ziekenhuizen, maar ja, ook hier speelt het probleem dat de overheid niet (graag) samenwerkt. Sunil slaakt een diepe zucht…

ingezonden brieven over Aamir Khan ...nog steeds ...

De chauffeur van Lali Di brengt me bij de metro, dat is nog eens service, het is op de terugweg altijd lastig om een oto te pakken te krijgen. Bij Fire & Ice laat ik het allemaal nog eens bezinken. Ik hoop dat het straks allemaal goed verloopt als de Afghaanse kinderen komen en dat Alok zich zorgen maakt om niks. En ik hoop dat er wat extra sponsoren gevonden worden voor vooral die injecties. Mijn oog valt op de krant, de ingezonden brieven gaan nog steeds over bollywoodacteur Aamir Khan en zijn uitspraken over de intolerantie in India, bijna een hele bladzijde vol. Als ik even later naar huis loop, na mijn veel te dure bordje soep en ik eerlijk gezegd in gedachten al bij de massagesalon ben waar ik straks een afspraak heb, zie ik het gezinnetje zitten dat bij mij om de hoek op straat woont, met twee kleine kindjes. In wat voor wereld leven we toch…