Ik zit in mijn pas ‘ontdekte’ cafeetje om de hoek, 4/1 Café,
lurk aan mijn banane/ananas/gember-smoothie en lees de krant.
Overstromingen in Chennai, de hoogste waterstand sinds 100
jaar. Het vliegveld staat onder water, het is in een (oude) rivierbedding
gebouwd. In het state-of-the-art ziekenhuis, waar veel buitenlanders naar toe
komen voor behandelingen, zijn 15 patiënten op de intensive care overleden. De
stroom is uitgevallen na de overstromingen en de noodstroomvoorziening staat in
de kelder en is ook uitgevallen, ‘they lost 15 patients’.
In New Delhi een (klein) drama voor 800 schoolkinderen. Ze
mochten gratis naar een sportwedstrijd in een grote arena. De overheid had
lunchpakketjes uitgedeeld aan alle 800 kinderen. Echter de politie liet de
kinderen wel naar binnen, maar de lunchpakketjes niet, té gevaarlijk in verband
met de huidige terrorisme-dreiging. Later zijn er sandwiches uitgedeeld.
In Calcutta was er afgelopen donderdag en vrijdag een grote
staking van taxi’s. Boos dat ze zijn over de toenemende populariteit van Über
en Ola. Deze twee laatste kunnen namelijk wel hun eigen prijzen bepalen en de
reguliere taxi’s niet.
In Calcutta is/wordt een compleet nieuwe wijk/stad
bijgebouwd, New Town/Rajarhat, de eerste mensen wonen hier al ruim twee jaar.
De toegangsweg, die allang klaar had moeten zijn, kan niet afgemaakt worden
omdat er allerlei illegale bouwsels op de aan te leggen weg gebouwd zijn. Deze
zijn gebouwd ná de goedkeuring van het nieuwe wegenplan. Het gaat niet om
sloppenwijken of iets dergelijks, het gaat om gebouwen met wel 5 verdiepingen
hoog. Inmiddels heeft men besloten hier maar omheen te gaan bouwen en deze
gebouwen dus niet met de grond gelijk te maken, zoals eerst de bedoeling was.
Diep verzonken in de krant, buigt de ober zijn hoofd in een
poging oogcontact met me te maken ‘anything else ma’am?’. Hij vindt het maar
raar dat ik alleen een smoothie kom drinken om 8 uur ’s avonds. Maar ja, ik heb
dan ook vanmiddag uitgebreid geluncht bij Ashit en Suma, dus ik hoef geen eten
meer vanavond.
Vanmorgen staat Khan om 10 uur voor de deur, precies op
tijd, ik stap in en rijden richting Kestopur waar de Prayrona-3 school is. Ik
had al veel gehoord over de nieuwe fly-over die pas geopend is, maar ineens
rijden we er op. Wohoh, dit gaat snel! Het is dat Khan zijn auto niet meer zo
snel wil en kan, maar anders…. Normaal doen we ruim een uur over het stuk, maar
nu sta ik binnen een half uur bij Ashit en Suma voor de deur.
Ik krijg thee met biscuitjes en even later gaan we naar
‘beneden’ waar de kinderen les krijgen. Reena is inmiddels ook gearriveerd. Het
is leuk om het verschil tussen Reena en Ashit te zien. Waar Reena ze haast
doodknuffelt, probeert Ashit ze in het gareel te krijgen door ze netjes te
laten zitten. Dit heeft in het verleden wel eens gebotst, maar nu lijken ze een
manier te hebben gevonden om met hun verschillen om te gaan.
Ook vandaag weer maken we ‘harten’, Ashit heeft de
‘tekenlesgroep’ opgetrommeld, zodat zij hun kunsten kunnen vertonen.
In de
andere ruimte zitten piepkleine studentjes, volgens mij amper 4/5 jaar oud. Zij
worden geholpen door hun juf, wat ze trouwens hartstikke interessant vinden.
Inmiddels zijn de kleintjes al lang klaar, terwijl de
serieuze jongens nog bezig zijn. Ik haal het blikgooien uit mijn tas, wat al
snel weer compleet uit de hand loopt. Gelukkig loopt Ashit rond, zodat hij af
en toe een rij maakt van de voordringende kinderen. Wat een enthousiasme elke
keer, zo leuk.
Als iedereen klaar is, maken we een foto met het hart en
daarna wordt de lunch opgeschept. De kokkin krijgt hulp vandaag, ze heeft
eergisteren haar arm gebroken.
Daarna hebben we een korte vergadering. Gelukkig zijn er
geen gekke dingen en is de situatie stabiel. Moge dat nog lang zo blijven!
 |
| de kinderen worden na school door hun moeders opgehaald |
Khan brengt me weer thuis, helaas nu niet over de fly-over.
Hij is nog maar voor de helft klaar en dus niet het stuk van noord naar zuid.
Omgekeerd wel, het blijft India natuurlijk ;-).
Na mijn smoothie loop ik terug naar huis, om de hoek is een
pinautomaat en ik haal nog was cash voor morgen. Normaal gesproken loopt er
altijd een bewaker rond, zeker ’s avonds en ’s nachts slaapt hij zelfs in het
pinautomatenhokje. Hij is nu in geen velden of wegen te bekennen, vreemd. Ik
tik mijn pincode in en ik hoor een oorverdovend lawaai, het alarm gaat af! Wat
nu? Het doet pijn aan mijn oren, maar ik wil hier niet weg voordat ik in ieder
geval mijn pinpas terug heb. Snel maak ik de transactie compleet, grijp mijn
pas en het geld uit de automaat en ga naar buiten. Het alarm stopt, er is
niemand te zien, de bewaker niet, geen politie en er is niemand die ook maar op
of om kijkt. Dus doe ik gewoon mee en ik loop weg alsof er niets gebeurd is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten