Boterthee? Ja lekker! We zitten beide in kleermakerszit op
de grond, naast ons Tenzin en Ridzin, onze gids en chauffeur. Heul, heul, heul
in de verte zit de Dalai Lama, op een troon, maar hij is zo ver weg dat hij niet
groter is dan een kleine pop. Om ons heen Ladakhi, allemaal op hun paasbest,
prachtig. De Dalai Lama kunnen we niet verstaan, hij spreekt Tibetaans, maar
genieten doen we des te meer.
Vanmorgen zijn we om kwart voor vijf opgestaan. Naar het
klooster van Likir is het een uur rijden en we weten niet precies hoe laat de
teaching begint. Tenzin denkt om 9 uur. Om niet al te laat aan te komen,
besluiten we om 6 uur te vertrekken (door wat strubbelingen L wordt het uiteindelijk
half 7).
Als we deze ochtend wakker worden is het even zoeken naar
alles. In dit deel van Ladakh is er stroom van 8 tot 11 uur ’s avonds. Het
hotel heeft wel een aggregaat voor de overige uren, maar dit is stuk. Ze hebben
het gisteren met 8 man sterk van de trap gedragen, dat was nog een heel
karweitje. Blijkbaar is er iets ernstigs mee aan de hand, anders hadden ze het
vast wel ter plekke gerepareerd. Dus met zaklantaarntjes mijn lenzen ingedaan
en eerlijk gezegd werd het daarna al vrij snel licht. Maar ja, geen stroom is
ook niet föhnen, degene die mij een beetje kennen weten dat dit toch een klein
drama is. Zeker als je naar de Dalai Lama moet! Ik zie er niet uit!
Op weg naar Likir zien we niet anders dan mensen op weg naar
de Dalai Lama. Vrachtwagens vol met mensen, bakkies achter auto’s vol met monniken,
volgepropte bussen, mensen op het dak van de bus, suzuki altootjes volgepropt
met minmaal 6 monniken, je kan het zo gek niet bedenken of we hebben het zien rijden.
Ook veel mensen aan de kant van de weg, wachtend en hopend op een lift.
Bij Likir aangekomen weten we niet wat we zien. Een STROOM
mensen, niet normaal. Allemaal Ladakhi, af en toe een verdwaalde toerist. De
meeste mensen op hun paasbest, sommige zelfs van top tot teen in traditionele
kleding, het is gewoon genieten.
We parkeren de auto en gaan lopen. We zien nog geen
klooster, dat is pas om de hoek van de berg zichtbaar. Na een half uurtje lopen
zijn we op het veld waar de Dalai Lama al begonnen is aan zijn teaching. Hij
zit erg ver weg, maar we herkennen zijn stem en zijn typerende lach. Op de
achtergrond het klooster van Likir, achter ons de besneeuwde bergen van de
Himalaya, de locatie is fenomenaal.
 |
| met op de achtergrond het Likir klooster |
 |
| De Dalai Lama zit precies achter de paal (sorry Dalai Lama) |
 |
| achter ons |
Al snel komen ze langs met boterthee. Je komt hier niets te
kort, rijst, brood, thee, vruchtensap, alles wordt uitgedeeld. Het komt van
sponsors en van dorpen uit de buurt, die dit graag schenken om dit bezoek van
de Dalai Lama mogelijk te maken. Het brood wordt ter plekke gebakken, het is
nog warm. De thee wordt door zowel de locale mensen als door monniken
uitgedeeld. De monniken rennen om het hardst als ze nieuwe thee halen. De lol
daarbij is groot (en de stofwolken ook).
Er is vooraan een vak voor toeristen, maar wij zijn tussen
de Ladakhi gaan zitten, dat is veel leuker. De mensen zijn vriendelijk, vragen
of we nog thee willen als er weer iemand langs komt. Voor ons zit een aantal
oudere mannen. Ze draaien hun gebedsmolen met de ene hand en door hun andere
hand glijdt het gebedssnoer. Tegelijkertijd prevelen ze een mantra en kletsen
ze met hun buurman. Dat gaat allemaal samen.
We zitten naast een soort gangpad wat het veld in blokken
verdeeld. De kinderen maken er dankbaar gebruik van en rennen continue op en
neer. Oudere meiden lopen op hun mooist te flaneren. Met hun traditionele
kleding zien ze er ook echt prachtig uit, haast als jonge vrouwen.
 |
| hum oma (denk ik) stuurde ze naar mij toe om te poseren :-) |
Gelukkig schijnt de zon niet volop als we aankomen, het is
lekker bewolkt. Het is een open veld, er is nergens schaduw, dus die bewolking
is meer dan welkom. Pas rond half 10 komt de zon door. Maar dan ook gelijk
goed, het wordt snikheet. De meeste mensen zijn hier op voorbereid en overal
komen er parapluutjes tevoorschijn. Sommige hebben zelfs een complete parasol
meegenomen!
Tegen 10 uur is de teaching afgelopen, er volgt nog een
ceremonie waarbij mantra’s en gebeden gereciteerd worden (dat komt wel binnen
hoor met al die luidsprekers!), dan gaat iedereen staan en verlaat de Dalai
Lama het terrein.
Duizenden (misschien wel tienduizenden) mensen gaan dezelfde
weg terug als ze gekomen zijn. Het lijkt wel een hele lange avondvierdaagse.
Voor ons loopt een klein, oud vrouwtje. Ineens valt ze om en ligt ze in het
zand. Tenzin helpt haar overeind. Ze vertelt dat ze wat duizelig is omdat het
zo warm is. Ik bied haar mijn water aan, maar dat wil ze niet en ze vervolgt
schuifelend haar weg. Ze is niet alleen, er zijn veel mensen die moeilijk
kunnen lopen, door ouderdom of anderzijds. Maar allemaal leggen ze dezelfde
lange, warme weg af naar en van de Dalai Lama. Bijzonder, de Ladakhi zijn
‘taaierds’. (Later op de dag horen we dat er heel veel mensen zijn flauw
gevallen door de warmte.)
Het wegrijden gaat als vanzelf, we staan geen moment stil,
terwijl het toch HEEL druk is. Als we bij Basgo zijn, zien we dat de Dalai Lama
hier gestopt is, vanaf een eindje zien we hem zitten. Verder op de route staan
er mensen met katha’s klaar, wachtend tot de Dalai Lama langs komt. Net als
ons, gaat hij vandaag naar Leh. Ineens worden we ingehaald door een auto en
Erik herkent deze als eerste auto van de ‘Dalai-Lama-stoet’. We kijken achterom
en zien de zwarte auto van de Dalai Lama naderen. Hij zit ons op de hielen ;-)!
Ridzin geeft was gas bij, we rijden door militair gebied en kunnen hier nu niet
makkelijk stoppen. Hij blijft achter de bordeaux-kleurige auto rijden, totdat
hij aan de kant kan stoppen. We springen met z’n allen uit de auto en zwaaien
naar de Dalai Lama. Hij zwaait terug.
We vervolgen onze weg achter de stoet. Ik zie een hond in de
schaduw van een steen liggen. Zou de Dalai Lama hem ook zien? Hij zou het een
slimme hond vinden denk ik.
In Leh wordt het chaos. Er is een nieuwe stoepa gebouwd en
deze moet nog ingewijd worden door uiteraard de Dalai Lama. Monniken staan
vanaf het dak toe te kijken. Maar goed, een van de drukste kruispunten is dus afgesloten
en alles eromheen staat aardig vast. Via binnenwegen (onverhard Leh L) vindt Ridzin toch zijn
weg. Hij lijkt mr. Khan uit Calcutta wel. Vandaag (1 juli) zijn we 20 jaar getrouwd, wat
een dag was het, wat een ervaring in Likir, een mooi kado!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten