‘Rich time’ (11 juli)

Het is avond en we zitten met z’n vijven te eten, nee te genieten van al het heerlijks dat Dolka gemaakt heeft. 10 kleine oogjes, want inmiddels slaat de Kalachakra-moeheid toe. Niet bij Annette. Annette (die vanavond, net als de meeste avonden, niet mee-eet) staat elke nacht om kwart over 2 op, om om kwart voor 3 weg te gaan. Vanaf hier is het een goed kwartier lopen. Het terrein gaat meestal rond half 5 open. Ze volgt werkelijk elke minuut van het programma, slaat niets over. Als ze ’s middags thuis komt, doet ze een wasje of iets anders en dan gaat ze nog naar een lezing over de Kalachakra en daarna gaat ze naar het internetcafé om te werken. Zo rond 8-9 uur is ze dan thuis en gaat ze slapen. En… om heel eerlijk te zijn, ze ziet er erg blij uit, als wij het erover hebben dat de tijd zo hard gaat, zegt ze ‘yes, but the time here is so rich’. Stiekem bewonder ik haar een beetje.

Dan valt het licht uit, het gebeurt wel meer, maar meestal gaat het met een minuut weer aan. Niet deze keer. Als onze ogen wat gewend zijn, pakt Laura een kaarsje. Maar waar komt toch dat andere licht vandaan? Uit de deur schijnt licht alsof er buiten een flinke lamp brandt. Als we gaan kijken is het de maan. Wow! Hij is bijna vol en hij is prachtig, morgen, op de dag van de belangrijkste initiatie is het volle maan. Dan floept het licht weer aan en de magie is weg.

Aan het eind van de ochtend zijn we weer naar het Kalachakra terrein gegaan. Het programma start vandaag om ongeveer 12 uur (lekker een keertje uitslapen dus!). Als we aankomen staan de monniken en overige vrijwilligers klaar om de thee rond te delen. Het is een hele organisatie voor zo’n 150.000 mensen. Elke dag wordt er thee en worden er broden uitgedeeld.

monniken wachten totdat ze thee kunnen schenken onder de 150.000 aanwezigen

Vanmiddag hebben we het eerste deel van de initiatie ontvangen. Ik geloof dat het eigenlijk een soort geheim is, maar aangezien er zo’n 150.000 mensen aanwezig zijn, mag ik er vast wel wat over vertellen. Bij binnenkomst kreeg iedereen een rood lint en een bloem. Het rode lint staat symbool voor een blinddoek. Deze moest op een bepaald moment op het voorhoofd gebonden worden. Dit staat symbool voor het feit dat wij spiritueel nog niet klaar zijn om de mandala te zien. Uiteindelijk moeten we de blinddoek verwijderen, hiermee verwijderen we de ‘darkness of ignorance’. Nu zijn we gereed om de mandala te zien. Met behulp van een soort geleide meditatie leidt de Dalai Lama ons door de mandala. Alle vier de poorten (oost, west, zuid en noord) gaan we door. Om eerlijk te zijn helpt het scherm ons enorm, want daarop is de mandala in 3d geprojecteerd. Ik vertel dit nu heel snel, maar dit duurde al met al zo’n 4 uur met veel mantra’s en gebeden. Heel bijzonder en indrukwekkend. Heel veel begrijpen we niet, het is echt een soort hogere wiskunde, zoals de accountant annex parapluverkoper van de week zei.

Naast ons zit een man met een ietwat chinees uiterlijk. Hij heeft een aantal foto’s bij zich. Hij legt ze zorgzaam voor zich neer en kust een foto waar een kindje op staat. Zij konden hier niet zijn. Zouden ze in Tibet wonen? Zijn het misschien overleden dierbaren? Of konden ze zich het (gewoon) financieel niet veroorloven? Hoe dan ook, dit gebaar ontroert me enorm.

Als we ’s middags thuis komen, zijn opa en oma er weer. Ze slapen bijna elke nacht ergens anders, ze hebben ook zoveel familie hier. Maar dit is hun favoriete plekje (zeggen ze ;-)). Als ik naar oma toe loop om ze te knuffelen, pakt Miss Hurley mijn been vast. Ze is een beetje jaloers denk ik, en eigenlijk terecht. Ze is ook een lieve oma en ik knuffel haar eigenlijk nooit. Ze is hier altijd. Ze is waarschijnlijk incontinent. Er hangt een penetrante urinelucht om haar heen. Eigenlijk moet ik daar doorheen kijken (en ruiken) en ook haar af en toe een knuffel geven. Terwijl deze gedachte door mij heen gaat, laat ze mijn been los en kan ik tussen haar en de andere oma in gaan zitten.

Later op de avond vertrouwt Dolka ons toe dat ze haar schoonmoeder zo graag onder de douche zou zetten, maar dat ze dat niet wil. Haar eigen ouders gaan wel douchen, maar haar schoonmoeder zet haar hakken in het symbolische zand. Dolka is zelfs naar de markt geweest om nieuwe kleding voor haar te kopen, maar nog steeds weigert ze. Ze geeft haar nog tot morgen… we zijn benieuwd.