Daar sta ik dan, tegen het hek, tussen de monniken. Te
wachten tot de Dalai Lama voorbij komt.
We zijn op het Kalachakra terrein, we zijn vroeg (7 uur) vandaag,
want de Dalai Lama is jarig en het wordt vandaag erg druk. Eén grote
pelgrimstocht gaat naar het Kalachakra terrein. Niet te geloven, zoveel mensen
en alles gaat in harmonie. Het voelt goed.
 |
| de pelgrimage naar de Kalachakra |
Op het terrein komen pick-ups aangereden vol bakken met
broden. De monniken nemen ze mee, rennen naar bepaald gedeelte op het terrein
en delen ze uit tussen de bezoekers. Een uurtje later wordt er ook (warme) rijst
met noten en rozijnen uitgedeeld.
 |
| vandaag krijgen we rijst omdat de Dalai Lama jarig is (en de doek is tegen de zon, alhoewel we onder doeken zitten is het erg warm en is de zon erg fel) |
Maar goed, dat hek. Iedere ochtend komt de Dalai Lama het terrein opgelopen, uiteraard langs een beveiligde route. Op bepaalde punten langs deze route is het altijd enorm druk, maar toen ik er vanochtend langs liep, zag ik dat het nog wel meeviel. Dus ik besloot te wachten, te wachten tot hij langs zou komen, het is tot slot van rekening zijn verjaardag! Uiteraard wordt het steeds drukker en sta ik niet meer alleen, nonnen en monniken vergezellen mij. Vooral de nonnen zijn een beetje zenuwachtig. Ze kunnen haast niet wachten, ze vinden het zeker net zo spannend als ik.
 |
| mijn kleine buurman bij het wachten op de Dalai Lama |
 |
| en de nonnen |
Langs de route staan vrouwen met bloemen, vrouwen in
klederdracht uit allerhande streken, prachtig. Dit allemaal speciaal voor zijn
verjaardag, zij staan er niet elke ochtend.
Dan komen er een aantal monniken aan de andere kant van het
hek staan, ze hebben een grote paraplu bij zich, zij zullen straks de Dalai
Lama begeleiden. Ondertussen sta ik met mijn voeten midden in een mierennest.
Met slechts mijn teenslippers aan, is
dat niet zo aangenaam, ik probeer de mieren van mijn voeten af te schudden. Het
is allemaal één grote test ;-)
En dan … voordat je het weet is het ineens zover, de Dalai Lama komt eraan! Hij neemt de tijd om iedereen even aandacht te geven, om even te zwaaien, om even naar beide kanten van de weg te kijken. Dus ook naar mij, mijn buren (monniken en nonnen) staan met gevouwen handen, ik met mijn fototoestel… Toch wordt ik stil van het feit dat hij zo dichtbij is, indrukwekkend, zo dichtbij.
De toespraken beginnen, Indiase overheidsfunctionarissen,
Ladakhi ministers, geen idee wie er allemaal voorbij komen, eindeloze verhalen
die allemaal op hetzelfde neerkomen. De Dalai Lama als nobelprijswinnaar, de
Dalai Lama als de ‘champion of peace’, allemaal meer dan waar. Maar dan komt
Richard Gere, hij houdt een inspirerende toespraak, waarbij hij benadrukt hoe
bijzonder het is en hoeveel geluk wij hebben dat wij in hetzelfde tijdperk
leven als de Dalai Lama, hij heeft zo gelijk.
Dan ineens, raken er twee mensen in een trance. Van de
eerste schrikken we, we denken dat er iemand onwel geworden is, de vrouw
schreeuwt en krijst verschrikkelijk. Ze wordt het podium opgedragen naar de
Dalai Lama. We zien niet wat er dan
gebeurd, maar even later wordt ze het podium afgedragen, ze is nu rustig. Een
ander is een man, we begrijpen dat het bij hem vaker gebeurd en de Dalai Lama
vraagt om hem ook naar het podium te brengen. In trance is hij iemand uit de 8e
eeuw die in Tibet leefde, een ‘beschermer’ van Tibet. Bijzonder.
Dan bedankt de Dalai Lama ons allemaal voor de felicitaties
en onze aanwezigheid vandaag. Hij zegt dat over de hele wereld zijn verjaardag
gevierd wordt. Hij vraagt ons te denken aan de mensen die het wel willen
vieren, maar dit niet mogen (met name in Tibet, in China). Ik weet niet hoe hij
het doet, maar hij maakt dat we ons vandaag allemaal een beetje jarig voelen.
Hij hamert er nog eens op dat we allemaal hetzelfde zijn. Hij eindigt zijn
toespraak met ‘May the sun shine today in Tibet’ en er fladdert een witte
vlinder voorbij.
Na deze toespraak begint hij met de teachings. Ook deze
worden (uiteraard) vertaald in het Engels. Alleen vergeet de vertaler wel eens
dat de microfoon altijd open staat (of hij vergeet hem dicht te zetten), we
horen hem namelijk van zijn thee slurpen en we horen hem op z’n Indiaas
roggelen J. De
Dalai Lama geeft ons nog wat aanwijzingen voordat we de teachings aanhoren. We
moeten onbevooroordeeld zijn en sceptisch. Niet zomaar aannemen wat er gezegd
wordt, zelfs niet als de Dalai Lama het zegt. Vragen stellen, kritisch zijn,
dat is wat hij van ons vraagt.
Inmiddels zijn de monniken druk bezig met de mandala. En hij
wordt prachtig, ik kan niet anders zeggen. Er gaat (nu al) een bepaalde kracht
vanuit. Wat zal dat straks niet worden als hij af is?
Het is trouwens echt hartstikke druk. Ons vak zat al snel
vol (wij zitten tegenwoordig lekker achteraan, heerlijk tussen mensen, die het
gewoon bijzonder vinden om hier te zijn en verder niks) en de nog arriverende
buitenlanders worden in het 'nonnenvak' toegelaten, daar is nog plaats genoeg.
 |
| het vak van de buitenlanders, met in de verte het podium waar de Dalai Lama zit |
Tussen de bedrijven door doe ik nog een rondje. Even de
benen strekken, even een stukje lopen. Buiten dat het natuurlijk te gek is om
bij de Kalachakra aanwezig te zijn en dat hele proces mee te krijgen, geniet ik
nog steeds erg van de mensen om ons heen. Die prachtige mensen die overal
vandaan komen om hier naar de Dalai Lama te luisteren.
Ik loop naar achteren, naar het terrein waar de thee gemaakt
wordt en de rijst gekookt. Enorme potten en pannen, gigantisch!! Even
daarachter is de rivier en is het ineens heerlijk stil, je lijkt hier ver weg
van al de mensen (er schijnen vandaag circa 120.000 aanwezigen te zijn).
’s Avonds heeft Ratna een ‘cultural event’ gepland in hun
hotel, hier een half uurtje vandaan. Eigenlijk hebben wij daar niet zo’n zin in
en daarnaast zou er vanavond cham (kloosterdansen) zijn in het klooster hier
vlakbij. Het kost wat moeite om aan het groepsproces te ontkomen, maar
uiteindelijk is iedereen ervan overtuigd dat we echt niet meegaan.
Welterusten!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten