De dag van Kevin (4 juli)

Vandaag slapen we uit. Erik kan het wel even gebruiken, hij is nog steeds niet fit. Hij heeft gisteren de hele dag ziek op bed gelegen. Dolpa heeft hartstikke goed voor hem gezorgd, ze had speciale lichte soep gemaakt en toast. Superlief. Gelukkig voelt hij zich beter dan gisteren.

We ontbijten op het gemak, heerlijk, het lijkt wel vakantie J. Dolpa verwent ons met toast (speciaal voor ons gehaald, zelf eten ze geen brood), een soort kaasspread, de nutella en gekookte eitjes! Eentje is rot, als ik hem pel, ruik ik het gelijk. Dolpa zegt dat ze hem gaat ruilen, ze heeft hem op de markt gekocht. Erik duikt zijn bedje weer in, nog een dagje rustig aan en dan is hij vast weer de oude. Ik ga op pad om wat drinken te kopen.

onze homestay

de voordeur van ons verblijf

Ik loop de weg een stukje op, kijk of ik nog iets leuks zie of kan doen of … en mijn oog valt op een aangeplakt A4’tje. Er is een Iphone gevonden in een internetcafé en de eigenaar kan hem daar op komen halen. Als ik om me heen kijk, zie ik dat het internetcafé bovenaan een trap is. Ik ben nieuwsgierig en loop erheen. Het blijkt een hartstikke nette winkel te zijn, met diverse computers, er is wifi en hij doet in simkaarten. Het zit vol met monniken, die aan het internetten zijn of aan het skypen met hun telefoon. Daarnaast komt de een na de andere monnik langs met zijn telefoon die opgeladen moet worden.  Er is nog een laptop vrij, naast de eigenaar van het shopje en ik check email en facebook. Wat een dynamisch sfeertje hangt er, heerlijk! En dan komt uiteindelijk ook nog de eigenaar van de i-phone opdagen, uiteraard een monnik J.

Ik loop terug met mijn flessen water en ik kom erachter dat de hele ochtend al zowat voorbij is. Wat een lanterfant ben ik toch. Want ik wilde om half 1 naar de rituele dans op het Kalachakra terrein en het is al bijna 12 uur. Dus ik pak mijn spullen bij elkaar, doe twee pakken koekjes in mijn tas voor de lunch en ik ga op pad. Bij het terrein aangekomen, worden de mensen weggestuurd. De dans is niet hier op het Kalachakra terrein, maar in een ander klooster. Het is te moeilijk om uit te leggen hoe je moet lopen, maar we moeten teruglopen naar de main market en het daar maar vragen. Het is het klooster van de Rinpoche vlakbij de ‘boeddhist studies’. Hé, dat is balen, ik ben maar net op tijd en voordat ik bij het klooster ben, is het misschien al afgelopen. Wat zal ik doen, afhaken? Teruggaan naar Erik, want die ligt toch ook maar bed?  Nee, ik besluit alles op alles te zetten om het klooster te vinden. Ik loop terug naar de main market en begin de enquete. Ik vraag het aan minimaal 15 mensen en bijna iedereen stuurt me terug naar het Kalachakra terrein. Sommige sturen we naar Shey (3km hier vandaan) of naar Stok, nog verder. Als ik vraag naar de Rinpoche of de ‘boeddhist studies’ kijken ze me allemaal, stuk voor stuk, warrig aan. Ik probeer van alles, monniken, winkeliers, jongelui, zakenmensen, maar niets. Dan lopen er twee Chinese dames op me af en vragen me of ik naar de dansen ga. Ik leg ze uit hoe ik vorder en zij hebben hetzelfde probleem. Dus als de drie musketiers gaan we op pad. Ik zie ineens een monnik naast een soort van zakenman (zo zag hij er tenminste uit) lopen. Die spreken vast goed Engels en ze lijken van hier te komen. Ik loop wat sneller om ze in te halen, wat lukt. Met z’n drieën doen we ons verhaal. De Chinese dames wisten de naam van de Rinpoche, dus dat helpt. Er wordt nog iemand bijgehaald en uiteindelijk worden we naar het centrum van de boeddhist studies gestuurd, het is vlakbij mijn homestay. Maar het verhaal klinkt al veel beter dan dat we tot nu toe hebben gehoord.

Bij het centrum van boeddhist studies vragen ze wat we komen doen. Als we naar de dansen vragen, kijken ze ons (weer!) warrig aan. Dan maar weer vragen naar het klooster van de rinpoche en verrek, dat blijkt hier vlakbij te zijn. We zijn warm!! Hij wijst ons het klooster aan (je kan het van hieraf zien) en legt uit hoe we moeten lopen. Met z’n drieën gaan we op pad, als we er straks zijn, zijn we vast met z’n drieën, het is zo ingewikkeld om te vinden!

Een paar minuten later lopen we het klooster binnen. Een aantal mensen staan met hun handen gevouwen te wachten tot er een auto voorbij rijdt. Zou het? Zou de Dalai Lama hier zijn? Maar nee, er zit een wat gezette monnik in een auto met een donkere bril, langzaam komt de auto voorbij en de monnik lacht iedereen vriendelijk toe. Zou dit dan misschien de Rinpoche zijn? De mensen knikken hun hoofd, ja, het is de Rinpoche.

Hier binnen in het klooster zijn een aantal westerlingen (die het dus blijkbaar ook hebben gevonden) en er is zelfs een stuk terrein afgebakend. Dit ziet er goed uit! Alleen, er wordt (nog) niet gedanst en verder gebeurd er eigenlijk niet veel. Mijn Chinese vriendin vraagt aan een westerling of de dansen nog moeten beginnen of dat we misschien te laat zijn. Hij kijkt niet op of om en loopt door, dat is onfatsoenlijk! Ik kijk hem aan om het nog eens te vragen. Dan valt mijn blik op een bordje, hij is doofstom en hij heeft onze vraag helemaal niet gehoord. Als we oogcontact hebben, krijg ik een schrift onder mijn neus geduwd en ik schrijf mijn vraag op. Hij schrijft dat de dansen nog niet begonnen zijn. Een volgende westerling verklaart dat een monnik zei dat de dansen om 1 uur zouden beginnen, het is nu half 2, maar hij weet niet zeker te zeggen of de monnik zijn vraag goed had begrepen.

Ik doe een rondje om het klooster, draai de gebedsmolens en loop op wat stoere jongelui af. Zij spreken vast Engels. Het ging moeizaam, maar zij zeiden dat de dansen om 6 uur vanavond zouden beginnen. Ik loop naar een monnik die met iemand anders in een hoek zit. Hij spreekt goed Engels en zegt dat er vandaag geen dansen zijn, maar over twee dagen. Tja, wat moet je nu toch met zulke informatie?

Ik zie de doofstomme jongeman nog steeds staan en loop naar hem toe. Ik pak zijn schrift en schrijf mijn bevindingen op. Hij schrijft terug  “shall we go back and find out?”. Ik knik instemmend en samen lopen we terug. Hij heet Kevin en is hier nu een week, hij slaapt in Leh maar wil graag hier in de buurt slapen. Hij is hier voor de Kalachakra. (Dit gaat allemaal, al lopend, al schrijvend in het schrift en schrijven terwijl je loopt is dus niet makkelijk weet ik nu!) Op de terugweg besef ik dat we wel heel dicht langs onze homestay lopen en ik nodig hem uit om wat te drinken. Hij vindt het prima. Dolpa geeft hem een kop chai en hij duikt gelijk in de koekjespot, als hij de nutella ziet staan, maakt hij er nutella-tompoesjes van.

Kevin en Erik

Heike komt terug van haar vrijwilligerswerk bij de Kalachakra. Ze heeft Kevin gisteren (ook) al ontmoet. Ze vertelt ons dat de dansen gewoon op het Kalachakra terrein hebben plaatsgevonden. Nééé! Zijn we voor janjodokus weggestuurd op weg naar een klooster waar niets is! Maar goed, anders had ik de twee Chinese dames en Kevin niet ontmoet, alles heeft een reden.

Kevin vraagt of ik zin heb om nog naar de gebeden te gaan luisteren op het Kalachakra terrein. Even twijfel ik, maar aan de andere kant wil ik eigenlijk wel. Ik wil ook meer van Kevin weten, hoe ervaart hij dat? Hij hoort de gebeden niet, ziet het alleen op het scherm… voelt hij ze? Ik ben nieuwsgierig en samen gaan we op pad.

Onderweg horen we dat de dansen nog niet klaar zijn en we versnellen onze pas, zouden we er dan toch nog iets van meekrijgen? Als we op het terrein lopen, zien we inderdaad de laatste passen, het is afgelopen, de monniken verlaten net het podium. Jammer. Ik zie dat de Dalai Lama er vandaag gewoon is. Ik had het vast verkeerd begrepen, ik dacht dat hij er pas vanaf 6 juli weer zou zijn.

Samen met Kevin lopen we naar zijn stek op het terrein. Omdat hij doofstom is, heeft hij een pers-pas gekregen. Dan zit je meer vooraan en kan je het beter zien. Dat is hier blijkbaar de manier om met doofstomme mensen om te gaan. Ineens zie ik Annette zitten. Zij is vandaag alleen, maar heeft een superplek helemaal vooraan. Ze vraagt of ik naast haar kom zitten en ik nodig Kevin ook uit, er is ruimte genoeg vandaag. Terwijl we daar staan (de Dalai Lama is aan de wandel, dan gaat iedereen staan), komt er bewaking door het gangpad gelopen. Ze zien de pers-pas van Kevin en zeggen hem mee te komen, hij mag 1 minuut naar binnen (bij de Dalai Lama) om foto’s te maken. Hij begrijpt het natuurlijk niet en lijkt wat aangevallen door de haastige bewaker. Ik schrijf snel in zijn schrift wat er aan de hand is en hij kijkt me verrast aan. Ik leg hem in gebarentaal uit zijn spullen bij mij te laten en hij loopt snel mee. Wat een ervaring zal dat zijn!! Een kwartier later is hij terug, hij pakt zijn spullen, werpt me drie handkussen toe en verdwijnt uit het zicht. Geen verhaal, geen foto’s, niets. En het is goed.

het is rustig in het 'monnikenvak' vanmiddag

Ik geniet van de mantra’s en de gebeden. Ze zijn prachtig om naar te luisteren. Ik snap ondertussen ook wat er gebeurd. De dansen vonden plaats in het gedeelte waar de mandala gemaakt gaat worden. De dansen hebben de ruimte gezuiverd. Nu gaat de tafel (als ik zo mag zeggen) gezuiverd worden. De Dalai Lama loopt er met een aantal monniken omheen, er worden planten opgezet, bakjes met ??? en de planten en de bakjes worden er weer afgehaald. Het kleed wordt verwijderd en de Dalai Lama start met het maken met de lijnen van de mandala. Met touwtjes die door de natte kalk zijn gehaald, worden de lijnen getrokken. Daarna wordt er nog gebeden en is het eerste deel van klaar. De Dalai Lama verlaat het terrein. Bijzonder om dat hele proces zo mee te maken, want dat is het, iedereen en alles is aan het toewerken naar de initiaties.

het trekken van de lijnen van de mandala

Als ik naar huis loop, ga ik voor het tijdelijke momo-restaurantje op een steen zitten. Ik heb hier afgesproken met Tenzin, hij zou hier tussen half 5 en 5 uur zijn. Tenminste … dat hoopte hij. Nou ja, maakt niet uit, ik zit hier prima. Ik kijk naar de mensen die voorbij lopen, ik geniet volop. Wat een prachtige mensen allemaal. Aan de overkant van de straat staat een paraplu-verkoper, volgens mij dezelfde waar ik mijn paraplu gekocht heb, maar ik weet het niet zeker.

Na 10 minuten komt hij naar mijn kantje van de straat,hij staat aan de overkant teveel in de zon. Hij heeft het druk, hij verkoopt goed. Als het wat rustiger wordt, starten we een praatje. Hij woont in New Delhi en is accountant. Hij heeft vakantie en is hier voor de Kalachakra bij familie (hij komt hier oorspronkelijk vandaan) en verkoopt nu paraplu’s. Hij vindt het leuk dat ik boekhouder ben, samen een beetje hetzelfde beroep. We praten over Ladakh, hij zegt dat het prachtig is, maar geen plaats om je hele leven door te brengen. Teveel ongemakken, droog klimaat, de hoogte, de koude winters. Hij woont nu in Delhi waar hij manager is op een accountantskantoor. Ik vraag hem of hij Delhi zou aanraden voor buitenlanders, ik ben er immers nog nooit geweest. Hij moet hier heel erg lang over nadenken en zegt me dat het eigenlijk een vervelende stad is. Of het is er te warm, of te koud of het regent te hard. Daarnaast zijn de mensen niet vriendelijk, in Delhi draait alles om geld, terwijl hier in Ladakh de mensen een ander levensdoel lijken te hebben. Ik vraag me af waar hij zichzelf vindt horen, bij de mensen uit Delhi, waarbij alles om geld draait of bij de Ladakhi waar het om vriendelijkheid gaat, hij verkoopt paraplu’s in zijn vakantie tijdens de Kalachakra…

twee potentiele paraplu-kopers

Ik vraag hem of hij nog naar de Kalachakra gaat, hij zegt me dat te doen wanneer hij tijd heeft. Hij gaat zeker de laatste drie dagen tijdens de initiaties. Hij vertelt dat de Kalachakra een heel ingewikkeld iets is. Het is hoge wiskunde voor boeddhisten en ons IQ is niet hoog genoeg om het gehele proces daadwerkelijk te begrijpen. Ik geloof hem graag, want wie je er hier ook naar vraagt, iedereen draait er een beetje omheen en als je in boeken of op internet gaat zoeken, kom je al snel in ingewikkelde materie terecht. Gelukkig vond ik ook nog ergens een soort ‘Kalachakra voor dummies’ website, dus ik heb wel een klein beetje idee nu (maar ook zeker niet meer dan dat).

Tenzin komt uiteindelijk niet opdagen en ik ga terug naar Erik. Hij ligt de hele dag al te lezen en lijkt dat prima te vinden. Hij ziet er weer goed uit, morgen kan hij weer mee!! Inmiddels is het tegen 6 uur… zou die ene jongen gelijk hebben? Dat er dansen zijn om 6 uur vanavond in het klooster hier zo dichtbij? Ik vraag het aan Dolpa, zij kent het klooster en weet ook dat er iets staat te gebeuren, alleen niet precies wanneer. Het zou vanavond kunnen zijn. Ik ga erheen. Ik kijk wel, het is 10 minuten lopen, dus als er niets is ben ik zo weer terug. Als er wel dansen zijn, heb ik geluk.

Ik loop er op mijn gemak heen, maar als ik bij het klooster ben, lijkt er niets te zijn veranderd na vanmiddag. Het is wel een gaan en komen van lokale mensen, ze lopen langs de gebedsmolens en knielen in de mainhall voor de boeddha neer. Mooi om te zien. Ik loop naar een jonge monnik toe en vraag hem naar de dansen. Ik had in een hoek al de maskers en de hoeden zien liggen. Hij zegt dat er dansen zijn ‘tomorrow after tomorrow’. Mooi omschreven. ’s Avonds om 10 uur ongeveer. Ha fijn, daar hebben we aan! Ik loop terug en hoop hier over twee dagen weer te zijn, dan wel met Erik natuurlijk, want nachtelijke avontuurtjes in het donker doe ik liever niet in mijn eentje.

Ondertussen wordt het steeds drukker bij ons in huis. Steeds meer familie komt overal en nergens vandaan en iedereen blijft slapen. Nu zijn er meer ‘familiehuizen’ in de buurt, dus er is genoeg plek. Opa en oma zijn verhuisd naar een ander huis, dat is wel jammer, we missen hun gezelligheid en knuffels enorm. Er zijn neefjes en nichtjes voor in de plaats gekomen en voor Dolpa is dat wel fijn, dan heeft ze wat meer hulp bij het koken (waar ze werkelijk de hele dag mee bezig is).

We hebben inmiddels ook een afspraak voor de WK-finale gemaakt J. Mocht de finale bestaan uit Nederland en Duitsland gaan we (wij met de Duitsers die hier zijn) bij een oom kijken, hij heeft blijkbaar een groot LCD scherm in huis. Wat zal dat een feest worden, maar goed, eerst maar eens kijken of beide de finale halen.