Opa en oma zijn weer terug. Het is aan het eind van de
middag als we thuis komen. Oma is in de ‘theekamer’ met Tashi en zijn zoontje
van 6, Namgyal. Oma vertelt dat ze ons gemist heeft (Tashi vertaalt). Ze hebben
afgelopen nacht in het hotel van Tashi geslapen. Hij heeft onlangs een nieuw
hotel laten bouwen langs de oevers van de Indus, ik ben er (nog) niet geweest,
maar het is nieuw, dus het zal vast prachtig zijn. Maar oma vond het niks, ze vindt
het hotel wel mooi en ze is apetrots dat haar zoon dit allemaal heeft
gerealiseerd, maar de bedden… twee matrassen op elkaar… veel te zacht, ze kon
er gewoon niet van slapen! Dus ze is weer terug, hier vindt ze het fijn en ook
wij zijn blij dat ze er weer zijn.
Vanmorgen hebben we een keertje uitgeslapen. Dit betekent
voor ons dat we zo rond 7 uur wakker worden. In ieder geval beter dan de wekker
te moeten zetten om 5 uur. Heerlijk op het gemak een emmertjes-douche met warm
water en daarna een uitgebreid ontbijt. Dolka vindt het heerlijk om voor ons te
zorgen, maar meestal hebben we weinig tijd. Vanmorgen hebben we haar haar gang
laten gaan, pannekoekjes, chapatis, toast, eitjes, het kon niet op. Ze kan
trouwens ook supergoed koken, elke avond is het weer een verrassing en elke
avond is het weer een feestje. We zullen haar en haar kookkunsten straks zeker
missen!
Halverwege de ochtend zijn we richting het Kalachakra
terrein gelopen. Vanmorgen is er een puja, deze startte al om 7 uur. We hadden
het allemaal best willen zien, graag zelfs, maar we moeten keuzes maken, want
alles volgen is (voor ons) niet te doen. Het is erg heet en na een uur of 4/5
zijn wij ‘op’. Vanmiddag zijn er ook cham-dansen (kloosterdansen) en die willen
we erg graag zien.
Dus we gaan eerst nog even
naar het Kargu Klooster, dit zit recht tegenover de ingang van het
Kalachakra terrein. Hier hebben ze op een soort gang op de eerste verdieping
een ‘cafeetje’ gemaakt. Je kan er internetten en er is water/cola en mangosap
verkrijgbaar. Het is er koel, het is er rustig en met zicht op een prachtig
klooster is het er goed toeven/internetten. De snelheid is hier zo-zo, ligt er
een beetje aan hoe druk het is, maar het lukt me hier wel om iets van mijn
verhaaltjes op het blog te plaatsen, dat lukte in het normale internetcafé
niet.
Aan het eind van de ochtend duiken we het Kalachakra terrein
in. We willen de cham goed kunnen volgen op het scherm en besluiten om te
proberen in het ‘normale’ gedeelte te zitten, tussen de Ladakhi’s in. Normaal
gesproken sturen ze je hier weg (helaas), maar het is nu niet zo druk, dus
misschien lukt het wel. En inderdaad, het lukt. We zitten pal voor het grote
scherm. Het nadeel is wel dat we nu niet onder de groene doeken zitten die de
zon enigszins tegenhouden, maar het voordeel is weer dat je elk zuchtje wind
pakt wat er is en dat is ook best aangenaam. Een paraplu beschermt ons tegen de
zon.
Om ons heen gebeurt er van alles. We zitten naast de
waterpomp wat een geweldige speelplek is voor kinderen. Ze proberen elkaar nat
te spetteren. En iedereen vult er natuurlijk hun fles of kruik.
Later komen er twee monniken zitten. Ze spelen wat met de
kinderen en spreken ons aan. Ze willen graag op de foto. Ze komen uit een
klooster van het zuiden van India. Niet het Sera klooster, maar een andere naam
die ik niet ken. Aardige jongens. Als de cham afgelopen is, ruimen we op en
gaan we weg. Ik zie dat we de fles mangosap, die we hadden meegenomen om op te
drinken, nog niet hebben aangebroken en ik geef hem aan de monniken. Verschrikt
zie ik Erik het onaangebroken pakje koekjes snel in de tas stoppen, hij ziet
hem al aankomen natuurlijk J.
Inmiddels is er een klein schoendrama ontstaan. Mijn
wandelschoenen (zijn al wat ouder) takelen langzaam maar zeker ernstig af. Ik
had dit thuis niet gezien, anders had ik zeker andere gekocht. Maar goed, de
achterkant van mijn zolen laten een beetje los, dit is nog niet zo erg, maar de
voorkant, ik heb een complete flap onder mijn schoen hangen, dit deel van de
zool hangt helemaal los. Niet handig om mee te lopen en ik vang er van alles
mee op, zand, stenen, etc. Dus op de terugweg even langs de schoenmaker. Ik
laat mijn schoen zien en hij knikt, ik mag komen zitten op het bankje. Het is
druk, het kleine werkplaatsje annex winkeltje zit vol. Geduldig maakt hij de
oppervlakte een beetje ruw en doet hij er lijm tussen. Daarna helpt hij een
andere klant, dan kan de lijm van mijn schoen even drogen. Het heeft al met al
geen 10 minuten geduurd en 30 roepies (ca 50 cent) gekost en ik kon weer
verder! Top!
Als we thuis komen, zijn opa en oma er dus weer, na een
knuffel drinken we gezellig een bakje boterthee met tsampa.
 |
| De zoon van Dolka laat zijn opdracht voor school zien |
De familieleden komen en gaan hier nog steeds. We zien
steeds nieuwe gezichten en nieuwe kinderen. Het zijn allemaal
broers/zussen/neven/nichten, we zijn opgehouden om de familiebanden te
begrijpen. Oma schijnt 37 kleinkinderen te hebben. Maar het is zeker enorm
gezellig, dat komen en gaan van mensen!
 |
| Dolka maakt momo's |
 |
| een bord vol met werkelijk overheerlijke momo's |
 |
| Lhamo, Anita, Heike en Erik |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten